Weg

[AlessaJess]

Weg

Overal liepen mensen om haar heen. Mensen wiens wereld niet om hen heen was ingestort. Koffers, koffie, lichten, borden, omroepen. Een gedempte wereld wiens kleuren geen invloed op haar hadden, maar die genoeg energie trok. Mensen die met een boogje om haar heen liepen. En tranen die weigerden zich uit haar ogen te persen maar die wel haar hoofd deden bonken. Een wereld van flitsen en prikkels en pijn. Zo veel pijn. Eliza wist niet hoelang ze al midden in de terminal had gestaan toen de bewaker op haar af kwam lopen. Haar vroeg of alles wel goed ging met een hand op zijn pistool. Ze staarde hem aan terwijl de woorden langzaam door haar hoofd gefilterd en gesorteerd werden. Betekenis werd aan de klanken toegevoegd en begrip deed haar hoofd schudden. Nee, het ging niet goed. En hoe het wel weer goed ging komen was haar een raadsel. Maar ze moest hier weg. Ze moest naar huis, of nee. Niet naar huis. Maar ergens heen dat niet hier was.
Ze schudde haar hoofd naar de bewaker en zijn vraag of ze hulp nodig had. Antwoordde dat ze alleen een vlucht moest hebben weg van hier, en werd naar een balie gewezen.
Ze had geld. Meer dan genoeg. Maar geen bestemming. Geen plek waar ze heen kon, in mocht storten, de wereld buiten kon sluiten zonder continu bang te zijn dat ze achtervolgd werd. Ze zocht het bord af naar namen. Iets wat uitsprong in haar ogen. Ergens waar ze heen kon. Iets wat… Haar oog viel er op een: Londen. De radertjes draaiden in haar hoofd, een plan begon zich te vormen en ze legde een pak geld op de tafel. Ze greep het ticket met beide handen aan en zette het op een rennen. De rest van de tijd vloog voorbij. Het was een lange reis waarin Eliza er meteen voor zorgde dat ze in het vliegtuigtoiletje haar redelijk opvallende pyjama verving voor een trainingsbroek, oversized trui en een petje. Ze ging ervan uit dat de shitstorm was begonnen tegen de tijd dat ze landden. Zeker zijn dat niemand haar zou herkennen was iets dat ze nu al goed kon gebruiken en zeker nadat ze geland waren. Voor de rest van de reis liet ze haar radertjes lopen en leunde ze naar achteren tot het vliegtuig met alle wielen weer op de grond stond.
De taxi betaalde ze ook cash. Ze zou alles cash moeten betalen tot ze Marsha uit haar bankaccount had gewerkt.
Binnen de kortste keren stond ze voor de juiste deur. Ze voelde de vermoeidheid over haar heen spoelen, maar ze was er bijna. De bel voelde koud aan onder haar vingers en ze wachtte tot de deur open werd gedaan tot ze hem een halve glimlach toewierp. Ze knikte in de richting van het appartement. “Mag ik binnenkomen? Ik heb een huiswerkproject voor je.”

[Rowace]

- Je verstopt je verraad in de hoeken van de nacht

Maar de straatlampen verlichten de schaduwkanten

die je overdag zo goed verbergen kan -

---

Het feestje dat hij voor Blue had georganiseerd was een stuk rustiger dan veel van de feestjes die ze hiervoor hadden gegeven, maar daardoor niet minder gezellig. Alleen hun meest directe vriendengroep was uitgenodigd – die, toen hij alle namen aan Blue opnoemde, toch groter bleek dan hij ooit had beseft. Toch was ze er niet voor teruggeschrokken om zo veel mensen in hun huis te laten die voor haar als vreemdelingen waren.
Er was muziek die afwisselend door Lila en Damien zelf werd uitgekozen, Polly had zoals altijd voor veel te veel en veel te lekker eten gezorgd, LoLa verzorgde uiteraard de drankjes en Elli had Blue geholpen met de sferische versieringen. In de keuken hingen Micky en Jeffrey van zijn studie rond, terwijl Trevor en Florence een hoekje van de woonkamer hadden opgezocht en verwikkeld waren in een strategisch kaartspel dat Damien niet begreep, maar waar een hoop zwart-paarse mist bij kwam kijken. Damien zweefde een beetje tussen alle groepen, om te kijken of iedereen het naar zijn zin had, er nog snacks moesten worden bijgevuld en of Blue niet te overweldigd raakte van alle nieuwe kennissen van wie ze de namen moest leren. Hij was net bezig het laken van hun laatste filmavondje aan de muur naast de haard te hangen zodat de bankhangers herinneringen konden ophalen en foto’s konden bekijken, toen de bel ging.
Damien keek verbaasd op. Zover hij wist, was iedereen aanwezig die was uitgenodigd. Een paar mensen hadden afgezegd. Misschien had Misty toch haar nachtdienst kunnen ruilen? Of waren Morrison en Emilien eerder terug van het dinertje bij Emiliens ouders?
‘Ik ga wel even,’ zei hij. Hij droeg het laken over aan Blue en Niklas.
Hij slalomde om de bank heen naar de gang. Om te zorgen dat de bas van het nummer dat nu op stond niet door de hele galerij zou dreunen, sloot hij de kamerdeur achter zich voor hij de voordeur opende.
Het was donker op de gang en de nieuwe bezoeker werd alleen verlicht door het oranjeachtige licht van de ganglampen. Toch herkende hij haar onmiddellijk. Hij merkte pas dat zijn mond een stukje open was gezakt toen hij hem weer sloot.
‘Eliza…? Wat…? Ik dacht dat jullie in China zaten?’
Eén blik op haar gezicht was genoeg om te zien dat er iets grondig mis was. Ze had die strijdlustige trek om haar mond die hem meteen vertelde dat die zogenaamde huiswerkopdracht onderdeel was van een uitgebreid wraakplan. Maar ze leek ook van streek – meer nog dan hij haar ooit eerder had gezien. Dit was niet het werk van een seksistische journalist of een opdringerige fan.
Damien stapte opzij om haar binnen te laten. ‘Kom erin. We hebben eigenlijk een soort feestje. Maar als je daar geen zin in hebt, stuur ik iedereen wel weg.’
Hij wierp nog een blik opzij en liet zijn ogen over haar gezicht glijden. Ze was adembenemend als altijd, en een deel van hem wilde haar het liefst meetrekken naar een rustig hoekje zodat hij in haar schoonheid kon verdrinken, maar tegelijkertijd zag hij de wallen onder haar ogen en de klitten in haar haar, die erop leken te wijzen dat ze al minstens een dag niet geslapen had. Een vlaag van woede borrelde omhoog in zijn borst. Hoe kon iemand haar dit aandoen? Zíjn Eliza…
Hij hield de deur van de badkamer open; zelfs als niemand fan van haar zou zijn, zouden ten minste Jeffrey en Micky haar meteen herkennen en daar had ze duidelijk geen behoefte aan. Zelf liep hij de kamer weer in en floot hard op zijn vingers. De muziek hield abrupt op.
‘Feestje is voorbij, jongens. Het was gezellig, maar er is iets tussengekomen en dat gaat even voor. We halen het later wel weer in.’

[AlessaJess]

Het moment dat de deur openging, bracht het vrolijke muziek en gekwetter met zich mee. Maar het bracht ook iets beters. Damien. Zijn haar was een stuk langer dan toen ze het voor het laatst gezien had en momenteel zag het er een beetje wild uit. Ze merkte onwillekeurig op dat het hem goed stond. Ze had verwacht dat hij er een stuk slechter uit zou zien door Blues situatie, maar door de verbazing heen zag ze ook de glinster van oprechte blijdschap in zijn ogen. Zijn mond viel open en ze trok een wenkbrauw op terwijl ze tegelijkertijd met haar gekromde wijsvinger zijn kin weer naar boven duwde. Ze had die schattig verbaasde uitdrukking van hem gemist, merkte ze met een trek in haar maag.
“Je staat te kwijlen, love. Laat dat aan de honden over.”
Of beter gezegd, ze had hem gemist. Het vuur dat ze in zich voelde branden vlamde nog eens op. Ze had verwacht dat het minder zou zijn wanneer ze hier voor de deur stond, maar het aanzicht van hem, de strakke trek van zijn mond die duidde dat hij doorhad dat er bij haar iets niet goed zat, die onuitgesproken connectie en daarbij wetend dat hij haar nooit zoiets aan zou hebben gedaan, dat pookte de kooltjes nog even extra op.
“Ik wil je even spreken. Alleen. Het was... een lange dag.” Haar stem klonk een stuk zachter en afhankelijker dan ze had gehoopt en er ontsnapte een gefrustreerde zucht uit haar mond.
Hij bracht haar naar de badkamer waar ze zich even schuil kon houden tot iedereen weg was. Toen hij zich omdraaide om weg te gaan, greep ze zijn arm vast. “Ik vind haar heel aardig, maar zou je Blue even weg willen werken? Toen ik zei alleen, bedoelde ik ook echt alleen.” Ze wachtte tot hij confirmatie gaf voor ze naar hem glimlachte. “Dank je.”

[Rowace]

Damien vroeg zich af of Eliza doorhad wat ze met hem deed. Ook toen hij tien minuten later de laatste gasten naar buiten dirigeerde, voelde hij nog altijd haar streling op zijn onderkaak en de bijna wanhopige hand die ze om zijn pols had geslagen om hem nog even een moment bij zich te houden in de badkamer. Zijn huid leek in brand te staan op de plaatsen waar ze hem had aangeraakt en hij voelde zich meer aangeschoten dan met alle biertjes bij elkaar die hij die avond had gedronken.
Het voelde heerlijk en vreselijk tegelijkertijd, die roes. Want hij wist dat hoe verschrikkelijk ze het vond om te accepteren dat haar bovennatuurlijk aantrekkingskracht een onvermijdelijk deel van haar was, dat ze nooit echt kon uitschakelen. Hij wilde zich niet zo voelen nu – ze had geen verliefde puppy nodig, maar gewoon haar beste vriend, zo veel was hem al in de eerste tel duidelijk geweest. Bovendien had ze een vriendin. Hij voelde zich pervers omdat hij het beeld maar niet uit zijn hoofd leek te krijgen waarin hij haar in zijn armen nam en haar zachtjes overal kuste tot haar vermoeide verdriet weg was.
Dit waren niet gedachten die hij wilde hebben – hij had altijd boven die jongens gestaan die beweerden dat ze alleen maar vreemd waren gegaan omdat ze geen weerstand hadden kunnen bieden aan de charme van het Glamorgana-meisje met wie ze in bed waren gedoken. Uiteindelijk was het altijd nog hun eigen keuze geweest om zich mee te laten voeren in hun dronken verliefdheid, hield hij zich voor. Hij had nooit verwacht dat het hem zou overkomen, maar hij was blij dat hij haar even in de badkamer achter had kunnen laten en weer tot zichzelf had kunnen komen terwijl hij zijn vrienden met een laatste drankje de nacht in stuurde. Hij was teleurgesteld in zichzelf en hoopte dat Eliza het niet gemerkt had, want ze was al van slag genoeg zonder dat ze ook nog geconfronteerd moest worden met haar ongelukkige gave.
Als laatste bleven Blue en zijn broer over. Gelukkig slaagde hij erin om hen duidelijk te maken wat er aan de hand was, zonder dat hij Blues gevoelens krenkte. Ze was altijd al te lief geweest voor haar eigen bestwil, zo gemakkelijk als ze zichzelf wegcijferde als ze daar een onbekende vriendin mee kon helpen. Ze had zelf meteen voorgesteld om even een nachtje naar haar moeder te gaan, ook al zou ze daarvoor de laatste trein moeten nemen naar Brighton, die pas rond halftwee zou aankomen. Toen Damien tegenkrabbelde, had Trevor met zijn gebruikelijke charme gezegd dat ze wel een nachtje bij hem kon komen crashen, wat een stuk dichterbij was. Tegen Damiens verwachtingen in stemde Blue toe en nog voor hij zich schuldig kon gaan voelen, had ze al een tasje met toiletspullen bij elkaar gezocht.
Damien verzekerde haar ervan dat het echt niet aan haar lag, gaf haar een knuffel waarmee hij zichzelf weer met beide benen in de aarde plantte en beloofde haar dat hij haar de volgende dag aan Eliza zou voorstellen. Trevor gaf hem een veelbetekenende blik, een klap op zijn schouder en ging Blue toen voor naar buiten, terwijl hij haar op het hart drukte dat ze er goed aan had gedaan zich niet midden in een episode te begeven van het epische liefdesverhaal dat Damien en Eliza heette. Damien keek hen na door de gang en vroeg zich af of het wel zo’n slim idee was geweest om Blue weg te sturen. Het was tenslotte haar huis, niet dat van Eliza. Maar voor hij een laatste protest kon uitbrengen, gooide Trevor hem een sarcastisch kushandje over zijn schouder en verdwenen ze in het trappenhuis.
‘De kust is veilig,’ riep Damien door de badkamerdeur. Hij klopte, opende de deur op een kier, hield zichzelf voor dat hij gewoon Eliza’s beste vriend kon zijn en stapte naar binnen. ‘Hey, lief.’

[AlessaJess]

Een golf van vermoeidheid rolde over Eliza heen op het moment dat Damien de deur achter zich dicht deed, waardoor ze eindelijk sinds uren weer even alleen was. Ze wreef de rugzakbanden van haar schouders af en liet zichzelf tegen de badkuip zakken. Er trok een rilling vanuit de koude tegels door haar rug en deed haar hoofdhuid tintelen.
Ze had nog steeds niet gehuild. Zou ze dat moeten? Was dat de algemeen geaccepteerde manier om hiermee om te gaan? Ze voelde haar mondhoek omhoog krullen voor haar een kille lach ontsnapte. Ze liet haar ogen dichtvallen terwijl ze haar hoofd in haar nek legde. Wat een hogwash.
Al haar stijve spieren protesteerden tegen de harde vloer en in een opwelling kroop ze de kuip in, gooide haar schoenen eruit zette de straal aan. Het direct warme water doorweekte haar broek en sokken, terwijl het langzaam omhoog kroop.
Ze voelde het galopperen van haar hart terugzakken tot een draf. Het vuur in haar buik bleef branden, maar vermomde zich als nagloeiende kooltjes. Verstopt in de assige achterblijfsels van haar opgebrande emoties.
Ergens zat daar een nummer in…
Misschien nu nog niet. Zeker niet in iemands verdomde badkamer met het licht dat door haar oogleden haar ziel probeerde te verbranden.
Haar toverstok lag ergens op haar tas. Ze hees zichzelf omhoog om hem te pakken en knipte het licht uit. Het voelde nauwelijks beter. Minder rustgevend en meer alsof ze het donkerste kamertje in haar hoofd naar buiten had gebracht. Ze zat heel even in een volledige duisternis, voor ze op het knopje drukte naast de schakelaar. Het hele plafond lichtte op als de nachthemel zoals je hem alleen op het platteland zag. Het hulde de hele kamer in een schemer die nu ook haar hart vulde. Haar handen balden zich tot vuisten. Wat deed ze hier?
Ze herkende hem aan zijn voetstappen voordat hij überhaupt op de deur klopte. Raar hoe bepaalde details blijkbaar zo in je hoofd gebrand stonden zonder dat je wist dat je ze kende. Ze had ergens verwacht dat die na drie jaar wel met de grote lenteschoonmaken uit haar hersenen gewist waren.
Hij hield de deur op een kier en stak zijn hoofd voorzichtig naar binnen. Ze voelde weer die warme deken over haar schouders vallen. Ze trok een wenkbrauw op met een kleine glimlach.
De arme jongen had vuurrode wangen en een soort onhandigheid over zijn hele doen en laten hangen toen hij weer binnen kwam lopen. Ze had hem eerder zo gezien toen ze nog dateten. In het begin vrij veel, al had hij die Glamorganavloek zich nooit laten overmeesteren. Later alleen nog als hij aangeschoten of dronken was. Hij had haar geleerd dat gewenning mogelijk was, daar haar eigen moeder nooit lang genoeg was blijven hangen om aan haar vaders aantrekkingskracht te wennen. Wat vrij komisch was, aangezien ze Eliza wel negen maanden lang had moeten dragen en ze al díe tijd gebleven was.
Ze voelde een lichte steek van irritatie en ze wist niet of het kwam door de herinnering aan haar moeder, of het feit dat Damien van alle personen toch weer zo door haar aura onder de plak zat. Ze trok haar benen naar zich toe en vlocht haar armen eromheen.
“Hey.” Haar stem klonk schor. Zijn voorzichtige glimlach zorgde voor een hol gevoel van heimwee dat zich nestelde in haar buik. “Ik hoop dat ik niet iets belangrijks heb verstoord met dit feestje?” Ze liet haar samengeknepen ogen langzaam over zijn lichaam glijden terwijl hij de badkamer in kwam lopen. “Je hebt toch niet weer een Eerste teken van magie laten zien, waar we nu jaarlijks een feest voor vieren? Kan je nu ook onzichtbaar worden?” Ze had het altijd een bizar elitair idee gevonden om een eerste teken van magie belangrijker te vinden dan de letterlijke geboorte van je kind. Maar dat waren nu eenmaal Engelse puurbloedfamilies. Je magie was belangrijker dan je bestaan. Compleet normaal. Erg gezonde insteek als ouder ook. Ze rolde met haar ogen. Hij wist hoe ze hierover dacht.

[Rowace]

Toen Damien de badkamer in stapte, omsloten warme dampen hem. Eliza had het bad vol laten lopen en zat er nu in. Er was geen zeepsop om haar lichaam aan het zicht te onttrekken, maar tot Damiens halfslachtige opluchting droeg ze haar kleren nog. De dikke wol van haar ruim vallende trui had zich volgezogen en zweefde traag en zwaar in het water. Haar trainingsbroek verhulde minder, klampte zich vast aan haar huid, zodat de contouren van haar ranke benen duidelijk zichtbaar waren, slechts lichtelijk vervormd door de manier waarop het badkamerlicht op de wateroppervlakte brak.
Met hese stem lokte ze hem verder de badkamer in en Damien gehoorzaamde gewillig. Hij voelde hoe ze hem in zich opnam. Ze deed het traag. Het riep herinneringen op aan alle vorige keren dat ze dat had gedaan. De tijd die ze ervoor nam om hem woordeloos te bestuderen. Dan straalde ze uit dat hij die aandacht waard was, maar tegelijkertijd had het ook iets dat grensde aan arrogantie, iets dat zei: deze tijd neem ik van jou, en misschien neem ik nog wel meer van je, als ik daar zin in heb. Eliza had er geen probleem mee om te nemen, ook al hoorden vrouwen dat volgens de oude etiquette niet te doen, laat staan zo onkoket. Toch gaf ze er eveneens veel voor terug. En – dat gaf Damien eerlijk toe – het was fijn om zo gewild te zijn.
Ze liet haar blik afdwalen en maakte een grapje over zijn Dag van het Eerste Teken, dat hij vierde in plaats van zijn verjaardag. Toen hij het voor het eerst aan haar had uitgelegd, had ze het al een protserige bedoening gevonden. Uit protest had ze samen met Blue een soort anti-feest georganiseerd, waarbij ze met een zelfvoldane pokerface beweerde dat ze vierde dat Blue er eindelijk in was geslaagd om een degelijke foto van hem te maken. Haar houding was overduidelijk niet veranderd.
Iets aan haar opmerking maakte hem stekelig. Dat ze zijn familietradities niets vond, deed hem niet zo veel, maar de achteloosheid waarmee ze vroeg of ze iets had onderbroken… Ze had zojuist gevraagd of hij zijn feestje wilde afbreken en zelfs Blue uit haar eigen appartement te verbannen voor de nacht, en ze leek het vanzelfsprekend te vinden dat hij gehoor had gegeven aan haar wensen.
Zo is ze, weet je nog? Dat is Eliza Dayes, fluisterde een stemmetje in zijn achterhoofd. Dat ben je misschien vergeten, omdat je drie jaar lang alleen maar brieven met haar hebt geschreven, maar ze eist haar plek op. En die is groter dan je soms zou willen.
‘We gaven een feestje voor Blue, zodat ze haar vrienden weer kon leren kennen. Vanwege haar geheugenverlies, weet je nog?’ legde Damien uit. Als hij het zich goed herinnerde, hoorde Eliza nu ergens aan de andere kant van de wereld op een podium te staan. Het was dan ook niet ondenkbaar dat ze in haar huidige staat even was vergeten dat ook in Londen niet alles vlekkeloos verliep, ook al leek ze wel naar hem toegekomen te zijn in de hoop op een zorgeloos schuiladres voor wat het ook maar was dat haar uit Azië had verdreven.
Blue was in goede handen, vertelde hij dat stomme stemmetje in zijn hoofd, dat deed alsof het een zonde was dat Eliza aandacht verlangde. Hij ging zitten op de houten kruk die doorgaans als handdoekenplank diende, en keek bezorgd naar haar glanzende ogen. ‘Je wilt toch niet zeggen dat je helemaal hierheen bent gekomen om mijn favoriete familietraditie te beledigen, hè? Want in dat geval heb je de datum helemaal verkeerd. Dus… wil je me vertellen wat er echt is?’

[AlessaJess]

Ah ja, de Blue-en-Damienmethode, waarbij je als persoon die zich compleet niks of niemand meer kon herinneren, in plaats van het rustig aan te doen en om en om met mensen uit eten zou gaan, je ze gewoon allemaal in één keer uitnodigde voor een knalfeest in de hoop dat je ze in ieder geval allemaal een keer te spreken kreeg in de loop van de avond. Wat overduidelijk het geval niet kon zijn.
Eliza voelde haar mondhoek omhoog trekken. Het klonk als een goed idee. Makkelijkste manier om de eikels eruit te trekken was door ze met anderen om te zien gaan. Kijken hoe erg ze anderen naar beneden zouden trekken om je aandacht te krijgen. Iets te vaak was dat antwoord vrij ver in haar ervaring. En als Blue dan… Ze voelde haar glimlach iets haperen.
Blue had een feest gevierd om haar vrienden weer te leren kennen en het eerste wat Eliza had gevraagd aan Damien was om het feestje af te breken en Blue even weg te werken. Ze voelde ondanks het warme water een koude rilling over haar rug trekken. Kut. Ze kneep haar ogen dicht en liet haar hoofd in haar handen vallen. Lekkere actie voor een vriend.
Ze hoorde dat Damien het krukje naast het bad opschoof en erop ging zitten. Ze keek hem vanuit haar ooghoeken aan. Zijn ogen glinsterden toen hij haar naar het beledigen van zijn familietraditie vroeg. Zijn scherts trok half aan haar mondhoek en ze mompelde een half-gemeende “Het zou het waard geweest zijn…” voor hij haar naar haar echte reden vroeg. Er flitste weer een beeld voor haar ogen van Marsha, hoe groot haar ogen waren geweest toen ze Eliza in de deuropening had zien staan. Hoe snel ze onder hem vandaan was gekropen. Nee, rot op. Niet aan denken. Hij verdiende een antwoord. Een eerlijk antwoord.
“Marsha…” Ze voelde haar stem breken en keek weg. fuck. Alleen die fucking naam al. Ze ging niet nu opeens de huilende trut uit lopen hangen. Alsof iemand daarop zat te wachten. Ze probeerde het nog een keer. Schraapte haar keel. Maar haar stem wilde niet gehoorzamen. Verdomme! Was zij niet de baas van haar lichaam?! Als ze godverdomme zowel haar hoofd als haar lichaam niet meer in de hand had, waar had ze dan wel nog controle over?
En ondertussen wachtte Damien nog op antwoord.
“Mijn vriendin heeft het met mijn bassist gedaan, dus nee.” Haar stem brak weer. “Ik wil het er niet over hebben.” Haar ogen lekten. Tuurlijk besloten ze op dat moment haar nog even meer te saboteren. Net als de rest van de wereld. Of in ieder geval het gedeelte waarvan ze had gedacht dat ze het kon vertrouwen. En ondertussen zat Damien daar haar gewoon aan te staren. En hij wist nog niet eens half hoe erg het was. Hoe dicht ze was gekomen tot een blijkbaar kolossale vergissing. Nee. Dit kon ze niet. Ze dumpte haar hoofd onderwater. Alle gedachten en beelden stroomden door elkaar en konden die stemmetjes niet gewoon een keer hun kop houden?! Maar onderwater voelde ze zich nog machtelozer en bloter en alleen dan erboven, dus trok ze zichzelf weer omhoog.
Ze voelde de druppels langs haar gezicht lopen en zich vermengen met tranen terwijl ze Damien recht aankeek. “Ik bedoel, jij was ook niet perfect of zo, maar je fuckte tenminste niet met fúck-ing Alex!” Ze sloeg het water weg met haar vuisten. “Fuck!”
Alle energie leek in één keer uit haar lichaam te vloeien.
Haar adem kalmeerde een beetje. Haar hoofd bonsde wat harder.
Ze wierp een blik op Damien, die nu doorweekt op het krukje zat. “Shit.” Ze schudde haar hoofd zachtjes. “Sorry Deems.”
Een verslagen gevoel maakte zich de meester van haar en ze wist niet wat ze ermee moest. Ze haatte het gevoel van machteloos zijn. Ze wist ook niet zeker wat ze nog meer kon zeggen, dus ze greep naar haar tas en maakte het voorvakje wat onhandig open. Daar lag het. Al haar verliefde onschuld opgekropt in een doosje. Haar innerlijke kacheltje stookte zichzelf weer een beetje op aan de na smeulende kooltjes.
Ze kon zich niet herinneren dat ze eerder zo’n kalme furie had gevoeld. Boos terwijl je lief moest blijven glimlachen – of in ieder geval moest proberen om iemand niet gelijk tot in het oneindige te beheksen – sure. Maar dit? Hoe haar vingers trilden terwijl ze het fluwelen doosje voorzichtig oppakte? Hoe de tranen over haar wangen bleven stromen, terwijl ze de energie niet meer leek te hebben om te vloeken? Hoe ze Damien niet aan kon kijken terwijl ze het doosje openklapte en aan hem overgaf? Dit was een pijn waar ze nog niet eerder kennis mee had gemaakt. En ze haatte het.
“Ik dacht echt dat zij het was Deems.” Haar stem klonk zo klein. “En ik kan me nu al bij god niet meer herinneren waarom.” En dat was het pijnlijkste, besefte ze. Niet de ring. Niet het verraad. Niet de eenzaamheid die in haar botten leek te zitten. Maar het feit dat het niet zomaar woorden waren. Geen dingen die ze zichzelf wijs probeerde te maken. Ze meende het.

[Rowace]

Eén woord was al genoeg voor Damien om te weten wat er aan de hand was. De manier waarop Eliza de naam van haar vriendin zei, sprak boekdelen. Er waren maar twee mogelijkheden: Ofwel Marsha was iets vreselijks overkomen, ofwel Marsha had iets vreselijks gedáán. En alles in de oorlogsblik in Eliza’s ogen toen ze het appartement was binnengestapt, wees op dat tweede.
Damien hield zich stil. Hij wilde niet te veel aandringen, want dit was overduidelijk moeilijk voor Eliza. Ze hield er niet van om zich bloot te geven – dat deed ze bij voorkeur alleen op momenten en manieren die zij volledig in de hand had, waardoor ze zelfs op zo’n kwetsbaar punt nog altijd de touwtjes in handen had. Het had hun relatie soms in de weg gezeten. En meer nog zat het Eliza zelf in de weg, want het was onmogelijk om altijd de controle te behouden. Ze weigerde hem aan te kijken, wilde nog even proberen of ze toch niet ergens een grammetje beheersing kon vinden.
Haar stem brak op nog vier plaatsen toen ze toegaf wat Marsha had gedaan: Alex. Ze wilde het er niet over hebben. Natuurlijk wilde ze dat niet. Wat viel er ook te zeggen? Hij kon wel zeggen dat Marsha een bitch was en Alex een klootzak en dat er meer vissen in de zee zwommen, maar wat had ze daaraan? Dat was niet wat ze nu wilde horen. Bovendien kende Damien Marsha noch Alex, behalve uit de brieven die Eliza die hem af en toe stuurde. Hij had geen idee gehad dat ze zich zo verbonden voelde met haar muze. En blijkbaar had Marsha dat ook niet geweten – of anders had het haar niets kunnen schelen. Die gedachte was te verschrikkelijk om in woorden te kunnen vatten, dus bleef hij zwijgen terwijl Eliza zich onderwater verstopte voor de boze buitenwereld.
Even dacht hij dat ze wilde dat hij haar alleen liet, maar voor hij op kon staan om haar wat tijd met haar gedachten te gunnen, kwam ze vloekend weer overeind. Ze keek hem strak aan. Onder haar woede zag hij frustratie in haar ogen, en daar weer achter, diep weggestopt, wanhoop. Ze liet een lading badwater op de tegels neerkomen die zijn sokken en broekspijpen doorweekte, en ondanks alles verontschuldigde ze zich voor haar uitbarsting. Was ze bang dat hij haar de deur uit zou sturen omdat ze wat water over hem had gemorst? Of dacht ze dat hij niet tegen een paar scheldwoorden kon?
‘Het is oké, Lizzy,’ zei hij zacht.
Met de trillende hand van een verslaafde die op de tast zoekt naar een verdwaalde injectiespuit reikte ze naar haar tasje. Ze trok het naar zich toe en met gefrustreerde, schokkerige vingers opende ze de schuifknop van het voorvakje. Ze duwde het doosje waarvan hij het bestaan gevreesd had, naar hem toe in een beweging die zowel agressief als uitdagend leek maar geen van beide was. Ze wilde opnieuw niet naar hem kijken. Het was geen verwijt naar zijn kant dat hij haar nooit een ring had aangeboden – hoe vaak had hij zich niet afgevraagd of ze ja zou hebben gezegd? –, het was woede om haar eigen zwakte.
Damien nam het doosje voorzichtig aan, maar keek niet naar de ring. In plaats daarvan klapte hij het doosje dicht en zette het op de wastafel, waar het veilig was voor eventuele nieuwe watervallen. Hij hurkte nog dichter naast Eliza. Het kon hem niets schelen dat hij er nog natter van werd.
Voorzichtig streelde hij haar klittende haar. ‘Het is niet jouw schuld, Lizzy,’ suste hij. Tranen kwamen nu ook naar boven in zijn ogen. Het was zo oneerlijk dat zij zich zo voelde. Ze had zich aan haar liefde overgegeven, eindelijk klaar om zich kwetsbaar op te stellen, en dan betaalde Marsha haar op deze manier terug. Hij knipperde zijn ogen droog voor hij verder sprak. Dit verdriet ging niet om hem. ‘Kijk eens naar me. Hoor je wat ik zeg? Dit is níét. Jouw. Schuld.’
Hij glimlachte haar bemoedigend toe en streek een streng haar uit haar vlekkerige, prachtige, trieste gezicht. ‘Normaal zou ik aanbieden om thee te zetten, maar… misschien heb je meer behoefte aan iets sterkers?’

[AlessaJess]

De tranen bleven maar stromen en na een tijd die zowel een seconde als een eeuwigheid had kunnen zijn, voelde ze zijn hand op over haar hoofd strelen en hoorde ze zijn sussende stem haar vertellen dat het niet haar schuld was. Ze kromp ineen onder zijn aanraking. Voelde alle afweersystemen in haar roepen dat dit niet oké was. Dat hij van haar af moest blijven. Dat hij moest stoppen met praten, want hoe durfde hij haar te vertellen dat er ook maar een reden zou zijn voor haar om te geloven dat het haar schuld was. En hoe durfde hij met die ogen naar haar te kijken alsof ze een puppy was die hij aan de kant van de weg had gevonden en die hij mee naar huis had genomen omdat hij haar blijkbaar zielig genoeg vond om haar te wilde helpen. Haar hele huid begon te prikkelen en haar eerste instinct was om hem van zich af te duwen, haar schouder weg te trekken en hem te vertellen dat ze dat zelf ook wel wist verdomme. Dus draaide ze haar hoofd stug om en deed haar mond open waar de tranen in sijpelden, toen ze hem in zijn ogen keek. Damiens mooie bambi-ogen die vol met tranen stonden. Damien. Zijn mooie gezicht vertrokken in pijn en liefde. Voor haar. Ze moest alle kracht die ze op dat moment over had gebruiken om al haar gehate gevoelens weg te drukken. Om dat grote ding dat zich nestelde in haar hoofd en een ijzeren laag vormde om haar huid in stukken te scheuren. Om zich te herinneren dat Damien niet zo was als het haar deed laten denken. Dat het Damien was. Dat hij veilig was… Maar er zat drie jaar van pijn en afstand tussen hen in en ze wist niet hoe ze die moest overbruggen.
Hij knipperde zijn eigen tranen weg en dwong haar om naar hem te kijken. Maar als hij sterk kon zijn voor haar, kon zij in ieder geval open zijn voor hem. Ze kon besluiten om niet weg te rennen. Zij kon besluiten dat ze hem niet nog een keer weg zou duwen. Ze glimlachte hem met moeite toe en voelde hoe hij een streng haar uit haar gezicht streek, terwijl ze staarde naar zijn geruststellende, prachtige, gepijnigde gezicht.
“Oké.” Ze trok zijn hand van haar hoofd af en hield hem in beide handen. Haar duimen speelden over de lijnen en groeven die erin gekerfd stonden. Ze kon hem niet aankijken, maar dat was oké. Voor nu was dat oké.
Haar tranen droogden langzaam op en hij stelde voor om haar een glas in te schenken. Ze voelde haar maag trekken. Ze was moe, had nauwelijks iets gegeten en zou zich waarschijnlijk de rest van de avond niet meer kunnen herinneren morgen als ze inging op zijn aanbod. Maar ze had al haar energie om goede beslissingen te maken al opgebruikt en knikte hem dankbaar toe. “Wat dacht je van beide? En een sandwich?”
Ze stond op en liet hem haar uit het bad helpen, waarna ze als een verzopen kat op de mat stond. Een rilling kroop over haar rug en ze begon bijna direct te klappertanden. Engeland was zelfs binnen in een appartement een stuk kouder dan Hongkong buiten in de open lucht was geweest.
Ze richtte haar toverstok op haar eigen lichaam. “Calidum celer.”
Meteen begon het water uit haar kleren te trekken en heel even glimlachte ze richting Damien, tot ze de stof ruw voelde worden tegen haar huid. “Shit.”
Ze trok haar staf weg, maar de schade was al aangericht: ze voelde de stof strak tegen haar huid trekken en het lag als schuurpapier tegen haar aan.
Ze sloot haar ogen voor een paar seconden. Voelde de paniek haar om haar longen slaan als een slang die zich strak begon te trekken en ademde een paar keer diep in en uit.
Ze wilde het niet vragen.
Ze kon het niet vragen.
Maar ze had zichzelf beloofd dat ze niet alle controle bij zichzelf zou houden en dan moest ze dat ook doen.
Ze opende haar ogen en keek Damien strak aan.
“Mag ik misschien iets van jou lenen?”

[Rowace]

Een tijdlang zaten ze gewoon terwijl het badwater langzaam afkoelde en Damiens knieën begonnen te protesteren tegen de harde koude tegels. Ze zeiden niets; luisterden alleen naar het stille snikken van Eliza’s tranen. Ze kon hem niet aankijken, maar ze tekende met haar vingers de lijnen in zijn handen en staarde ernaar alsof ergens in de littekentjes en eeltplekken van het vele gitaarspelen een hele wereld verborgen lag, en het antwoord op al haar vragen.
Ze stemde toe met wat drinken en vroeg er meteen wat eten bij. Hij vroeg zich af wanneer ze voor het laatst gegeten had. Zou ze de complementaire maaltijd in het vliegtuig hebben gehad, of was ze te misselijk geweest om een hap door haar keel te krijgen? Hij wist nog hoe vervelend ze het vroeger had gevonden als hij haar aandrong om alsjeblieft iets te eten, als ze van streek was en een hele dag weigerde iets tot zich te nemen. Dan leek haar keel van schuurpapier, zei ze. Voor haar was het een noodzakelijkheid; voeding nam ze slechts om energie in haar lichaam te kunnen stoppen. En als ze verdriet had, wilde ze geen energie.
Blijkbaar had Marsha – of het toeren, of de band, of het leven zonder hem – haar toch ook goede dingen gebracht.
Damien stond op en negeerde zijn beurse benen. Eliza volgde zijn voorbeeld en hij moest haar vastpakken om te voorkomen dat ze wankelde. Ze was zo mager onder haar druipende trui. Ze trilde erover terwijl ze op de badmat stapte. Maar nog altijd rook ze bedwelmend lekker en een deel van hem smeekte om haar blauwe lippen te kussen, of op zijn minst zachtjes te strelen met de zijne.
Gelukkig kon ze zijn gedachten niet horen, want ze liet hem los en opeens – was er iets mis met hem? – had ze haar staf in haar hand en droogde ze zichzelf af met een spreuk die warme, droge lucht uit haar toverstok liet waaien. Ze grijnsde die triomfantelijke scheve glimlach waar hij zo van hield en die ze altijd had als ze dacht dat ze een slimme spreuk gebruikte die hij, rijkeluiskindje, kostscholier, niet kende. Damien onderdrukte een lichte rilling vanaf zijn koude eiland, anderhalve stap van Eliza verwijderd.
Haar spreuk mislukte, veranderde haar kleding van zachte trooststof in iets wat nog het meest leek op gedroogde stukken olifantenhuid, en Eliza’s grijns verdween. Haar mond trilde op het randje vlak voor huilen. Ze sloot haar ogen, maande zich met al haar zelfbeheersing tot kalmte en vroeg hem of ze iets mocht lenen. Daarbij keek ze hem recht aan, alsof ze wilde zeggen: Kijk dan, geen tranen. Mijn ogen zijn niet eens nat.
Damien zette een vertwijfelde stap naar achteren. Hij wilde haar helpen, niets liever zelfs, maar ze was niet langer de zijne en hij wist dat ze een onzichtbare doch onmiskenbare grens zou overschrijden als ze de pyjama aan zou trekken die ze al zo vaak had ingepikt als ze spontaan bleef logeren. Oud en nieuw verstrengelden met elkaar, maar hij moest ze uit elkaar zien te houden, voor zover dat ging.
Zijn oog viel op het modereclameblad dat Blue graag in bad las omdat ze dan in alle stilte kon dagdromen dat ze luxe dingen kocht, zonder dat ze telkens van Damien hoefde aan te horen dat ze die spullen best écht kon kopen. Hij verborg zijn dankbaarheid voor deze ontdekking en reikte Eliza het magazine aan.
‘Hier, bestel maar wat voor jezelf. Maakt niet uit wat. Dan zal ik die sandwich voor je klaarmaken.’
Voor hij de badkamer uitliep, stond hij zichzelf toe om haar arm te strelen. De nieuwe textuur van haar trui bezorgde hem de kriebels, maar haar handen waren nog precies zo zacht en volmaakt als hij zich herinnerde, alsof ze nog nooit een gitaarsnaar had aangeraakt. Het was bijna eng hoe perfect ze was.