Grijze dagen

[Rowace]

‘Niet goed?’ vroeg Trevor, toen Blue weifelend naast zijn auto bleef staan en het ding met grote ogen inspecteerde. ‘Ze zijn best veilig, hoor.’
Behoedzaam stapte ze naast hem in. Ook zij bleek geen ervaring te hebben met de boordcomputer van de auto, maar gelukkig wist ze toch een adres in het systeem in te voeren. Een blikkerige vrouwenstem met de vreemdste beklemtoning die Trevor ooit had gehoord vertelde hem dat hij de tweede links moest nemen, al verbeterde Blue de vrouw meteen. Trevor viste met een half oog nog op de weg zijn staf uit zijn mouw en tikte ermee op het navigatiescherm.
‘Silencio. Dat ding weet duidelijk niet waar het het over heeft. Leidt jij de weg maar.’
Blue stelde voor om een roadtrip te maken naar Brighton om haar moeder de machine te laten updaten. Ze kon het amper zeggen zonder te lachen. Hij had haar ouders nog nooit ontmoet, dus hij had geen idee wat er zo grappig was, maar als Blue ook maar een beetje op haar moeder leek, zou hij overspoeld worden met woorden en koekjes en zou hij drie uur later weer richting huis vertrekken zonder dat er ook maar één blik op zijn auto was geworpen.
Trevor trok zijn wenkbrauw naar haar op. ‘We zien wel,’ zei hij wijselijk. Blue had het geheugen van een olifant als het ging om halve beloftes voor uitjes en andere leuke bezigheden. Dankbaar zette hij de muziekspeler aan, waar een muziekding in zat dat Damien had opgenomen. Voornamelijk instrumentale versies van nummers die hij voor lessen had gemaakt, en andere probeersels. Nog steeds met één oog op de weg tikte hij op het controlepaneel dat hij zowaar ongeveer begreep. Zo kon hij de eerste paar nummers overslaan; de vierde track was zijn favoriet.
Even later reden ze een industrieterrein op. Tussen de loodsen stond een oud pakhuis van rode baksteen, met hoge ramen en zware roldeuren die op een kier openstonden. Naast een bordje aan het begin van de oprijlaan, wees er niets op dat dit een winkel was. Maar Blue kennende maakte dat het juist een bijzondere plek.
Trevor stapte als eerste uit, pakte hun tassen van de achterbank en sloot de auto af. ‘Dames gaan voor,’ zei hij, met een wijds gebaar naar het pand voor hen.

[AlessaJess]

De ‘ze zijn best veilig, hoor’ opmerking van Trevor bleef de rest van de rit door haar hoofd spoken en het kostte meer moeite dan normaal om het van zich af te zetten. Hoe hij zo ongelofelijk slim in de rest van zijn leven en toch zo onnozel kon zijn als het ging om geld was haar een raadsel. Het viel haar dan ook pas op hoe veel zijn humeur wat bij was getrokken toen hij haar zijn versie van een compliment gaf door de TomTom af te vallen en haar de leiding te laten nemen. Ze voelde een klein glimlachje over haar mond kruipen die alleen maar breder werd toen hij de muziek aanzette en ze de CD herkende. Ze wilde net haar mond opentrekken toen hij het eerste nummer skipte. En de twee nummers erna ook, tot ze aan het luisteren waren naar een viool-piano compositie die ze maar al te goed kende. Haar mond viel open. Wat was het toch ook een schat! Ze keek hem vanuit haar ooghoeken aan terwijl hij met een net niet stoïcijnse uitdrukking  achter het stuur zat. De hele CD stond vol met allemaal nummers van Damien en één van de enige twee waarbij hij haar en haar viool om hulp had gevraagd, zette Trevor nu op.
Ze besloot er niks van te zeggen – ze wist niet eens wat ze erop moest zeggen om Trevor niet in de verlegenheid te brengen. Nou ja, bijna niks. Ze wachtte tot ze aan waren gekomen bij het gebouw, zodat ze niet steeds haar verhaal hoefde te onderbreken voor wegwijzering. Het pakhuis gaf vanaf buiten al een geweldige sfeer af.
“Het was echt zo vaag om daaraan mee te werken.” Hier had ze het al tijden met iemand over willen hebben, maar het kwam er maar steeds niet van. Maar ja, gegeven paard en zo… “Ben je wel eens met Damien mee geweest naar school? Nee, wacht, laat maar.” Ze schudde haar hoofd en rolde haar ogen even om haar eigen stommiteit. “Heb je de binnenkant van dat gebouw ooit gezien? Op de gangen na waar we doorheen werden geleid voor de recital natuurlijk.” Voor een normaal persoon zou er geen verschil tussen die dingen hebben gestaan, maar met hen… “Het is echt mega. En zó mooi! En er lopen zelfs overdag allemaal mensen rond in pak en weet ik niet wat. Ik voelde me echt zwaar geïntimideerd om daar zo rond te lopen…” Trevor zwaaide galant naar het gebouw en Blue lachte hem toe. “Dank u wel, meneer!”

[Rowace]

Blue keek hem aan met een blik die ze waarschijnlijk veelbetekenend vond, maar waar hij niet heel veel wijzer uit werd. Hij wist niet of het kwam omdat ze zijn Legilimentievaardigheden een bovennatuurlijke kracht toeschreef of omdat hij gewoon bagger was in het voeren van gesprekken, maar het was niet de eerste keer dat ze hem op een dergelijke manier aankeek en dan verwachtte dat hij begreep wat ze bedoelde.
Toen ze het over Damiens school begon, had hij een aha-erlebnis. ‘O, had jij met die muziek meegeholpen? Ik vroeg me al af wie de viool speelde.’  
Ze liepen richting het oude pakhuis, terwijl Blue glunderend zwijmelde over hoe prachtig en sfeervol Corvax was. Ze had het duidelijk geweldig gevonden om dat stukje viool te mogen opnemen met Damien. Trevor deed zijn mond al open om zijn mening over de school te geven, maar hij hield zich in toen hij zag hoezeer ze ervan onder de indruk was. Dat hij chagrijnig was en niets op had met dat pretentieuze gedoe dat hem zijn hele leven al was opgedrongen, betekende nog niet dat zij er niet van mocht genieten.
‘D denkt meer aan de kleuren van personen dan aan hun kleding of de details van de lambrisering. Tenzij hij er foto’s van plant te maken, natuurlijk. Zo is er een of ander glas-in-loodraam op de derde verdieping vanwaar je neer kunt kijken op de binnenplaats. Daar zit-ie soms naar meisjes te gluren, de idioot.’ Trevor rolde met zijn ogen, maar grijnsde er wel bij.
Inmiddels waren ze de druilerige parkeerplaats overgestoken. Het miezerde, waardoor hun haar straks nog kroeziger zou krullen dan normaal. Alleen al daarom wilde hij naar binnen, ook al wist hij nog steeds niet wat hij in een kringloopwinkel te zoeken had. Aan de andere kant was hij nog nooit bij zo’n winkel geweest, dus had hij geen idee wat hij kon verwachten. Het enige wat het woord ‘tweedehandswinkel’ bij hem opriep, was de muffe geur van dode oude Dreuzels en hun smakeloze meubels. Maar zou Blue hem echt naar zo’n samenraapsel van ouwe meuk brengen en denken dat hij ervan op zou beuren? Ze kende hem toch wel íéts beter dan dat. Het kon kortom alle kanten nog opgaan. En zolang de deuren gesloten bleven, kriebelde er toch iets van nieuwsgierigheid in hem, in een diep, ver hoekje tussen zijn tenen.

[AlessaJess]

Ze grinnikte een beetje naar de ongelovige, doch hoopvolle blik waarmee Trevor naar het gebouw keek. Hij had er duidelijk niet heel veel vertrouwen in. Heerlijk. Des te groter zou de aangename verrassing zijn wanneer hij door had hoe geweldig dit was!
Ze wiebelde haar wenkbrauwen op en neer, voor ze met een zwier de metalen deur opentrok. “Entrée mister Hathaway.”
Ze wachtte tot hij binnen was voor ze achter hem aanliep. Ze kwamen in een klein kamertje terecht, met allemaal sepia polaroids op de muren geplakt en een boog in plaats van een deur aan de andere kant, die naar een iets grotere – maar nog steeds vrij kleine – kamer leidde.
Er zat nu even niemand achter de balie en Blue trok Trevor snel mee verder het oude pakhuis in. Ze hadden het hele pand omgebouwd en overal muren geplaatst, waardoor er een soort doolhof aan looproutes ontstond met kamers tussendoor gebouwd. De lay-out had Blue heel erg doen denken aan een next-level, meer sferische Ikea toen ze hier voor het eerst binnenkwam. Ze trok Trevor gelijk mee naar een uitgeholde, bijna té typische rode dubbeldekker bus. “Je kan zo goed als alles kopen uit de winkel blijkbaar. Volgens mij hebben ze een soort deal met een bedrijf dat oude bussen en busjes opkoopt.” Ze had de vorige keer bijna anderhalf uur met de eigenaar gepraat en hij had haar uitgenodigd om een keer samen met Damien terug te komen om wat foto’s te maken als ze het leuk vond. Ze moest er nog steeds half om lachen. Welke idioot zou dat nou niet leuk vinden?!
“Als je het hier koopt maken ze gerust tuinschuurtjes van deze dingen op het terrein hierachter.” Blue grijnsde naar hem. “Epic, right? Beetje absurd duur natuurlijk, maar ze moeten ergens de huur van betalen.”
Ze beet op haar lip en keek stiekem uit haar ooghoek naar Trevor om zijn reactie te peilen voor ze naar binnen stapte.

[Rowace]

‘Ik moet toegeven, het is… niet wat ik verwachtte.’
Hij keek om zich heen om de winkel in zich op te nemen. Overal stonden busjes en bussen, van bedrijfswagens tot dubbeldekkers. Het interieur was eruit gesloopt om plaats te maken voor kleine decors: minuscule kamertjes waarvan je, volgens Blue, alles kon kopen wat los en vast zat. En ze leek gelijk te hebben, want toen ze Trevor vol enthousiasme naar een dubbeldekker trok, zag hij dat overal kleine, bruine prijskaartjes aan hingen met een priegelige prijs in potlood: aan de wankele antieke stoeltjes, het serviesgoed, de kitscherige spiegels en zelfs het vaasje met nepbloemen.
‘Wie wil er nou een auto in zijn achtertuin?’ Hij trok zijn neus op. Die oude spullen hadden misschien zo hun charme, maar je moest het niet overdrijven. Het bleef zooi.
Een halve blik in Blues richting vertelde hem dat zij er totaal anders over dacht. Ze keek zoals ze altijd deed als ze iets deelde waar ze veel voor voelde. Vol overgave, geen ruimte voor onzekerheid of überhaupt de mogelijkheid dat iemand anders het minder gaaf zou kunnen vinden dan zij. Trevor vroeg zich af wat ze leuker vond: dat soort geneugten te ontdekken, of ze met anderen te delen. Hij voelde zelf nooit veel bij dat laatste, maar het was best fijn om te zien dat anderen dat wel konden.
Hopelijk vond ze niet dat hij te negatief deed. Hij had nu al spijt van zijn woorden. Ze nam altijd alles zo letterlijk – Damien beweerde vaak dat dat kwam omdat hij te weinig woorden gebruikte. Mensen moesten blijkbaar een hele gedachtegang voorgekauwd krijgen om hem te kunnen volgen. Daar had Trevor op goede dagen al geen geduld voor, laat staan nu.
Maar hij baalde er niet te min van. Ze viel stil en beet op haar lip. Dacht ze nou echt dat hij haar niet zag kijken?
‘Je mag mijn hand nu wel loslaten,’ zei hij. ‘Ik ben een grote jongen. Kijk zelf maar rond, ik vermaak me wel. Volgens mij heb ik verderop iets gezien dat ik misschien wel kan gebruiken in m’n winkel. Men klaagt over het gebrek aan decoratie.’ Hij had helemaal niet iets gezien, maar het voordeel van niet-Legilimensen was dat ze belachelijk gemakkelijk voor te liegen waren.

[AlessaJess]

“Oh gosh, right?” Trevor keek zo intens gechoqueerd en bijna gepijnigd bij het idee van een bus in je achtertuin. Ze wou bijna dat ze met goed fatsoen een camera op hem kon richten om de blik vast te leggen zonder dat ze hem compleet af zou schrikken. “Ik bedoel, het kan best een cool idee zijn voor een schuur, maar wat doe je dan in die schuur? Wat laat je er? Je kan er niet klussen en fietsen zijn zo lastig eruit te tillen. En daarnaast hou je zo weinig ruimte over in de rest van je tuin! Kan je veel beter een schommel neerzetten onder een mooie boom.” Kinderdroom. Ze had vroeger een schommel gehad, maar geen boom in de tuin. In ieder geval geen die groot en sterk genoeg was om een schommel aan te hangen. Het idee voelde alleen al zo rustgevend. Tot het moment dat Trevor weer zijn mond opentrok.
Blue deed haar mond open en klapte hem na een seconde weer dicht terwijl ze naar haar hand staarde. “Oeps.” Blue kon letterlijk niet anders dan in lachen uitbarsten. “Sorry.” Ze liet hem snel los en sloeg die hand voor haar mond. “Nee echt. Blijkbaar dacht ik gewoon dat je de weg kwijt zou raken zonder mijn hulp. Komt vaak voor hoor. Ik heb laatst gehoord dat ik een vrij goede TomTom ben.” Ze trok een wenkbrauw naar hem op en bleef met een grote grijns op haar gezicht staan tot hij het had over dat men commentaar had op het gebrek aan decoratie. Haar lach vervaagde een beetje. De manier waarop hij het zei klonk niet alsof de mening hem koud liet. Wie had dat zo bruusk gezegd?
Blue moest zich heel hard inhouden om niet achter hem aan te lopen. Ze wilde hem niet alleen laten terwijl hij zich rot voelde. Ze wilde hem al helemaal niet het idee geven dat ze hem alleen liet. Maar ze had gehoord dat ze soms iets te opdringerig was. En Trevor leek alsof hij misschien wel even een momentje alleen kon gebruiken. Plus, hij had zelf iets cools zien liggen. Dat betekende dat de winkel inderdaad niet zo erg kon tegenvallen als hij waarschijnlijk eerst had gedacht...
“Geef maar een gil als je hulp nodig hebt oké? Of, misschien geen hulp, maar meer ruggenspraak? Al zou ik het natuurlijk ook heel leuk vinden om te helpen! Geen felroze dingen. Beloofd.” Ze wierp hem een halve grijns toe.

[Rowace]

Blue bleek ook zo haar grenzen te hebben als het om bizarre tuinversieringen ging. ‘Ik wist niet dat je een fiets had,’ merkte Trevor droog op. ‘En met –’ Hij boog samenzweerderig naar haar toe en fluisterde verder: ‘– anderhalve spreuk kun je zo veel fietsen kwijt als je wilt, Dreuzelmeisje.’ Ze keek dromerig in de verte, verdronken in een dagdroom over boomschommels.
Met de belofte dat ze hem te hulp zou schieten als hij hulp nodig had – of nou ja, hulp, hij was een volwassen man dus hij kon heus zijn eigen keuzes wel maken, dat wist ze ook wel, maar het kon natuurlijk zijn dat hij twijfelde over een aankoop en dan wilde ze best haar eerlijke, weloverwogen mening geven mocht hem dat helpen – liet ze zijn hand los. Trevor trok zijn mond open om iets tegen die waterval in te brengen, besloot dat dat geen enkele zin had en zei simpelweg: ‘Insgelijks. Denk ik,’ voor hij haar weifelende glimlach beantwoordde en zich naar een caravan begaf.
Hij kwam binnen via de achterzijde van het voertuig, waar een extra ingang was gemaakt. Voorzichtig, opdat hij niets om zou stoten, vond hij zijn weg naar de andere kant van het muffe kamertje dat een schoolklasje moest voorstellen: een van de ramen was vervangen door een krijtbord met sommetjes en de rest van het krappe vertrek was gevuld met houten schoolbankjes, inktpotjes en collecties glazen flesjes in vreemde vormen die Dreuzels waarschijnlijk voor wetenschappelijke experimenten gebruikten. De sets zagen er best mooi uit, maar Trevor betwijfelde of ze stevig genoeg waren voor de toverdranken waar hij in zijn werk mee te maken kreeg. Aangezien hij glasscherven in zijn ogen niet zo zag zitten, liet hij de maatkolven en erlenmeyers toch maar voor wat ze waren.
Via een roestige bestelwagen vol bebloemde meubels waar Trevor de kriebels van kreeg en een stuk open betonvloer waar een industrieel uitziende sportkleedkamer in troosteloos matgrijs was nagebouwd, vond hij achter een wandkleed een antieke buffetkast van walnoothout. Op de opengewerkte planken lagen minuscule vogelschedels uitgestald. Volgens het kaartje dat op de middelste plank stond, waren het echte schedels. Gelieve niet aan te raken. Trevor overwoog om Blue te vragen of zij ze er echt uit vond zien. Met haar uitgebreide biologiekennis zou ze dat vast wel kunnen ontdekken. Maar zou ze het vakkundig interessant vinden, of gewoon luguber? Het was vast niet het soort decoratie waar Lila op gedoeld had. Hij onthield de plaats en liep verder.

[AlessaJess]

Dreuzelmeisje. Blue kon zich niet meer herinneren wanneer hij haar zo was gaan noemen, maar ze vond het een van de leukste bijnamen die ze had. Op Blue na natuurlijk, al voelde dat ondertussen niet echt meer als een bijnaam als ze eerlijk was. Eigenlijk alleen haar moeder noemde haar nog Hazel en die zag helaas een stuk minder dan ze eigenlijk zou willen.
Ondertussen gaf Trevor haar zijn ga-je-me-nu-eindelijk-laten-weglopenknikje en klonk nogal weifelend over haar voorstel om te helpen. Maar in ieder geval zei hij geen nee en dat was al een heel ding voor hem.
Terwijl hij zich omdraaide, kneep Blue haar ogen een beetje samen en trok gespeeld haar kin omhoog. “Oh, en dat van de fietsen? Dat gaat om het principe, meneer Hathaway,” riep ze hem op haar meest strenge toon achterna. “Oeh! En vergeet zo ook niet naar boven te gaan! Alleen de begane grond heeft deze voertuigen en eigenlijk wilde ik je boven laten zien, want dat is waarschijnlijk veel meer jouw ding!” Ondertussen was hij echter al vrij ver weg en ze kreeg zo het idee dat hij expres net even wat sneller ging lopen, misschien omdat hij niet heel veel zin had in small talk. Kon ze inkomen. Niet dat ze het zelf erg fijn vond om alleen te zijn en niemand te hebben om over te praten, maar Trevor was duidelijk niet uit hetzelfde hout gesneden. Ze vroeg zich af of hun toverstokken überhaupt iets gemeen hadden, laat staan de bouwstenen van hun mentale gesteldheid.
Blue liep een beetje in die gedachten verzonken door de bus heen. De hele begane grond van de bus was vol gezet met allemaal antieke ladekastjes, met allerlei soorten pennen in een ervan, tassen in een van de onderste lades en fotolijstjes in een ander. Weer ergens anders vond ze een la gevuld met allerlei sieraden en hoewel ze zelf geen idee had of ze van een beetje goede kwaliteit waren, deden de prijzen – en de belofte van de eigenaar de vorige keer – haar geloven dat dat wel het geval was. Eén ervan trok haar aandacht. Het was een delicaat kettinkje, met een waarschijnlijk uit glas geblazen roosje eraan. Zelfs met het weinige licht dat er in de bus op scheen, zag ze dat er wat verschillende kleuren door het glas liepen als ze hem draaide.
Blue greep naar haar telefoon om de zaklamp te kunnen gebruiken, maar kwam met lege handen uit haar zakken. Ships. Had ze die dan echt thuis laten liggen? Waarschijnlijk wel. Ze kon zich in ieder geval niet herinneren dat ze hem nog mee had genomen. Of wat dat betreft dat ze de radio uit had gezet voordat ze het appartement uit was gerent. Hoe dan ook, nu kon ze er niks mee. Ze wist niet zeker of haar volgende actie een goed idee was, maar ze hadden tot nu toe niemand in de winkel gezien en momenteel hoorde ze ook niks. Ze keek even gauw om zich heen, maar de hele winkel om haar heen was verlaten. Toch hield ze haar stem op een fluister. “Lumos.”
Het tipje van haar toverstok lichtte op en ze hield hem onder de ketting. Inderdaad schenen er prachtige regenbogen door de glazen bloem heen, die zich verplaatsten terwijl ze hem draaide. Oh, Lila zou hier blij mee zijn! Ze voelde zich helemaal trots en wilde net het licht laten doven toen ze zachte voetstappen achter zich hoorde. Met een ruk draaide ze zich om en schoof haar hand met toverstok achter in haar shirt. Maar niemand stond achter haar in de bus. En een snelle blik naar buiten deed haar geloven dat daar ook niemand was. Ze ademde even diep uit en sloot haar ogen voor een halve seconde. Zelfs als het Trevor maar was geweest, was ze blij dat niemand haar had gezien. Ze gaf haar staf een klein zwiepje waarna het licht doofde en ze wierp toch nog snel een blik naar buiten. Er was echt niemand te zien. En toch bleef haar een onbehagelijk gevoel hangen die in haar spieren leek te blijven zitten.

[Rowace]

Vasily Smirnov hield er niet van om te moeten afwachten. Toch zat hij nu al dagen achter een en hetzelfde meisje aan, dat er op haar plaats duidelijk niet van hield om alleen te zijn. Ze omringde zich constant met grote groepen vrienden – of dat dacht Vasily tenminste in het begin. Zijn huidige theorie was dat ze helemaal geen vrienden had en zich daarom liet onderdompelen in het gezelschap van vreemden in de hoop dat dat hetzelfde gevoel van thuiszijn zou evenaren. Niemand had zo veel vrienden als Briëlla veinsde te hebben.
Het maakte Vasily’s werk moeilijk. Normaal gesproken was het zo eenvoudig als de zwaai van een staf om gestolen handelswaar terug te laten keren naar de rechtmatige eigenaar: Volkov. Niet voor niets stond Vasily in de onderwereld bekend als de Collecteur. Dit stupide meisje was hem echter onbewust te slim af, want een drugsfeest verstoren om pixiedust terug te jatten was een bijzonder slecht idee. Junkies waren misschien dom, maar als ze met veel waren en hoorden dat er meer stuff te krijgen was, zou hij ze niet van zich af kunnen slaan zonder een bloedbad achter te laten. En hij had geen zin om nog eens naar het Verste Hotel te moeten.
Daarom stemde het hem uitermate tevreden toen hij erachter kwam dat Briëlla afstand had gedaan van de tas waarin ze haar gestolen dust bewaarde. Dacht ze nou werkelijk dat hij niet afwist van het verborgen vakje dat ze met Ontzichtdraad in haar leren tas had genaaid? Volkov was nota bene degene die dat spul in dit verdomde land had geïntroduceerd.
De huidige eigenaresse van de tas was een meisje van Briëlla’s leeftijd dat zich excentriek kleedde en gemakkelijk in het oog te houden was vanwege haar enorme, krullende haardos. De tas was van een naald in een hooiberg veranderd in zijn alcoholistische vader: moeilijk om te missen.
Het nieuwe meisje was naar een Dreuzelbuurt Verdwijnseld. Het had even geduurd voor hij haar spoor weer had opgepikt: ze was opgedoken met een donkerharige jongeman die hij vagelijk herkende. Hij besloot hen te volgen totdat hij de jongen kon plaatsen. Vasily was ongeduldig, maar onverwachte wendingen waren in zijn werk onwenselijk. Die leverden losse eindjes op.
Het duo was naar een afgelegen oud pakhuis gegaan. Perfect. Vasily sloeg zijn Onzichtbaarheidsmantel om zijn schouders en sloop achter hen aan naar binnen. Hij zag het meisje al vrij snel, maar ze had de tas niet bij zich – ze droeg een rugtas. Ze keek om door een onverwacht geluid dat hij had gemaakt en keek daarbij dwars door hem heen. Zijn mantel werkte uitstekend. Toen het meisje zich weer terug draaide naar de prullen die ze overwoog te kopen, glipte hij langs haar, verder de winkel in. Op zijn dooie gemak stalde hij nu zijn verzameling Gluiposcopen uit en verkende hij het pakhuis, voor hij beide kinderen uit zou schakelen. Er hoefde niet veel geweld bij te komen kijken. Maar misschien zou hij zichzelf wat lol gunnen na het lange wachten.

[AlessaJess]

Blue probeerde het onbehagelijke gevoel van zich af te schudden en glimlachte een beetje om haar eigen schrikachtigheid toen ze zacht geschuifel achter zich hoorde. Ze draaide zich met een ruk om. “Hallo?” Ze voelde iets zachts langs haar arm strelen en ze sprong achteruit en stak haar toverstok in de lucht. “Wie is daar?” Haar hart bonkte terwijl ze naar de lege ruimte voor zich keek. Haar hoofd schoot naar de Demiguise die haar en Damien had geplaagd toen ze met z’n tweeën in een verlaten huis foto’s hadden gemaakt. Of de Triga’s die schijnbaar in Engeland voorkwamen, maar die ze nog nooit tegen was gekomen – deels omdat ze onzichtbaar waren voor haar, daar zij Terzielers kon zien en die twee dieren elkaars tegenpolen waren.
Maar dit had gevoeld als zijde, of iets anders synthetisch. Niet als de warmte van een vacht.
“Wie. Is. Daar?”
Er hing een doodse stilte in de lucht en nogmaals vroeg Blue zich af of ze het zich had ingebeeld. Maar dit keer durfde ze het niet te geloven. Ze voelde haar longen wat samentrekken en al haar zintuigen in hyperdrive staan. Alles in haar hoopte op een misplaatst of ontsnapt fabeldier. Maar ze kon er geen bedenken met een zijden huid die onzichtbaar kon worden. Haar hoofd draaide op volle toeren, er moest er een zijn… maar de knoop in haar maag was het daar niet mee eens. En ze wist niet of ze haar hoofd of haar gevoel moest geloven.
Blue wilde een stap richting de deur zetten toen ze zag dat het glazen kettinkje daar was gevallen. Ze had niet eens doorgehad dat ze het had laten vallen. Ze trok haar voet terug en staarde naar het nu bijna doorzichtige roosje dat bijna niet te zien was op het tapijt op de grond, ondanks de lichte vervorming van het patroon die het veroorzaakte. Het deed haar aan iets denken, maar ze kon er haar vinger niet op leggen. Ze ging door haar hurken om het kettinkje op te rapen. Het metaal voelde koud onder haar vingers. Ze kon er echt niet opkomen, maar het knagende gevoel dat ze iets miste bleef hangen.