<ORPG>De Warme Winter Weide

[Timsel]

De Warme Winter Weide

Het is ijskoud! Er is een dik pak sneeuw neergedaald op het kasteel Zweinstein en omstreken. Net buiten het hek van Zweinstein, net buiten Zweinsveld, staat een open plek in het bos waar een groot kampvuur is gestart. Aan de weerzijden van het kampvuur hebben winkeliers van Zweinsveld hun kerstkraampjes neergezet met lekker warm bier en kerstcadeautjes. Iedereen mag bij het kerstvuur aanschuiven, onder de voorwaarde dat deze gezellig gaat doen! Gelukkig zijn regels om verbroken te worden. 

Komt allen tezamen en geniet van het lekkere warme vuur terwijl je lekker opwarmt en kletst. Iedereen is welkom! Er is geen restrictie qua posts of woorden; iedereens aanwezigheid wordt gewaardeerd!

[Joël]

Orlendr had zijn donkergroene gewaad vandaag verruild voor een iets lichtere variant. Aan zijn knapzak had hij een takje van hulst gebonden en zijn groene gewaad was her en der gedecoreerd met afbeeldingen van dennenappels en rode bessen. Als hij iets langere baard en wat meer haar had gehad was hij net familie van de kerstman.
In zijn gewoonlijke kalme pas wandelde hij naar de kerstkraampjes die een eindje verderop stonden opgesteld. Hij vond het jammer om het dik pak verse sneeuw te bederven dus gebruikte hij een bezwering die ervoor zorgde dat hij geen voetstappen achterliet in de prachtige witte deken die het terrein bedekte.
’Goedendag!’ glimlachte hij naar niemand specifiek.
De Noor struinde langs de verschillende kraampjes en hield bij enkele halt. Een gezellige kraam die kerstdecoraties aanbood gemaakt van allemaal gevonden natuurlijke producten trok zijn aandacht. Evenals een kraam met handgemaakte miniaturen van verschillende dieren en fabeldieren.
’Dit lijk jij wel, makker!’ schuddebuikte Orlendr, terwijl hij een miniatuur van een wolf oppakte en aan Ingolf liet zien. Een laag gegrom volgde wat de tovenaar deed vermoeden dat zijn wolf het er niet helemaal mee eens was. ‘Ho, ho, rustig maar,’ zei hij, Ingolf over zijn kop wrijvend. ‘Ik heb ze liever een beetje groter,’ glimlachte hij naar de persoon achter de kraam. ‘Maar wat een prachtig handwerk maakt u hier zeg. Een Vergrotende spreuk op deze Mantichore en er durft geen visite meer binnen met Kerstmis!’ bulderde Orlendr.

[Blossom]

Trots als een pauw liep Pepijn stapvoets langs de kerstkraampjes. Niet per se geïnteresseerd in al het moois wat werd aangeboden, maar des te meer geïnteresseerd in het moois dat arm in arm met hem liep: Seth.
“Zullen we die warme wijn eens proberen?” vroeg hij aan zijn nieuwe liefde, die volgens hem veel bekijks trok. Seth zag er dan ook prachtig uit; als een echte nimf uit sprookjes. Misschien had hij wel glamorganabloed - dat zou Pepijn niet verbazen.
Ineens zag hij Orlendr staan, die met een verkoper van houtsnijwerk in gesprek leek te zijn.
“Hé, ik zie een bekende,” lachte hij. “Kom! Dan stel ik je aan hem voor. Kijk, die wolf, die is cool, en die man - hoewel niet van onze leeftijd - is ook cool! Hij geeft soms les op Zweinstein.”
Hij trok Seth met zich mee want het was de hoogste tijd om een beetje met hem te pronken.
“Ingolf,” zei hij zachtjes, maar een wolf had heel goede oren. Pepijn zag ze spitsen; het beest keek om en vloog als een dolle labrador heel on-wolf-achtig op hem af, waarna Pepijn Seth even los moest laten om het dier te knuffelen.
“Hoi Orlendr!” zei hij daarna, omdat Orlendr zijn wolf eenmaal niet snel alleen liet. “Alles goed?” Hij schudde de man de hand en gebaarde daarna naar zijn nieuwe liefde.
“Ik moet je even aan iemand voorstellen: dit is Seth!”
Ergens was Pepijn een beetje zenuwachtig, omdat Seth er weliswaar prachtig uitzag met zijn prachtige lange haren en glitter make-up, maar hij wist niet of Orlendr ruimdenkend genoeg was. Hij hield eigenlijk niet van opmerkingen als: ‘Ben je ineens hetero geworden?’ of oprechte vragen over een transitie...
Hoe dan ook glunderde hij toen hij Seth weer aankeek en zijn romp zich met warmte vulde. Andere mensen mochten denken wat ze wilden, mochten zeggen wat ze wilden, maar niets ter wereld zou Seth minder mooi maken.

[Joël]

‘Hallo daar, Pepijn!’ begroette Orlendr de jongeman waarmee hij zijn passie voor de natuur deelde. ‘Alles prima, alles zijn gangetje,’ antwoordde hij lachend, het flesje Krachtwater om zijn nek omhoog houdend.
Hij werd voorgesteld aan ene Seth. Geen leerling op Zweinstein, of althans geen leerling die hij ooit had lesgegeven. Een verschijning als deze vergat hij namelijk niet! Was Seth een heks of een tovenaar? Orlendr wist het niet, maar peinsde er niet over om het te vragen. Wat moest Pepijns... vriend? Liefde? Familielid? Dan wel niet denken over hem. Aan het lange haar te zien was het een jongedame, maar tegenwoordig hadden jongens ook lang haar. Ook de make-up die sprankelde op het gezicht van de... persoon deed hem het vrouwelijke geslacht vermoeden. De kleding die hij zag, had dan weer iets mannelijks. Plots bedacht hij zich dat hij waarschijnlijk al veel te lang aan het staren was zonder iets te zeggen.
’Oh! Orlendr is de naam, aangenaam,’ stelde hij zichzelf joviaal voor door Seths hand met zijn beide handen te schudden. ‘Dit is mijn wolf, Ingolf.’
De laatste keer dat de Noor Pepijn voor langere tijd had gesproken was zijn vriend in een ruzie beland met Yorick. Het einde van dat verhaal had hij nooit gehoord en ook niet meer naar gevraagd. Ruzie was iets waarvan hij niet hield en zich ook moeilijk in kon mengen. Hij hoopte dat het goed was gekomen, maar als hij zag hoe trots Pepijn aan Seths arm liep, betwijfelde hij die gedachte.
’Dus jullie’ - Orlendr wees met zijn vinger tussen beiden- ‘zijn, eh, een stel?’
Hij probeerde zo nonchalant mogelijk te klinken, maar kon zijn nieuwsgierige ondertoon niet verbergen. Wat was er uiteindelijk gebeurd tussen Pepijn en Yorick? En hoe in Merlijns naam moest hij Seth aanspreken? Hij had al heel wat gezien in deze moderne tijd. Mannen die op mannen vielen, jongedames die meer carrière konden maken op een bordeel dan op Zweinstein en dan nu een verschijning die zowel man als vrouw kon zijn! Hoewel hij zelf niet was opgevoed met dergelijke ideeën keurde hij ze niet af. Zijn ouders waren jong gestorven en hadden dus eigenlijk nooit de kans gekregen hem iets te leren over dergelijke tolerantie. Voor hem was dit dus net zo nieuw als een Fwoeperkuiken dat voor het eerst de wereld zag.

[Timsel]

Seth vond op stap gaan met Pepijn echt geweldig. Vooral in de buurt van Pepijns huisje. Zweinsveld was zo ontzettend leuk, heerlijk kneuterig met allemaal lichtjes aan en dan ook nog eens een sneeuwwit deken dat zich op het dorp had laten neerdalen. Toen hij vanaf de heuvel het dorpje bekeek, was het net een beeld aan het begin van een kerstfilm die zich op een fictieve, gezellige plaats afspeelde.
Hij was met Pepijn nu, al een tijdje. Het was ontzettend romantisch en ze deden veel samen. Het gevoel dat hij voor Pepijn had toen het ‘aan ging’, om het maar even kneuterig te benoemen, was er nog steeds en voelde Seth ook altijd als hij s’ochtends naast zijn vriend wakker werd. Hij was lief, zorgzaam, een tikkeltje mysterieus en daar hield Seth wel van. En, last but not least – een goede zoener.
Nu was er een kerstmarkt. Hij sloeg zijn mantel wat verder tegen zich aan terwijl hij over de besneeuwde zogenaamde Winter Wonderweide liep. Een magisch gevoed vuur woedde in het midden van het veldje en er stonden allemaal verschillende kraampjes. Net toen hij wilde zeggen dat hij trek had in een lekkere warme glühwein, kwam Pepijn een bekende tegen.
Het was een stokoude man en blijkbaar gaf hij les op Zweinstein, de toverschool om ’t hoekje. De man leek verbaasd en verward te zijn, maar dat kende Seth. Hij had een tijdje als vrijwilliger in de zorg gewerkt, tot bleek dat een paar oude mannetjes zaten te klagen over zijn kledingstijl.
Hij gooide een arm om Pepijn heen. ‘Pepijn is mijn vriendje inderdaad,’ zei hij vrolijk en gaf, ter demonstratie, een zoen op zijn wang. Hij stak daarna beleefd een hand uit naar de oudere meneer. ‘Ik ben Seth – Seth Sneeuw,’ zei hij. ‘Ik heb helaas niet op Zweinstein gezeten, anders had u mij wel herkend ben ik bang. Leraren hadden altijd een hekel aan me,’ legde hij snel uit om verwarring te voorkomen, dat hij dacht dat de man oud was. ‘Geeft u een leuk vak? Misschien kunt u mij nog wat leuke spreuken leren.’
 

Seths outfit in dit topic, minus de zwarte ogen. De bontjas heeft hij dicht tegen zich aan, en niet zo weid open, want er zit een rits aan.

[Blossom]

Tot op een bepaalde hoogte was Seth altijd heel extravert, vond Pepijn. Totaal niet bang voor wie ook, tot het onverstandige aan toe. Seth was in die zin tegenovergesteld aan hem, want toen hij zelf Orlendr leerde kennen had het een tijdje geduurd voordat ze in gesprek geraakt waren. Des te prettiger was het nu, dat Seth het woord nam en zonder blikken of blozen antwoord gaf op de vraag of ze een stel waren - met een schattige kus op zijn wang toe.
Beleefd stelde Seth zich aan Orlendr voor, en vertelde gelijk dat hij nooit op Zweinstein had gezeten.
“Seth wist eerst niet dat hij een tovenaar is,” legde hij uit toen Seth zei dat hij spreuken wilde leren, “maar hij heeft vroeger dus nooit een uitnodiging voor Zweinstein ontvangen. Raar, hè? Enig idee hoe dat komt?”
Hij wist wel dat hij Orlendr een bepaalde uitleg schuldig was. Het was alweer lang geleden dat hij bij Orlendr ‘gezellig’ had gegeten met Yorick, en nu dat moment teruggeroepen werd in zijn geheugen, kon hij er nog steeds tranen om laten. Hij hoopte met Seth nooit of te nimmer zoiets mee te maken; hij had ervan geleerd en per slot van rekening kon hij maar beter vooruit kijken en niet terug. Misschien zou hij het ooit een keer vertellen aan Orlendr als ze elkaar eens onder vier ogen spraken.
Voor nu wilde hij het liefst wegduiken in Seths imposante jas, wat hij ook half deed.
“Je mag bij Orlendr in de leer als je ooit wil dat ik jou buiten in het bos alleen durf te laten,” zei hij met een lachje. Seth en dieren - dat was niet altijd een match want Seth was een mensen-mens. Pepijn was dan ook heel voorzichtig als het Seth betrof: gewoon even rondlopen in het bos waar hij woonde, dat kón gewoon niet. Bij voorbaat had hij er nachtmerries over, hoe hij Seth tussen de Acromantula’s vandaan moest vissen, of uit de klauwen van wilde Hippogriefen, of in wat voor staat hij zou zijn als de Centauren met hem klaar waren (en of hij dan ooit weer de oude zou worden).

[Joël]

Leraren hadden altijd een hekel aan hem. Orlendr kende de jongeman niet, maar hij vermoedde dat het iets te maken had met zijn voorkomen. Een buitenbeentje. Dat herkende hij wel en hoewel ook hij geïmponeerd was door de excentrieke uitstraling van Seth was hij altijd eerder nieuwsgierig dan afkeurend. Pepijn was immers ook niet de meest doorsnee tovenaar die men kon vinden in deze wereld. Misschien dat hij, Orlendr, zichzelf onbewust wel prettig voelde bij andere buitenbeentjes in de samenleving.
’Ik geef Verzorging van Fabeldieren,’ beantwoordde de Noor Seths vraag. ‘Leukste vak op school, als je het mij vraagt, maar dat zullen alle professoren over hun vak zeggen. Natuur en alles wat daarmee te maken heeft, is helemaal mijn ding. Kruidenkunde, Toverdranken en Transfiguratie zijn ook magische takken waarin ik mezelf toch wel adequaat acht. En ik ben erg jaloers op Pepijns vaardigheid om in een kraai te kunnen transformeren. Ik heb me helaas te laat verdiept in de materie om te leren een Faunaat te kunnen zijn dus ik vrees dat me dat niet meer gaat lukken. Als je wat aardige spreuken wil leren ben je wel aan het juiste adres. Ik gebruik nog weleens wat oude Scandinavische spreuken die niet zo bekend zijn hier.’
Zijn kraaienvriend vulde het gesprek aan met de mededeling dat Seth nooit een uitnodiging had gekregen van Zweinstein. Orlendr lichtte zijn borstelige grijze wenkbrauwen op, want dat leek hem zeer onwaarschijnlijk. Dan moest er al een reden zijn dat die uitnodiging bewust niet was verstuurd. Misschien had het Ministerie zich ingelezen en wisten ze al dat Seth mogelijk voor problemen zou zorgen in het kasteel? Hij kon alleen maar gissen, aangezien hij zijn eigen tovenaarsopleiding voor de helft had doorgebracht in Noorwegen.
’Dat is bijzonder! Ikzelf heb ook geen brief van Zweinstein ontvangen, aangezien ik niet van hier ben dus de toelatingsprocedure moet ik je schuldig blijven. Maar zo te zien lukt het jullie beiden wel om Seths magie onder controle te houden, niet waar?’ glimlachte Orlendr met zijn wijze blauwe ogen iets langer gefocust op Pepijn dan op Seth. Een ietwat strenge blik die moest vertellen dat de afloop met Yorick een onderwerp van gesprek was bij een privéontmoeting tussen hen beiden.

[PinkyTonks]

Aster kreeg een beetje een déjà vu toen ze met Anthony de heuvel naar Zweinsveld afliep. De vorige keer was net iets meer dan een maand geleden geweest om Anthony's verjaardag te vieren. Ondertussen was Aster al enkele dagen geleden verjaard. De vorige keer was er ook een groot vuur geweest. Het enige verschil met nu was dat het vuur zich iets buiten het dorpje bevond en er wat meer kraampjes stonden, maar er lag vooral een heel erg dik pak sneeuw. Ze hadden zich allebei heel dik ingepakt tegen het koude weer. Een dikke jas en sneeuwbestendige schoenen (zelfs lichtjes behekst, zodat ze nog makkelijker waren om mee door de sneeuw te ploeteren) en hun dikke wollen afdelingssjaal. Aster een mooie blauwe en Anthony een felle rode. Zo wisten de mensen ook ineens dat ze nog leerlingen waren. 
Ondanks het dikke witte tapijt, sneeuwde het niet meer op dit moment en scheen de zon zelfs. De temperatuur was desondanks nog steeds onder het vriespunt, maar de sneeuw glinsterde wel erg mooi. 
Aster kneep even in Anthony's hand, toen ze het kampvuur bereikten. Het was nog vele groter en mooier dan dat van een maand geleden. Misschien kwam dat omdat het nu niet tussen de huizen stond en er geen gevaar bestond dat het iets in de fik zou steken. 
Er waren nog niet zoveel leerlingen, of toch niemand die Aster kende. Een beetje verderop zag ze wel Pepijn staan met professor Brøndsted. Er stond ook een man naast met witblond haar... of was het nu een vrouw. Aster kneep even haar ogen tot spleetjes, maar ze kon niet zeggen wie de persoon naast Pepijns zijde was. Een speciale verschijning was het wel. Ze stak even haar hand uit naar het trio, omdat ze Pepijn nu eenmaal wel goed kende en het niet kon maken om hem voorbij te lopen. Misschien dat ze straks nog wel even fatsoenlijk gedag ging zeggen, nu leek hij echter in een gesprek verwikkeld te zijn.
"Dat is dus Pepijn," vertelde ze Anthony, omdat ze het wel vaker over de ex-Ravenklauw had, maar Anthony er niet direct een gezicht op kon plakken. Nu zou er misschien een vaag lichtje gaan branden bij haar vriendje, aangezien Pepijn wel vaker op het schoolterrein te spotten was. 
Ze liep samen met Anthony een toertje langs de kraampjes om te kijken wat er allemaal verkocht werd. De meeste kraampjes verkochten lekker eten of warme dranken en de anderen waren vooral voor kleine kerstcadeautjes of kerstversiering. Hangertjes, kerstballen, magische kerstkaarten, of vliegende kerstmannen voor aan het plafond. Je kon het nog zo gek niet bedenken aan kerstversiering of het was er. 
"En wat denk je," vroeg ze plagend, terwijl ze naar een bewegende rendiertaartensnijder wees: "Zouden je ouders dat niet appreciëren als kerstcadeau?" Anthony's ouders waren heel klassieke Dreuzels die het niet zo hadden op magie. Ze zouden vast een hartaanval krijgen als Anthony met zoiets thuis kwam. Zeker omdat het rare ding nog eens 'Rudolph the Red Nose Reindeer' begon te zingen, toen ze langs het kraampje heen liepen. Nee, dat zou niet eens een tovenaar met gezond verstand kopen!

[Timsel]

Kina had absoluut niets met kerst. Nou ja, vroeger was het wel gezellig geweest. Maar tegenwoordig niet meer. Het voelde geforceerd. Waarom kon je alleen met kerst extra lekker eten? Kina vond het maar stom en eigenlijk zou het afgeschaft moeten worden, want wat was het nut ervan anyway?
Desondanks was ze op de Winterweide geweest. Met een dikke jas aan met een capuchon op haar hoofd, want het was verdomde koud en ze had geen zin om dood te vriezen. Nog een nadeel van kerst: het was koud en glibberig! Met die sneeuw glibberden haar laarzen alle kanten op. Maar desondanks wilde ze naar de Kerstmarkt toe. Ze had gehoord dat er een tovenaarstabakverkoper speciale sigaretten leverde die nergens anders te verkrijgen waren en Kina wilde het wel een poging wagen. Op de kerstmarkt vond ze het veel te gezellig. Allemaal mensen met een stinkende pot glühwein en gekwetter over de hele weide. Kina vond het maar irritant. Op de kerstmarkt waren ook enkele docenten en dus moest Kina ervoor zorgen dat de docenten niet zagen dat een derdejaarsleerling zware tabak aan het kopen was.
Toen ze de buit binnen had, gooide ze wat muntjes op de toonbank en ging een stukje buiten de open plek waar de Kerstmarkt was, buiten de drukte en het hete vuur, toen ze het gevoel had om ver genoeg van de Kerstweide te zijn, haar nieuwe sigaret opsteken. Hij was inderdaad een stuk smaakvoller, en ze vond het wel lekker. Vol genot nam ze nog een haal. Merry Christmas.

[PinkyTonks]

Die kerstweide kon Analyn in eerste instantie niet zoveel schelen. Ondanks dat ze wel een aantal vrienden had, had ze nooit iemand die wat leuks met haar wou doen. Ze had geen kliekje waar ze bij hoorde of één vaste, beste vriend of vriendin. Analyn was wel sociaal, maar blijkbaar dus niet zo goed in het onderhouden van vriendschappen. Eigenlijk had ze zich best down gevoeld toen de meisjes van haar slaapkamer al giechelend hun winterjassen hadden aangetrokken om met z'n allen naar de weide te vertrekken. Ze hadden Analyn niet gevraagd en Analyn had het ondertussen ook al lang opgegeven om te vragen of ze erbij mocht zijn. Het enige wat echt hielp tegen zo'n slecht gevoel was lekker gaan vliegen.
Met haar bezem op haar schouder sjokte ze naar het Zwerkbalveld. De wind was koud, maar dat kon Analyn niet deren. Zo'n scherpe wind zou haar goed wakker schudden en met beide voeten op de grond (ofja, eigenlijk hing ze in de lucht... maar goed) zetten en dan zou ze snel beseffen dat haar afdelingsgenoten het niet waard waren. Jammer genoeg bleken een aantal Huffelpuffers het Zwerkbalveld gereserveerd te hebben en moest ze het met hangende schouders aftrappen. Daar ging haar dagje vliegen...of...Dat was het!
Normaal was het verboden om buiten het schoolterrein te gaan Zwerkballen, maar vandaag mochten ze naar Zweinsveld. Een weide net buiten Zweinsveld om precies te zijn. Ze kon perfect tussen de massa verdwijnen en wat verderop op het veld, misschien net achter de bomen, wat gaan oefenen op salto's! En dan overtrad ze de regels maar een heel klein beetje.
Voorzichtig verstopte Analyn haar mooie Vuurflits 11 achter een boom. Ze kon onmogelijk de kerstweide oplopen met een bezemsteel. Maar ze had hard geoefend op 'accio' en met een beetje geluk zou haar bezem naar haar toevliegen. Snel trok Analyn nog een dikkere winterjas boven haar weerbestendige zwerkbaloutfit aan om geen argwaan te werken en ging op weg naar het kerstmarktje.
Wanneer ze eenmaal aangekomen was, glipte ze snel achter één van de kraampjes, want in de verte zag ze al enkele stafleden van de school staan. Ze haastte zich al opgewonden naar de weide, toen ze bijna tegen een meisje op botste. Analyn herkende ze onmiddellijk als haar afdelingsgenoot Kina. Het meisje was twee jaar jonger dan haar en zat dus in het derde en stond erom bekend om niet zo aangenaam te zijn. Meer wist Analyn niet over haar. "Eh sorry Kina," verontschuldigde Analyn zich snel, vooraleer het meisje kon gaan vloeken ofzo: "Gelukkig had ik je net op tijd gezien!"
Ze keek het zwartharige meisje even vriendelijk aan en toen viel Analyns oog zich op wat Kina in haar mond had. 
"Hè? Is dat een sigaret? Ben je daar niet te jong voor?" floepte ze eruit nog voordat ze er erg in had.