Back to the Future!

[Timsel]

Back to the Future

Aster, Pepijn & Frodo

Frodo staarde uit het raam en zuchtte. Moest hij het doen? Ja? Nee? Zijn vuist was gebald en hij slaakte een diepe zucht. Hij dacht aan wat er zou gebeuren als hij het niet zou doen. Misschien was hij echt overgelopen. Met alles wat gebeurd was zou dat op zich niet raar zijn. Hij wilde het niet geloven, maar er was bijna geen andere keuze. Wat als het wel zo was? Dan zou hij zich misschien over een paar maanden wel voor zijn kop slaan.
Hij slaakte een diepe zucht. Abigail zat op haar werk en ze zou hem vast niet geloven. En wat als Mylah het hoorde? Mylah zou echt zijn dood betekenen. Nee, hij moest dit zelf doen. Voor zijn eigen gemoedsrust, voor hemzelf en voor de gehele tovenaarsmaatschappij.
Hij stond op, met gebalde vuisten. Hij pakte wat hij nodig had: zijn mantel, wat Schouwersmateriaal en zijn eigen toverstok. Hij pakte een stuk perkament en een ganzenveer.
 
Lieve Abs,
Ik ben even bij Pepijn. Moet iets dringends met hem bespreken. Tot vanavond!
PS: boodschappen voor morgen zijn al gedaan!
 
Hij legde zijn ganzenveer neer en sloeg zijn mantel om zich heen. Daarna liep hij het huis uit. Met tegenzin. Want hij wilde zijn vriend niet confronteren, maar tegelijkertijd was hij woest en wilde hij antwoorden.
 
Een uur later (hij had behoorlijk veel omgelopen naar het huis) kwam hij aan bij het huisje waar Pepijn Roselier woonde. Hij keek naar de ramen. Misschien is hij niet thuis, dacht hij hoopvol. Misschien is hij snoep aan het uitdelen bij zijn moeder. Misschien heeft hij het goed gemaakt met Yorick. Misschien vliegt hij rond als een vogel. Misschien… is hij wel Dooddoenersdingen aan het doen…
Hij wilde zichzelf slaan. Nee! Dat zou Pepijn nooit doen. Maar dan, alsnog… misschien was hij bezeten door de Imperiusvloek?
Hij haalde diep adem en liep naar de deur toe. Kom op, Frodo. Je bent Schouwer. Je hebt het recht om huizen te bekijken van mogelijke verdachten. En bovendien is hij zeer waarschijnlijk onschuldig.
Hij zette zijn schouders recht en schraapte zijn keel. Hij klopte op de deur.
Het duurde even. Even dacht Frodo: hij is er niet! Ik ga terug naar huis. Maar dat werd ‘m niet. Net toen hij zich om wilde draaien, vloog de deur open.
‘Hoi, Pepijn,’ zei Frodo. Zonder pardon stapte hij naar binnen naar de provisorische hal. ‘Ik moet je vragen of ik je huis mag doorzoeken. Of nou ja, vragen. Als ik het niet doe, doet een ander het wel.’

[Blossom]

Misschien had Pepijn wel gewoon bezoek? Ja! Ook uiterst terughoudende en enigszins depressieve types zoals hij konden zo nu en dan, al was het een zeldzaamheid, een vriendschap laten ontluiken. Meestal was dat dan met iemand die ongeveer hetzelfde in elkaar stak als hij zelf, want dan was het helemaal niet moeilijk om op dezelfde golflengte te komen. In dit geval was het Aster. Ze zat in de woonkamer en na een gesprekje over huiswerk waren ze spontaan aan een theeproeverij begonnen, want Pepijn had er een heel verzamelingetje van. De terughoudendheid was inmiddels ver te zoeken en zijn gemoedstoestand was goed.
“Rozebottelthee is dit,” legde hij uit. “Vermengd met de schillen van Pufpeulen, waardoor het een pittig en toch zoet - Deur?” Er klopte echt nooit iemand op de deur! Ja, Aster vanmiddag nog, maar verder had hij al maanden geen afspraken, dus klopte er zeer zelden iemand op de deur en het gebeurde al helemaal nooit dat dat twee keer op een middag gebeurde.
“Ik zal maar even gaan kijken, dan?” vroeg hij nog aan Aster, waarna hij opstond en naar de hal liep. Door het ronde glas in de voordeur zag hij het al, en hij zwaaide joviaal de deur open.
“Frodo! Wat een verrassing! Abigail is niet hier hoor - voor het geval je d’r zoekt.” Hij had een trauma dat alles te maken had met een fles lustopwekkende wijn en Abigail. “Al heb ik wel bezoek - maar kom binnen! Aster, dit is Frodo: mijn beste vriend en de stoerste Schouwer van Zweinsveld. En Frodo; dit is Aster! Laatstejaars op Zweinstein in de beste afdeling die er maar is en die jij en ik van binnen en buiten kennen. Wil je ook een kopje thee?”
Het was sinds Yorick vertrokken was, nog nooit zo gezellig geweest in zijn huisje, hoewel hij aan Frodo merkte dat er iets was. Hij zocht iets. Was dit een huiszoekingsbevel?
“Je wil m’n huis doorzoeken? Nou, ja, ga je gang… wat zoek je zoal?”

[PinkyTonks]

Soms had Aster zo van die dagen dat ze wel nood had aan gezelschap, maar met mensen die, net zoals zij, gewoon even rustig wouden neerzitten om dan te praten over school, boeken en andere 'ravenklauw'-achtige dingen. Gelukkig kende Aster zo één iemand en dat was Pepijn Roselier. Ze had Pepijn een tweetal jaar geleden wat beter leren kennen en hoewel hij wat ouder was dan Aster, kon ze het toch erg goed met hem vinden. Soms stuurden ze eens een brief naar elkaar en heel af en toe ging Aster eens op bezoek. Gewoon omdat het eens gezellig kon zijn om met iemand te praten die een beetje hetzelfde dacht als zij. 
Zo had ze ook vandaag aangeklopt bij zijn huisje en gelukkig had Pepijn tijd gehad om even bij te praten. Het was erg gezellig en ondertussen had ze al een drietal verschillende theeën geproefd en had ze het idee dat, als ze zo verder ging, ze straks erg veel naar de wc moest gaan. 
"Dit is echt het laatste kopje hoor," lachte Aster, toen Pepijn haar een lekker geurende Rozebottelthee inschonk. Aster nipte net van de hete thee, toen er op de deur geklopt werd. Had Pepijn dan toch nog een afspraak? Hij leek echter net zo verward als Aster en ging dus maar snel de deur openmaken.
Nieuwsgierig keek Aster toe wie er Pepijns huis binnenstapte. Het was een jongeman, zowat dezelfde leeftijd als Pepijn schatte ze, met een bos donkerbruine krullen. Aster wist niet wie het was, ook al kwam hij haar wel vaag bekend voor. 
Pepijn stelde hem aan haar voor als Frodo, wat wel een belletje deed rinkelen. Eerst liet Pepijn vallen dat Frodo ook een Ravenklauw was geweest, wat het vage gevoel van herkenning verklaarde. Waarschijnlijk had hij in zijn laatste jaar gezeten toen Aster in het eerste of tweede gezeten had. En had Emilien niet ooit eens enthousiast verteld dat Mevrouw Fox van de Ziekenboeg een relatie had met een zekere Frodo. Ja, dat moest het zijn.
"Oh, aangenaam," zei Aster vriendelijk, hoewel ze het altijd wat eng vond om aan iemand voorgesteld te worden die de ander zo goed kende. Frodo leek echter niet in de stemming om gezellig mee thee te drinken, maar vroeg om Pepijns huis te doorzoeken. Dat was best een rare vraag om te stellen als beste vriend. Aster voelde zich onmiddellijk ongewenst.
"Weet je wat," zei ze, omdat ze het duo niet tot last wou zijn: "Ik zal snel m'n kopje thee opdrinken en dan ga ik er weer eens vandoor. Ik heb toch nog wat huiswerk te doen." Om haar woorden te ondersteunen nam ze snel en slokje. Au, die was nog warm!

[Timsel]

Frodo was boos. Boos omdat Pepijn deed alsof hij niet met het hoofd van zijn zusje had gesold. Zelfs al was hij onschuldig, en die mogelijkheid was er, wist Frodo, maar hij had de irrationele behoefte om boos te zijn. Hij liep het huis verder in en keek zoekend rond. Was er ook maar iets opvallends in het huis van zijn goede vriend? Een vervloekt sieraad? Een duister boek? Een potje met een monster erin?
Ineens zag hij het meisje dat ook aanwezig was; hij schrok, want hij dacht bijna dat het Alicia zelf was, maar na een tweede blik zag hij dat dat niet zo was. Ze was wel rond Alicia’s leeftijd en een stuk jonger dan hijzelf en Pepijn en Frodo vermoedde dat ze nog op Zweinstein zat. Hij gebaarde naar de stoel waar het meisje op zat. ‘Blijf maar lekker zitten hoor, nergens voor nodig. Ik ben zo weg. Hopelijk,’ zei hij met een dreigende blik richting Pepijn.
Hij keek wat rond, haalde hier en daar wat van een plankje om er even naar te kijken en dan weer terug te zetten. Je kon nooit zeker genoeg zijn van je zaak als je niet alles doorgrondig bekeek!
Hij liep naar Pepijn toe en bekeek hem goed. ‘Heb je hier ergens nog vreemde dingen die wellicht van duistere magie gemaakt zijn? Vervloekte objecten? Monsters? Gruzielementen?’ vroeg hij bozig.
Toen hij geen antwoord kreeg dat hem ervan zou verzekeren dat Pepijn helemaal niets met duistere magie deed, ging Frodo naar de volgende plank. Hij zag een potje staan. Hij wierp een blik in het potje en – ‘Aha!’ Hij haalde er een sieraad uit – een kettinkje. Een medaillon.
Hij stampte boos op Pepijn af. ‘Wat is dit? Waarom heb je het in je huis? Is het vervloekt? En waarom heb je het verstopt in een lege bloempot?’

[Blossom]

Een beetje treuzelend ging Pepijn weer zitten, niet goed wetend wat hij moest doen. Aster kondigde aan om weg te gaan, maar dat wilde hij liever niet. Jammer genoeg was Frodo in een niet al te beste bui, de sfeer daalde en Pepijn wist wat hij fout had gedaan. Het was natuurlijk zijn schuld dat Frodo boos was, maar hij had het niet geweten wat voor sieraad hij aan Alicia gaf destijds. Het meisje was daarna volledig ontspoord.
Stil zette hij zijn thee aan zijn lippen en probeerde er overheen te praten terwijl hij Frodo zijn gang liet gaan.
“Huiswerk? Welk vak? Transfiguratie?” vroeg hij aan Aster, maar werd al vlug onderbroken door Frodo.
“Nee, ik heb geen vreemde- eh? Waarom vraag je dat? Ik heb geen duistere magie en nou… spinnen zijn geen monsters… toch?” Gruzielementen? Waar had Frodo het over? Langzaam begon de paniek toe te slaan in Pepijns hart en hoofd. Hij wist niet hoe hij het had! Was hij schuldig? Heel schuldig? Moest hij wéér naar Azkaban? Dat idee alleen al zorgde ervoor dat zijn maag zich samenkneep en hij oppervlakkig begon te ademen.
“Wat?” piepte hij toen Frodo ineens een glimmend sieraadje tevoorschijn trok uit een bakje waar hij wel vaker losse troepjes in bewaarde. Was dat illegaal? Wat was daarmee? Er sprongen tranen in zijn ogen omdat hij een boze Frodo gewoonweg niet kon verdragen.
“Dat is… gewoon iets waarmee eksters naar me toe komen. Eksters houden van glimmende dingetjes; hun nesten liggen vol met glanzende troepjes. Dit sieraad heb ik dan bewaard; meestal krijg ik namelijk schroeven, stukjes aluminium of bierdopjes, maar…” Hulpeloos keek hij Frodo aan, met een brok in zijn keel en het gevoel dat hij een vriend kwijt was. Was het dan echt zo fout om zoiets te bewaren? Had hij er gelijk mee naar het Ministerie moeten rennen om het te laten controleren op iets? Nee, hij bleef liever weg bij dat gekkenhuis. Nu zag hij ook dat het Ministerie echt een slechte invloed had op Frodo, maar daarover zou hij niks zeggen. Hij wist best dat hij daar niet tegenop kon.

[PinkyTonks]

Eigenlijk was Aster toch liever vertrokken, want ze vond Pepijns beste vriend precies toch niet heel erg aardig. Maar hij gebaarde dat ze mocht blijven zitten en ze was te geïntimideerd om iets anders te doen. In plaats daarvan, nam ze kleine slokjes van haar thee, terwijl ze muisstil toekeek hoe Frodo Pepijns huis begon te doorzoeken. Ze had normaal gezien wel een talent om zichzelf in de achtergrond te laten verdwijnen, zodat mensen überhaupt vergaten dat ze in dezelfde ruimte zat. Pepijn probeerde echter nog steeds een gesprek met haar aan te knopen, om de situatie wat minder ongemakkelijk te maken, maar Aster vond dat het wat tegenovergesteld werkte. Pepijns beste vriend was zijn huis aan het doorzoeken, daar kon je toch niet kalm onder blijven? En Aster hoefde hier echt niet bij te zijn... Vooral niet toen Frodo 'beschuldigingen' naar Pepijn begon te gooien over dat hij misschien wel Gruzielementen in zijn huisje aanwezig zou hebben. Aster keek geschokt naar de twee mannen. Dat was wel een extreme accusatie!
Daarbij kon Aster niet geloven dat die aardige Pepijn Gruzielementen in zijn huisje bewaarde. Hij zag er zelf een beetje bleekjes van. Frodo leek anderzijds vastberaden dat er één of ander duister voorwerp verstopt moest zijn en ging hardnekkig door met zoeken. En inderdaad, niet veel later haalde hij een medaillon uit een bloempot. 
Aster wist niet goed wat ze ervan moest denken, op zich was het nog niet zo vreemd om een medaillon in het huis van een tovenaar te vinden. Haar vader bijvoorbeeld, had ook een heleboel vreemde spullen in zijn werkkamer liggen. Daar schreef hij dan ellenlange essays over. Maar Aster moest toegeven dat een bloempot wel een beetje een rare plek was om het medaillon neer te leggen. Behalve als het misschien waardevol was. Haar moeder verstopte haar sieraden ook in een porseleinen eendenbeeldje, voor het geval er ooit ingebroken zou worden. 
Pepijn leek er alleszins van aangedaan dat Frodo het voorwerp voor zijn neus hield en Aster geloofde hem best dat zijn vogelvrienden het hem gegeven hadden. Maar als het echt een speciaal magisch voorwerp was, had hij het moeten indienen bij het Ministerie en dat was niet gebeurd. Aster kon het moeilijk inschatten vanaf haar plaats aan de keukentafel. De ketting was niet zo groot en Pepijn blokkeerde deels haar zicht. En op zulke momenten ging Asters nieuwsgierigheid de overhand spelen. Ze stond stilletjes op en ging wat dichter bij de twee jongens staan. Het medaillon bestond uit gouden schijfjes en een zandloper met paars zand in het midden. Het voorwerp zei Aster niets, maar ze zag er wel tekens op staan. Eigenlijk moest ze zich hier niet mee bemoeien, maar misschien kon ze met haar kennis van runen wel ontcijferen wat de ketting juist was en kon ze op die manier Pepijn al van een heleboel miserie besparen.
"Zou ik eens mogen kijken?" vroeg ze voorzichtig aan Frodo, bang dat hij misschien op haar zou uitvliegen, ze bleef namelijk nog altijd een Zweinsteinleerling: "Ik kan misschien wel lezen wat erop staat."