<ORPG> De Grote Zaal

[Lessie]

De eerste dag van het nieuwe schooljaar begon goed. Vanmorgen mocht Tess in de aparte coupé voor klassenoudsten zitten, omdat ze vorig schooljaar was benoemd tot klassenoudste. Vol trots speldde ze haar batch op haar gewaad. De zilveren K glanste prachtig en pastte perfect bij haar grijsblauwe ogen en blonde haar. Onderweg naar Zweinstein luisterde ze aandachtig naar de hoofdmonitoren die de klassenoudsten instructies gaven voor het nieuwe schooljaar. Het beloofde een druk, maar leuk jaar te worden. 
Eenmaal aangekomen in de Grote Zaal, viel het Tess op dat het er anders uitzag dan voorgaande jaren. Minder versiering. Dat was vreemd.
Ze nam plaats aan de lange tafel van Zwadderich. Tegenover haar zaten twee zevende jaars met elkaar te kletsen.
"Goedenavond, meiden. Fijne treinrit gehad hier naar toe?" vroeg ze aan de twee. De één had zilver haar en de ander had paars haar. Twee knappe meiden. Haar hart ging sneller slaan en ze kreeg blosjes op haar wangen. Ze had nog nooit een relatie gehad, maar wel meerdere keren verliefd geweest. Op jongens én meisjes. En dat er nu net twee knappe meiden voor haar aan de tafel zaten, was gewoonweg perfect. Het feestmaal kon niet beter beginnen! 
Ze draaide een blonde lok om haar vinger heen en leunde met haar kin op haar andere hand. Het zilveren haar van het ene meisje matchte perfect bij haar stropdas en gewaad, met de groen zilveren kleuren van hun afdeling. Het paarse haar van het andere meisje was gewaagd. Maar haar hazelnoten bruine ogen waren prachtig. 
Ik moet wel gefocust blijven, Tess. Ophouden met zwijmelen en flirten. 
Ze moest scherp blijven, want ze was tenslotte wel klassenoudste. Zeker nu de tafels nog steeds erg leeg gedekt waren, wat zeer opvallend was. Dit was nog nooit gebeurd. Wat zou er aan de hand zijn? Waren de huiselfen gaan staken vandaag?

[Blossom]

Oh, ja, professor Gladstone was zo’n tovenaar die het al waarnam als je alleen maar aan hem dàcht, al had Oliver daar nou niet echt rekening mee gehouden. Voordat hij het wist stond de man vlak naast hem en sprak hem aan - waarna Oliver zo’n beetje dichtsloeg. De professor en hij communiceerden doorgaans op verschillende golflengtes en daarbij scheen de man nogal eens te vergeten dat hij hier een docent was en geen leerling.
Dat was echter niet wat Oliver dwars zat: hij had gewoon totaal geen antwoord. Ondertussen, aan de tafel van Griffoendor, stond ineens een meisje op, die precies verwoordde wat Oliver bedoelde: ‘Weet u dat niet? U bent toch de professor Waarzeggerij?’
Het klonk veel onbeleefder dan dat Oliver het gezegd zou hebben, maar het bevestigde zijn vermoedens dat het echt beter was om niks te zeggen in sommige situaties. Hij probeerde het dan maar te vergoeilijken:
“P-professor, wij hoopten dat u m-m-meer zou weten van dit gev-vangenisvoer: water en brood. Hebben we iets op ons kerfstok? Wellicht heeft u het s-schoolhoofd gesproken?”
Het voelde wel een beetje alsof ze deze maaltijd als straf kregen voor het niet opeten van de spruitjes vorig schooljaar.
Op zich wilde hij best naar de keukens voor tekst en uitleg, al vroeg hij zich af op welke ‘wij’ de Waarzeggerijprofessor had gedoeld. Het klonk een beetje zoals zijn privéleraar in de zomer: Waar zijn wij mee bezig? - en Oliver was dan veel te beleefd om te zeggen: ‘Ik ben aan het leren, en u?’
De laatste opmerking van Gladstone zat hem eigenlijk ook nog dwars, waardoor er spontaan een vraag aan zijn lippen ontsnapte: “Heeft u een H-hippogrief? Wat voor eten voert u d-d-die dan?”

[Nano]

George keek met een scherpe blik naar het meisje wat opstond aan de tafel van Griffoendor. Ah. JaLa. Het betwetertje. "Ik ben inderdaad de professor die Waarzeggerij geeft, maar ook ik kan niet alles zien in mijn glazen bol." antwoorde hij haar, waarna hij zich weer terug richtte op Oliver.
"Als ik eerlijk ben heb ik het schoolhoofd ook nog niet gezien of gesproken. Al denk ik dat er iets mis is gegaan in de keuken. Zelfs de tafel der professoren is gedekt met ditzelfde soort... Gevangenisvoer zoals jij het benoemd."
Toen de jongen vroeg of dat hij een Hippogrief had, verscheen er een glimlach op George's mond. "Ik heb geen Hippogrief, maar heb er wel ooit een paar gezien. Zulke mooie wezens. Ik hoop oprecht voor jullie dat jullie een keer een praktijkles krijgen bij Verzorging van Fabeldieren over ze." Hij keek de jongen nog eens aan. "Jullie weten het dus ook niet. Geweldig. Op naar de keukens dan maar? Officieel zou ik jullie niet mogen laten zien waar deze is, nood breekt echter wet. Dit is geen feestmaal, maar een schandmaal!"

[Timsel]

‘Oh meid, ik vind het fantastisch,’ zei Olivia grijnzend toen Elfoy over haar haren vertelde. ‘Ik zal niet meer aan je haar zitten hoor, als je dat niet wilt. Al denk ik dat ik je prima kan hebben,’ vervolgde ze met een brede grijns.
Ze keek om toen een ander meisje tegen hen begon te praten. Olivia bekeek haar even; een lichtblonde met hevige mascara. Op haar borst zag Olivia de badge van ‘klassenoudste’ gespeld. Hm, interessant.
‘De treinreis was erg fijn, liefje, lief dat je het vraagt,’ antwoordde Olivia het meisje. ‘Mijn pa is een ontzettende zuurpruim, dus ik ben blij dat ik – in ieder geval voorlopig – even van hem af ben. Oh, en dat daar is mijn zusje! HOI NINA! Kijk, ze kijkt nu deze kant op – en ze kijkt weer weg. Ach, wat een schatje, niet waar?’
Ze legde ellebogen op tafel en legde haar hoofd op haar handpalmen. ‘Maar jij bent klassenoudste. Wat leuk! Weet jij ook waar mijn eten is? Ik heb ontzettende honger en ik heb wel behoefte aan wat meer dan water en brood – daar heb ik deze vakantie wel op geleefd.’
Ze keek van Elfoy weer terug naar Tess de klassenoudste. ‘Hebben jullie meiden een leuke vakantie gehad? Vast beter dan de mijne.’
Tussendoor knipoogde ze eventjes naar Tess en raakte haar schoen met haar hak aan. Oepsies!

[Blossom]

Oké, er werd dus gestaakt. Yorick had het al geweten voordat de eerste leerlingen aan tafel waren gegaan, en hij was al in de keukens geweest om te smeken of er als-je-blieft iets fatsoenlijks op tafel kon komen vanavond, maar het antwoord was en bleef ‘nee’. Dit was een ramp, vond hij, een regelrechte ramp. Hij was veel te bourgondisch aangelegd om een maaltijd te missen, laat staan een feestmaal, want hij had zich erop verheugd en zelfs de lunch overgeslagen om voldoende ruimte in zijn maag te hebben voor al dat lekkers. Dat dus niet komen ging.
Hij liep dus maar naar de Grote Zaal om het slechte nieuws te gaan verkondigen; er zat niets anders op. De andere leraren leken ondergedoken te zijn, bang voor dit fiasco (en gelijk hadden ze) alleen zat Yorick niet zo in elkaar. Oh, George was er! Kijk, toch nog iemand op wie hij bouwen kon. Hij maakte een praatje aan de tafel van Ravenklauw.
’Op naar de keukens dan maar?’ hoorde hij hem zeggen.
“Durf je niet in je eentje?” vroeg Yorick, en lachte zijn vriend toe. Daarna nam hij positie voor de lerarentafel en maande de leerlingen tot stilte.
“Beste leerlingen. Zoals jullie zien, is er alleen wat water en wat droge broodkorstjes. De huis-elfen zijn in staking gegaan. Er is echter wel eten, beneden in de keukens; het moet alleen nog klaargemaakt worden. Ik zoek tien vrijwilligers - het liefst met een beetje kookervaring - die meekomen naar de keukens, zodat we over een uurtje alsnog ons feestmaal kunnen nuttigen.”
Hij liet even een stilte vallen, want hij zag de bui al hangen dat er precies nul leerlingen zouden willen helpen. Oh! Maar als vandaag de huis-elfen staakten, hoe zat het dan morgen? En overmorgen?
“De rest van de leerlingen wordt ingedeeld in corvee-ploegen,” beloofde hij daarom snel. Kijk, koken was toch leuker dan vegen en beddengoed wassen, toch?

[Nano]

Toen Yorick binnenkwam was George direct afgeleid en liet hij de afdelingstafel van Ravenklauw achter zich om zich langs zijn vriend te voegen langs de lerarentafel. "Ik durf echt wel alleen naar de keuken hoor. Het is natuurlijk gewoon een stuk.. Gezelliger als we met zijn allen gaan om te kijken wat er aan de hand is!" beantwoorde hij de vraag die Yorick hem stelde.
Toen Yorick de corveeploegen aankondigde keek George hem beduust aan. "Je wilt wat gaan doen? Wat is er precies aan de hand? Is Griffel weer bezig?"
George kon zijn ogen niet geloven. Leerlingen die moesten gaan koken? Alsof dat goed zou gaan. Hij had zijn zienersgave niet nodig om te weten wat voor een bende de keukens zouden worden. En dan hebben we het nog niet eens over de leerlingen die met messen gingen spelen. "Hebben we geen reserve huiselven ofzo? Het is niet dat ik de leerlingen niet vertrouw, maar daar komt het wel een beetje op neer als het gaat over.. koken."
George haalde zijn flask nog een keer tevoorschijn en nam nog een flinke slok. Als dit de plannen waren had hij toch wel meer nodig dan dit kleine flaskje.

[PinkyTonks]

Tja, gelukkig had Maria's moeder haar een hoop tapas meegegeven voor op de trein, anders was ze vast van honger omgekomen. Die droge korsten brood probeerde Maria niet eens op te eten en het water had ook een nasmaakje. Al snel ontstond er geklaag aan de Griffoendortafel. Een aantal medestudenten begonnen zelfs met hun bestek in protest op de tafel te kloppen. 
"Tranquilo," zuchtte ze tegen een tweedejaars, maar die jongelui begonnen er pret in te zien nu ze zich niet konden bezighouden met hunzelf vol te proppen. JaLa, een zevendejaars, had zelfs het lef om professor Gladstone nogal beledigend toe te spreken. Maria draaide met haar ogen. Ondanks dat ze zelf met momenten wel een grote mond kon hebben, bleef ze wel altijd respectvol naar de leerkrachten toe. 
"Callate," siste Maria tegen haar afdelingsgenoot, omdat ze niet al afdelingspunten wou kwijtspelen vooraleer het schooljaar echt begonnen was. 
Natuurlijk was de situatie nog steeds niet echt ideaal. Ondanks haar tapas kreeg Maria best terug honger en ze was er zeker van dat een aantal leerlingen hun middagslunch echt niet opgegeten hadden met het feestmaal in hun achterhoofd. Er moest dus dringend wat aan gedaan worden en aangezien bijna alle leerkrachten afwezig waren, vond ze dat het tijd was om zelf de touwtjes in handen te nemen. 
Net toen ze wou opstaan van de tafel, kwam professor Wapenaar binnen met het nieuws dat de Huiselfen in staking waren en ze een aantal leerlingen nodig hadden om te koken.
"Ik wil wel!" riep Maria luid en haar stem weergalmde door de Grote Zaal, want alle andere leerlingen leken ineens de korstjes brood toch interessanter te vinden: "Ik sta vaker in de keuken professor, mijn moeder heeft een restaurant ziet u. Als u mij de leiding geeft en nog een aantal leerlingen die me willen helpen, staat er hier binnen de kortste keren een lekkere paella op tafel voor heel de school!"

[Blossom]

Ah, handig! Een leerling wiens moeder een restaurant had! Yorick was geneigd om het meisje uit Griffoendor hartelijk te begroeten in het nieuw te vormen keuken-team, totdat ze het woord ‘paella’ liet vallen. Hij grinnikte zachtjes, totdat er een leerling uit Ravenklauw riep dat daar inktvis in zat, gevolgd door kotsgeluiden en afkeurend gemopper van zo’n beetje alle tafels. ‘Dan eet ik nog liever droog brood!’ riep er iemand aan de tafel van Zwadderich, gevolgd door een leerling aan de Huffelpuftafel: ‘Er moet pindasaus op! Zelfs een drol smaakt lekker met pindasaus!’
Toen brak hij in luid gelach uit en verwelkomde de blondine: “Prachtig, miss Larosa. U krijgt de leiding! Al zou ik het knap vinden als je van kippenboutjes, aardappels en verschillende soorten boontjes paella zou kunnen maken. Dat is namelijk wat er op voorraad is; de volgende keer bestellen we inktvis.”
Hij keek George aan, wees naar het meer buiten en grapte: “Of we vangen ‘m zelf. Verse reuzeninktvis. Gôh, dat we daar niet eerder op gekomen zijn!”
Om de menigte weer tot stilte te manen, klapte hij drie keer in zijn handen.
“Wie nog meer? Kom op mensen, als miss Larosa het in haar eentje moet doen, hebben we pas morgenochtend iets op ons bord liggen, dat begrijpen jullie natuurlijk wel.”
Hij wees naar het meisje met de paarse haren aan de tafel van Zwadderich. “Jij misschien? Of misschien je zilveren vriendin?” Dat kon nog leuk worden: een bitchfight in de keuken. Misschien toch nog maar wat jongens erbij vragen ook?
“Wat denk je, George, die leerling waar je net mee sprak: capabel genoeg voor in de keuken? Of… Kendall de keukenprinses? Wat vind jij?”

[Timsel]

Het is het einde van een lange schooldag en de leerlingen zitten lekker aan het avondeten in de Grote Zaal... totdat er ineens sneeuw begint te vallen. Gewoon in de Grote Zaal, afkomstig van het betoverde dak boven de hoofden van de personen die erin zitten. Al gauw ligt er zoveel sneeuw, dat leerlingen sneeuwpoppen kunnen maken en een sneeuwballengevecht kunnen houden, terwijl de professoren er wanhopig alles aan doen om te zorgen dat het gesneeuw stopt... 

[Timsel]

Ehm… wat was dit nou? JaLa keek verbaasd op toen ze een hap nap van haar sla en hij niet koud, maar íjskoud was. Ze had zitten lachen met een vriendin naast haar en keek nu echt naar haar bord en zag – tot haar heel grote verbazing – dat haar ijsbergsla een sneeuwbergsla was geworden: er lag gewoon een hele hoop sneeuw op! Ze keek naar boven en ze hoorde meerdere leerlingen opgewonden mompelen – ER VIEL SNEEUW UIT HET PLAFOND!
‘Dat is nog eens magie,’ zei JaLa grijnzend tegen haar vriendin naast haar. Ze wierp een blik op de Oppertafel en zag dat docenten wanhopig probeerden de leerlingen rustig te manen, maar dat ging ze niet heel goed af. Grijnzend stond ze op – het was veel te koud om te blijven zitten. Haar schoenen zakten knerpend weg in een dun laagje sneeuw dat de vloer van de Grote Zaal bedekte en toen ze ademde, kwam er een klein wolkje condens uit. Grijnzend drukte ze haar handen tegen haar lippen en riep zo luid als ze kon: ‘SNEEUWBALLENGEVECHT!’ Ze bukte, veegde wat sneeuw op een hoopje en wierp die met alle kracht die ze had over de afdelingstafel van Griffoendor heen, die ergens tussen de Ravenklauwers of Zwadderaars belandde.
Ze stootte degene naast haar grijnzend aan. Ze zag niet wie het was, maar ach, dat maakte niets uit: van sneeuw werd toch iedereen blij? ‘We gaan hier een leuk feestje van maken!’ zei ze vrolijk.