Disastrous Dinner

[Joël]

Disastrous Dinner

Frodo & Abigail

Date night! Misschien wel Abigails favoriete avond, want hoewel een avondje drankjes drinken in de verschillende kroegen in Zweinsveld haar prima beviel, was een hele avond met Frodo iets waarvan ze nog meer kon genieten. Omdat haar vriend vaak druk bezig was met zijn Schouwerswerk en soms ‘s nachts niet eens thuis kon komen hadden ze afgesproken dat ze om de zoveel tijd een avondje vrij hielden om samen door te brengen. Geen werk, geen vrienden, maar alleen elkaar.
Deze avond had Abigail gepland om een heerlijk driegangendiner te gaan maken voor hen. Alle potjes, blikjes en voorverpakte rommel liet ze vanavond staan, want ze ging zelf aan de slag. Ze hoopte maar dat ze op tijd klaar was, want hoewel het nu nog middag was en Frodo dus nog aan het werk was, vloog de tijd! Ze controleerde alles nog een keer in haar hoofd.
Tafels mooi gedekt? Check! Nee! De messen moeten rechts. Oké. Kaarsen aangestoken? Check! Nee, uitblazen! Frodo is er nog niet eens. Oké. Mooie kleren aangedaan? Check! Op de keukenschort na. Uit dat ding straks!
Terwijl de wijzers van de klok sneller leken door te tikken dan normaal, zoefde Abigail door de keuken. Het verbaasde haar dat ze alles zo goed wist te liggen en al roerend door de zelfgemaakte soep was ze alweer in haar hoofd bezig met wat ze nog allemaal moest doen voor het toetje. De klapper van de avond was het hoofdgerecht, althans dat hoopte ze, want ze had het gerecht nog nooit eerder gemaakt en haar kookkunsten waren vergelijkbaar met haar vroegere punten voor Toverdranken. Het was dus allemaal, zeg maar, net niks te noemen. Soep maken lukte haar nog wel en een creatief toetje verzinnen ook, maar ze had oprechte angst voor het serveren van het hoofdgerecht. Het moest nu nog een tijdje in de oven, maar zodra Frodo thuiskwam, serveerde ze alvast de soep.
’Heeeee, knapperd,’ onthaalde ze haar vriend met een zoen, toen hij tegen de avond thuiskwam. ‘Kijk! We eten vanavond culinair. Hopelijk. Laten we zeggen dat ik in elk geval mijn best heb gedaan en ik heb echt net de soep klaar. Fris je even op boven en dan zal ik hem alvast neerzetten.’
Abigail nam de twee soepborden van tafel en schudde ze tot net iets onder de rand vol met haar zelfgemaakte soep. Met een servet veegde ze netjes alle druppels en spetters van de borden en garneerde het geheel met enkele blaadjes verse basilicum. Ze nam alvast plaats aan de tafel en wachtte op Frodo. In haar soep had ze nog wel vertrouwen, maar ze voelde nu al een kleine steen in haar maag voor de gang hierna. Ze zou er flink van balen, als haar gebrek aan keukenvaardigheden date night zouden verpesten!

[Timsel]

Toen Frodo voor de deurstoep van zijn huisje verscheen in zijn Schouwerspak, was hij ongelofelijk verrast toen Abigail zich helemaal netjes gekleed had – in een lange, sexy jurk. Blijkbaar had ze een heuse date-avond gepland! Dat deden ze om de zoveel tijd, om elkaar te verrassen wanneer ze uit hun werk kwamen. Op de keukentafel stonden kaarsen en het tafelkleed zag er een stuk duurder uit dan wat ze normaal gebruikte.
“Hé lief,” zei hij terwijl hij zijn tas in een hoek dumpte. “Wat is dit nou weer?” zei hij lachend. “Hebben we iets te vieren?” vroeg hij grijnzend terwijl hij zijn hand op haar heup legde en haar op de lippen zoende. “Wat zie je er fantastisch uit – al is dat niks nieuws natuurlijk.” Dat meende hij oprecht; elke keer als hij haar zag, besefte hij zich hoe erg hij bofte. Soms kon hij gewoon naar haar kijken, en dan moest hij gewoon weer grijnzen van blijdschap.
“Ik moet daar ook even een voorbeeld aan nemen,” zei hij, enigszins beschaamd. Hij had die dag veel meegemaakt. Zo had hij door de modder gerold, zaten er wat bloedspetters op zijn overhemd en was zijn broek gescheurd bij zijn knie. Ze suggereerde dan ook dat hij zich boven even om ging kleden en dat had hij ook wel gedaan zonder dat zij het had gevraagd. Snel ging hij naar boven, stopte zijn pak in de schoonmakende kast, sprong een paar seconden onder de douche en dook toen zijn nette pak in. Snel ging hij weer naar beneden en haalde met een grote glimlach zijn neus op.
De soep die Abigail had gemaakt rook heerlijk. Hij snoof de geur op en hij wist al meteen wat het was. “Groente-tomaten-sojabonensoep!” riep hij verrukt. Het was zijn lievelingssoep! Hij ging tegenover haar zitten aan de etenstafel. “Oh, lekker,” zei hij blij. “Wat bof ik ook met jou.”
Hij pakte haar hand en keek even gelukzalig in haar ogen. Hoewel ze geen al te beste kokkin was, was het altijd leuk als ze hem zo ging verrassen.
Hij deed zijn lepel in de soep. Niet zo lekker als wanneer mamma Gerralt het maakte, maar alsnog heerlijk. En dat eerste zou hij natuurlijk nooit toegeven. “Heerlijk,” zei hij. “Heb je een leuke dag gehad?” vroeg hij nadat hij wat geblazen had. “Nog wat spannends meegemaakt?”

[Joël]

Abigail floot toen Frodo weer beneden verscheen in een mooi pak. Ze stond op en knoopte een servet om zijn nek om te voorkomen dat hij zijn outfit ruïneerde door er per ongeluk een lepel soep overheen te gooien. Hij kon nog weleens knullig zijn en dat was precies een van de eigenschappen die Abigail zo charmeerde.
Gelukkig, dacht ze toen haar vriend na een lepel soep zei dat deze heerlijk was.
’Ik heb vanochtend toen jij de deur uitging meteen boodschappen gedaan en daarna ben ik begonnen met de voorbereidingen. Groentes snijden, vlees kruiden, recepten lezen en zo. De dag heb ik dus ongeveer tot nu toe bijna helemaal in de keuken doorgebracht en dan mag jij me vertellen of je denkt dat ik een leuke dag heb gehad,’ zei ze speels, want Frodo wist ook echt wel dat ze geen chefkok was. ‘Voor jou doe ik het met alle liefde, maar de volgende keer verzin ik toch iets anders denk ik hoor,’ grapte ze, terwijl ze in Frodo’s bijzondere ogen keek die haar als een van de weinige dingen in verlegenheid konden brengen. ‘Ik kwam onze buren tegen net voordat ik alle boodschappen naar binnen wilde dragen en aan hun blik te zien geloofden zij ook niet dat ik zelf aan de slag zou gaan vandaag,’ lachte ze, terwijl ze de laatste lepel met soep in haar mond stak. ‘Wil je nog?’ vroeg ze toen ze zag dat Frodo’s soepbord ook al leeg was. ‘Pak gerust hoor. We gooien niks weg. Ik heb er hard genoeg voor gewerkt vandaag,’ zei ze lachend. ‘En anders bewaar ik een bordje voor Orlendr. Eens zien of hij mijn zelfgemaakte soep goedkeurt, want hij maakt bijna al zijn maaltijden zelf.’
Ze kletsen nog wat na, zodat de soep een beetje kon zakken, voordat ze aan de volgende gang begonnen. Abigail steunde met haar beide armen op de tafel en leunde een eindje naar voren. Ze legde haar hand op die van Frodo en glimlachte.
’Oké, luister. Dit was het makkelijke gedeelte van het menu. Nu komt er iets wat ons beiden gaat verrassen. Fingers crossed,’ zei Abigail zekerder dan ze was.
De brunette schoof haar stoel achteruit, nam de lege soepborden en soepketel mee naar de keuken en voelde de steen in haar maag steeds groter worden naarmate ze dichter bij de oven kwam. Het ding had een paar minuten geleden gepiept. Abigail opende met tegenzin de klapdeur van de oven en rook voorzichtig aan het goedje wat zij eten moest noemen. Wat had ze ook alweer gemaakt? Een of andere gekke buitenlandse ovenschotel met ingrediënten die nauwelijks in een kookboek te vinden waren.
Wat heb je jezelf aan gedaan, Abby, zuchtte ze.
Met behulp van een paar ovenwanten nam ze de schaal met wist zij veel wat uit de oven en droeg hem naar de tafel waaraan Frodo zat te wachten. Waarom had ze dit ook alweer willen maken? Ohja! Om te bewijzen aan haar vriend dat ze best een lekker menu kon bereiden. Nou, die verwachting kon ook de prullenbak in. Met het lood in haar schoenen schepte ze een beetje op Frodo’s bord en nam ze zelf ook weer plaats.
’Pfff. Ik hoop zo erg dat je me hierna nog leuk vindt, Frodo,’ zei ze met een serieuze nervositeit in haar stem die ze van zichzelf niet was gewend.

[Timsel]

Abigail was geen kokkin, dat wist Frodo maar goed. Hij kon het echter wel altijd waarderen wanneer ze kookte. Niet dat hij het zelf niet deed, heus niet. Ze hadden geen typische man-vrouw verhouding in huis waarbij hij werkte en zij de hele dag huishoudklusjes deed. Nee, ze hadden allebei een drukke baan. Abigail werkte op Zweinstein als assistent-heler en was ook vaak lange dagen weg, soms zelfs in de avonden, met name wanneer er weer eens een Zwerkbalwedstrijd was geweest en de Drijvers – vaak van Zwadderich aanwezig – weer eens enthousiast rond hadden kunnen slaan met hun knuppels.
Wanneer Abigail zulke lange dagen had, bereidde Frodo met alle liefde wat lekkers voor. Dan sprong hun klok, die hen zei wat wie aan het doen was, op “Onderweg” en dan sprong hij op om een lekker bord pasta te maken, of een paar lekkere opgewarmde broodjes. Zelfs die dingen waren moeilijk voor Frodo. Het koken vond hij ontzettend saai en tijdens het koken pakte hij dan vaak een boek, of hij ging met de voorbijkomende buren praten via het raam, of hij ging de uil aaien, en nou ja, dan kon het wel eens fout gaan met het eten.
Koken was dus niet het sterkste punt in huis, maar dat was helemaal niet erg. Vooral niet met zo’n prachtige vriendin, en al die romantische kaarsen erbij, en bij een goed gesprek. Dan kon het niet misgaan. En Abigail had zich vanavond echt uitgesloofd. Ze had een heuse… nou ja, wat was het eigenlijk? Hij kende het niet. Het was een soort ovenschotel, met allerlei groenten erin en wat stukjes vlees. Het rook naar allerlei verschillende dingen, maar plaatsen kon Frodo het niet. Waarschijnlijk iets buitenlands; ze hadden immers het doel om zo veel mogelijk culinaire reisjes te maken naar verschillende gerechten van over de hele wereld, en dit was blijkbaar zo’n reisje.
“Ziet er… bijzonder uit,” zei Frodo, die het niet over zijn hart verkreeg om voor te stellen om in plaats van dit gerecht te eten, naar één van de restaurants in het dorpje te gaan, of gewoon naar de stamkroeg, die van Rosmerta.
“Eh, nou,” hij pakte zijn glas elfenchampagne en proostte. “Eet smakelijk!”
Hij zette zijn vork en mes in de ovenschotel. Toen hij een stukje afsneed, leek het alsof de binnenkant van het ectoplasma dat geesten achterlieten gemaakt was. Frodo keek er een seconde naar, keek toen weer naar Abigail en nam toen een hap.
Het was werkelijk waar zo ontzettend vies. Het smaakte naar een mix van slijmerige groenten en vlees dat een paar dagen te lang bewaard was. Bovendien was de substantie ontzettend raar; het was plakkerig en helemaal niet vast, waardoor Frodo bijna het idee had dat hij in een rubberen bal aan het bijten was.
Hij begon te zweten en toen hij eindelijk een hap door zijn keel had weten te krijgen, nam hij snel een slok om de smaak weg te spoelen. Gadverdamme. “Lekker!” riep hij uit. Hij glimlachte naar Abigail, want ze had zo haar best gedaan. Misschien zou een tweede hap beter bevallen. Hij glimlachte niet met open mond overigens, want hij had het idee dat er van alles aan zijn tanden kleefde en wat het was, wilde hij eigenlijk niet weten.
Hij nam nog een slok en keek toen weer naar zijn maaltijd. Hoo boy, there we go again.
“Dit is eh, zoals ik zei, heel bijzonder!” zei Frodo. “Echt goed.” Hij knikte. “Over voedsel gesproken, komen er wel eens huis-elfen over de vloer bij jullie in de ziekenzaal? Gekke vraag misschien, maar ik vroeg het me ineens af.”
Hij sneed een nieuwe slijmerige hap los van de hoofdsubstantie en zette die op zijn vork. Please val mee, please val mee, dacht hij nog toen hij een tweede hap nam, maar het was net zo vies als de eerste hap.

[Joël]

Het zag er “bijzonder” uit volgens haar vriend. Hij wenste haar smakelijk eten en Abigail keek met lichte schaamte toe hoe hij een stuk afsneed en een hap nam.
’En?’ vroeg ze nieuwsgierig, terwijl ze zelf ook de opscheplepel nam en haar bord voorzag van haar creatie. ‘Lekker?’ herhaalde ze.
Ze kon de verbaasde ondertoon in haar eigen vraag niet verbergen, noch nam ze daarvoor de moeite. Ze kon ook niet helemaal peilen of Frodo het nu oprecht lekker vond of dat hij haar gewoon netjes een plezier deed door deze slijmerige smurrie op te eten. Want slijmerige smurrie was het wel had ze gezien zodra Frodo zijn deel had afgesneden. Die textuur was niet de bedoeling geweest volgens het recept. Verre van zelfs. De groentes hadden nog knapperig moeten zijn en het vlees medium gegaard. Maar natuurlijk stond het tegenovergestelde nu voor haar op tafel. Wat een ellende!
’Ja hoor,’ antwoordde Abigail. ‘De huis-elfen doen de schoonmaak bij ons en soms brengen ze weleens wat voedsel, als Poppy en ik ‘s avonds moeten werken. Het zijn echt superbeleefde wezens en ik snap echt niet hoe mensen ertegen tekeer kunnen gaan. Ze doen alles wat je vraagt en zelfs nog een beetje meer. Werken er eigenlijk veel huis-elfen op het Ministerie of hoe werkt dat met huis-elfen in overheidsfuncties?’
Ze stak een vork met ovenschotel in haar mond en fronste. “Heel bijzonder. Echt goed” hoorde ze Frodo toch net zeggen? Aten ze wel hetzelfde? Dit zou ze een hond nog niet te eten geven! Het had dezelfde textuur als sommige vissoorten en ze vond vis echt ontzettend smerig. Ze trok haar gezicht weer in de plooi en slikte het goedje door. Blijkbaar vond Frodo het wel lekker dus ze zou zich niet laten kennen en gewoon mee-eten.
Nog maar een vork vol afval dan, dacht ze, terwijl ze achterdochtig naar het voedsel keek. Gad-ver-damme. Heb ik hiervoor urenlang in de keuken gestaan!
Abigail zei niets, maar at beduidend trager dan normaal. Misschien als Frodo het eerder op had, kon ze stiekem zeggen dat ze al genoeg had. Ze wilde hem niet teleurstellen op date night.

[Timsel]

Met grote aarzeling had Frodo nog wat happen naar binnen gewerkt, maar hij had met de hap meer moeite om zijn gezicht in plooi te houden. Het was echt niet te vreten. Het was zo goor, dat hij bijna begon te denken dat Abigail wat Kobolden had gevraagd om even goed over een bak groenten en fruit te gaan kwijlen, gemixt met iets wat naar verrot trollenvlees smaakte. De hele aura die erom heen hing was gewoon zo ontzettend vies, om van de structuur nog maar te spreken! Het was slijmerig, alsof een flubberbal door zijn mond heenging, waar hij steeds zijn tanden op moest zetten. Het was plakkerig, en wanneer hij zijn kaken weer eens tegen elkaar aan had geduwd en weer omhoog moest krijgen, ging dit met moeite.
Al met al genoot Frodo niet. Maar, hij had altijd geleerd, je moet een gegeven paard niet in de bek kijken. Zijn vriendin had hier ontzettend veel moeite voor gedaan en om het maar meteen af te doen als “goor” en “oneetbaar” zou, hoewel eerlijk, bruut zijn. Bovendien leek Abigail haar zelfgemaakte maaltijd ook lekker te vinden, dus zou het extra naar als hij lekker op haar bordje, letterlijk en figuurlijk, zou zeggen dat het niet te eten zijn.
Gelukkig had hij het gesprek om hem af te leiden. Het ging over huis-elfen en hij probeerde zijn zinnen zo lang mogelijk te rekken zodat het steeds langer duurde voordat hij weer een hap moest nemen. “Normaal werken huis-elfen voornamelijk als elfen in de schoonmaak,” zei hij dan ook in plaats van “Huis-elfen maken schoon”, wat ook de essentie van zijn woorden zou neergooien. Daarnaast gooide hij onnodig veel voorbeelden in de conversatie. “Ik kom ze dan vaak tegen. In het Atrium, op verschillende kantoortjes, die van mijn baas, wat collega’s, soms ook van mezelf als ik te vroeg op mijn werk kom,” (hoewel dat niet heel vaak gebeurde, was het wel een waarheid).
Na nog wat voorbeelden gegeven te hebben van huis-elfen die op het werk schoonmaakten, vertelde hij over het regulatiekantoor van huis-elfen dat het Departement van Toezicht op Magische Wezens in de gaten hield.
“Uiteraard verzorgen ze ook de lunch,” zei hij na een tijdje en nog een paar gruwelijke happen. “Voortreffelijke koks en bakkers, zitten er tussen die elfen. Gisteren hadden we bijvoorbeeld heerlijke pistolletjes met tomaatjes, uitjes, wat sla, een lekker stukje kip – andere collega’s hadden kaas erop, maar ze waren op de hoogte van mijn weerzin van kaas… en vandaag heerlijke Plimpysoep. Ah, zalig! Soms hè, zou ik wensen dat we een huis-elf hadden.”
Zijn ogen werden groot. “Voor het schoonmaken, uiteraard,” zei hij snel. “Dat scheelt een hoop onnodig spreukenwerk en daardoor heb jij ook meer tijd om te koken. En zo.”
Hij besloot maar zijn mond te houden en nam een nieuwe hap van… wat het eten ook was.
“En je hebt ook nog een toetje als dit op is!” zei hij nadat hij zijn hap snot met een glas water had weggespoeld, met tranen in zijn ogen. “Helemaal top!”

[Joël]

De hoop dat Frodo eerder klaar zou zijn met eten dan zij vervloog langzaam. Hoe goed ze ook haar best deed om zogenaamd per ongeluk telkens wat voedsel van haar vork te laten vallen, ze ontkwam er niet aan om nog een paar keer het walgelijke spul te moeten proeven. Het gebazel over huis-elfen kon niet snel genoeg voorbij zijn, terwijl Abigail normaal gezien altijd geïnteresseerd was in het reilen en zeilen op het werk van haar vriend.
’Kaas heb ik ook niet graag, zoals je weet,’ antwoordde Abigail. ‘Echt jammer dat een standaard lunch eigenlijk altijd wel bestaat uit broodjes met kaas of ham. Die huis-elfen doen net zo goed hun best als op Zweinstein, als ik het zo hoor. Een beetje rekening houden met ieders wensen en zo, netjes zeg.’
Hoewel ze geen fan was van kaas zou ze nu bijna haar dierbaarste bezitting ruilen voor een stukje, als dat de derrie op haar bord kon vervangen. Omdat ze langzaam at, was buiten de smaak en textuur de temperatuur van het voedsel ook niet eens meer aangenaam. Bij de laatste hap die ze had genomen leek het dan ook alsof ze een lauwe kleibol aan het verteren was. Het deed haar denken aan de smurrie in van die potjes waarmee ze vroeger als klein kind speelde. Het enige verschil was dat dit geen geluid maakte, als je erop kauwde.
’Meer tijd om te koken?’ herhaalde Abigail met lichte aversie. ‘Laten we er in Merlijns naam dan maar een nemen,’ lachte ze, want Frodo’s opmerking over het nemen van een huis-elf nam ze absoluut niet kwalijk op. ‘Ik wil dit met alle plezier nog eens voor je maken, maar ik verheug me nu even ontzettend op het toetje,’ verklaarde ze nonchalant, terwijl ze toch nog maar een hap nam om Frodo te laten zien dat ze gezellig mee at.
Denk aan de chocoladetaart. Denk aan de chocoladetaart. Denk aan de chocoladetaart.
Hoelang hield ze dit nog vol? De liefde van de man gaat door de maag, maar als haar vriend dit met liefde kon eten twijfelde Abigail of dat hij überhaupt een maag had!