A Coin for a Spell per Day

[Timsel]

A Coin for a Spell per Day

Een wandelingetje over de Wegisweg voelde als heel lang voor Selena terwijl ze naar Hathaways Spreukzoekerwinkeltje. Het enige wat ze in de wandeling kon bedenken was Dit gaat toch niets worden en Waarom is het zo afschuwelijk druk? 

Ze had die middag voor het eerst in haar leven een sollicitatiegesprek. Haar ouders waren zo gemeen geweest om het budget dat ze van hun bankrekening mocht spenderen gelimiteerd, en nadat ze tegen hen was uitgevallen hadden ze domweg voorgesteld om een zomerbaantje te vinden zodat ze meer uit te geven had. Een baantje. Cordelia hoefde geen baantje! Maar die gaf natuurlijk minder uit dan zij, was veel voorzichtiger met het geld, etc. etc. Altijd was Cordelia maar beter dan Selena.
Maar zij kreeg misschien een baantje. Dat had Cordelia niet. En alles wat Selena wel had en Cordelia niet, was voor haar een win.
Maar ja, het was een allereerste keer dat ze zichzelf zo moest presenteren om een baantje te bereiken, en ze had geen idee wat er zou gebeuren. Waarschijnlijk zou Hathaway beginnen over dat ze zulke succesvolle en beroemde ouders had dat zij vast minstens net zo getalenteerd moest zijn. Misschien had de zoon van Hathaway een crush op haar zus, en wilde hij liever dat Cordelia kwam werken in plaats van Selena.
Maar goed. Ze ging het een poging wagen. Van de vacaturelijst die haar ouders haar in De Ochtendprofeet hadden aangewezen, leek Spreukzoeker haar het leukste. Andere baantjes zoals, keukenhulp of bediening in de Lekke Ketel, tuinier van de Wegisweg, verkoper in een tovenaarssupermarkt waren allemaal veel te laagdrempelig voor haar. Nee, spreukzoeker bood uitdaging. En als er iets was wat Selena leuk vond, was het wel uitdaging. Je zou je eigen veldtochtjes kunnen doen, mee kunnen gaan met klanten, achter de balie staan en het opbouwen van de winkel. Dat was nou een baantje waar je een beetje voldoening uit kon krijgen. Het was afwisselend, je moest elke keer weer iets anders doen bij een opdracht en je kreeg nog wat van de wereld te zien. En hopelijk zou ze door mensen hun huizen te bezoeken en problemen op te lossen, een naam kunnen maken en goede contacten kunnen leggen.
Maar goed, eerst maar even door dit sollicitatiegesprek heenkomen. Ze had een rokje aan, met daarboven een blouse met een jasje en haar lippen had ze met lippenstift zo gedaan dat ze roder waren dan haar haren. Ze zag er dus netjes uit – een van de meest belangrijke dingen aan een sollicitatiegesprek, zo had ze gehoord.
Uiteindelijk bereikte ze het winkeltje. Selena bleef even staan en haalde diep adem. ‘Oké, Seleen, je kunt dit,’ mompelde ze tegen zichzelf. ‘Je bent slim, je bent getalenteerd, je bent knap, kom op.’
Ze wapperde wat met haar armen om zichzelf wat losser te maken – ze had ontzettende zweethanden, ondanks dat het niet zo heel warm was – en zette toen haar charmantste glimlach op.
Ze stapte naar binnen.
Het was duidelijk dat de winkel nog maar net begon. Het was er redelijk rommelig – misschien wel iets waar ze wel mee zou kunnen helpen. Achter de balie stond een jongeman wat papieren door te nemen. Selena schatte hem niet ontzettend veel ouder dan zij zelf was – 21 misschien, 22 max? Waarschijnlijk de zoon van Hathaway. Ze slikte en stapte toen naar hem toe.
‘Hé,’ zei ze, dapperder dan ze zich voelde. ‘Is je vader er? Meneer Hathaway? Ik heb een sollicitatiegesprek met hem.’

[Rowace]

- Alle wegen zijn eenzaam

Dat valt niet te veranderen

Toch kronkelen zij mijlenver

Om elkaar slechts één keer te ontmoeten -

---

De zomermaanden waren altijd bizar druk. Dat had Trevor al in zijn eerste leerjaar bij Whittaker geleerd; mensen namen blijkbaar graag souvenirs mee uit verre oorden waar ze de taal niet beheersten en derhalve geen idee hadden wat ze eigenlijk gekocht hadden, om hun aanwinsten vervolgens te laten onderzoeken en taxeren bij een Spreukzoeker. Ook toeristen vonden gemakkelijk een weg naar de Acassian Alley vanwege diens centrale ligging naast de Wegisweg.
Samen met zijn mentor waren sommige dagen zo vol spontane winkelbezoeken dat er geen minuut rust leek te zijn en hij amper twee koppen thee binnenkreeg. Hoe Whittaker de winkel wist te combineren met thuisbezoeken bij vaste klanten was Trevor lange tijd een raadsel geweest, tot hij erachter kwam dat de oude man in het bezit was van een Tijdverdrijver, een zeldzaam magisch object waarmee uren konden worden verdubbeld. Trevor had er nog nooit een in het echt gezien; volgens zijn naslagwerken waren ze tijdens de laatste Tovenaarsoorlog allemaal vernietigd.
Toen Whittaker in de winter richting Zuid-Amerika vertrok, had hij zijn Tijdverdrijver meegenomen, dus nu moest Trevor de zaak in zijn eentje zien te bemannen. In de eerste maanden had hij het zo rustig gehad dat hij aan zijn eigen kunnen was gaan twijfelen, maar aangezien toeristen en impulskopers niet de meest kritische klanten waren, was het in de zomer een minder groot struikelbok dat Trevor slechts tweeëntwintig was en eruitzag alsof hij amper een jaar van Zweinstein af was.
Dit alles bracht echter een heel nieuw probleem met zich mee: hij kon de drukte niet meer aan in zijn eentje. In juni had hij het nog kunnen negeren, maar tegen het midden van juli moest zelfs hij toegeven dat een assistente niet een onwelkome luxe was. Uiteraard was het uiteindelijk Lila geweest die hem gedwongen had om zich over zijn koppige zelfredzaamheid heen te zetten, door een vacature voor een zomerbaan in de Ochtendprofeet te plaatsen. Hij kon het zich niet veroorloven om iemand in te huren die daadwerkelijk goed gekwalificeerd was, maar iemand die nog geen werkervaring had en nog aan zijn cv moest bouwen kon prima de klanten ontvangen zodat Trevor in de achterkamer rustig door kon werken.
Dus had hij vandaag een sollicitante. Lila had haar brief uit het kleine stapeltje aanmeldingen gefilterd en Trevor moest toegeven dat ze klonk alsof ze ergens heen wilde met haar leven. Dat was essentieel; hij kon het niet uitstaan als mensen geen enkele ambitie hadden. De echte vraag was natuurlijk of ze kon toveren en dat was alleen in persoon te controleren.
Haar sollicitatie begon alvast beroerd.
Trevor trok zijn wenkbrauw op en staarde haar enkele seconden uitdagend aan. Naar klanten moest hij zijn opmerkingen altijd inslikken als ze over zijn leeftijd begonnen of klaagden dat hij te onervaren was, maar een sollicitante was geen klant. Ze had geen geld dat hij met behulp van goede service afhandig kon maken. Sterker nog, het was eerder precies andersom. ‘Ík ben de eigenaar van deze winkel, als je die soms zoekt. Mijn vader heeft een advocatenkantoor aan de andere kant van het centrum. Wil je zijn adres?’

[Timsel]

Langzaam begon het kwartje te vallen dat ze er net vanuit was gegaan dat de eigenaar van de zaak waarmee ze een sollicitatiegesprek zou hebben recht voor haar stond – en niet diens zoon.
‘Oh shit – ik bedoel, sorry –’ zei Selena sprakeloos. ‘Ik eh… had je ouder verwacht… ik uhm… sorry.’ Mooi, dan had ze het gesprek nu al verknald. Dát kon ze niet eens, een baan krijgen. Ze verpeste het al voordat ze überhaupt het sollicitatiegesprek was begonnen. Zelfs daarin was ze een mislukking. Cordelia had sowieso geweten dat deze jongen de baas was van de zaak.
Ze wreef zenuwachtig in haar handen, al probeerde ze een zelfverzekerd gezicht te trekken – iets wat niet heel erg goed lukte, overigens. ‘Ik eh… ja. Oké. Sorry. Ik ben een beetje zenuwachtig, natuurlijk.’

Gelukkig kreeg Selena een kansje op het baantje. Kort na de vlekkenvolle ontmoeting zat ze tegenover de jongen, meneer Hathaway, pardon. Ze probeerde zelfverzekerd over te komen: benen over elkaar, rechte rug, strak gezicht, maar diep van binnen voelde ze zich één en al mislukking. Ze had het idee dat ze een grotere kans had om de baan te krijgen als ze niets zei.
‘Oké… uh… ik ben Selena Robijn, ik ben 17 jaar oud, woon in Londen en ga na de zomer weer terug naar Zweinstein voor mijn laatste schooljaar. Spreukzoeker zijn lijkt me leuk, omdat het een afwisselende baan is waarbij je elke keer weer voor een nieuw probleem staat en niet dag in, dag uit, dezelfde activiteiten doet. Professors op Zweinstein prijzen mij om mijn oplossingsgerichtheid, waardoor ik oplossingen op problemen erg snel op weet te sporen en uit te voeren, iets wat me niet onbelangrijk lijkt in dit baantje.’
Ze aarzelde en bewoog wat heen-en-weer. Het volgende had ze eerst niet bedacht om te zeggen, maar wellicht hielp dat haar positie na dat ongemakkelijke begin. ‘Ik ben trouwens de dochter van Mirabelle en Stahl Robijn. Misschien kent u die?’

[Rowace]

Hakkelend verklaarde het meisje dat ze had gedacht dat hij ouder zou zijn.
Tja, wie niet, dacht Trevor bitter. Voor een Spreukzoeker was hij überhaupt al jong – de meeste waren een decennium of twee ouder dan hij voor ze een eigen zaak hadden. En dat hij er nog steeds uitzag alsof hij kersvers van Zweinstein kwam terwijl dat toch echt al vijf jaar geleden was, hielp ook niet bepaald. Maar om dat nou meteen bij binnenkomst al op te merken, was niet erg tactvol, zelfs voor Trevors standaard.
‘Jij had ook best ouder mogen zijn,’ kaatste hij minzaam terug.
Ze mompelde nog wat verontschuldigingen, maar Trevor luisterde al niet meer. Hij knikte met een kort rukje van zijn hoofd naar de deur achter de toonbank, waar hij zijn werkkamer had. Tijd voor koetjes, kalfjes en ander gezeur had hij niet; dit sollicitatiegesprek ging al af van de uren die hij na sluitingstijd had om de voorwerpen te bestuderen en vloekvrij te maken van de klanten die morgen hun bestelling verwachtten.
Hij ging haar voor naar achteren en nam plaats aan zijn werkbureau, terwijl hij zwijgend naar de stoel tegenover hem wees, waar normaliter Lila zat te handwerken. De zenuwen van het meisje waren allesbehalve gekalmeerd, constateerde hij. Hij snoof toen ze haar familienaam in de strijd gooide. Zo vroeg ook, al.
‘Ja, ik ken je familie,’ zei hij. ‘De Robijnen staan bekend om hun vindingrijkheid, daadkracht en magisch talent. Eigenschappen die ik zeker kan waarderen – je naam is de voornaamste reden dat je hier nu zit.’ Hij boog zich samenzweerderig naar voren. ‘Maar ik zal het je eerlijk vertellen, van één persoon uit een invloedrijke familie naar de ander: met alleen je naam kom je er niet. Niet in dit werk. Je moet kunnen leveren. Dus’ – hij kwam weer overeind en schoof een medaillon haar kant op uit zijn voorraad van opdrachten – ‘als mijn assistente is het je voornaamste taak om de winkel te bemannen terwijl ik hier bezig ben. Hoewel ik niet verwacht dat je met alle magiesoorten om kunt gaan, zul je ze wel moeten kunnen herkennen om de klanten gericht advies te kunnen geven en te kunnen bepalen welke diensten ze nodig hebben. Dit medaillon is vanmiddag bij mij gebracht door een reiziger die hem in Thailand heeft gekocht. Hij wilde weten of het duistere magische eigenschappen bezit. Wat is je oordeel?’

[Timsel]

Hathaway was echt niet blij dat ze hem ouder had geschat. Ze werd nog roder dan de kleur van haar netjes in een paardenstaart zittende haar maar beet op haar lip om te voorkomen dat ze iets zou zeggen dat haar kans op een baan nog kleiner zou maken. Ze rechtte haar rug wat toen hij haar familie complimenteerde. Hij zei dat ze het op naam alleen niet zo redden. Selena fronste. Dat was de eerste keer dat iemand niet meteen hoge verwachtingen van haar had op basis van haar naam. Nou ja, hij erkende het talent van haar ouders, maar ging er niet automatisch vanuit dat zij net zo goed was, of misschien wel beter. Dat maakte haar op de een of andere manier wel blij. Als ze de baan al kreeg, ondanks al haar onhandigheden bij het voorstellen, werd ze in ieder geval aangenomen op basis van haar talent.
Ze leunde geïnteresseerd naar voren toen Hathaway haar het medaillon uit Thailand toeschoof. Met samengeperste ogen bekeek ze het medaillon. Ze keek weer terug naar Hathaway. Nu was het haar beurt om te laten zien dat ze meer was dan een zeventienjarig meisje en de dochter van twee getalenteerde tovenaars. Dit keer was het haar beurt om te bewijzen dat zij Selena Robijn was, een wellicht jonge, maar getalenteerde heks met verstand van zaken. Ze dacht even na over hoe ze haar blik op de zaak zou werpen.
‘Ten eerste zou ik het niet met blote handen aanraken,’ zei ze. ‘Vervloekte objecten kunnen door aanraking ernstige gevolgen hebben. Ze kunnen dupliceren, je huid verbranden of verschrompelen, iets in je lichaam of hoofd manipuleren – maar gezien het feit dat j- u het aanraakte, ga ik ervan uit dat dát in ieder geval níét het geval is. Als dat niet is, had u waarschijnlijk geen vergunning gehad om de zaak te openen. Voor de zekerheid, voor het geval dat u onzichtbare mookhandschoenen draagt, zal ik dit toch voor alle veiligheid aanpakken, zonder het aan te raken.’
Ze ging was rechter op zitten, ervan uitgaand dat wat ze tot nu toe gezegd had redelijk goed was. Ze pakte haar toverstok. Ze was ondertussen 17, dus ze mocht buiten school magie gebruiken. Ze liet het kettinkje voor haar neus zweven en keek met samengeperste ogen naar het zilveren hangertje. Er viel al snel één ding op.
‘Ik zie krasjes op het metaal,’ sprak ze haar gedachten uit. ‘Dat hoeft niets te betekenen, maar dat betekent wel dat eraan gewriemeld is. Het kan zijn dat dat sporen van duistere magie zijn. Om daarachter te komen is een spreuk erg handig.’ Ze schraapte haar keel. ‘Revelio.’
De krasjes op het metaal begonnen te glinsteren. Er klonk een klik; het metaal ging voorzichtig open. Aandachtig bekeek Selena het. Aan de binnenkant was op eerste blik niets te zien. Maar ze wist beter. ‘Het glans te erg hierbinnen. Meer dan normaal is, zeg maar. Het is dus vervloekt, maar zonder ontzettend kwaadaardige bedoelingen. Een beheksing. Ik kan niet meteen afleiden wélke beheksing erop uitgesproken is, maar waarschijnlijk groei je een tijdelijke snor of verwisselen je ogen en je neusgaten tijdelijk van positie. Maar niets waarvan je permanente beschadigingen van op kan lopen. Waarschijnlijk is het met een Finite of een andere beëindigingsspreuk op te lossen. Dat verschilt natuurlijk per beheksing. Soms werkt het ook gewoon door het in een plas water met goudvissen te laten zakken, andere keren is het zo simpel als een simpele beëindigingsspreuk.’ 
Ze klikte het medaillon weer dicht met een zwiep van haar stok en liet het toen weer zakken, waardoor het zachtjes op de tafel terecht kwam. Ze deed haar toverstok weer weg. Opgelaten keek ze Hathaway aan. ‘En?’ vroeg ze nieuwsgierig. ‘Voldoe ik aan je verwachtingen?’

[Rowace]

Trevor zweeg terwijl zijn sollicitante het medaillon in zich opnam. Ze zag er vastberaden uit en legde al haar denkstappen gedecideerd uit, alsof ze wilde bewijzen dat ze heus wel wist dat hij haar niet alleen maar zou aannemen omdat haar ouders hoge piefen waren op het Ministerie. Hoewel hij er zo zijn twijfels bij had gehad of een assistente wel een goed idee was, moest hij toegeven dat ze een goed oog had. En in tegenstelling tot hem, kon ze praten en onderzoeken tegelijkertijd. Het vervelendste aan Spreukzoeker zijn vond hij hoe klanten altijd de oren van zijn hoofd zeurden terwijl hij probeerde om zijn werk te doen – Wat doe je? Wat betekent dat? Hoelang duurt het nog? Ik heb een uitslag op mijn pols, heeft dat er misschien iets mee te maken? Weet je het zeker? Het zou goed uitkomen om  zijn assistente die mensen te woord kon staan, zodat hij gewoon in alle rust bezig kon met waar hij goed in was.
Trevor knikte haar toe toen ze vroeg of ze het goed had gedaan. ‘Dat lijkt me een juiste analyse,’ zei hij goedkeurend. ‘Als assistent is het je voornaamste taak om klanten te woord te staan, terwijl ik hierachter bezig ben met het onderzoeken van de objecten. Je voorziet klanten bovendien van een eerste blik, zoals je nu hebt gedaan, om zowel hen als mij de ernst van de vervloeking duidelijk te maken. Bij simpele beheksingen als deze kunnen klanten ervoor kiezen om zelf met behulp van een informatiefolder aan de slag te gaan – die folders liggen achter de toonbank. Momenteel kan ik zulk onderscheid niet maken omdat ik het te druk heb om tijdens uren dat de winkel open is, consulten in te plannen. Daarbij zou jij helpen.’
Hij schoof wat naar achteren met zijn stoel, trok een lade uit de enorme apothekerskast naast zijn bureau en haalde er een rechthoekig stuk poreuze steen en een zilveren zakmes uit. Een tik van zijn staf opende het medaillon opnieuw. Selena’s onthullingsspreuk lichtte de paarsrode beheksing nog steeds zwakjes op. ‘Ik vertrouw nooit zo op beëindigingsspreuken,’ legde hij uit. ‘De kans bestaat dat je de verkeerde kiest of hem niet sterk genoeg uitspreekt, zodat er kleine restjes van de vervloeking of beheksing achterblijven. Daarom raad ik onze klanten liever maanrots aan.’
Hij demonstreerde het gebruik door voorzichtig met de maanrots over de glanzende beheksing te gaan, tot het de maanrots was waar de beheksing zich aan hechtte. Toen hij de gloed aan Selena liet zien, was er geen enkel licht meer te zien in het medaillon. Met het zakmes sneed hij vakkundig het stuk van de rots af dat de beheksing in zich had opgenomen. Zonder het aan te raken, liet hij het blokje naar de weegschaal aan de andere kant van de kamer zweven. De schaal sloot zich om de steen heen en braakte een hoop paarsrode stoom uit, waarna er een bonnetje uit de zijkant van het apparaat rolde.
Trevor stond op, trok het bonnetje los en stopte het samen met het medaillon terug in zijn opdrachtenvoorraad.  
‘Ik neem aan dat je weet dat je zus hier ook is geweest?’ veranderde hij van onderwerp. Hij wierp een blik op de aantekeningen die Lila voor hem had gemaakt bij de kandidaten. ‘Cordelia? Ze heeft zo te zien betere S.L.I.J.M.B.A.L.len dan jij, maar ze zei dat jij evengoed een aanwinst voor de winkel zou zijn. Is dat zo? Of moet ik je zus aannemen?’
Het was een gemene strikvraag, en dat wist hij. Maar wie anders dan de zussen zou het beste weten wie van de twee hij zou moeten kiezen? Bovendien liet zo’n gewetensvraag meteen zien wat voor soort persoon Selena was. Met hielenlikkers had hij niets op. Hij was benieuwd hoe gedreven Selena echt was. Zou ze Cordelia door het slijk halen als dat haar een betere positie zou geven, of was ze net zo goedhartig als haar zus?

[Timsel]

Selena luisterde blij hoe Hathaway haar complimenteerde voor haar juiste aanpak terwijl hij het medaillon terugnam. Misschien maakte ze toch wel een kans! Ze streek haar haren glad en kon het niet laten ietwat te glimlachen. Eindelijk kreeg ze eens te horen dat ze iets goeds deed, in plaats van te horen krijgen ‘Ja, maar die ander had een betere suggestie…’ Totdat…
‘Mijn zus?’ Selena stond met haar mond vol tanden. Ze rolde met haar ogen. ‘Dat vuile, vieze kreng!’ riep ze. ‘Ze wist hoe graag ik dit baantje wilde! Wauw. Ze gaat ver hoor, Miss Perfect, maar dit… als ik haar te pakken krijg… dan is ze nog niet jarig!’
Ze keek naar Hathaway. ‘Wat zit je me nou aan te staren?’ riep ze kwaad. ‘Ik weet al precies hoe dit gaat eindigen,’ snauwde ze. ‘Je zit me hier gewoon in de maling te nemen. Dit hele stomme sollicitatiegesprek maakt toch geen zak meer uit! Cordelia is langs geweest en iedereen die Cordelia ziet vindt haar toch véél leuker dan dat ik ben! Cordelia is altijd beter. Altijd iets slimmer, altijd iets knapper, altijd iets leuker… bah!’
Ze schopte boos tegen het bureau. ‘Zo gaat het nou al-tijd! Altijd! Het is altijd Cordelia dit, Cordelia dat, Cordelia zus, Cordelia zo… nooit, maar dan ook nóóit krijg ik eens te horen dat ik er leuk uitzie, of dat ik slim ben, of ook maar iets! Ik doe wat leuks, maar dan doet Cordelia hetzelfde, maar dan net iets leuker! En wie krijgt alle – maar dan ook echt alle complimentjes? Drie keer raden? Ja, het is Cordelia!’
Ze stond op en keek Hathaway woest aan. De tranen stonden in haar ogen. Zo boos was ze in lange tijd niet geweest. ‘Je wist toen ik binnenkwam wie het ging worden, of niet dan? Ik had het moeten weten. Maar weet wel, die trut, mijn perfecte, lieve, knappe, getalenteerde zusje is een achterbaks kreng! Ze heeft me niet eens verteld dat ze ging solliciteren.’
Ze legde haar hoofd in haar handen. Ze moest haar best doen om niet in tranen uit te barsten. Dat zou dit alles alleen maar gênanter maken. Ze was vaak door haar zus te kakken gezet, maar om te solliciteren voor dezelfde baan, waarvan ze had geweten dat zij hem zo graag wilde hebben… dat was wel heel laag.

[Rowace]

Nog voor Trevor zijn zin had afgemaakt, verschoot Selena al van kleur, alsof hij een stier een rode lap voorhield. Een lap met de naam Cordelia. De haat droop van haar gezicht en het leek erop dat ze al heel lang in de startblokken had gestaan om gal te spuien, want toen ze eenmaal over haar zus begon, leek ze niet meer op te kunnen houden: haar zus was een serpent, ze had alleen gesolliciteerd om Selena een hak te zetten, iedereen vond Cordelia altijd in alles beter en Selena ging gebukt onder al haar prestaties…
Trevor kuchte ongemakkelijk. Hij herkende haar frustraties deels wel, want Damien liep met iedereen weg terwijl Trevor het zwarte schaap was, maar Selena had op zijn zachtst gezegd een probleem. Hoewel ze in al haar haat erg… gepassioneerd klonk, was het niet bepaald professioneel was om deze vuile was te delen met een werkgever, laat staan in het eerste sollicitatiegesprek.
Toen Selena enigszins gekalmeerd was, of in ieder geval haar mond even hield, schraapte Trevor nogmaals zijn keel en zei: ‘Juist, ja. En stel dat je zus, of iemand anders die je niet mag, in mijn winkel komt en hulp nodig heeft, wat doe je dan?’
Intussen probeerde hij te bedenken wat hij met dit kind aan moest. Haar zus had al een betere kandidaat geleken en na Selena’s uitbarsting vroeg een vrij groot deel van hem zich af waarom hij haar nog niet had weggestuurd. Dit gesprek was een verspilling van zijn tijd. Hij kon beide zussen beter niet aannemen, want Selena had haar emoties niet onder controle en Cordelia was een vreselijk, verwaand persoon, als hij haar zus mocht geloven. In het gunstigste geval was Cordelia de zus van een op wraak beluste gek. Hij kon maar beter niet midden in deze oorlog gaan staan – niet dat hij bang was dat Selena hem echt iets kon aandoen als hij Cordelia zou verkiezen boven haar, maar familiedrama had hij al genoeg van zichzelf en hij had geen zin om betrokken te worden in het privéleven van zijn eventuele werknemer. Lila zou nog maar een keer in de stapel sollicitatiebrieven moeten duiken.
‘Wel,’ onderbrak hij haar antwoord, zonder te luisteren naar wat ze zei. ‘Ik weet genoeg. Als je me wilt excuseren, ik heb nog veel te doen.’
Hij stond op en keerde haar de rug toe terwijl hij een nieuwe opdracht uit zijn voorraad zocht. Hij was al een paar dagen bezig om het kleine sieradendoosje te openen en hoewel hij had toegezegd dat Miss Ratchford het kleinood morgen weer geopend kon ophalen, was hij nog geen steek verder gekomen.
‘Accio Slotsmid,’ zei hij met een afwezige zwaai van zijn staf, opdat het boek zichzelf uit de volgepakte kast achter hem zou wrikken. Waar was hij gisteren ook alweer gebleven in de lijst met Ontgrendelingsbezweringen? Had hij de P nou nog wel nog gedaan, of niet?

[Timsel]

Dat was dus wat was gebeurd als Selena uit haar slof geschoten zou zijn. Als ze dus haar natuurlijke reactie had gegeven. Nadat Trevor haar afgewezen zou hebben zou ze als ze niet oppaste een huilbuil en een tirade op hetzelfde moment gekregen hebben en zouden misschien Schouwers te pas moeten komen om te zorgen dat ze kalmeerde. Ze zou vervolgens een contactverbod met Trevor Hathaway gekregen hebben, ze zou de Wegisweg voorlopig niet meer mogen betreden en haar band met haar zus zou nog moeizamer worden dan hij al was.
Maar gelukkig was daar allemaal geen sprake van. Selena hield zich voor haar doen heel erg in. Het koste moeite, maar ze wist dat dit zou gebeuren als ze wel ontplofte. Dan zou ze zeker haar kans op een baantje verliezen. Gelukkig was ze slimmer dan dat, al moest ze wel op haar lip bijten om te zorgen dat ze dus niet riep ‘Dat vuile, vieze kreng!’ nadat ze stomverbaasd de woorden ‘Mijn zus?’ gebruld had. Ze stond al een streepje achter door het feit dat ze gedacht had dat Hathaway jonger was.
Maar ze hield zich kalm. Ze ontplofte niet, ze begon niet te schreeuwen, het enige wat gebeurde was dat haar hoofd zo knalrood als een biet werd. Niet uit schaamte of zo, maar uit woede. Ze voelde een ader in haar slaap kloppen. Als klein meisje was ze wél vaak uitgevallen als Cordelia iets kreeg wat zij niet kreeg, en daar had ze nu ze zeventien was wel van geleerd.
Ze schraapte haar keel.
‘Dat… dat verbaast me,’ zei ze zo rustig mogelijk, al ademde ze wel jachtig. ‘Ze heeft helemaal niets gezegd over een… sollicitatie.’
Haar vingers jeukten, maar ze viel niet uit. In tegenstelling. Explosieve woede werd teleurstelling. ‘Ik neem aan dat ik dan niet aangenomen word?’ zei ze met een zucht. ‘Iedereen vindt Cordelia altijd leuker en knapper en getalenteerder. Ik ben maar de Zwadderaar van de familie. Serieus he, al vanaf het moment dat ik op Zweinstein kwam ben ik een teleurstelling. Ik ben de énige Zwadderaar van de hele familie.’
Ze fronste. ‘Het is een wonder dat je me nog uitgenodigd hebt. Ik weet zeker dat ik echt een heel goede assistent zou kunnen zijn. Ik ben veel sceptischer dan Cordelia. Misschien ook omdat zij geen teleurstellingen kent in het leven, weet ik veel… En ik ben misschien meer een gevoelsmens? Misschien dat dat fijner is bij mensen die in paniek zijn in plaats van dat dromerige ‘Ja, het komt allemaal goed, liefje’ wat mijn zus zou doen. Maar ja, Cordelia is echt heel slim en getalenteerd en dat soort sh*t. Ze zou een super goede assistent zijn.’
Ze stond op. ‘Bedankt voor je tijd als nog. Veel plezier met Cordelia…’

[Rowace]

Nog voor Trevor zijn zin had afgemaakt, verschoot Selena al van kleur, alsof ze zich verslikte in zijn woorden. Er flitsten allerlei emoties over haar gezicht in de fractie van de seconde voordat ze haar gelaat weer in de ploot had getrokken. Even bleef ze stil en toen zei ze met een vreemd kalme stem dat Cordelia niets over haar sollicitatie had gezegd.
Ja, zo veel was me wel duidelijk, dacht Trevor. Selena kon duidelijk wat werk aan haar pokerface gebruiken, maar zoals het een Puurbloed betaamde, was er niets op haar daadwerkelijke reactie aan te merken. Nog zoiets waar Trevor nooit de beste in was geweest. Hij had niet het achterbakse geduld dat nodig was voor zulk soort diplomatie, ook al zou het hem veel gezeik hebben gescheeld.
Trevor trok een wenkbrauw op toen Selena van haar plek kwam. ‘Wie had gezegd dat je kon gaan?’ vroeg hij scherp. Met zijn blik dwong hij haar weer te gaan zitten. Het was goed dat ze een stel hersens had waarmee ze een conclusie of twee kon trekken, maar ze moest niet op de zaken vooruit lopen. ‘Mijn familie bestaat uit Huffelpufs en Zwadderaars. Hard werken en ambítie. Ik wil niet veel zeggen, maar dat laatste zie ik niet bij die zus van je.’ Hij was niet bang om dat te zeggen; ondanks haar aanvankelijke diplomatiek, zat Selena nogal in over haar zogenaamd perfecte zus.
Hij kende types als Cordelia, die alles in hun schoot geworpen kregen en het gewoon waren om niet alleen geapprecieerd, maar geprezen te worden. Het draaide in de hogere kringen allemaal om geld en macht en wie-kent-wie. Nee, dan had hij liever iemand die ervoor moest werken om te komen waar ze was. Daar kon hij eerder op vertrouwen: Cordelia zou zich binnen twee tellen te goed voelen voor het werk dat hij van haar verlangde en verveeld wegfladderen naar een andere bezigheid. Baantjes waren voor rijkeluiskindjes niets anders dan veredelde hobby’s.
Opnieuw veranderde hij van onderwerp. Ze zag maar dat ze hem bijbeende. ‘Ik verwacht van je dat je een andere toon aanslaat tegen mijn clientèle. Maar met jouw achtergrond moet dat goedkomen, niet?’ Als ze de doodsaaie fundraisers kon doorstaan die haar ouders organiseerden, kon ze vast de dag doorkomen zonder te vloeken tegen de klanten. ‘Als jij verder geen vragen meer hebt voor mij, verwacht ik je overmorgen om vier uur hier weer terug. Ik heb dan een huisbezoek en wil graag dat je meegaat, zodat je begrijpt hoe het werk er buiten de winkel aan toe gaat. Zie het maar als een tweede sollicitatiegesprek, zo je wilt.’