Happy Anniversary?

[Timsel]

Shit! Die opgeblazen kwal had haar nog door ook. Maar toen hij een beker met donkerbruine substantie op het bureau zette, vernauwden Valaries ogen zich. Met haar toverstok gericht op zijn borst draaide ze om hem heen, als een soort gier die om een prooi heen cirkelde.
‘Mijn man zou mij nooit zo bedreigen,’ zei Valarie. ‘Hij was altijd rustig en kalm en voerde liever een gesprek dan dat hij meteen zijn toverstok pakte! Zelfs bij mensen die hij niet vertrouwde!’ Ze liep verder langs hem heen, richting de Wisseldrank. Het was een hoop gebluf, maar als het werkte… ‘Ik wist het al meteen toen ik je zag. Je noemde me zusje. Jij bent mijn man niet!’
Ze stapte verder. ‘Misschien moet ik heel hard gillen dat mijn man gek geworden is en me betast op plekken die ik liever niet heb,’ zei ze nonchalant. ‘Je kunt ook zeggen wie je bent en wat je met mijn man gedaan hebt… en waarom je Wisseldrank op tafel hebt staan!’
Ze voelde iets heel geks in haar gezicht. Haar stokloze hand ging naar haar wangen. Die waren behoorlijk aan het borrelen. Ze voelde de pafferige gelaattrekken van haar eigen gezicht uit de strakke huid van Amanda komen. Shit. Was dat uur nu al voorbij? Ze had altijd het gevoel dat een Wisseldrank helemaal geen uur volhield – meer ergens tussen een halfuur en drie kwartier.
Maar goed, haar Wisseldrank zat in de handtas, die naast de stoel stond. Maar ze stond nu om Alwyn heen te cirkelen en als ze correct was…
Voordat Alwyn – of de persoon die deed alsof hij Alwyn was – wat kon doen, manoeuvreerde ze zichzelf zo langs hem heen dat ze de fles met Wisseldrank bereikte. Ze vuurde een waarschuwingsschot af op Alwyn, zodat hij gedwongen was om niet dichterbij te komen en zette de drank aan haar lippen. Ze trok een zuur gezicht toen ze de substantie haar mond in voelde komen en zette de fles weer neer.
Meteen voelde ze zichzelf van de ietwat kleine Amanda groeien – een pijnlijk proces – naar dezelfde hoogte als de man voor haar. Uit haar kin schoot haar. Ze keek naar haar handen, die behoorlijk grotesk waren in vergelijking met die van zichzelf of Amanda. Ze droeg nog steeds Amanda’s jurk – die veel te klein was voor de grote Alwyn – en het zag er vast heel raar uit.
‘Aha!’ zei ze. Ze voelde haar keel trillen door de zware stem van Alwyn die eruit kwam. ‘Wat heb je met mijn man gedaan? Wie ben je?’

[Nano]

Nyx moest zijn lach inhouden toen de huid van de zogenaamde Amanda begon te borrelen. " Ah. Ook wisseldrank?" vroeg hij subtiel, waarna hij de lamstraal die werd afgevoerd teniet deed met een simpele zwaai van zijn toverstok.
Zijn mede infiltrant greep naar zijn wisseldrank en nam een slok. Enkele seconden later stond er een tweede Alwyn voor hem, echter in een te strakke jurk. "Je hebt het jezelf nu alleen maar moeilijker gemaakt." zei hij, terwijl hij probeerde zijn lach in te houden. "Geef het maar toe, we horen hier beide niet te zijn, en op dit moment heb ik het voordeel dat ik.. Nouja. Wel een pak aanheb."
Nyx dacht goed na. Wie kende hij met een soortgelijke toverstok die enigszins gek genoeg is om op dezelfde manier als hij in te breken in het ministerie. Snel legde hij de link naar Valarie, die ook nog iets in het ministerie gedaan moest hebben. De manier van onderhandelen leek sprekend op haar, maar zeker weten kon hij het natuurlijk nooit. Hij liet zijn toverstok zakken en keek de tweede Alwyn recht in de ogen, in de hoop dat er iets wits tevoorschijn kwam binnen het transfiguratie proces.
"Ik kan nu natuurlijk moord en brand schreeuwen omdat Amanda hier overduidelijk ook nooit geweest is en nouja.. Reken de rest zelf maar uit." zei hij rustig, terwijl hij van het bureau afkwam en langzaam om de tweede Alwyn heen begon te lopen. "Maar gezien jij hier ook niet hoort te zijn, en ik ook niet, is het natuurlijk ook een mogelijkheid dat we elkaar even een handje gaan helpen. Mits ik weet wie je bent natuurlijk."
Snel richtte hij zijn toverstok op zijn eigen flacon waarna hij een lamstaal afvuurde die de flacon aan diggelen hielp. "We hebben een uur om hier weg te komen." zei hij, waarna hij zijn toverstok richtte op de handtas en deze sommeerde. Na snel wat gerommel viste hij ook daar een flesje, gevuld met een op wisseldrank-lijkende substantie, uit die hij tussen duim en wijsvinger boven de grond hield. "Dus. Terug naar Amanda en elkaar helpen, of twee Alwyn's en beide de shit in. Roept u maar."

[Timsel]

Valarie liet haar toverstok niet zakken. ‘Wie ben je? Het doet er niet toe wie ik ben. Die kennis zou toch dodelijk voor je kunnen zijn.’ Maar de andere Alwyn liet zijn stok of de fles niet zakken.
‘Antwoord me!’ brulde Valarie. Ze stond op het punt om een vervloeking op hem af te sturen… maar net op dat moment loeide het haardvuur op met groene vlammen. Valarie draaide zich onmiddellijk om en vuurde een groenkleurige vervloeking af op degene die daaruit kwam… maar dat scheen niets uit te maken.
Uit de groene vlammen stapte een elegante vrouw in een lange mantel en een heksenhoed op, waardoor Valarie haar gezicht niet kon zien. Het enige wat ze van haar gezicht kon herkennen was de mond, waarvan de felrode lippen in een valse glimlach gehuld waren. In haar hand had ze een toverstok, die ze op niets in het bijzonder wees.
‘Wie ben jij nou weer, feeks?’ snauwde Valarie, met haar stok op haar gericht en wisselde een blik met de andere Alwyn. Zouden de twee in een complot zitten?
De heks stapte naar voren. Ondanks dat ze niets zei, voelde Valarie zich enigszins geïntimideerd. Ze straalde, ondanks dat ze haar gezicht niet had gezien, een zekere aura uit. Een aura van gezag.
‘Ik praat tegen je! Wie ben je!’
De heks draaide haar gezicht naar haar toe. ‘Zo jong, zo fel, zo onstuimig. Stop met jezelf voor schut zetten, Valarie, en berg die toverstok op. En zorg alsjeblieft dat je hem snel vervangt.’
Valarie was met stomheid verslagen. ‘Wie ben jij?’
De heks haalde haar neus op. ‘Eigenwijs,’ mompelde ze. ‘Expelliarmus. Zo.’
Voordat Valarie het doorhad werd haar toverstok uit haar hand gerukt en was hij enkele seconden later in de handen van de heks. De heks zonder naam draaide zich om naar de andere Alwyn.
‘Ah, Nyx,’ zei de heks.
Nyx? Valaries mond viel open. Maar natuurlijk was het Nyx! Wie anders? Het zou haar niet eens verbazen als hij wist van haar herinneringen die hier op het Ministerie opgesloten zaten…
‘Blishwick?’
Ondertussen vervolgde de heks tegen Nyx: ‘Een andere herrieschopper. Doe alsjeblieft die toverstok weg en hou op met deze achterlijke onzin. Valarie, drink die Wisseldrank, en snel een beetje. Jullie moeten hier weg.’

[Nano]

Nyx keek vol afgrijzen naar de vrouw die uit de haard kwam lopen. Dit moest de ziener van het Ministerie zijn. Ze wist direct wie hij was en blijkbaar dat Valarie de zogenaamde Amanda was. Iets daarna ontwapende ze Valarie maar liet ze hem staan. Ongewone keuze.
"Dus toch.." Nyx liet langzaam zijn toverstok zakken, maar borg deze nog niet op. "Valarie.. Het is maar goed dat we elkaar nog niet hebben vervloekt." Hij probeerde het gezicht te bekijken onder de hoed, maar tevergeefs. De mysterieuze dame wist precies hoe ze deze onder haar hoed moest verbergen. Hij keek Valarie aan, of nouja, Alwyn en overhandigde haar snel de fles wisseldrank. "Hoe weet jij wie we zijn. Het klopt he? Jij bent de ziener binnen het Ministerie met een neus voor Dooddoeners.." zei hij, terwijl hij zichzelf richtte tot de mysterieuze dame.
Hij bleef zijn toverstok stevig vasthouden, klaar om elk moment een vloek uit te spreken als het nodig was. Hij vertrouwde het niet. De dame wist wie ze waren, hoe je via de haard in het ministerie vrij kon bewegen, en het belangrijkste: ze waarschuwde ze.
"Nou dame der mysterie's, hoe komen we hier weg?"

[Timsel]

Wie dacht dat mens dat ze was? Nyx ging helemaal eerbiedig doen terwijl Valaries vingers jeukten om iets te doen. Als ze haar toverstok gehad had, dan had ze deze vrouw eens flink behekst om duidelijk te maken wie hier de baas was.
‘Ik ga jullie niet vertellen wie ik ben,’ zei de vrouw lijzig. ‘Wat ik jullie wel kan vertellen is dat Valarie me zeer waarschijnlijk zou vermoorden als ik haar niet ontwapend had en dat jullie hier zo snel mogelijk naar buiten moeten. Ze zijn een nieuwe versie van het Veritaserum aan het uittesten in het Ministerie en daar willen jullie niet bijzijn. Het beste is dus als jullie je kinderachtige probleempjes oplossen, jullie doelen uitstellen en hier weggaan op dezelfde manier als dat jullie binnenkwamen. Alle andere toegangswegen zijn afgesloten vanwege de coronamaatregelen.’
Ze glimlachte. ‘Spoedig zullen alle schaakstukken op hun juiste plek staan en dan zal de duisternis eindelijk regeren. We zijn bijna op het punt dat de tijd zich versmelt en duisternis en licht elkaar zullen ontmoeten, waarbij het duister zal overwinnen.
Valarie, geef nooit op. Je zult vinden wat je moet vinden… en nog meer. Een sleutel naar nog meer mogelijkheden. Sta open voor nieuwe ideeën en je zult machtiger worden dan je ooit zou durven dromen.’
De vrouw richtte zich op Alwyn – Nyx, blijkbaar. ‘Nyx, vertrouw niemand. Behalve Valarie. Jullie tweeën zullen samen niets bereiken, om meerdere redenen. Maar zij zal nooit proberen jou te doden, Eed of niet. Wees echter voorbereid voor het verraad van andere bondgenoten. Spoedig zullen wij elkaar weer ontmoeten.’
‘En wij dan?’ vroeg Valarie. ‘Gaan wij elkaar niet ontmoeten?’
De vrouw draaide zich om naar haar. ‘Wij houden elkaar constant in de gaten, Valarie, zelfs al weet jij het niet. Wij hebben meer gemeen dan je op dit moment denkt.’
Daarna liet de vrouw Valaries toverstok op de grond vallen en draaide zich prompt om. ‘Vergeet jullie doelen voor nu en maak dat je wegkomt. Neem zo meteen de linkerhal in plaats van rechtdoor, en pas op de huis-elf die uit kantoortje nummer 432 komt.’ Ze zette haar hakken in het haardvuur. ‘Vaarwel voor nu.’
De vlammen slokten de vrouw op. Valarie raapte haar toverstok op. Ze keek Nyx vuil aan.
‘Fijn is dat,’ zei Valarie. ‘Als dat kreng me niet ontwapend had, had ik haar gedood. Ik vind het niet leuk om verteld te krijgen wat ik moet doen.’
Desondanks nam ze de Wisseldrank van Nyx aan en veranderde weer in Amanda. Ze keek Nyx kwaad aan. ‘Laten we dan maar gaan.’

[Nano]

De hele tirade aan informatie van de mysterieuze vrouw liet Nyx nadenken. Wie o wie had zoveel informatie. Dit moest wel een ziener zijn.
Snel herpakte hij zichzelf en keek Valarie, ondertussen weer terug veranderd naar Amanda, aan. "Ik weet niet wat je zocht, maar als ik haar moet geloven moeten we hier snel wegwezen. Volgende keer samen inbreken? Denk dat dat wat minder problemen oplevert." zei hij, waarna hij een stap vooruit zette, het knotje waarin Valarie's haar zat losmaakte en haar haar even door de war schudde. Zelf maakte hij zijn stropdas een stuk losser, haalde zijn overhemd uit zijn pantalon en haalde hij de knoopjes van zijn colbert los met een knipoog. "Maar wel nog even geloofwaardig blijven, als ik zo de verhalen hoorde van de collega's."
Hij borg zijn toverstok op in zijn mouw, zoals hij dat altijd doet, en knikte naar Valarie. "Nou oogje, klaar om weer in je rol op te gaan?" vroeg hij met een grijns op zijn gezicht, waarna hij de enorm neppe glimlach weer opzette, Valarie's hand vastpakte en de deur opende. Terwijl hij enkele collega's lachend toeknikte, voerde Nyx snel zijn Legilimentie trucje uithaalde bij Valarie, om tegen haar te spreken zonder zijn mond maar open te doen. "Bahbah, als ik de collega's zo zie gebeurt dit nog net niet op dagelijkse basis.. Vies volk. Dus, wat deed je nou precies hier?"
Nyx volgde de stappen van de mysterieuze vrouw snel op, Valarie achter zich aan trekkend. Linkergang in plaats van rechtdoor. De deuren van de kantoortjes scannende op het nummer 432. Of was het 434? Hij wist het niet meer..

[Timsel]

Ach, wat was Amanda toch leuk en vriendelijk. Ze keek vrolijk om haar heen en glimlachte breed naar iedereen die haar ook maar even aankeek. Maar zodra ze uit het zicht waren van het kantoortje sloeg Valarie Nyx’ hand weg en liet ze haar poeslieve glimlach vallen voor een kwade blik. Die hand moest ze wassen. Soort van. Ze moest eigenlijk nog onderzoek doen naar de gevolgen van lichamelijk contact op je huid als dat eigenlijk de huid van iemand anders was. Wisseldrank was super handig, maar de gevolgen ervan waren nog erg onbekend bij iedereen.
Ik zocht iets wat van mij was, dacht ze terug in Legilimens. En wat dat is, gaat je niets aan. Door jou gaat het in ieder geval vandaag niet meer lukken. En ik kan jou precies dezelfde vraag stellen, Nyx Blishwick.
Het deurtje van kantoor 432 ging open en een huis-elf kwam naar buiten. De Zieneres had hen daarover verteld. Het was maar goed dat ze, ook al had het geleken alsof ze alleen waren, in gedachten had gecommuniceerd; anders had de huis-elf geweten dat zij niet zijn meesters waren geweest.
Wie was die vrouw? dacht ze nadat de huis-elf uit het gezichtsveld was gegaan. Ik mag haar niet. Weet te veel. Een te krachtige speler in het veld. Waarschijnlijk een ontzettend goede Legilimens.
Ze hield stil en keek Nyx aandachtig aan. Moet ik, de meest krachtige heks op deze aardkloot, gaan buigen voor dat oude wijf? Ze haalde haar neus op. Geef me een goede reden wat we haar niet uit het veld moeten ruimen?    

[Nano]

'Ik maak er tenminste geen geheim van naar mijn bondgenoten wat ik hier doe. Onderzoek naar de Kamer des Doods. Een familielid van een van de mensen op deze afdeling werkt als verbloemist. Daar was ik naar op zoek.' snauwde Nyx Amanda toe in Legilimens, waarna hij een stap opzei zette voor de huis elf en verder liep. Toen Valarie stopte met lopen bleef hij haar hand vasthouden. 'En als ik eerlijk ben lieve schat, lijkt dat oude wijf op een meer gecontroleerde versie van jouzelf, wat onmogelijk is. Ik moet toegeven. Ze heeft wel dezelfde charme. We komen er ooit wel achter wie ze precies is, en overrulen haar dan. Ik bedoel. Ze heeft ons nu misschien dan wel geholpen, maar zo'n krachtig persoon kunnen we eigenlijk niet laten leven. Ze weet te veel.'
Nyx vervolgde hun pas weer naar de uitgang via de haarden, daar eenmaal aangekomen ging hij met zijn rug naar een haard staan en keek Valarie snel aan. "Ik moet toegeven. Ik heb maar een kleine slok genomen. Ik blufte." zei hij, waarna hij heel langzaam zijn gezicht voelde vervormen. "Zie ik je snel weer?" Hij glimlachte en boog lichtjes voorover, waarna hij een van Valarie's ringen een simpel kusje gaf.
"Tot snel" zei hij, waarna hij een knipoog gaf en een stap naar achter zette. Hij voelde de groene vlammen om zijn lichaam heen slaan en binnen een enkele seconde stond Valarie daar alleen in de gang.

-- Einde --