Happy Anniversary?

[Timsel]

Happy Anniversary

Valarie rilde. Ze was vergeten hoe goor Wisseldrank was. Het had gesmaakt naar zure sinaasappel gemixt met appelsap. Ze raakte haar gezicht kort aan en voelde iets van nostalgie. Haar pafferige gezicht was zo slank als het vroeger was geweest. Ooit kom je daar weer, Val.
Ze stapte het wc-hokje uit en bekeek zichzelf in de spiegel. Ze was veranderd in een blonde vrouw van ergens middenin haar 30’er jaren. Ze was niet bepaald lelijk. Ze maakte zich kort op, waarbij ze de ene verwerpelijke Dreuzelvrouw die binnenkwam netjes toeknikte naar de andere. Ze tutte zichzelf wat op, deed haar haren in een knotje, en vond het toen wel goed. Ze trok haar jurkje recht, pakte de handtas en prikte het naambordje dat ze had gevonden bij haar borst. Amanda Graham – Medewerkster Administratieve Dienst Wikenweegschaar. Ze perste er een lieve glimlach uit. Ja, dat paste wel bij Amanda, beoordeelde Valarie bij het bekijken van zichzelf in de spiegel. Haar glimlach verdween als sneeuw voor de zon. Ze was het niet gewend om te glimlachen, dus haar mondspieren hielden niet van die beweging.
Maar goed, alles voor het grotere doel. Ze stapte het openbare toilet uit. Ze keek wat om zich heen en liep toen een steegje in. Uit de container waar de echte Amanda Graham in lag, kwam rook. Het gegil was inmiddels opgehouden. Valarie knikte tevreden en liep toen verder.
 
Haar doel vandaag? Het Ministerie uittesten. Dit was de eerste keer dat ze écht het Ministerie inging. Ze wist dat het Departement van Mystificatie goed bewaakt werd, en dus moest ze echt even kijken in hoeverre hij goed beveiligd was. Al liep ze er enkel even langs, of sprak ze iemand in de koffiepauze. Ze had genoeg Wisseldrank voor een gehele dag, dus wat dat betreft moest dat wel goedkomen. Ze had bewust gekozen om een vrij laag geplaatst Ministeriemedewerker te kiezen, in de hoop een volgende keer een hoger geplaatst individu te kiezen – tot ze wist hoe ze het Departement van Mystificatie in kon komen en zij en Alicia hun geheugen te pakken konden krijgen.
Ze betrad het openbare toilet waarvan ze wist dat het de ingang van het Ministerie was. Ze begroette de andere heksen in vermomming zo beleefd mogelijk. Ze vond het best spannend. Ze was sinds het moment dat ze ontvoerd was door Schouwers niet meer onder zoveel mensen geweest, en dan ook nog in het openbaar, op één van de belangrijkste plekken in de Britse tovenaarswereld. Gelukkig was haar Occlumentie goed genoeg om te zorgen dat mensen niet in haar gedachten gingen rommelen en erachter zouden komen dat het eigenlijk een gezochte jonge heks was.
Ze wachtte netjes op haar beurt om het toilethokje in te komen. Ze stapte op de toiletpot, trok door – en haar missie begon. Ze ervoer een wervelend gevoel en stond toen binnen enkele seconden, omringd door ontelbare tovenaars en heksen, in het Atrium van het Ministerie van Toverkunst.

---


Valaries vermomming in dit topic.

[Nano]

Nyx stond voor de spiegel toen hij langzaam zag hoe zijn huid een kleurtje kreeg en zijn gezicht veranderde in die van een man van in de 30. Het was overduidelijk niet de knapste, dus opvallen zou hij toch niet. Hij vond het maar niks, maar alles om in de buurt van de Kamer des Doods en diens geheimen te komen. Wat kon wisseldrank toch goed van pas komen. Nu nog de lading proberen binnen te houden. Hij hield zijn flask even in het licht. Dat zou voldoende moeten zijn voor vandaag. Sowieso voor een halve dag.
Hij draaide zichzelf om en opende het toilet-hokje achter hem, waar het lichaam lag van de man wiens look hij vandaag gestolen had. Ogen weggedraaid, langzaam bleek wordende en bloed uit de polsen, recht in de wc, stromende.
Nyx trok ruw de naambadge van de man af en speldde deze bij zichzelf op. Alwyn Graham - Manager Administratieve Dienst Wikenweegschaar. Hij draaide zichzelf om, ging weer voor de spiegel staan en met een zwiep van zijn toverstok ging het hokje dicht en viel deze in het slot. Die vind niemand voorlopig.
Hij trok zijn colbert recht en keek zichzelf aan in de spiegel. "Alwyn kerel, wat zie je er weer piekfijn uit." wist hij uit te brengen met een perfecte glimlach op zijn gezicht, waarna hij kaarsrecht naar de uitgang liep.

Toen hij op straat liep stak hij nog snel een Sigaret op. In zijn hoofd haalde hij de plattegrond van het ministerie nog eens voor hem. Het was al weer een tijdje geleden dat hij daar was.
Op de 9e verdieping was de Kamer des Doods. Echter werd deze iets te goed bewaakt. Hij kon hier niet zomaar binnen waggelen zonder vreemd aangekeken te worden. Hij kon dit keer ook niet zomaar zijn stok trekken en beginnen te vloeken. Dat zal alleen maar averechts werken.
Hij heeft via via gehoord dat de broer van een van de medewerkers van de Administratieve Dienst Wikenweegschaar onderzoek doet in de Kamer des Doods. Misschien dat hij daar kon beginnen.
Nyx nam nog snel een hijs waarna hij zijn sigaret liet vallen in een put en de Openbare Toiletten binnenging.
Hij groette de mensen die hem groette en probeerde niet direct te kokhalzen. Wat een lucht, alsof er een trol aan het wegrotten is. De tandjes!
Nyx sloot aan in de rij van een van de hokjes, zodra hij aan de beurt was en het hokje opende, wist hij direct waar de lucht vandaan kwam. "Vieze vieze Dreu.."
Snel hergreep hij zichzelf, stapte hij de wc in en trok hij door. Binnen enkele seconden stond hij tussen honderden andere tovenaars en heksen.
'Welkom terug in het Atrium, meneer Blishwick' dacht hij, terwijl hij met een grijns op zijn gezicht recht naar de liften liep.

[Timsel]

Valarie liep met klakkende hakjes door het Atrium. Ze keek onwennig om zich heen; af en toe groette een heks of tovenaar haar, waardoor Valarie de indruk kreeg dat ondanks dat Amanda geen al te hoog geplaatst personeelslid was, ze waarschijnlijk wel een beetje een extravert persoon was dat maar al te graag een praatje tegen anderen deed. Vandaar dat ze met veel moeite een glimlach tevoorschijn wist te toveren en haar ‘collega’s’ lachend begroette.
Wat zullen deze mensen opgelucht zijn als ze het verrotte lichaam van dit wijf in een vuilcontainer vinden, schoot er door Valarie heen. Ze had een hekel aan van die types die overal hun neus instaken en altijd maar zaten te roddelen en te glimlachen.
Voordat ze er erg in had, raakte Amanda’s veel te grote neus iets. Ze keek op. Ze was op een niet al te knappe man gebotst. Hij zag eruit alsof hij wel eens mocht douchen. Hij had een beetje een baardje, een strak pak en een glimlach die op zijn gezicht vastgeplakt leek te zitten. Hij had iets weg van een potloodventer.
‘Kijk eens uit, jij lompe –‘
Nou, daar gingen we al. Valarie was door het botsen helemaal uit haar doen. Ze was helemaal vergeten dat ze een onschuldige, praatgrage baliemedewerkster moest spelen. Haar hart zakte in haar keel toen ze zijn naamplaatje las. Alwyn Graham - Manager Administratieve Dienst Wikenweegschaar. 
Merlijns harige borsthaar en baard nog aan toe, dacht Valarie, zichzelf vervloekend. Het was maar goed als ze zo laag in de loonschaal begon. Deze vent was haar baas. Of nou ja, Amanda’s baas. In haar hoofd bedacht ze zich dat dit niet ontzettend slecht was, omdat dit dan zou leiden tot ontslag, en dan zou Amanda zelfmoord plegen door deze plotse klap en dan was er een goed motief om zichzelf te verbranden in een stinkende vuilcontainer!
Maar goed, Valarie was geen opgever. ‘Uhm, sorry, baas. Slecht geslapen, hihi,’ zei ze en perste er een afgrijselijke glimlach uit. Toen ineens begon zijn naamplaatje haar te dagen. Graham… was dit… Amanda’s broer?
‘Uhm… nou ja, broerlief, het is al goed toch,’ zei ze glimlachend. ‘Kan gebeuren. Gaan… gaan we naar het kantoor?’

[Nano]

Een of ander mens stootte al direct tegen hem aan. Wat een geweldig begin van de dag. "Merlijns Baart! Kijk uit waar je loopt!" wist hij uit te brengen, waarna hij een stap naar achter zette en de dame eens goed in zich opnam. Zo heel verkeerd zag ze er niet uit. Zijn ogen bleven echter hangen op het naamplaatje. Amanda Graham. Was dit een zusje van Alwyn? Was het zijn vrouw? Verdomme, daar gaan we weer. Het kan ook nooit eens goed gaan.
Ze legde al snel uit dat ze slecht geslapen had en noemde hem daarna broerlief. Perfect zo'n tip.
"Nou Zusje, Volgende keer niet meer naar een dreuzelfeestje gaan hè" grapte hij, waarna hij naar de lift wees. "Tijd om aan het werk te gaan. Tjoptjop!"
Hij duwde de vrouw rustig vooruit en liep achter haar aan naar de liften. Als ze echt te vervelend werd werd ze de tweede moord van de dag. Hij kon het niet gebruiken dat zo'n wijf zijn hele plan in de soep gooide.
Eenmaal aangekomen bij de liften stapte hij in en wachtte hij totdat Amanda ook ingestapt was. Hij knikte naar de liftbediende en groette de mensen die er al in stonden. "2e verdieping graag" wist hij uit te brengen en hij draaide zichzelf om, zodat hij weer naar de deur keek.

"Alwyn? Amanda? Waren jullie vandaag niet vrij?"

[Timsel]

Merlijns tangaslip, waarom had ze die lompe zak gevraagd of ze naar het kantoor gingen? Moest hij niet naar een vergadering? Ergens iets belangrijks doen? Naar de sokken van de Minister van Toverkunst dansen? Maar nee, hij moest een of ander tuttebelletje naar kantoor brengen. Ugh. Misschien dat ze hem in de lift kon lozen, als er niemand anders in stond.
Helaas was dat niet zo. Een enkele liftbediende stond de lift te bedienen. Ongemakkelijk, met haar baas-broer aan haar zijde stapte Valarie de lift in. Hoewel ze lief naar de twee heren glimlachte, legde ze haar hand op haar toverstok in haar handtasje. Als het uiteinde van de lift verlaten was, zou ze deze twee snel ombrengen en onmiddellijk naar het Departement van Mystificatie gaan…
‘Waren jullie vandaag niet vrij?’ vroeg de liftbediener.
Valarie knipperde met haar ogen. Ze keek naar haar baas. Terwijl ze haar lichaam naar boven voelde gaan toen de lift in beweging kwam dacht ze na over een nieuwe leugen. ‘Ikke – we…’ Ze probeerde iets af te lezen van het gezicht van Alwyn, maar daar was niets uit af te leiden. ‘Ik moet nog wat papierwerk doen. Het is wel heel toevallig dat Alwyn ook deze kant op moest, toch?’
‘Harde werkers, jullie beiden,’ zei ze liftbediende.
De liftbediende glimlachte. Er klonk een belletje. Tot haar teleurstelling waren er hier best wel wat mensen, dus deze twee idioten vermoorden had weinig zin, behalve als ze zichzelf doelbewust in de problemen wilde brengen. Valarie glimlachte naar de liftman en stapte toen de lift uit.
‘Nog een happy anniversary met jullie vijfjarig huwelijk, hè?’ zei de liftman met een brede glimlach.
Valaries blik schoot naar Alwyn. Wacht – wat?

[Nano]

Nyx liet Amanda mooi het woord doen in de lift. Des te minder hij zei, des te minder het opviel. Door de opmerking dat hij een harde werker was, werd de glimlach op zijn gezicht nog groter. "Tja, je moet iets doen met je leven he!" grapte hij maar. Amanda ging een probleem worden in zijn visie. Daar moest hij maar snel vanaf.
Toen ze op de 2e afdeling aankwamen en Amanda al snel de lift verliet, feliciteerde de liftbediende hen met hun 5 jaarlijkse huwelijk. Huwelijk?!
Waarom noemde de vrouw hem zojuist broerlief. Was dit een incest huwelijk? Was het een soort kinky roleplay die Alwyn met zijn vrouw had? Merlijns baard. Waar is hij in beland.
"Ja, hoe ze het al 5 jaar met me volhoudt weet ik ook niet, Toch schat?" grapte hij, waarna hij snel de lift verliet. "Lieverd, het spijt me enorm, ik was vergeten dat het vandaag was. Zullen we zo even naar mijn kantoor gaan? Dan maak ik het goed met je!" zei hij snel, waarna hij Amanda's hand vastpakte en een knipoog gaf. Om het goed te maken krijgt ze een mooie groene flits, maar dat weet zij nog niet.

[Timsel]

Gad. Ver. Damme. Zo’n oude, smerige viespeuk? Was Amanda dáármee getrouwd? Sorry, maar Valarie had haar een dienst gedaan om haar levend te verbranden. Vijf minuutjes in een oven was beter dan nog langer dan 5 jaar tegen dat hoofd aan te kijken. Desondanks deed ze niet moeilijk; als ze het spelletje niet meespeelde dan zou al snel duidelijk worden dat zij Amanda niet was. Ze moest vooral snel van Alwyn af; die zou snel erachter komen dat zij niet zijn vrouw was. Vooral niet als ze zometeen helemaal nostalgisch gingen doen.
Ze speelde dus mee en glimlachte liefkozend naar hem toen hij haar hand pakte. Ze gaf hem een kneepje. ‘Het is al goed, lieverd. Als je maar wel lekker voor me kookt vanavond!’ Oh nee, wacht… dat kan niet, want tegen de avond lig je ergens dood in een graf…
Ze liepen het kantoortje in. Meneer-De-Leukste-Thuis, achterin het kantoortje begon meteen te fluiten toen ze binnenkwamen. ‘Daar zijn ze hoor! Onze lovebirds!’
Uit het niets stonden mensen lachend en juichend op. Ze werd omhelsd door een lelijke, mollige vrouw die stonk naar Dreuzelbloed. ‘Gefeliciteerd he lieverd?’ zei ze haar. ‘Jaaa, bedankt schat,’ antwoordde Valarie overweldigd.
Het liefste had ze haar toverstok gepakt en iedereen in deze kamer, inclusief Alwyn, in één klap doodgemaakt. Maar dan hier levend uitkomen was een verloren zaak. Dan zou ze zeker haar geheugen nooit meer kunnen terugkrijgen. Er zat niets anders op dan het spelletje mee te spelen.
Een kleine bebaarde tovenaar met een enorme camera die te groot voor zijn eigen lengte moest zijn sprong naar voren. ‘Grahampjes!’ riep de tovenaar opgewekt. ‘Even een foto hoor! Even lekker knus op elkaar.’
Valarie stond op het punt om te kotsen. Desondanks glimlachte ze breed en legde haar hand op Alwyns schouder. ‘Nou, cheeeeese,’ zei ze. Mogen we nu weer verder???
‘Nou kom op, jongens! Niet zo bescheiden!’ riep de fotograaf. ‘Normaal blijven jullie ook nooit van elkaar af op kantoor, waar blijft die zoen?’

[Nano]

Nyx wist niet wat hij meemaakte. Het leek wel alsof Amanda er ook niet helemaal bij was. Toen ze aankwamen op kantoor stond deze vol met mensen die hun direct feliciteerde en om hen heen draaide. Moet dit echt?!
Nyx werd door meerdere mensen gefeliciteerd met een stevige handdruk, waarna een andere man hem ook een knuffel gaf. Grappend vroeg hij naar het geheim. "Tja.." antwoordde Nyx bedachtzaam. "Elkaar niet vervloeken zullen we maar zeggen!" grapte hij terug, waarna een kleine tovenaar met een enorme camera aankwam. "Even een foto hoor!" riep deze uit met een schelle stem.
Nyx ging naast Amanda staan en sloeg zijn arm om haar middel. Toen de tovenaar een opmerking maakte over een zoen die direct ook duidelijk maakte dat de twee normaal ook nooit van elkaar afbleven, schoot Nyx half in paniek. Een zoen was persoonlijk, je merkte direct dat het niet je partner was.
Hij glimlachte maar. Tja. Nu of nooit. Hij trok Amanda naar zich toe en zoende haar zoals hij graag gezoend zou worden door een man: Gevoelig, niet te diepgaand maar wel uitdagend. Na enkele seconde kapte hij af. "En, voldoende voor een mooie foto?"
Hij keek even rond en was er eigenlijk al klaar mee. "Nou, als jullie ons even willen excuseren? Er moet werk gedaan worden en ik zou mijn vrouw nog graag even onder 2 ogen willen spreken, noem het een functioneringsgesprek. Zijn er ergens nog spreekkamers beschikbaar?"
Er werd wat gemompeld waarna een van de medewerkers hem wees op een spreekkamer ergens achterin de enorme zaal. Hij knikte en trok Amanda mee de spreekkamer in.
"Neem maar even plaats Schat" zei hij, waarna hij langzaam greep naar zijn toverstok. "Ik denk dat je wel weet waar dit naartoe gaat"

[Timsel]

Valarie was blij dat de zoen niet langer duurde dan dat-ie deed. Anders had ze hem vervloekt of gedood. Haar toverstok dacht voornamelijk aan het laatste, maar dat zou natuurlijk problemen opleveren. Het was met moeite gegaan dat ze hem niet van haar af had geduwd. Daarnaast had ze de andere bureaumedewerkers met alle liefde vervloekt.
Daarna had Alwyn het over saampjes in een spreekkamer zitten. Valaries nekharen gingen rechtovereind staan. Nee. Dat ging ze écht niet doen. Ze zou hem doden en dan zou ze hier wegverschijnselen. Het maakte haar niets uit. Als hij ook maar één vinger naar haar uit zou strekken…
Niet zachtaardig werd ze op een stoeltje geduwd en deed Alwyn de deur en de gordijnen dicht. In het geheim pakte Valarie haar toverstok, wachtend op het juiste moment…
De deur was dicht. De gordijnen waren dicht. Alwyn had nu alle ruimte om te doen wat hij wilde. Normaliter zou dat helemaal geen probleem zijn, omdat Amanda zijn vrouw was, maar zij was niet Amanda, dus wilde ze dit absoluut liever niet.
Ze stond op, toverstok getrokken en richtte die op Alwyn. ‘Raak me niet aan met die smerige tengels van je.’ En wat ze zag zorgde ervoor dat ze met stomheid geslagen was.

[Nano]

Nyx stond met zijn toverstok gericht op Amanda toen ze opstond en haar toverstok trok. Dit had ze echter pas door toen ze uitgeraasd was. "Jij bent Amanda niet, je hebt jezelf verluld op het moment dat je teken me opbotste in het atrium!"
Nyx bekeek de toverstok die de zogenaamde Amanda vasthield. Hij kwam bekend voor maar hij kon hem niet direct plaatsen. Hij keek op zijn horloge. Het was tijd om een slok te nemen. Snel pakte hij zijn flask uit zijn broekzak en nam een flinke slok. Bah, wat was dat spul smerig. Hij zette de flask op het bureau neer.
"Dus. Neem plaats en leg even uit wat je komt doen!" Zelf liep hij om het bureau heen en ging half zitten op de rand. Zijn toverstok nog steeds richtende op Amanda. Hij blufte, flink ook. Hopelijk werkte het was hij zelf niet de pineut. Als het iemand is die hij kende zal hij zelf ook zijn kant opbiechten. Mits de zogenaamde Amanda slim genoeg was om dit ook naar hem te betrekken.
"Zeg het maar. Waar wil je beginnen? En alsjeblieft, probeer niks uit. Je wilt niet duelleren met mij." zei hij rustig, waarna hij "Amanda" recht in haar ogen keek. Ook zij zou elk moment een slok moeten nemen. Eens kijken welke uiterlijke kenmerken langzaam zichtbaar worden.