The One That Got Away

[Kirst]

The One That Got Away

Ergens vroeg hij zich af of hij er wel goed aandeed. Het knaagde een beetje. Het schuldgevoel schuurde zeurend aan de oppervlakte. Wat als… LoLa schudde het vervelende gevoel van hem af en stak nog wat kaarsen aan. Het idee was dat straks zijn hele café baadde in het kaarslicht. Terwijl hij nog eens een dozijn kaarsen aanstak neuriede hij met zijn favoriete nummer mee dat uit een oude radio schalde.
Gimme, gimme, gimme a man after midnight… yeay. Dat zou fijn zijn, maar vanavond ben ik niet degene die een man krijgt na middernacht.
Met een kwaadaardig lachje streek hij het tafelkleed strak waar hij twee paar wijnglazen op neerzette. Daarna pakt hij zijn beste fles rode wijn uit de kastjes. Tevreden bekeek hij zijn werk. Het resultaat was überromantisch, dus wat kon er nou vanavond misgaan? Even keek hij bedenkelijk naar de trap van zijn appartement, waar Circe zich klaar aan het maken was. De kans was groot dat ze hem na vanavond zou gaan haten, maar Circe kennende bleef ze niet lang boos. Hij gunde het meisje een nieuwe start in het leven en dat kon niet zonder oude wonden te laten helen. LoLa was blij dat Circe terug was in zijn leven, maar toen ze drie jaar geleden vertrok, had ze alle schepen achter haar verbrand - letterlijk en figuurlijk. Hij wist dat ze mentaal op een goede plek was nu, maar één geest uit haar verleden kon de hele boel weer in de war schoppen. Dat kon niet anders, want zonder confrontatie kon je niet helen, vond hij. Bovendien wist hij dat Circe bang was om onverwachts haar ex tegen het lijf te lopen en op deze manier haalde hij direct de zere pleister van de wond af. Dan had ze het gehad, hoe de avond ook zou lopen. Hopelijk goed, bedacht hij zich. Ze verdient een episch liefdesverhaal en bovendien vermoordt ze me misschien iets zachter wanneer de avond goed verloopt. En mocht er echt geen liefde meer inzitten, dan hebben ze nu wel de kans gehad om de lucht te klaren en voor eens en altijd alle drama achter zich te laten. Zelf vond hij zijn plannetje uitermate slim, al wist hij dat het een beetje gemeen was om de twee onder valse voorwendselen naar Café Mispoes te lokken. Tegen Cirs had hij gezegd dat hij een leuk feest had georganiseerd in het café dat zij echt niet mocht missen. Tegen Damien Hathaway had hij dezelfde leugen verteld, maar dan met de vraag of hij wilde komen optreden. Het had hem een flinke knoet gekost, want de heer Hathaway was een drukke muzikant tegenwoordig. 
“Maar bon…”, zei hij hardop tegen zichzelf. “Alles voor de liefde.”
Diktevreden met zichzelf keek hij naar de deur. Het café was verder de hele avond gesloten - het was toch maandagavond - en de enige gast die hij verwachtte was Damien. Daarna zou hij stiekem Circe van boven halen en tadaaaaaa…

[Rowace]

- Hij pakte de poppen

Een beetje bruusk maar vol enthousiasme bij het achterhoofd

Bracht hun snoetjes naar elkaar en riep:

En nu zoenen -

---

De radio draaide foute Dreuzelmuziek uit de vorige eeuw en het hele café leek in lichterlaaie te staan door de gigantische overdaad aan kaarsen. Alleen magie kon ervoor zorgen dat de ruimte niet volledig blauw stond van de rook. Damien trok zijn wenkbrauwen op, slalomde tussen wat tafeltjes door waarvan het tafelblad amper nog te zien was onder al het kaarsvet, en ging op zoek naar LoLa, die hij in de buurt van de bar aantrof.
‘Hé, LoLa. Druk met de voorbereidingen, zie ik? Zeg, niet om je ideeën in twijfel te trekken, maar… Een feestje op de vroege maandagavond zou ik al gewaagd willen noemen, maar weet je zeker dat dit… nou ja… brandveilig is? Hoeveel mensen verwacht je?’ Damien wierp een veelbetekenende blik op de kaarsenzee. LoLa’s feestjes waren niet bepaald bekend om hun magere opkomst.
Gelukkig had de cafébaas het artiestenpodiumpje in de hoek – voor zijn doen – met rust gelaten. Blijkbaar snapte hij dat muzikanten hun kostbare instrumenten niet in gevaar wilden brengen, sfeer of niet. Slechts een enkele schaal met een verzameling kaarsen hing sferisch te zijn boven de piano. Een druppel kaarsvet viel naar beneden, maar ketste af tegen een schildbezwering voor het het smetteloze mahoniehout kon raken, en landde onschadelijk op de grond.
Pas toen viel Damiens blik op de tafel waar LoLa naast stond. Het was de enige gedekte tafel in het hele café en bevatte in plaats van een lading kaarsen slechts een laag vaasje kleurige bloemen en twee bescheiden kandelaars.
Damiens wenkbrauwen schoten nog wat verder omhoog en hij keek LoLa vragend aan. ‘Wacht eens even, heb je nu serieus je hele restaurant afgehuurd omdat je een date hebt? En waar heb je mij dan voor nodig? Een persoonlijke serenade?’
De barman had het razend druk, wist Damien. Mispoes was een van de meest bezochte cafés in centraal Londen, na de Lekke Ketel uiteraard. Maar hij had niet doorgehad dat LoLa het zich kon veroorloven om zomaar een hele avond dicht te gaan en toch entertainment kon regelen, én dat hij het blijkbaar zo druk had dat hij zijn café praktisch dicht moest gooien om tijd te kunnen besteden aan zijn liefdesleven. Niet dat Damien ooit echt stilstond bij de liefdeslevens van zijn opdrachtgevers.
Hij had niet echt rekening gehouden met een romantisch dinertje, maar als muzikant moest je snel kunnen schakelen. Dus liep Damien naar de piano.
Vlammetjes wapperden terwijl zijn gewaadblazer erlangs streek, maar hij lette er niet op. In zijn hoofd was hij allang bezig om de setlist van de avond aan te passen. Ook LoLa was hij bijna al vergeten; hij had niet eens echt naar diens antwoorden geluisterd.
‘Als je de radio uitzet, kan ik wat warmspelen, goed?’
Zwoele jazz zou het vast goed doen, daar vond hij LoLa wel een type voor. Niet meteen zijn sterkste kant, maar hij zou er wel wat van maken. Hij roffelde wat op de toetsen en zocht naar de beginklanken van Michelle Pinoux’ ‘Sunday Rain’.

[Kirst]

Het zag er niet naar uit dat Damien zijn kaarsen kon waarderen, aan zijn angstige blik te zien.
“Nee, joh. Hartstikke veilig”, zei LoLa terwijl hij nog één kaars aanstak. “En niet zo heel veel. Gewoon een klein… intiem gezelschap.” Hij legde expres de nadruk op intiem en wiebelde ondeugend met zijn wenkbrauwen. Het was overduidelijk dat Damien een heel ander soort avond had verwacht en eigenlijk wilde LoLa luid in lachen uitbarsten bij het zien van zijn verwarde gezicht. Hij werd sowieso een beetje giechelig van de zenuwen en moest zijn best doen om niet de hele tijd met een domme grijns rond te lopen.
Tijd dus om het veld te ruimen en plaats te maken voor le grand finale, dacht hij en heimelijk wreef hij in zijn handen. Niet dat Damien het doorhad, want die zat al helemaal in zijn muziek. Met zijn toverstok wees LoLa op de radio, zodat die uitging. De ruimte werd nu gevuld met klanken uit de piano en de zenuwachtige verwachtingen van LoLa.
“Ja, ga jij maar alvast spelen”, zei hij en hij gaf de piano een (beetje te) enthousiast klopje. “Ik.. hm… moet nog even een ander gewaad aantrekken en wat mascara opdoen. Daarna open ik het café, momentje.” Dramatisch knipperde hij met zijn ogen om te laten zien dat ze inderdaad nog een laag mascara nodig hadden. Daarna draaide hij zich op zijn hakken om en liep naar de deur van zijn appartement. Een trap leidde naar boven, waar Circe zich nog stond op te tutten voor het zogenaamde feest.
“Move over, bitch”, zei hij terwijl hij de badkamer binnenkwam waar Circe voor de spiegel stond. “Kun jij misschien alvast naar beneden gaan? Er zijn al wat gasten en laat ze liever niet alleen.” Hij pakte zijn mascara en zwaaide ermee. “Ik was dit vergeten op te doen. Dus…” hij klikte met zijn tong en begon Circe zachtjes de badkamer uit te werken.
“Bedankt lieverd, je bent fantastisch. Love yaaaa, en vergeet dat niet!” Met een luide knal sloot hij de badkamerdeur.

[Kirst]

Een beetje verbijsterd stond Circe met nog haar tandenborstel in haar hand voor de dichte badkamerdeur. Ze was het gewend dat LoLa af en toe een beetje vreemd kon doen, maar dit was wel heel bijzonder gedrag. Al de hele dag deed hij zo geheimzinnig en giechelend. Ze begreep sowieso niet dat hij een feest organiseerde op een maandagavond en waarom hij haar zo had lopen pushen om een leuk jurkje aan te doen. Feestjes waren niet meer echt haar ding en tegenwoordig bleef ze liever thuis met een goed boek. Ze zuchtte en liep naar de gootsteen in de keuken, waar ze haar mond spoelde en haar tandenborstel neerlegde.
Het is en blijft een rare vent, dacht Circe en ze haalde nog snel een hand door haar blonde haren. Maar goed, zolang hij maar geen verrassingsfeest voor mij heeft georganiseerd, vind ik het allang goed. Ze had nog niet veel zin om haar oude Zweinsteinvrienden weer te zien. Ze was nog maar net terug in de bewoonde wereld en ze moest nog behoorlijk aarden. Na drie jaar alleen de wereld rond zeilen, vond ze grote groepen mensen lastig. Bovendien had ze geen zin in de praatjes over het verleden en alle prestaties van haar vrienden. Het klonk misschien arrogant, maar ze was er gewoon nog niet aan toe. Ze haalde nog een keer diep adem, streek haar zwierige, lange jurk goed en liep naar beneden. Door de deur heen hoorde ze de klanken van een piano. Even was ze van haar stuk gebracht. Er werd wel vaker livemuziek gespeeld in de bar van LoLa, maar het was nog veel te stil in het café. Ze hoorde geen rumoerige stemmen, geen gekletter van glazen… enkel een paar deuntjes van de piano. Ze duwde de deur zachtjes open en ze knipperde met haar ogen. Het was vrij donker in de zaak, op het licht van de honderden kaarsen na dan. Circe moest even wennen aan het gedempte licht en ze zag enkel een silhouet achter de piano zitten.
“Bij Merlijns baard, wat heeft die gast nou weer uitgespookt”, zei ze mopperend terwijl richting de piano liep. “Hallo? Wat is dit allemaal…” maar voor ze verder kon gaan stokte haar adem. Ze voelde hoe haar hart in haar schoenen zonk en ze greep een tafeltje vast ter ondersteuning.
“Damien?” bracht ze fluisterend uit.

[Rowace]

LoLa verzekerde hem ervan dat het café ondanks de kaarsenzee geheel brandveilig was. Hij zond Damien telkens dubbelzinnige blikken, alsof hij een of ander binnenpretje had dat hij wilde delen. Damien keek de kroegbaas niet-begrijpend aan, maar die kondigde alleen aan dat hij zich nog even op moest frissen. Met een laatste klap op de piano waarvan Damien bijna in een kromp – al die ringen op dat prachtige gelakte hout – verdween LoLa door een deur achter de bar die schijnbaar naar zijn privévertrekken leidde.
Verbazing overheerste de stilte die Damien met zachte pianoklanken vulde. Maar was LoLa ooit echt rechtlijnig geweest? Damien besloot maar gewoon af te wachten wat de donkere jongen allemaal had verzonnen voor zijn feestje-annex-date. Het betaalde goed genoeg en als hij geen excentrieke, vage types wilde tegenkomen, had hij maar geen muzikant moeten worden.
De deur van LoLa’s appartement ging een paar minuten later alweer open. Voor iemand die van outfit was gewisseld, was LoLa bijzonder snel, dacht Damien. Hij stopte met spelen en tussen de wegstervende laatste noten werd een jonge, zachtoranje vrouwenstem zichtbaar, gevolgd door het melodische klikken van lage hakjes op de cafévloer. In het zwakke licht van de kaarsen die hem meer verblindden dan bij schenen kon hij slechts een silhouet zien dat om de tafeltjes slalomde en zijn richting op kwam.
Als verstijfd zat Damien op de pianokruk. Hij had haar stem al herkend en hij had geen idee hoe hij moest reageren. Laat staan hoe zíj zou reageren als ze hem zag, want het was wel duidelijk dat LoLa haar niet verteld had dat hij er was.
Het exacte moment dat ze hem in de gaten kreeg, was hoorbaar: ze snakte naar adem. De haren op Damiens armen schoten onwillekeurig omhoog. Het leek een uur te duren voordat ze zijn naam zei, en alsnog wist hij niet wat hij zou doen.
‘Circe,’ antwoordde hij. Hoewel hij haar eerder had herkend dan zij hem, was zijn verbazing nog steeds te horen. ‘Ik… Ik wist niet dat je terug was in Londen…’
Zijn brein zocht paniekerig naar iets om te zeggen. De laatste keer dat ze elkaar hadden gesproken was niet bepaald civiel geëindigd. Maar dat was vijf jaar geleden geweest, toen ze pubers waren. Hoeveel was er in de tussentijd gebeurd? Hij had hun gefaalde relatie achter zich gelaten, maar misschien koesterde zij nog wrok. Het zou hem niet echt verbazen. Aan de andere kant had LoLa haar schijnbaar naar beneden gestuurd, en die zat vast niet te wachten op een gevecht in zijn kroeg.
LoLa…
‘LoLa zei dat hij een feestje ging geven. De gasten zullen zo wel komen.’ Het klonk zo nep dat Damien er nu zeker van was dat dat hele feest een leugen was geweest. Zijn blik gleed zenuwachtig terug naar het ene tafeltje dat gedekt was voor twee. Wat was het plan? Circe hoopte toch niet dat ze hem weer voor zich kon winnen?

[Kirst]

Met trillende vingers streek het meisje haar jurk glad. Haar knieën voelde slap aan en haar ademhaling was schokkerig. Zijn glanzende bruinen ogen keken haar vol verbazing aan, dezelfde bruine ogen die ze ooit zo lief had. Ze slikte langzaam en het leek uren te duren voor ze de juiste woorden wist te vinden. Ze wist dat dit moment zou komen, maar ze had verwacht Damien nog een tijdje te kunnen ontlopen. Londen was immers een grote stad. Ze hadden elkaar vier jaar lang niet gezien, nadat hij haar in dat ene rampjaar van het overlijden van haar vader keihard had laten vallen. Zijn naam was synoniem komen te staan met dat verschrikkelijke jaar, zo intens verdrietig was ze geweest. Circe en Damien waren toentertijd met ruzie uit elkaar gegaan. Toen haar vader niet veel later overleed, had ze verwacht dat hij iets van zich zou laten weten. Een klein teken van medeleven, een begin van een vriendschap. Maar niks. Juist in de periode dat ze hem nodig had, was hij afwezig geweest in haar leven. En dat nam ze hem kwalijk. Zelfs na al die jaren. Diezelfde bruine ogen bleven haar achterna volgen tijdens haar reizen, wanneer ze 's avonds alleen naar de sterrenhemel staarde. Elke keer als ze aan hem dacht, stak het. De pijn werd met de jaren minder, maar Circe heeft er vaak over nagedacht wat ze zou zeggen als ze hem ooit weer tegen zou komen. Zou ze nog iets voor hem voelen wanneer ze hem weer zag? Zou hij überhaupt ooit van haar hebben gehouden? Keer op keer vroeg ze hem dit in haar gedachten, maar nooit kwam er een antwoord. En nu stond hij voor haar. 
Verdomme Lo. Je moest en zou je er weer mee bemoeien. 
Ze had Damien niet expres willen ontlopen, maar als het aan haar had gelegen, was ze hem nog niet onder ogen gekomen. Ze was nét terug in Londen en haar leven was momenteel een rotzooitje. Ze woonde nota bene in het appartement van haar gay best friend. Ze had een iets stabielere basis willen hebben, voor ze aan haar verleden zou gaan werken. En hoe je het ook bekeek, Damien was een belangrijk onderdeel van dat verleden. Juist omdat het uitging in dat ene jaar dat ze alles verloor, was hun scheiding iets wat ze nog niet had kunnen verwerken. Terwijl de stilte nog altijd tussen de twee in hing, plofte Circe neer aan het tafeltje. Haar knikkende knieën konden haar niet langer dragen en ze was bang dat ze om zou vallen. Ze haalde een hand door haar golvende blonde haren en zuchtte. 
"Er is geen feest", zei ze vlak. "Damien..." begon ze, maar ze wist niet wat ze verder nog kon zeggen. Haar stem trilde toen ze vervolgde. "Ik... Ik wist van niks." Haar ogen gingen van haar eigen handen naar Damien. Hij was niet veel veranderd sinds de laatste keer dat ze elkaar hadden gezien. Zijn littekens waren iets minder rood, hij was magerder en zag er vermoeid uit, maar het was nog steeds Damien. Zo vertrouwd en tegelijkertijd een wildvreemde. 
"Hoe gaat het met je?" zei ze en haar woorden kwamen er eerder uit als een zucht en de lucht om haar heen trilde van spanning. Ze was bang dat hij er meteen vandoor zou gaan, maar tegelijkertijd hoopte ze juist dat hij wegging. Er was te veel gebeurd om te helen, maar ook te veel om te negeren.

[Rowace]

Ooit had hij haar grote, onzekere ogen schattig en aandoenlijk gevonden, maar nu merkte hij dat ze hem eigenlijk voornamelijk irriteerden. Ze stond daar wat verloren en trillerig, als een bang hondje dat net was verlaten door haar eigenaar. Het deed hem bijna puberaal aan, hoe onzeker ze naar hem keek. Zou ze nog steeds niet over haar zenuwen heen gegroeid zijn, die maakten dat ze altijd zo snel geïntimideerd was door meisjes die ze knapper vond dan zichzelf?
Tussen hen was niets veranderd in de jaren dat ze elkaar niet hadden gesproken. De eerste woorden die ze tegen hem zei, klonken verwijtend, alsof hij beter had moeten weten toen LoLa hem had uitgenodigd om te komen spelen. Maar dat zíj van niets wist, was natuurlijk niet haar schuld. Nooit was iets haar schuld.
Herinneringen aan hun ruzietjes overspoelden hem toen ze naar haar handen staarde en stiekeme, schichtige blikken naar hem wierp. Alle woordenwisselingen die ze hadden gehad vloeiden in elkaar over, want ze kwamen allemaal op hetzelfde neer: Circe had zich overweldigd gevoeld door het een of ander – andere meisjes, Damiens familie, chique feestjes, het idee dat ze niet goed genoeg voor hem was – en Damien had dat niet doorgehad tot ze in tranen uitbarstte. Wat de schuld bij hem legde, want als hij een goed vriendje was geweest, dan had hij wel aangevoeld wat ze nodig had. Dat laatste had ze nooit rechtstreeks tegen hem gezegd; directe communicatie was niet haar stijl. Maar de boodschap was er niet minder helder om geweest.
Circe was aan het tafeltje gaan zitten dat LoLa zo romantisch voor hen had gedekt. Ze beweerde dat zij dit alles niet bedacht had, maar waarom ging ze er dan wel zo gewillig in mee? Haar stem was een zoete fluistering. Nog zoiets dat hij vroeger schattig had gevonden, maar wat hem nu aanstellerig scheen. Alleen al de aanblik van een ex deed haar blijkbaar al volschieten.
‘Weet je, Circe,’ zei Damien, en hij deed zijn best om zijn stem warm en redelijk te laten klinken. Hij was opgestaan van de piano, maar maakte geen aanstalten om haar te vergezellen aan tafel. ‘Ik heb hier eigenlijk helemaal geen zin in, als je het niet erg vindt.’