North South Expedition

[Joël]

North South Expedition

~ Circe & Orlendr ~

Met zijn herdersstaf en knapzak stond Orlendr een beetje onwennig op de kade voor het zeilschip van zijn jongere collega. Sinds kort mocht hij haar zijn collega noemen van hetzelfde departement en nota bene van dezelfde afdeling. Fabeldieren waren ook háár specialiteit, maar wel een bepaalde soort zo had hij al gemerkt in de gastles die hij haar had gevraagd te verzorgen. Tot in de kleine details had de jongedame haarfijn uitgeweid over de anatomie, fysiologie, pathologie, psychologie en sociologie van de maritieme fabeldieren die de wereld rijk was. Nu durfde Orlendr zichzelf wel meer dan ervaren te noemen, maar op het gebied van maritieme fabeldieren was hij een stuk minder begaan dan Circe. Hij had haar na de gastles dan ook gevraagd of het mogelijk was eens een expeditie op zee mee te maken.

En hier stond de senior dan, aan de ene kant hopend dat hij niet zeeziek werd en aan de andere kant dat hij mooie dieren en natuur ging aanschouwen. En kon hij wel mee met de jonge, fitte energieke Circe? Hij had geen speciale kleding voor een tocht op zee en hij was er absoluut zeker van dat zijn spierwitte lichaam in de zon reflecteerde als het licht van een vuurtoren. Zijn meest luchtige gewaad had hij dus maar aangetrokken. Een waarin hij zich goed kon bewegen om de golven te trotseren. Aan het weer te zien verwachtte hij dat het rustig was op zee, maar die constatering liet hij liever over aan Circe.
’Goedemiddag!’ groette Orlendr zijn kersverse collega. ‘Klaar om een stukje te zeilen met deze opa,’ schuddebuikte hij, terwijl hij zijn mollige lijf op het dek hees en zijn wolf gebaarde ergens kalm te gaan liggen. ‘Ik hoop mooie dingen te gaan zien vandaag, Circe en ik ben erg benieuwd naar je maritieme kennis en kunde. Is dit overigens je eigen boot? Die mag een aardige Knoet hebben gekost!’

[Kirst]

De zon scheen en daar was Circe allang blij mee, het water leek rustig en kalm. Ze lagen nu nog voor anker in de haven van Tilbury, waar haar zeilschip zich bevond wanneer zij in Londen was. De kleine haven was onderdeel van The Port of London en lag aan de monding van de Theems. Vanaf daar hoefden ze nog maar een klein beetje te zeilen voor ze de Noordzee op waren. Vanuit daar konden ze stukje verder varen naar de krijtrotsen van het natuurreservaat Sandwich and Pegwell Bay. Deze historische plaats met eeuwenoude duinweide, kiezelstrand, zandduinen en krijtrotsen staan bekend om de rijke flora en fauna. Naast een bijzonder maritiem leven, vind je hier ook een hoop zeldzame vogels en Circe had zo een idee dat Orlendr Brøndsted dat wel zou kunnen waarderen. Bovendien had ze via haar netwerk te horen gekregen dat er een Murtlap was gespot. Dit wezentje woonde aan de kust, het liefst half in een rots, half in het water. De tentakels van het beestje hebben een helende werking en er werd daardoor door Tovenaars op ze gejaagd. Ze kwamen in grote getallen voor in Engeland, maar sinds een paar jaar zijn ze steeds zeldzamer geworden. Circe wilde er eentje vangen om te bestuderen en daarna aan het onderzoekslaboratorium van St. Holisto’s geven. Zij onderzoeken of de tentakels magisch na te maken zijn, zodat er genoeg elixers gemaakt kunnen worden voor de Toverwereld, zonder dat het beestje hoeft uit te sterven.
Met een beetje geluk vinden we er meerderen, dacht Circe. Ze zette een grote koelbox aan boord, zodat ze halverwege samen konden lunchen. Samen… Ze moest glimlachen. Meestal vaarde Circe solo, maar ze had geen nee kunnen zeggen tegen de aandoenlijke oude man. Ze had zich zelfs vereerd gevoeld en lichtelijk verbaasd dat de heer Orlendr met haar mee zou willen. Ze had vroeger zelf les van hem gehad en ze kon zich niet voorstellen dat zij hém heel veel extra kon leren, op enkele maritieme Fabeldieren na dan. Ze zag het dan ook als een uitstekende kans om wat van haar collega en meerdere te kunnen leren en dat was meteen ook de reden waarom ze voor Sandwich and Pegwell Bay had gekozen. Daar vonden ze iets meer wezens dan alleen vis. Aan het wiebelen van de boot voelde Circe dat er iemand aan boord kwam en vrolijk kwam ze de hut uit.
“Goedemiddag meneer Brøndsted”, zei ze met een vriendelijk glimlach. “Bent u er klaar voor vandaag? Het is zo’n twee uur varen naar de plek waar ik heen wil. Best een eindje, maar ik beloof u dat u het fantastisch gaat vinden.” Ze nam de knapzak aan van de man en legde hem naast de koelbox in de hut. Orlendr vroeg iets over het schip.
“Dank u wel”, zei ze. “Nee, ik heb het schip…” ze werd even stil. “... geërfd van mijn vader.” Ze sloeg haar ogen neer, want ze vond het nog steeds moeilijk om over de praten. “Hij overleed vijf jaar geleden en dit schip was zijn lust en zijn leven. Nu is het die van mij.” Ze tuurde naar het water, waar golfjes zachtjes tegen het schip beukten. Het schip was ruim drie jaar lang haar huis geweest en nu ze weer in Londen woonde, miste ze haar zeilschip elke dag. Ze kon daarom ook niet wachten om weer te gaan varen.
“Heeft u ervaring met zeilen?” vroeg ze en ze trok het anker in. Ze knoopte de zeilen vast en de wind deed ze direct opbollen. Ze ging aan het roer staan en langzaam begon het schip in beweging te komen en los te raken van de wal. “Zou u de boeien aan de zijkanten van het schip kunnen binnenhalen? Die hebben we voorlopig nog niet nodig”, zei ze terwijl het schip de Theems opvoer.

[Joël]

Zoals gevraagd haalde Orlendr de boeien binnen onder het toeziend oog van zijn wolf die enkele meters verderop in de zon lag.
’Ik heb geen enkele ervaring met zeilen,’ antwoordde hij Circe. ‘Vertel dus maar gerust wat ik wel en niet kan doen op een zeilschip.’
Ze waren nog geen half uur onderweg toen kleine zweetdruppeltjes zich verzamelden op zijn kalende hoofd. In de volle zon was het al warm en door de reflectie van het water leek het alleen nog maar warmer, maar het deerde de Noor niet. Hij was gewend om te werken in de zon en bovendien vond hij het heerlijk om buiten te zijn. Hij leunde over de railing, voelde hoe een bries langs zijn huid waaide en sloot zijn ogen om te genieten van het moment.
’Wie had dit nu gedacht. Een paar jaar geleden maakte je nog mijn examens over Aswinders, Crups en Delfstoffers en nu zijn we collega’s. Ik vind het prachtig dat er nog jonge mensen zijn die liefde hebben voor de schoonheid van de natuur en ik denk dat je een van de weinigen bent die zich heeft toegelegd op de zee. Bovendien is dit een prachtige boot en ik weet zeker dat je vader blij is dat hij in goede handen verkeert,’ glimlachte hij bemoedigend, waarna hij in de verte tuurde.
Het leek hem een juist ding om te mogen zeggen. Niet doordat hij zogenaamd oud en wijs was, maar doordat hij wist hoe de jongedame zich moest voelen na het gemis van een ouder.
‘Ik heb mijn vader ook op jonge leeftijd moeten afgeven,’ verklaarde Orlendr. ‘Ik was een tiener en heb hem voor mijn ogen zien overlijden door toedoen van een Kappa. Het klinkt misschien stom, maar sindsdien verlaat ik mijn bungalow niet meer zonder een voorraad komkommers.’
Hij wees over zijn schouder naar de knapzak die hij had meegenomen en depte het zweet van zijn voorhoofd met een zakdoek.
’Kinderen moeten weten dat hun ouders altijd trots zijn op hen. Waar ze ook zijn, op aarde, in de hemel of ergens daartussen. Twijfel daar nooit aan, Circe. Koester de ouder die je nog wel hebt.’
Orlendr rekte zich uit en snoof eens flink van de buitenlucht. Naar zijn idee naderden ze de zee, want de bries werd hier ziltiger en schuurde meer tegen zijn huid. Na een teug van zijn zelfgebrouwen Krachtwater vroeg hij Circe om instructies. Hij mocht dan wel voor velen een oude knar zijn, maar bang om zijn handen uit de mouwen te steken was hij niet!

[Kirst]

De wind blies door haar haren en Circe deed snel een haarelastiekje in. Voor je het weet zou het alle kanten opgaan. Orlendr genoot zichtbaar van het vaartochtje en dat deed Circe goed.
“Ik niet in ieder geval”, reageerde ze op hem toen hij begon over de tijd toen Circe nog les van hem had. “Ik bedoel, ik heb altijd interesse gehad in dieren, maar ik had er niet serieus over nagedacht om daar mijn carrière van te maken. Ik ben nu wel blij dat ik altijd goed aan het opletten was in uw lessen.” Ze betoverde het roer zodat hij als een soort automaat over het water zoefde, recht naar de plaats van bestemming. Zo had Circe tijd voor andere dingen, zoals een goed gesprek en het aaien van de wolf van Orlendr. Ze had hem vaker met het beest gezien, maar was nog steeds verbaasd dat hij zo rustig ging liggen aan boord van een schip.
“Mag ik hem aaien?” vroeg ze, maar voor ze antwoord kon krijgen, kreeg ze al een goedkeurende snuit in haar hand gedrukt. Met een brede glimlach kriebelde ze hem achter de oren. De wolf genoot er zichtbaar van. “Haha, ik had nooit verwacht dat ik een woeste wolf nog eens schattig zou vinden.” De oudere man maakte een opmerking over haar vader en het deed haar meer dan ze zou willen toegeven. Ze slikte en richtte haar blik op de wolf. Haar vader was nog steeds een pijnlijk onderwerp, maar ze geloofde oprecht dat Orlendr gelijk had. Voor haar vader had het niet uitgemaakt wat ze deed, als ze het maar vol passie deed.
“Dank u”, zei ze en ze haalde haar neus op. “Dat is lief van u. En een Kappa? Dat moet verschrikkelijk voor u zijn geweest, om je eigen vader op die manier zien stierven. Die van mij stierf zoals hij leefde: midden op zee.” Ze richtte haar ogen op naar de oudere man, die nu niet meer vol tranen stonden. Ze was niet gewend om over dit onderwerp te praten. Beter nog: ze was helemaal niet meer gewend om veel te praten en al helemaal niet over diepere onderwerpen. In de drie jaar dat ze de wereld over zeilde zag ze heus wel mensen, maar het bleef een oppervlakkig contact. Ze was gewend geraakt aan de eenzaamheid en de stilte.
Maar het is wel fijn om er met iemand over te kunnen praten.
“Heeft u nog familie?” vroeg ze aan hem, zijn laatste opmerking negerend. Dat ze ook geen goed contact had met haar moeder, liet ze er maar even buiten. Haar moeder had haar laten stikken toen ze haar hard nodig had en daar was ze drie jaar lang heel boos over geweest. Ondertussen sprak ze wel weer met haar moeder, maar het verdriet van wat er toen was gebeurd blijft tussen de twee vrouwen instaan.
“Oh, u hoeft niks te doen, hoor. Nog niet in ieder geval. Hij vaart vanzelf naar de plek waar ik heen wil. Maar waar zijn mijn manieren!” riep ze uit toen ze Orlendr een slok nam van een onbekend drankje dat hij altijd bij zich droeg. Ze stond op en liep naar de koelbox. “Wilt u misschien iets te drinken. Ik heb water, maar ook iets sterkers als u dat liever hebt. En ik heb ook wat snacks bij me, want alleen op komkommers gaan we het niet redden.” Ze pakte voor haarzelf een flesje water en een kleine reep dat naar tropisch fruit smaakte.

[Joël]

De boottocht was meer ontspannen dan Orlendr van tevoren had verwacht. Het zeilschip bleek zelfnavigerend te zijn waardoor hij alle tijd van de wereld had om te genieten van de omgeving. Ergens was hij ook wel blij dat hij in deze volle zon niet constant zeilen moest hijsen, boeien moest verplaatsen en aan het grote roer moest draaien. Hij begreep nu ook hoe het mogelijk was dat Circe deze boot prima alleen kon hanteren.
’Ik heb nog een broer,’ antwoordde Orlendr, terwijl hij naar de koelbox liep en Circes aanbod aannam door een flesje water te nemen. ‘Hij is teruggegaan naar Noorwegen, toen ook mijn moeder overleed. Ik ben nooit getrouwd geweest en heb ook geen kinderen. Ingolf daar is mijn trouwste vriend durf ik met zekerheid te zeggen en tijdens mijn laatste jaar op Zweinstein heb ik een Terzieler getemd die meestal in het Verboden Bos is te vinden. Verder ben ik tevreden met heel weinig. Ik woon in een sobere houten bungalow in de bossen en weet weinig van moderne snufjes. Dieren vertrouw ik meer dan mensen en om die reden kan ik ook erg genieten van hun aanwezigheid. Ze kletsen niet achter je rug om, ze veroordelen je niet en kennen niet de stress van menselijke materiële dingen, zoals het verlies van een dure bezem of iets dergelijks.’
De senior opende zijn knapzak en haalde er een flink stuk vers brood uit vol met zaden, noten en vruchten. Het flesje water had hij binnen vier slokken opgedronken. Hij was toch dorstiger geweest dan hij had gedacht. Liever dronk hij natuurlijk een goede borrel, maar gezien de hitte van de zon en zijn al bestaande klachten door het vitaminetekort sloeg hij deze keer met grote moeite over. Voor nu althans.
’Vanochtend gebakken,’ vertelde hij Circe. ‘Ik maak praktisch al mijn maaltijden zelf, al zijn ze lang niet allemaal zo gezond als dit stuk brood,’ schuddebuikte hij, terwijl hij met zijn vrije hand op zijn mollige buik sloeg. ‘Neem maar gerust, als je trek hebt. Is er trouwens al land in zicht, kapitein?’

[Kirst]

De maag van Circe begon te rommelen toen de lucht van vers gebakken brood haar neus bereikte. “Graag”, antwoordde ze met een grote glimlach. Ze legde de reep weg en pakte een sneetje brood aan. Als er iets was waarvan Circe kon genieten was het vers deegwaar. De geur alleen was genoeg. Ze ging op één van de banken zitten en nam genietend een hap. “Heewlijk”, zei ze en ze sloeg snel haar hand voor haar volle mond. Ze slikte en probeerde de draad van het gesprek weer op te pakken. “Een Terzieler als huisdier? Dat is voor het eerst dat ik zoiets hoor. Ik kan ze zelf niet zien, maar ik heb natuurlijk wel bestaande afbeeldingen bestudeerd. Zijn het geen kuddedieren, zoals paarden?” Ze liet stiekem een heel klein stukje brood vallen voor Ingolf, die haar smekend had aangekeken. “Ik heb zelf enkel een dikke, rode, luie kat. Hij is al wat ouder, maar hij ging mee op al mijn reizen. Mijn huisgenoot LoLa is allergisch voor hem, dus het wordt tijd voor een eigen appartement.”, zei ze en ze kietelde Ingolf nog een keer achter de oren. Ondertussen begon het schip langzaam vaart te minderen.
“Ah, kijk. Ziet u die krijtrotsen? Dat is Sandwich and Pegwell Bay, onze bestemming. Je vindt hier veel bijzondere waterdieren, maar ook vogels. Ook is hier een Murtlap gespot en laat ik die nou net nodig hebben voor mijn onderzoek.” Ze stond op en veegde de kruimels van het brood van haar af. Vervolgens nam ze de besturing van het roer weer over. Met haar toverstok wees ze naar de zeilen, zodat ze zonder al te veel moeite konden draaien.
“Ik hoop dat u uw zwembroek mee heeft genomen? Door de steile rotsen kunnen we niet te dicht bij de kust komen, dus we moeten een klein stukje zwemmen. Maar u kunt natuurlijk ook aan boord blijven om vogels te spotten”, zei ze en ze knikte naar de lucht, waar zich al de eerste meeuwen verzamelden. “Mocht je wel het water ingaan, pas dan op want er zitten Lobbelogs in het water. Ze bevinden zich voornamelijk op de bodem, maar soms komen ze wel eens dichter bij de kust.” Het zeilschip kwam ondertussen tot stilstand en vanaf de boot hadden ze een goed zicht op de krijtrotsen. Ze hadden geluk: er waren geen Dreuzels in de buurt. Normaal was dit best een populaire snorkelplek.
“Kunt u het anker uitgooien?” vroeg ze aan Orlendr, terwijl ze zelf haar korte broek begon uit te trekken. Onder haar kleding droeg een donkerblauwe badpak - niet modieus, maar wel erg praktisch voor dit soort klusjes in het water.

[Joël]

Orlendr knikte instemmend, toen Circe sprak over Terzielers. Het waren inderdaad kuddedieren en niet iedereen kon ze zien. Een kat had hij zelf nooit gehad. Rondom zijn bungalow in het bos dwaalde zo af en toe weleens een wilde kat die restjes van zijn maaltijden wist te bemachtigen, maar dat het zijn huisdier was, kon hij niet zeggen.
Hij tuurde in de richting van de krijtrotsen en glimlachte tevreden naar het natuurschoon dat zich voor hen bevond. Hoog gesteente dat opdoemde uit het strakke zeeoppervlak sierde de horizon en steile rotsen vormden een muur voor het landschap erachter. Het was prachtig.
’Lobbelogs zei je? Dat zou niet al teveel problemen moeten opleveren,’ zei Orlendr.
Hij kende de beesten die meestal niet groter werden dan je onderarm en wist dat hun gif kon worden gebruikt in Toverdranken. Aangezien de dieren op de bodem leefden en de Noor geen voorliefde had voor zwemmen had hij hun gif nog nooit geëxtraheerd.
’Duizendmaal excuses, Circe, maar mijn zwemkleding heb ik al niet meer aangeraakt sinds ik een klein jongetje was,’ verklaarde hij, terwijl hij het anker uitgooide. ‘Ik heb echter wel een andere oplossing, als ik daarmee geen dieren verstoor. Ik heb alleen iets nodig wat... aha!’
Orlendr had een van zijn komkommers uit zijn knapzak gehaald en nam plaats op de rand van het dek. Hij sloot zijn ogen, concentreerde zich en gooide na een aantal seconden de komkommer overboord. Hij tikte vlug met zijn herdersstaf op het dek, zodat een felle lichtstraal de komkommer raakte in de lucht. Tijdens zijn vlucht naar beneden veranderde het voorwerp razendsnel in een klein roeibootje en landde netjes op het water.
’Dat ging best aardig,’ knikte Orlendr tevreden. ‘Transfiguratie is mijn specialiteit,’ verklaarde hij. ‘Ik zal de zaken waarnemen vanuit dat bootje, als je daarmee akkoord bent. Oh en mocht je toevallig een Lobbelog tegenkomen. Is het dan teveel gevraagd om een klein beetje gif af te tappen voor mijn voorraad toverdrankingrediënten?’