Nachtvlinders

[Kirst]

~ Nachtvlinders ~

Het ruisen van de lakens klonk ongewoon luid vannacht. Zijn oren suisden nog na, alsof hij twee schelpen tegen zijn oren had geplakt om de zee te kunnen horen. Ook de druppende kraan in zijn kleine appartement hielp niet voor zijn nachtrust. Drup, drup, drup. Verwoed draaide LoLa zich nog een keer om, zijn kussen voor de honderdste keer opkloppend. Hij had het warm en de kamer draaide een beetje. 
Eigen schuld, mieperd.
Het was een drukke avond geweest in Café Mispoes. Drukker sinds maanden en gezelliger dan ooit. Gasten hadden het naar hun zin gehad, er was flink gezweet op de dansvloer en het alcohol vloeide rijkelijk. Aan het einde van de avond had LoLa zichzelf ook een neut ingeschonken en schaamteloos geflirt met een knappe vent aan de bar. De man was meer beauty geweest dan brains, maar zo had hij zijn flings het liefst. Terwijl de bar langzaam maar zeker leegliep, had hij nog zitten kletsen met LK (lekkerding) en hij was al een beetje aangeschoten toen hij uiteindelijk voorover was gebogen om de man te zoenen. Maar LK's gezicht werd wazig en de helderblauwe ogen veranderden in hazelnootbruin. 
"Gideon?", had hij verward uitgebracht en LK was beledigd opgestapt. 
Damn it, Gideon. Waarom kwam je terug in mijn leven...
Het ging al enkele weken op precies dezelfde manier. LoLa begon te flirten met een of andere vent, maar zodra het wat serieuzer begon te worden, zag hij ze weer: die prachtige hazelnootbruine ogen. Hij kon niet meer aan iemand anders denken, want Gideon vulde op dit moment elke gedachte. En heel eerlijk? Hij begreep niet waarom. 
"Pffffff", zuchtte LoLa luid terwijl hij de dekens van zich afgooide. "Ga slapen, man. Denk aan iets anders."
Maar dat was juist het probleem. Dat kón hij niet. Zijn gevoelens voor Gideon verwarde hem en irriteerde hem tegelijkertijd. De man was zijn vijand geweest op Zweinstein, had hem het leven zuur gemaakt. En nu waren ze ineens vrienden? De afgelopen weken had hij een hele andere Gideon leren kennen. Een behulpzame, zachtaardige en lieve Gideon. Hij had hem geholpen toen hij te maken had met een overval, sprong bij wanneer hij het te druk had en hele avonden hadden ze hun hart bij elkaar gelucht. Maar toch... het was Gideon. Hij kon misschien vergeven, vergeten lukte niet. Gefrustreerd sloeg hij in zijn kussen. Op dit soort avonden had hij het liefst iemand naast zich, of hij de naam van de persoon nou wist of niet. Dan sliep hij het lekkerst. Maar Gideon verpeste zijn liefdesleven én zijn nachtrust. Hij zuchtte en wilde net het kussen over zijn hoofd leggen toen iets zijn aandacht vroeg. 
Hoor ik nou geklop?
Langzaam ging hij rechtop in bed zitten. Beneden hoorde hij inderdaad een zacht gebonk. Hij trok zijn wenkbrauw op. Het was vier uur 's nachts, wie kon dat nou zijn?
Vast een of andere dronkaard. 
Maar het geklop hield aan en dus slingerde LoLa zijn benen over de bedrand, pakte zijn tropische, geelgekleurde kimono van het haakje en liep sloffend naar beneden. Bij de voordeur van zijn bar schoof hij het dikke gordijn opzij om te kunnen zien wie het was, voor de zekerheid zijn toverstok in de aanslag. Maar door het raam zag hij geen halfgare vent die een borrel zou eisen, maar zijn bloedeigen zusje. 
"Jasmine?!"

[Timsel]

Als een zombie strompelend door de straten van Londen, af en toe struikelend over haar eigen benen, liep Jasmine, beter bekend als JaLa, door het donkere straatje. Ze zette de bierfles in haar handen aan haar lippen en gooide haar hoofd naar achteren – maar helaas. Hij was helemaal leeg. Ze zat zachtjes in zichzelf te mompelen, iets dat op ‘kl’ begon en op ‘ootzak’ eindigde, maar door de harde regen die die nacht op de stad neerviel was ze niet te verstaan. Het bierflesje liet ze wezenloos op de grond vallen. 
Welke kant was het eigenlijk ook alweer? Ze was één keer eerder daar geweest. Toen had haar broer haar eruit gegooid omdat ze te jong zou zijn. Pfff. Alsof ze niet goed wist hoe je moest drinken! Net ook. Die Ootzak had haar gezegd dat ze moest stoppen met drinken en toen was ze toch doorgegaan. Niets aan het handje. Ze was helemaal okidoki. Ze had alleen wat moeite met uitvinden welke straat ze precies in moest.
‘Hier toch?’ Haar hersenen kraakten in een moeizame poging de naam van het café op te halen. Café Kattenpis? Poespas? Poezelaar? Katermis? Nee, wacht – Mispoep! Eh, Mispoes! Café Mispoes. En tot haar grote opluchting herkende ze de naam van de bar bij de ingang van een ogenschijnlijk gesloten café. Ze kreunde. Waarom moest-ie nou weer dicht zijn?
Nadat ze naar het gesloten cafeetje was gestrompeld en zich maar net overeind wist te houden aan de deurknop, beukte ze op de deur. ‘LoLa? LoLa! Ben je thuis?’
Er gebeurde helemaal niets, maar JaLa beukte verder. ‘LooooLaaaa! LooooooooLaaaaaaa!’ Tot de deur uiteindelijk openging.
‘Jasmine?!’ vroeg haar broer geschrokken.
‘Broertjeeee!’ riep JaLa vrolijk en vloog Lorenzo om de nek. ‘Oh, wat ben ik blij om jou te zien, broertje. Kan ik even binnen komen? Even – hik – samen een wijntje achteroverzlaan, beetje werken aan onze broer-zuz band… dat zoort dingen.’
Ze wachtte niet op een reactie en duwde hem lichtjes opzij waarna ze naar binnen strompelde. ‘Jammer dat je gezloten bent… had wel een drankie kunnen gebruiken.’

[Kirst]

Voor hij kon protesteren, duwde Jasmine hem al opzij. Snel sloot hij de deur achter haar, biddend dat niemand een minderjarige zijn kroeg zag binnengaan. Hij had al genoeg last van het Ministerie de laatste tijd. 
"Jasmine Lamar, waar kom jij vandaan?" zei hij streng terwijl hij met zijn armen over elkaar voor de deur stond. "Weet je wel hoe laat het is?" Hij bekeek zijn zusje van top tot teen. Haar linkerschoen was gehavend, er zaten vlekken op haar broek - drank? Lipstick? - en haar haren piekte wild. Haar mascara was licht uitgelopen en al met al zag ze er verloren uit. Het was overduidelijk dat ze te veel gedronken had, maar wat was er nog meer aan de hand? En waar kwam ze vandaan, zo midden in de nacht?
"Water, dat is wat je kunt krijgen. Je hebt genoeg alcohol op en ik wil mijn drankvergunning niet kwijt", zei hij streng en hij pakte haar bij haar arm vast en duwde haar zachtjes maar resoluut op één van de zachte banken in de hoek. Daarna pakt hij het glas water voor haar en zette het voor haar neer. Zelf was hij nog de slaap uit zijn ogen aan het wrijven, maar hij was vastberaden om zijn zusje uit te horen. Slapen konden ze straks wel. Hij had de hele dag vrij en zij had een plek nodig om haar roes uit te slapen. Met een steek in zijn hart besefte hij hoe groot ze was geworden en hoeveel hij van haar had gemist. Ze was een baby geweest toen hij naar Zweinstein vertrok. Zijn kleintje en samen met haar tweelingzus een nakomertje geweest. LoLa gokte ongepland, want zijn ouders konden de kinderen die ze hadden al nauwelijks onderhouden toentertijd. Zijn vader verdween vlak voor haar geboorte voorgoed uit hun leven, zogenaamd overleden maar een begrafenis is er nooit geweest. De momenten dat hij thuis was van Zweinstein, waren schaars geweest. En als hij thuis was, trok hij zo snel mogelijk op met zijn vrienden of was hij te vinden bij Circe. Hij had dus ook nooit de voortekenen gezien, mochten die er al geweest zijn. Lange tijd had hij gedacht dat hij de enige was van zijn familie met toverkunsten en hij was dan ook flink verbaasd geweest toen hij Jasmine ineens in de Grote Zaal zag staan voor de sorteerhoed. Het was zijn laatste jaar op Zweinstein toen hij eindelijk zijn jongste zusje leerde kennen als een kopie van zichzelf. Hij had van haar reputatie op Zweinstein gehoord en herkende zijn eigen fratsen erin. Des te meer reden dat hij nu vooral heel bezorgd was, in plaats van boos. 
"Wat is er aan de hand meisje?" vroeg hij broederlijk.

[Timsel]

JaLa was teleurgesteld over LoLa’s strenge houding toen hij haar vroeg waar ze had gezeten en haar ook nog eens drank ontzag. ‘Pfffff… je bent een party pooper, Lorenzo!’ zei ze en trok een gezicht. ‘Je lijkt net m’n moeder met dat gezeur. Ik kan bezt nog wat drink- oh, zorry,’ zei ze plots toen ze een tafel omstootte. ‘Nu heb ik pijn in m’n heup. Waarom stond die tafel nou weer daar… en niet daar!’
Ze ging ergens zitten – ze wilde eerst op de grond gaan zitten maar toen ze een gemakkelijke sofa zag staan bedacht ze zich last minute – en staarde treurig naar haar water. LoLa’s – want het waren er twee – gingen tegenover haar zitten en vroegen haar wat er met haar aan de hand was.
‘Nou,’ zei JaLa langzaam. ‘Alles. Alles is aan de hand.’ Ze gebaarde naar haar hand. ‘Ik ben m’n bijbaantje in dat sushirestaurant gisteren verloren. Ja. Mag niet meer komen. Weet niet waarom.’ Ze snoof. ‘Vakantie is bijna voorbij, dus dat is ook erg kwalitatief uitermate teleurstellend. Moet weer naar school. Bah. Huiswerk… puisten… dat soort dingen… en… en… Kevin…’ Ze slikte. ‘Wil het er niet over hebben.’
Ze nam een slok van haar wodka en herinnerde zich toen ze de slok door haar keelgat liet gaan dat het geen wodka was maar water en trok een naar gezicht alvorens ze haar aan de zijkant uitspuugde. ‘Heb je ook wat sterkerderders? Kom op… ik ben een grote meid. Langer dan de meeste meiden in mijn slaapzaal in Griffoendor zelfs. 1 meter 76, bitch!’ Ze knikte. ‘Kom dan. Nee grapje. Jij bent mijn broertje. Zou m’n broertje nooit wat aandoen.’ Ze kneep liefkozend in LoLa’s wang.
‘Dusseh, broertje… sup met jou?’ zei ze nieuwsgierig en leunde naar voren, met haar knieën op de bank. ‘In de liefde, bijvoorbeeld?’