<ORPG> St. Holisto's

[Anderling]

ORPG St. Holisto's Hospitaal voor Magische Ziektes en Zwaktes

Omringd door Dreuzels in het centrum van Londen verstopt achter de etelage van een leegstaande winkel, ligt St. Holisto's: Engeland's beste ziekenhuis voor tovenaars en heksen. Ben je geroosterd door een draak? Heb je te veel Braakbabbelaars binnen? Of werd je behekst door een van je collega's? Geen zorgen! In St. Holisto's is iedereen welkom.

Laat je de weg wijzen naar je kamer door de Hospiheks of roddel over die ene irritante, hoogbejaarde tovenaar die steeds in de billen van de vrouwelijke helers knijpt.


Afdelingen:

Gelijkvloers:

• Receptie (Hospiheks)
  
  
• Materiële Miskleunen (ketelexplosies, bezembotsingen...)
  

1ste verdieping:

• Schepselletsel (beten, steken, schroeiplekken...)
  

2de verdieping:

• Magische Kwalen en Besmettelijke Ziektes (drakenpest, spattergroit...)
  

3de verdieping:

• Vergiftiging door Plant of Toverdrank
  

4de verdieping:

• Spreukschade (vervloekingen...)
  

5de verdieping:

• Cafetaria
  
  
• Winkel
  

[Anderling]

De virus-uitbraak lijkt onder controle te zijn, maar is nog immer aanwezig binnen en buiten de muren van het St. Holisto's!

[Kirst]

Een treurig pasteitje lag op het bord voor haar. Afwezig prikte ze erin, rommelde wat, maar bracht de vork niet naar haar lippen. In plaats daarvan legde ze de vork weer neer, zuchtend. Ze keek in het niets, ver weg met haar gedachten. Vandaag was ze voor het eerst een patiënt verloren. Of niet echt haar patiënt, aangezien ze geen Heler was, maar ze had hem verzorgd en toch was hij gestorven. Weer prikte Rose met haar vork in het pasteitje. Ze wist eigenlijk niet zo goed waarom ze naar de cafetaria was gegaan, want ze kon toch geen hap door haar keel krijgen. Ze voelde alsof ze zou stikken, met een flinke brok in haar keel. 
Voelt het altijd zo? 
Ze nam een slok van haar hete koffie en schoof het pasteitje wat van haar af. Rose wist dat het kon gebeuren. Er stierven elke dag mensen in St. Holisto. Zelf had ze het echter nooit meegemaakt, nooit iemand zien sterven. Ze had nooit verwacht dat het moment van overlijden zo tastbaar zou zijn. Je kon het zien gebeuren en het was niet altijd alsof iemand gewoon ging slapen. Een traan rolde over haar bleke wangen. 
"Verdomme Rose", fluisterde ze zacht en boos veegde ze hem weg. 
Wees niet zo weekhartig. Hoe moet je ooit een Heler worden als je dit niet eens kan afsluiten. 
Met een bibberend zuchtje bracht ze haar koffiemok weer naar haar lippen. Ze keek de cafetaria rond, in de hoop dat niemand haar had zien huilen. Haar ogen waren nog wat rood, maar haar wangen kregen weer een kleur door de hete drank. Vastberaden pakte ze haar vork weer vast en prikte wat bladerdeeg en gehakt erop. Ze bracht het naar haar mond en kauwde erop zonder het echt te proeven. Ze kreeg het maar moeilijk doorgeslikt, dus probeerde ze snel haar koffie te pakken. In haar haast greep ze de mok wat ongelukkig vast, waardoor ze haar vingers brandde en de mok omviel. 
"Oooh, Nicolas Verdomme Flamel!", schold ze.

[Rowace]

- Een wiegen van de wind vertelt precies

Wat er gebeuren moet

Leeft voort, danst onder de bomen -

---

Zijn privékliniek was vanwege een plaatselijke uitbraak van de drakenpest tijdelijk gesloten, waardoor Damien genoodzaakt was om naar het Holisto te gaan om het recept voor zijn littekencrème te verlengen. In gedachten hoorde hij Blue er al aan toevoegen: ‘net als het gepéúpel’, maar ze had nog steeds haar oude gevoel voor humor niet helemaal terug. Damien vermoedde dat ze het onderwerp van zijn littekens omwille van hem liever wilde ontwijken. Stiekem had hij daar niet echt problemen mee, ook al zou hij zich eigenlijk schuldig moeten voelen omdat hij haar nooit in vertrouwen had genomen over wie hem zo had toegetakeld.
Inmiddels had hij zijn crème op zak en zat hij in de kantine, die bekend stond om haar fantastische huiselfchefs. Volgens het trotse bordje naast de ingang was de keuken zelfs van de twaalfde schaal. Niet slecht voor een ziekenhuis dus. Hij had desondanks gekozen voor een simpele BLT-sandwich en een kop sterke koffie. Erg veel honger had hij niet.
Zijn eetlust werd verder bemoeilijkt door de jonge vrouw in uniform die een paar tafeltjes verderop zat. Ze speelde wat met haar bord, maar ze had weinig zin om te eten. Toen ze zichzelf eindelijk dwong haar vork naar haar mond te brengen, kauwde ze met zo veel mechanische tegenzin dat het leek alsof ze karton at.
Damien probeerde niet te kijken – staren was onbeleefd – maar ze zag er zo… diepongelukkig uit. Er was geen ander woord voor. Haar wangen waren pafferig en nat van een huilbui die ze slecht wist in te houden. Zou hij naar haar toe gaan? Misschien wilde ze wel getroost worden. Aan de andere kant vond ze hem misschien wel opdringerig of een creep omdat hij haar lastigviel op zo’n kwetsbaar moment.
Juist toen hij besloot dat hij zich maar beter niet aan haar kon opdringen, goot ze haar koffie over zichzelf heen. Ze vloekte luid. Meelevend keek Damien toe. Dit kon er ook nog wel bij, dacht hij in haar plaats.
Voor hij het wist, stond hij al met zijn plastic tray in zijn handen voor haar. Hij plaatste zijn beker op de tafel. ‘Je ziet eruit alsof je het beter kunt gebruiken dan ik,’ zei hij vriendelijk en hij glimlachte er gereserveerd en zo niet flirterig mogelijk bij. Hij zette zijn bord met de sandwich expres niet op het tafeltje, om te laten zien dat hij heus niet bij haar aan zou schuiven als ze dat niet wilde.