Death by Dinner

[Nano]

De deur van zijn kamer ging open en Valarie liep binnen. Direct begon te ze klagen over zijn beveiliging. "Waarom zou ik goede beveiliging nodig hebben als het ministerie nog steeds niet weet dat ik hier zit?" vroeg Nyx, waarna hij glimlachte toen Valarie een appel sommeerde. "Correct. Ik heb last van iemand die zijn mond voorbij praat binnen mijn eerste kring. De bloedorde." beantwoorde hij haar vraag waarna Nyx plaats nam op de tafel tegenover Valarie. "Of deze.. Mol. Neemt het heft in eigen handen en is zelf aan het jagen op mijn dooddoeners."
Nyx schaamde zich om dat toe te geven tegenover Valarie. Zij was juist de persoon waar Nyx gedeeltelijk tegenop keek en hij het vise-versa ook hoopte. Dit hielp daar absoluut niet mee. "De keuze is extreem klein. Het zijn er maar 5. Een van de 5 is Dimitri, de jongen die je hier in de gang aantrof."
Wat Nyx nu pas opviel, is dat Dimitri namen opnoemde van dooddoeners die daar absoluut niet tussen hoorde. Terwijl Dimitri wist dat alleen de bloedorde wist van de missies die gesaboteerd werd. Zou het de blonde knapperd zijn?
"Weet jij toevallig iets? Heb jij in de wandelgangen iets opgevangen? Een apart gevoel bij mensen? Jij bent de enige naast de mensen binnen de Bloedorde die weet wie daaronder valt. Een Legilimens van jou caliber zou vast wel iets opgevangen hebben."
Hij durfde het bijna niet toe te geven, maar hij zag geen andere keuze. "Ik denk dat ik je hulp nodig heb Val."

[Timsel]

Nyx vroeg Valarie of ze iets wist, of dacht te weten. Valarie aarzelde. ‘Ik heb mijn vermoedens,’ zei ze met een oog op de deur. Ze beet op haar lip. ‘Het spijt me Nyx, ik weet dat je hem aantrekkelijk vindt en… gevoelens voor hem hebt, maar… ik denk dat het Dimitri is.’ Om de een of andere manier deed dat haar pijn. Het deed altijd pijn als iemand je verraadde, zeker als het iemand was waarom je gaf.
Daarom gaf Valarie over het algemeen niets om mensen; zij wist van zijzelf dat zij alleen maar mensen een plezier deed als ze er iets aan kon winnen, zoals bondgenootschap met Nyx, dus waarom zou een ander dat wel doen? Daarom vertrouwde ze niemand; zelfs Nyx niet. Ze had altijd haar toverstok in de aanslag, ieder moment klaar om hem te vervloeken als het nodig was.
Al moest ze wel toegeven, die dag dat ze samen vermomd als Ministeriemedewerkers hadden gezoend had wel indruk achter gelaten. Natuurlijk had ze eerder vriendjes gehad, maar dit was toch… anders. Of zo.
Toch wilde ze absoluut niets met Nyx; hij was te onvoorspelbaar. Als het nodig was, zou hij vast een weg om hun Onbreekbare Eed kunnen vinden en glashard een mes in haar rug kunnen steken. En andersom ook, als het nodig was.
Voordat ze het wist had Valarie een sigaret in haar mond; waarschijnlijk om de stres te reduceren.
‘Ik denk gewoon dat hij te snel een te hoge positie bij jou heeft bemachtigd,’ zei ze langzaam. ‘Ik ken hem van school. Hij zat een paar jaar onder mij. Ik heb hem veel gepest en zo… maar op een gegeven moment pestte hij terug, zelfs al was hij wat jonger. Hij wist mijn pesterijen te ontwijken, vervloekte me zonder dat ik het doorhad… Ik dacht dat dat alles gewoon voorbereiding was voor… Dooddoenerschap, maar zelfs als ik langs hem loop, voel ik gewoon dat hij… anders is, snap je?’
Ze keek hem even aan en legde toen kort, heel kort, een hand op zijn schouder. ‘We kunnen niemand vertrouwen, snap je? Ook elkaar niet. Ons doel is groter dan onze gevoelens, we kunnen nooit afgeleid raken van wat we willen bereiken. Onder de Dooddoeners zit altijd wel een spion, of mensen die meer macht hebben. Het is… vervelend, maar het is wat het is. Ik vertrouw ook niemand, zelfs niet mijn trouwste dienares.’
Ze zuchtte en blies een rookwolk uit. Ineens kreeg ze een ingeving. ‘Ik heb een heel… bizar idee,’ zei ze langzaam. ‘Wat als… we vanavond afspreken? Ik kwam eigenlijk voor iets anders namelijk, maar je bent er nu niet bij met je hoofd omdat je… gevoelens in de war zijn. Dat voel ik,’ zei ze, voordat hij haar kon onderbreken. ‘We gaan gewoon werkoverleg hebben. Tijdens het eten. Kijken hoe we Dimitri op heterdaad kunnen betrappen voordat er meer doden vallen en voordat we een waardevolle medestander doden, gezien hij capabel en sluw is. Onze aanval op Zweinstein verder voorbereiden. Kijken hoe de Bloedzusters en de Bloedorde samen kunnen werken. Dat soort dingen. Nee, het is géén date,’ zei ze snel en kil. ‘Gewoon… werkoverleg met eten erbij. En een drankje. Daar zorg ik wel voor trouwens, want jouw drank vertrouw ik absoluut niet.’

[Nano]

Valarie begon over haar wantrouwen naar Dimitri toe. Ze dacht alleen dat Nyx gevoelens voor hem had. "Uhm.. Dimitri is aantrekkelijk. Ja. Maar gevoelens voor hem? Absoluut niet Val. Ik heb alleen gevoelens voor mensen die ik volledig kan vertrouwen. Daar is hij er niet een van." zei hij, waarna hij Valarie recht aankeek. Dimitri was het niet nee. Nu pas drong het bij Nyx door. Dimitri zou leuk zijn voor een avondje, Valarie daarintegen. Die vertrouwde hij wel voor de volle 100%.
Toen Valarie een sigaret opstak, stak Nyx er automatisch ook een op. Zien roken is doen roken. "Als het klopt wat je zegt over Dimitri, is het inderdaad slim om hem uit de weg te ruimen. Maar daarvoor wil ik wel bewijs hebben."
Nyx schrok van de hand die Valarie op zijn schouder legde. Het voelde echter wel vertrouwd. zijn gezicht vertrok en hij keek eigenlijk direct naar de hand, waarna deze al weer weggetrokken werd. "We kunnen inderdaad niemand vertrouwen." gaf hij toe, waarmee hij eigenlijk tegen zichzelf en tegen Valarie loog, want Nyx vertrouwde haar wel.
Het idee van een werkoverleg onder het genot van een hapje en een drankje klonk Nyx wel goed in de oren. "Allright. Doen we. Geen date. Gewoon overleg. Gotcha." wist hij uit te brengen. Hij keek nog even naan Valarie en knikte. "In dat geval zie ik je vanavond!"

Toen Valarie zijn vertrek verlaten had wist Nyx niet hoe snel hij zichzelf een beetje moest opfrissen. Een werkoverleg hoort netjes te vergaan. Ook in de wereld der Dooddoeners.
Een zwiep van zijn toverstok en zijn haar zag er weer netjes uit en zijn kleren veranderde in een net pak. Hij liep naar zijn kast toe en haalde een oud zakhorloge daaruit die hij ooit had gevonden tussen de spullen van zijn vader. Hij hing hem gedeeltelijk aan zijn pak en schoof hem in de binnenkant van zijn borstzak.
Hij verliet zijn vertrek en het viel hem op dat Dimitri niet meer stond op de plek waar hij hoorde te staan. Dat beviel Nyx absoluut niet. Hij stroopte zijn mou op en drukte op zijn tatoage, waardoor een signaal naar Dimitri ging. Toen deze eenmaal verscheen ging Nyx uit zijn dak.
"Waar denk jij mee bezig te zijn. Ik heb je de opdracht gegeven mijn vertrek te bewaken, echter zie ik je hier nergens." Nyx liet zijn toverstok uit zijn mouw schieten en drukde deze tegen de keel van Dimitri aan. "Of ben je soms op zoek gegaan naar een groepering dooddoeners om te vermoorden!"
Hij liet even een stilte vallen en liet zijn toverstok zakken. "Grapje natuurlijk. Maar serieus. Waar was je?"
Nyx luisterde aandachtig naar Dimitri's uitleg en onderbrak hem halverwegen. "Ik ben zo weg. Eerst moet ik wat dingen opknappen en daarna heb ik een afspraak. Ik ben waarschijnlijk pas laat terug. Ik verwacht dat je dan wel gewoon hier bent."

[Timsel]

‘Dag Nyx, ik was –‘
Voordat Dimitri ook maar op een smoes had kunnen komen – iets waar hij normaal best goed in was – drukte Nyx zijn toverstok op zijn keel. Even voelde de altijd zo kalme Dimitri iets van angst. Normaal bleef hij dan altijd kalm, maar nu verslikte hij zich wel eventjes. Vooral toen Nyx suggereerde dat hij Dooddoeners aan het vermoorden was.
Maar na enkele seconden van dodelijke stilte hoonde Nyx een lach en zei dat het een grapje was, waarna Dimitri vrolijk ging meelachen. ‘Goeie, baas,’ zei hij lachend. ‘Ik zou wel een verdomd goede Mol zijn, niet?’ zei hij grinnikend. ‘Nee, dan had je me echt niet doorgehad hoor. Ik liep gewoon met Lingaard mee, om te zorgen dat ze echt wegging. Het was maar goed dat we bij de poort waren toen je me opriep; ik hou mijn oogje op haar,’ grapte hij.
Hij schraapte zijn keel en trok zijn mantel recht. ‘Maar je hebt gelijk. Ik was niet waar ik stond. Het spijt me. Je zult me moeten degraderen. Vooral in deze tijden waarin je niemand kunt vertrouwen. Ik had je wat moeten laten weten.’
Hij glimlachte. ‘Maar, je hebt vanavond een afspraak? Wat leuk. Met wie? Een knappe vrouwe?’ zei hij met een grijns. Hij knipoogde. ‘Succes.’
Hij keek naar de klok. ‘Shit,’ mompelde hij. ‘Ik moet ervan door. Naar de ketelzaak, weet je wel. Mijn baas verwacht nieuwe ketels.’ Hij fronste. ‘Het schijnt dat die kids op Zweinstein hun ketels steeds sneller opblazen. Het schooljaar is pas net begonnen.’

Toen hij eindelijk van Nyx afwas, draaide Dimitri zich, nog steeds met een hartelijke glimlach, om en Verdwijnselde weer. Maar niet naar de Wegisweg. Of zelfs naar de Verdonkerde Maansteeg. Nee, hij Verschijnselde op de deurstoep van het grote landhuis waar Valarie Lingaard tijdelijk verbleef. Zijn glimlach verdween; zijn oog werd kil, koud en leeg. Uit de binnenkant van zijn zak haalde hij zijn toverstok en opende de deur.
Hij ging naar binnen en sloot de deur weer. ‘Ik ben er weer!’ riep hij. Er klonk niets terug van de warmtelijkheid die hij net naar Nyx toe had gebruikt. Het was kil, en koud. Hij passeerde een lege woonkamer, liep een trap af naar een kelder. Al fluitend speelden zijn dunne vingers, bijna botten, met zijn toverstok.
Toen hij beneden was, sprak hij een spreuk over een geheime deur uit en ging deze open. Hij stapte met grote passen naar binnen terwijl hij de kandelaars aan de zijkanten liet branden met een zwaai van zijn toverstok.
Aan het uiteinde van de kelder hing Valarie vastgebonden aan de muur. Ze was bewusteloos.
Dimitri grinnikte. Zijn spreuk was effectief geweest. Met een zwaai van zijn toverstok werd ze wakker.
Langzaam opende Valarie Lingaard haar ogen. Dimitri wachtte geduldig op een stoeltje, waar hij met om elkaar heen gevouwde benen wachtte tot Valarie gezien had waar ze zich bevond.
Ze zag er slecht uit; haar normaal gezien witte oog was bloeddoorlopen; er zat een groot litteken op haar wang, haar haren waren ontzettend warrig en ze maakte een vage indruk.
‘Dus toch jij,’ siste ze.
‘Goed dat je wakker bent,’ zei Dimitri kil. Hij stond op. ‘Ik wil graag dat je je mond houdt.’ Met een zwaai van zijn stok deed hij haar mond dicht.
Hij hurkte bij haar neer. ‘Wat een verachtelijk mens ben jij,’ zei hij koeltjes. ‘Al vanaf het moment dat je geboren bent. Altijd aan het moorden. Mensen pijn doen. Geobsedeerd met macht.’ Hij snoof. ‘Je had beter moeten weten dan de gedachte dat je er nooit voor gestraft zou worden.’
Hij glimlachte. ‘Jullie soort… is verschrikkelijk. Dooddoeners. Jullie moeten uitgeroeid worden.’ Hij draaide zich om en liep naar een kast toe. ‘Zie je… normaal is dat de taak van Schouwers, om jullie te pakken. Maar… Schouwers zijn softies. Wetten, regels, al dat soort bullshit. Een paar jaartjes in Azkaban als enige straf voor wat jullie allemaal aanrichten?’ Hij schudde zijn hoofd. ‘Te makkelijk. Te vrijgevig.’
Hij opende de kast en haalde er een handvol messen uit. Hij draaide zich weer om naar Valarie en keek haar recht aan. ‘Vooral jij.’
Hij liep weer naar haar toe. ‘Ik ken de profetie,’ fluisterde hij. ‘Ik weet waar je voor staat. En ik ga het stoppen. Voordat er meer onnodige mensen sterven.’
Hij pakte het mes en zette die aan haar keel. Voor het eerst voelde hij nu echt iets van angst bij Valarie; haar ogen werden groot en ze spartelde wat in haar ketens. Voordat ze iets kon doen, stootte hij het mes door haar keel. Ze leek te willen gillen, maar door zijn eerdere bezwering kwam er geen geluid uit haar mond. Bloed vloeide over haar hals, op de vloer.
‘Ach gossie, doet dat pijn?’ siste Dimitri. ‘Stel je niet aan!’
Zijn tweede mes stak hij recht door haar handpalm, in de muur. Spartelend van de pijn lag ze aan haar genade.
Dimitri spuugde recht in haar gezicht. ‘Ik had meer verwacht van een onsterfelijk iemand waar zulke hoge verwachtingen van zijn.’ Hij glimlachte. ‘Je hebt niets bereikt, Valarie. Niets. Een paar doden, en het zouden er meer zijn… totdat ik kwam. Je zult hier sterven, Gruzielement of niet.’ Een derde mes stak hij recht door haar schouder.
Hij zwaaide vervaarlijk met zijn vierde mes… en sneed een groot gedeelte van Valaries haar af. Hij nam de lange, zwarte lokken in zijn hand en rook eraan. Hij trok een vies gezicht. ‘Je mag het wel eens wassen, lieverd.’ Hij glimlachte. ‘Dat ga ik voor je doen.’
Uit de binnenkant van zijn mantel haalde hij een flacon Wisseldrank, die hij eeuwen geleden gebrouwen had.
‘Ik speel jullie, de twee machtigste Dooddoeners, tegen elkaar op,’ legde hij rustig uit. ‘Wie vertelde jou over Nyx Blishwick en zijn locatie? Een gerucht, zei je? Van wie?’ Hij glimlachte. ‘Ik was diegene die je daarover vertelde. Ik heb ervoor gezorgd dat jullie elkaar ontmoetten. Ik ben degene die ervoor gezorgd heeft dat jullie elkaar gezoend hebben op het Ministerie. Ja, van dat plan wist ik. Sterker nog, ik heb Nyx die dag verteld dat dat een mooie dag was om het Ministerie te verkennen.’ Hij glimlachte ijzig. ‘Weet je nog die fotograaf? Even een leuk momentje voor op de foto?’
Hij lachte koud.
‘Afijn,’ zei hij zachtjes. ‘Je zult Nyx horen sterven. Boven. Door jouw handen.’ Hij glimlachte. ‘En daarna? Geen zorgen, ik zal je niet vergeten. Je bent misschien onsterfelijk, maar wat als je lichaam verbrandt? Wat heb je aan onsterfelijkheid als je de rest van je leven pijn lijdt?’
Hij draaide zich om. ‘Ik zie je vanavond weer, Valarie,’ zei hij koeltjes. ‘Heb je nog leuke jurken hangen waarmee ik Nyx kan verleiden?’ zei hij grijnzend. ‘Oh, jullie zullen zo’n pijn leiden… eindelijk rechtvaardigheid voor alle doden die jullie veroorzaakt hebben!’
Lachend liep hij de trap weer op, met de lokken van Valarie in zijn handen en een drievoudig slot op de kelder waar Valarie opgesloten zat.

[Nano]

Nyx Verschijnselde voor de eerste poort van het landhuis waar Valarie op dit moment verbleef. Hij had zijn pak toch iets wilder gemaakt door de onder-zoom van zijn colbert gedeeltelijk uit te scheuren. Te net was niks voor hem.
Hij was benieuwd wat Valarie allemaal wou bespreken. Op het moment als zij hem uitnodigde binnen haar verblijf moest het wel belangrijk zijn, hiervoor wou ze nooit vrijgeven waar ze te vinden was. Hij opende de poort met een beweging van zijn hand en liep langzaam het terrein op. Wat wist Lingaard allemaal over Dimitri? Het voelde enorm alsof ze het een en het ander achterhield. Ze wou vrij snel afspreken bij haar thuis.
Wat Nyx absoluut niet moest vergeten, was dat dit een zakelijk etentje was. Geen date. Iets waarvan hij wist dat hij er moeite mee ging hebben. Vooral omdat het met Valarie was. Hij dacht nog even terug aan hun toevallige meeting binnen het Ministerie van Toverkunst. De zoen die ze beide in karakter van de ander hadden meegemaakt, had iets geplant bij hem. Wat het precies was, was hij nog niet achter.
Eenmaal aangekomen bij de voordeur bekeek hij zichzelf nog eens goed in de reflectie van de ramen. Het kon er mee door. Hij belde aan en draaide zichzelf om.
Hij had nog getwijfeld of dat hij iets van bloemen mee moest nemen. Al snel was hij tot de conclusie gekomen dat Valarie geen bloemenmens is, meer een schedel mens, en een goed idee om iemand een schedel cadeau te geven vond hij het niet. Wel had hij, diep weggestopt in de binnenzak van zijn colbert, een nieuwe toverstok voor Valarie. Handgemaakt met een kern van Feniksveer, geplukt van zijn eigen feniks. De kennis van toverstok-kunde kon hij eindelijk eens gebruiken, en Valarie's toverstok was uitermate toe aan vervanging. Hij twijfelde of dat het wel slim was om deze direct aan haar te geven. Hij merkte op dat het nogal een gevoelig onderwerp was voor haar. Nyx zag het ook als een vorm van cadeau vanuit hun bondgenootschap. Maar dat kwam later wel.
Toen Valarie eenmaal de deur opendeed draaide hij zichzelf om en bekeek haar eens goed. Ze zag er enorm verzorgd uit. Het eerste wat hem opviel was de makeup die ze op had. Het stond haar net en was niet geweldig opgedaan, maar hij besloot er niks over te zeggen. De jurk die ze aanhad was pikzwart, maar was toch extreem sexy.
"Ik was dus niet de enige die zichzelf een beetje heeft opgefrist." Grapte hij, waarna hij een stap naar binnen zette toen Valarie knikte. Het viel hem op dat het vertrek enorm kil aanvoelde. Hij had niks anders verwacht van Valarie, al had hij wel het vermoede dat ze normaal iets meer opgeruimd leefde. Het leek alsof er een flinke vechtpartij heeft afgespeeld. Hij draaide zichzelf weer om naar Valarie en bekeek haar nog eens goed.
"Dus, wat staat er op de agenda voor vanavond?"

[Timsel]

Dimitri had zichzelf wel eerder vermomd met Wisseldrank, maar nog nooit in een vrouw. Het was een bijzondere ervaring. Ineens was zijn voorgevel breed en zwaar. Een jurk aandoen had hem ook behoorlijk wat tijd gekost, en daarna had hij wat geoefend met op hakken lopen. De make-up ging wel heel waardeloos; hij had altijd gedacht dat het super makkelijk zou zijn, maar hij had wel een uur zitten kloten om het goed te laten zitten.
Maar toen hij nou eenmaal gekleed en opgedoft was, zag hij er oprecht best wel sexy uit. Alleen wat zwaar, daar moest die Valarie wel echt aan werken. Al betwijfelde hij of ze daar de kans toe kreeg.
Toen hij de deur open deed, zag hij Nyx in de deuropening staan. Een van zijn twee doelwitten. Die sowieso vanavond uit de weg gewerkt werd. Hij trok het jurkje nog wat rechter, zodat de voorgevel wat duidelijker werd.
Hij glimlachte koeltjes, zoals Lingaard ook zou doen. ‘Welkom,’ zei hij koeltjes. ‘Kom binnen.’
Hij begeleidde Nyx naar binnen, stuntelde wat met de hakken (wat Nyx gelukkig niet zag) en begeleidde hem naar de eetzaal.
‘Ga lekker zitten,’ zei hij. ‘Maak het jezelf gemakkelijk. Mijn huis-elf bereidt het eten voor. Wat wil je drinken? Bubbels? Champagne? Wijn? Bier? Het bloed van onze vijanden?’ grinnikte hij. Hij knikte naar de glazen. ‘Noem het maar en je krijgt het.’
Hij ging tegenover Nyx zitten en liet de grote boezem even goed en duidelijk zien. Daarna keek hij Nyx even diep in de ogen aan. ‘Je ziet er goed uit, Nyx. Leuk pak. Zo ken ik je helemaal niet. Had ik eigenlijk niet zo snel achter je verwacht.’ Hij keek naar zijn eigen glas. ‘Champagne. Om onze winst te vieren,’ zei hij met een knipoogje naar Nyx. Hij proostte. ‘Op een leuk… werkoverleg.’

[Nano]

Op aanwijzing van Valarie ging Nyx aan de tafel zitten. Toen pas viel hem haar decolleté op. Iets waar hij normaal niet enorm op lette bij Valarie. Nu leek het er echter op alsof ze wou dat hij het zag. Toen Valarie hem vroeg wat hij te drinken wou, keek hij haar pas weer recht aan. "Doe maar rode wijn." zei hij, waarna hij een glas pakte die zichzelf vulde.
"Jij ziet er ook absoluut geweldig uit Val." antwoorde hij koeltjes. Hij kon niet met complimenten omgaan, dus negeerde het maar een beetje. "Ik vind een beetje stijl op zijn tijd niet verkeerd. Een beetje class kan nooit geen kwaad toch?" zei hij, waarna hij zijn glas een beetje hief. "Op ons werkoverleg?" zei hij, met enig twijfel in zijn stem.
"Welke winst wil je overigens vieren Valarie. Er is nog geen winst. We zitten nogsteeds met mijn mollen probleem." zei hij daarna snel, waarna hij zijn glas neerzette en en sigaret uit zijn borstzak viste. "Rook je binnen trouwens?" vroeg hij, waarna hij de sigaret al aanstak toen hij de kristallen asbak op tafel zag staan. Vragen stellen waar je het antwoord al op weet. Teken van ontkenning, angst of onzekerheid.
"Ik vind het natuurlijk geen probleem dat mijn dooddoeners zich bij jou voegen. Dan weet ik dat ze goed terecht gekomen zijn en we nogsteeds voor hetzelfde doel vechten. Het kan alleen wel voor problemen zorgen als deze mol voor het Ministerie werkt. En dat treft jou ook." zei hij, waarna hij nog een hijs van zijn sigaret nam en verder achterover ging zitten met zijn benen over elkaar. "Ik zie het allemaal niet meer Val."

[Timsel]

Het was duidelijk dat Nyx zich niet volledig op zijn gemak voelde. Zijn blikken schoten steeds van het plafond boven zijn hoofd naar de grote boezem voor zijn neus. Hij vroeg een vraag, waarbij hij niet eens wachtte op het antwoord… hij was onzeker. Hij wist het niet zo goed. Er was angst, en dat was waar Dimitri gebruik van zou gaan maken. Uiteindelijk zei Nyx zelfs dat hij het niet meer wist. Dat alles met de mol in zijn leger.
Dimitri knikte. ‘We moeten die mol goed aanpakken,’ zei hij zakelijk. ‘Ik stel voor om veritaserum te gebruiken. Heel saai, heel cliché, maar we moeten iets,’ zei hij langzaam. ‘Eén mol kan zich dupliceren naar twee mollen. Met name als het Ministerie er inderdaad iets mee te maken heeft.’ Hij stak zelf ook een sigaret op.
‘Ik weet trouwens niet of je hier mag roken,’ zei hij prompt. ‘Het is niet mijn huis. Over een week komt de eigenaar, een Schouwer, terug van zijn vakantie. Dan zal ik alle sporen wissen en dan moet hij maar kijken wat hij met de gele muren doet,’ zei hij grijnzend.
‘Maar Veritaserum dus. Iedereen moet verplicht twee uur geïsoleerd zitten, om te zorgen dat er geen wisseldrank in het spel is, dan een glas Veritaserum en dan… tja, dan is het aan ons.’ Hij glimlachte. ‘Misschien een idee om hem of haar aan het plafond te hangen terwijl vogels aan zijn huid pikken? Of hem vervloeken waardoor hij voor altijd pijn zal lijden?’
Hij glimlachte bemoedigend. ‘Het komt in ieder geval goed. Sowieso denk ik dat ik bijna mijn meesterzet kan doen. Dan is de oorlog snel gewonnen.’ Misschien vanavond al, voegde hij er in gedachten aan toe.
Dat herinnerde hem eraan: de huis-elf.
‘HINKIE?’ brulde hij naar de keuken. ‘Waar blijft in Zwadderaarsnaam blijft dat eten?’

[Nano]

Nyx lachte om de opmerking van de schouwer. Ze heeft gewoon hetzelfde geflikt als wat hij heeft gedaan met zijn verblijf.
Het idee van Valarie om Veritaserum te gebruiken klonk Nyx als gezang in zijn oren. "Veritaserum is zeker een goed idee. Dan hoop ik alleen dat jij iemand kent die het kan maken, want mijn brouwels kwamen niet verder dan wisseldrank en thee." grapte hij.
Toen Valarie begon over haar meesterzet, keek Nyx haar strak aan. "Welke meesterzet? Wat ben je van plan Val?" vroeg hij. In plaats van hem te beantwoorden bulkte Valarie opeens door de hele ruimte. 'Hinkie?!'
Al snel daarna kwam een jonge huiself de kamer inlopen met twee borden gevuld met heerlijk uitziend eten. Een flink stuk gegrilde zalm, gewokte groenten en iets wat leek op verse aardappels. Een interessante combinatie. De huiself plaatste de borden netjes, gaf een buiging en verdween snel weer, waarschijnlijk ergens in een hoekje afwachtende wat de volgende opdracht zal zijn.
Nyx pakte zijn vork op en drukte zachtjes in de zalm, die nog vrij sappig leek te zijn. "Zozo. Flink uitgepakt? Vanwaar de eer?" Vroeg hij, waarna hij zijn sigaret uitdrukte in de asbak en Valarie recht aankeek. "Overigens. Nog een dingetje voordat ik aan dit heerlijk uitziende maaltijd begin. Je zei vanmiddag dat er iets was met Dimitri. Je vertrouwde hem niet en wil hem in de gaten houden. Waar komt die wantrouwen precies vandaan? Je leek er vrij.. Serieus over?"

[Timsel]

‘Hinky is een geweldige kok,’ zei Dimitri koeltjes toen Hinky binnenkwam met het eten en de schalen voor hen opende. Een stuk vlees, wat groenten en wat aardappelen. En voor Nyx dan een laagje gif. ‘Wat sta je nou te staren?’ snauwde ze naar de huis-elf toen hij bij de tafel bleef staan. ‘Je ziet toch dat ik bezig ben? Ga wat nuttigs doen!’
‘J-ja, meesteres,’ stamelde Hinky en liep weer snel weg.
Hij keek weer naar Nyx, die begonnen was met eten. ‘Mijn meesterzet vroeg je naar hè?’ zei hij koeltjes. ‘Hmm… dat ga je zo snel mogelijk zien. Het is iets waarmee we onze vijanden binnen korte tijd uit kunnen schakelen. Ik ga dat niet aan de grote klok hangen. Voor hetzelfde geld ben jij de mol.’
Hij nam een slok van zijn champagne. ‘En over Dimitri… ja. Ik vertrouw hem niet, voor geen meter. Hij straalt iets uit, maar kom maar eens met bewijs. Hij is een bekwame tovenaar. Volgens mij heeft hij meer in zijn mars dan hij voordoet.
Ik ken hem, zoals ik al zei, van school,’ vertelde Dimitri. ‘Stille jongen uit Ravenklauw, paar boven mij. Ondanks dat hij ouder was, goed slachtoffer voor vloeken. Totdat hij terug begon te vechten. En goed ook.’ Hij fronste. ‘Het verbaast me überhaupt dat Dimitri Dooddoener is geworden.’
Hij keek nieuwsgierig op van zijn eigen bord om te zien of Nyx het gif al had ingenomen. ‘Je ziet een beetje bleek,’ zei hij koeltjes. ‘Is het eten niet lekker?’