I Challenge You

[Blossom]

Ze lag in een deuk en daardoor kon hij er ook wel echt om lachen. Het was ook een achterlijk idee, toch? In ieder geval was hij met vlag en wimpel geslaagd voor deze opdracht, en dat gaf hem het gevoel dat hij zo’n beetje de hele wereld aankon. Hij boog als een echte artiest voor de luid applaudisserende Maria.
Daarbij: rappen was stoer. Zijn ouders zouden het kansloos noemen, nou, dat zei dan toch genoeg? Desondanks was het zijn genre niet.
“Het is je geraden om deze opdracht te laten slagen!” lachte hij. “Want tja… tegenprestaties, hè?”
Het was toch zo, dat als hij een opdracht had aangenomen en uitgevoerd, de volgende opdracht door hem verzonnen moest worden, en dat Maria die dan moest uitvoeren?
Het probleem was echter, dat Maria zich had voorbereid en hij niet.
Met zijn armen in elkaar geslagen richtte hij zich op en wist… niks. Jeetje, hier moest hij even een tijdje over nadenken - en probeer nog maar eens creatief te zijn na het opratelen van een Spaanstalige tekst! Hij kon beter even naar de Ravenklauwtoren rennen en Aster vragen om met hem mee te denken… O, wacht! rennen!
Sporten was zijn tweede natuur en net zoals de opdracht van Maria duidelijk op haar lijf geschreven was, was het uitvoeren van een sportieve uitdaging typisch iets voor hem om te verzinnen.
“We gaan naar de begane grond, bij de eerste bewegende trap. Vanaf daar loop je helemaal naar boven, maar pas op: je mag slechts twee keer op een trap staan die zich in beweging zet. Alle andere trappen die je neemt, moeten op het moment dat je erop loopt, stilstaan.”
Dat was eigenlijk een beetje zoals levend schaken, maar dan levend Mario - ha, dan speelde ze geen Mario, maar Maria - voor bonuspunten en andere challenge-onzin.
“Deal?” vroeg hij. Hij ging niet bij voorbaat de concessie doen dat hij anders eerst al haar tien opdrachten zou doen voor dat zij aan de zijne zou beginnen.