I Challenge You

[Blossom]

Eigenlijk moest Anthony altijd lachen als hij Anthonio genoemd werd, want de enige die dat deed was zijn vrolijke afdelingsgenote Maria. Dat meisje was prettig gestoord, en op de één of andere manier waren ze aan elkaar gewaagd. Het was nogal een aparte vriendschap, speciaal toegespitst op hun beider competitiedrang. Uitdagend keek ze hem nu weer aan. Hij moest een volkslied ten gehore brengen. 
“Een marathon?” vroeg hij lachend. “Met eenzijdige voorbereiding zeker?” Ze had er natuurlijk al een tijdje op zitten broeden. 
“Oké, een volkslied.” Hij nam zowel de uitdaging als het papiertje aan en bekeek het. “Daar moet ik éven op oefenen, dat mag toch wel?”
Hij mocht het zingen, óf op een instrument bespelen. Niemand in Griffoendor wist dat hij eigenlijk best nog muzikaal was aangelegd, dat hij klassieke stukken uit zijn hoofd kende en ook met zijn viool kon spelen. Dat geheim liet hij liever liggen daar waar het lag; bij Aster, die meer van hem wist dan wie ook. 
Nee, alles wat hij deed, moest in zijn ogen stoer zijn, dus geen vioolgejank, hoe mooi hij dat stiekem ook vond. Hij kreeg een kwartier de tijd. EEN KWARTIER? Snel dacht hij na en besloot dat hij liever compleet voor paal stond dan dat hij de uitdaging zou verliezen.
“Deal,” antwoordde hij. 
Zijn ogen walsten over de tekst. Hij kende geen Spaans, al had hij wel ooit eens geleerd hoe hij een biertje moest bestellen. Het zou dus sowieso een fiasco worden om een Spaanstalige tekst te zingen, aangezien hij ook niet kon zingen, en eigenlijk wist hij de melodie ook niet. Lekker, dan. 
Toch leerde hij de tekst (al wist hij ook de uitspraak van al die woorden niet) zo’n beetje uit zijn hoofd en probeerde er ritme in te vinden. 
Dertien minuten lang bleef hij naar het briefje staren. Daarna liep hij naar de jongensslaapzaal, waar hij zijn zonnebril uit zijn hutkoffer diepte. 
“Dames en heren,” zei hij toen hij met een gangsterloopje de leerlingenkamer weer betrad. “Ik ga een door Maria geschreven lied voor u rappen. Het klopt als u er geen bal van verstaat.”
Human beatboxen kon hij ook niet, maar hij deed een poging, en blikte nog weer eens op het briefje.
“Dos cervezas por favor,” rapte hij gewichtig. “Esta es una canción escrita por una chica dura. Ella baila flamenco y come paella.” 
Zo, dat klonk als een baas.