Stones and Storms

[Timsel]

Standing stones. De eerste sporen van magie in het Verenigd Koninkrijk. Een legendarische vondst, volgens sommigen van onschatbare waarde, maar moeilijk te vinden door de beveiligingsspreuken die de aloude druïden van weleer hadden uitgesproken over de stenen. Owen was ervan overtuigd dat deze supersonische, ultrazeldzame stenen hem verbazingwekkende en megakrachtige nieuwe magie konden geven. En hij was vastberaden om er een te vinden.
Owen had zich erop gekleed om een lange wandeling te maken; speciale wandelschoenen, een cape die je tot een capuchon kon omvouwen als het ging regenen en een grote, superzware tas met allerlei gereedschappen om door de bergen te kunnen trekken. Je wist maar nooit wat er allemaal ging gebeuren. Het gebied stond erom bekend om supersonische ultragevaarlijke stormen te hebben waardoor het megagevaarlijk werd om zomaar door het landschap te trekken. Maar het was het waard. Hij wilde de beste tovenaar ter wereld worden en dan had je dat er wel voor over.
Hij had gelogeerd in de herberg – het had hem het echte gevoel gegeven dat hij een jonge versie van Gandalf was of zo, die onderweg was om wat orcs uit Mordor een pak rammel te geven. Hij miste alleen de baard en de wandelstok. Hij probeerde al tijden een baard te groeien omdat hij zeker wist dat dit hem nog intimiderender zou maken dan zijn geweldige verschijning al vertoonde.
Helaas was een held op sokken niet zo cool; hij zocht een halfuur naar zijn wandelschoenen, tot hij zich besefte dat hij die al aanhad. Oh, wat vond hij het spannend. Met een wildvreemde het gevaarlijke en heuvelachtige terrein verkennen… maar het was het waard.
Hij was echter verbaasd toen hij buitenkwam en de persoon in kwestie al kende. Of nou ja, van uiterlijk. En van naam. Het was een meisje. Owen slikte. Dat hadden ze niet gezegd! Hij verloor altijd zijn coolheid wanneer er meisjes bij kwamen kijken. Behalve bij Selena, maar hij had op de één of andere manier deze uit een vorig leven te kennen.
Hij schraapte zijn keel. Kom op, Owen. Wees de superheld die je diep van binnen bent! Je kunt dit! Je bent megacool, flex als een flinster en superscherp.
Het scheelde wel dat dit meisje lesbisch was. Of nou ja, dat zeiden zijn afdelingsgenoten. Maar toch!
Hij stapte dapper naar voren en knikte haar gewichtig toe. ‘Hee daar, meid van Zweinstein! Wat fijn dat ik een bekend gezicht hier tref in de legendarische en superbijzondere omgeving van dit prachtige gebied! Ben jij ook opzoek naar de standing stones, milady?’
Nou, dat kon toch niet beter gaan?