Rhossili Bay

[Blossom]

Ze knikte toen Tariq meelevend reageerde op haar vorige relatie. Ja, het was moeilijk. En inderdaad veranderde het perspectief als ze de relatie van een afstand bekeek.
“Het doet eigenlijk nog steeds een beetje pijn,” gaf ze toe. “Ik… was mede auteur van een Kruidenkunde-boek, maar mijn naam staat er niet in. Mijn ex ging ermee vandoor en dan zei hij: ‘we hebben er samen toch een goed inkomen van? Jij was mijn leerling, dus ik kan het niet toelaten jouw naam op de kaft te laten drukken.”
Ze keek even naar het met visnetten beklede plafond van het scheepswrak.
“Ik dacht eerst dat hij gelijk had. Dat het boek inderdaad beter verkocht werd als mijn naam er niet op stond. En ik dacht ook dat ik hem nooit verlaten zou, dus wat maakte het financieel dan uit?”
Ze dacht er liever niet meer aan terug. Honderd keer liever luisterde ze naar wat Tariq te zeggen had over zijn jeugd. De periode van toen hij klein was, was soms veelzeggend over de persoon die hij was.
Ze had echter niet verwacht dat het allemaal niet zo rooskleurig was. Eventjes wist ze niet precies wat ze moest doen. Wederom haar excuus aanbieden? Een gesprek hoorde toch niet op excuses gebaseerd te zijn?
“Jeetje,” zei ze, en draaide haar bijna lege theekopje rond in haar handen, bij gebrek aan iets nuttigs om te doen. “Wat moet je eenzaam zijn geweest. Ben je nooit op zoek gegaan naar je vader? Ook niet toen je eenmaal volwassen was? Als een plant die weten wil waar zijn wortels zijn?”
Natuurlijk was het zoeken naar een speld in een hooiberg, zeker als Tariqs moeder erover loog. Maar tegenwoordig hadden Dreuzels technieken om mensen op te sporen, toch? Ze wist het eigenlijk niet zo goed. 
Met een glimlachje bestelde ze de daiquiri die Tariq ook weer nam. Ze had er al een hele tijd aan gedacht om die ook te bestellen en nu bood hij haar er eentje aan!
“Proost,” zei ze toen ze het glas hief, en praatte daarna pas weer door.
“Ik woonde hier in Wales in een voor Dreuzels verborgen cottage met een grote tuin. Mijn ouders hadden een hobby aan het verzorgen van magische planten, maar dat was voor mij niet altijd even goed.” Ze lachte, vooral omdat ze nu toch maar weer eens terug waren bij Tariqs beroep. “Ik ben nogal eens in het St. Holisto beland omdat ik te nieuwsgierig was naar Mandoragora’s, Langbladig weekblad en Pufpeulen. Ik moest per se alles aanraken, ook al zei mijn moeder honderd keer dat ik met mijn oogjes moest kijken!”