Weg

[Rowace]

Damien vroeg zich af of Eliza doorhad wat ze met hem deed. Ook toen hij tien minuten later de laatste gasten naar buiten dirigeerde, voelde hij nog altijd haar streling op zijn onderkaak en de bijna wanhopige hand die ze om zijn pols had geslagen om hem nog even een moment bij zich te houden in de badkamer. Zijn huid leek in brand te staan op de plaatsen waar ze hem had aangeraakt en hij voelde zich meer aangeschoten dan met alle biertjes bij elkaar die hij die avond had gedronken.
Het voelde heerlijk en vreselijk tegelijkertijd, die roes. Want hij wist dat hoe verschrikkelijk ze het vond om te accepteren dat haar bovennatuurlijk aantrekkingskracht een onvermijdelijk deel van haar was, dat ze nooit echt kon uitschakelen. Hij wilde zich niet zo voelen nu – ze had geen verliefde puppy nodig, maar gewoon haar beste vriend, zo veel was hem al in de eerste tel duidelijk geweest. Bovendien had ze een vriendin. Hij voelde zich pervers omdat hij het beeld maar niet uit zijn hoofd leek te krijgen waarin hij haar in zijn armen nam en haar zachtjes overal kuste tot haar vermoeide verdriet weg was.
Dit waren niet gedachten die hij wilde hebben – hij had altijd boven die jongens gestaan die beweerden dat ze alleen maar vreemd waren gegaan omdat ze geen weerstand hadden kunnen bieden aan de charme van het Glamorgana-meisje met wie ze in bed waren gedoken. Uiteindelijk was het altijd nog hun eigen keuze geweest om zich mee te laten voeren in hun dronken verliefdheid, hield hij zich voor. Hij had nooit verwacht dat het hem zou overkomen, maar hij was blij dat hij haar even in de badkamer achter had kunnen laten en weer tot zichzelf had kunnen komen terwijl hij zijn vrienden met een laatste drankje de nacht in stuurde. Hij was teleurgesteld in zichzelf en hoopte dat Eliza het niet gemerkt had, want ze was al van slag genoeg zonder dat ze ook nog geconfronteerd moest worden met haar ongelukkige gave.
Als laatste bleven Blue en zijn broer over. Gelukkig slaagde hij erin om hen duidelijk te maken wat er aan de hand was, zonder dat hij Blues gevoelens krenkte. Ze was altijd al te lief geweest voor haar eigen bestwil, zo gemakkelijk als ze zichzelf wegcijferde als ze daar een onbekende vriendin mee kon helpen. Ze had zelf meteen voorgesteld om even een nachtje naar haar moeder te gaan, ook al zou ze daarvoor de laatste trein moeten nemen naar Brighton, die pas rond halftwee zou aankomen. Toen Damien tegenkrabbelde, had Trevor met zijn gebruikelijke charme gezegd dat ze wel een nachtje bij hem kon komen crashen, wat een stuk dichterbij was. Tegen Damiens verwachtingen in stemde Blue toe en nog voor hij zich schuldig kon gaan voelen, had ze al een tasje met toiletspullen bij elkaar gezocht.
Damien verzekerde haar ervan dat het echt niet aan haar lag, gaf haar een knuffel waarmee hij zichzelf weer met beide benen in de aarde plantte en beloofde haar dat hij haar de volgende dag aan Eliza zou voorstellen. Trevor gaf hem een veelbetekenende blik, een klap op zijn schouder en ging Blue toen voor naar buiten, terwijl hij haar op het hart drukte dat ze er goed aan had gedaan zich niet midden in een episode te begeven van het epische liefdesverhaal dat Damien en Eliza heette. Damien keek hen na door de gang en vroeg zich af of het wel zo’n slim idee was geweest om Blue weg te sturen. Het was tenslotte haar huis, niet dat van Eliza. Maar voor hij een laatste protest kon uitbrengen, gooide Trevor hem een sarcastisch kushandje over zijn schouder en verdwenen ze in het trappenhuis.
‘De kust is veilig,’ riep Damien door de badkamerdeur. Hij klopte, opende de deur op een kier, hield zichzelf voor dat hij gewoon Eliza’s beste vriend kon zijn en stapte naar binnen. ‘Hey, lief.’