Grijze dagen

[AlessaJess]

De ‘ze zijn best veilig, hoor’ opmerking van Trevor bleef de rest van de rit door haar hoofd spoken en het kostte meer moeite dan normaal om het van zich af te zetten. Hoe hij zo ongelofelijk slim in de rest van zijn leven en toch zo onnozel kon zijn als het ging om geld was haar een raadsel. Het viel haar dan ook pas op hoe veel zijn humeur wat bij was getrokken toen hij haar zijn versie van een compliment gaf door de TomTom af te vallen en haar de leiding te laten nemen. Ze voelde een klein glimlachje over haar mond kruipen die alleen maar breder werd toen hij de muziek aanzette en ze de CD herkende. Ze wilde net haar mond opentrekken toen hij het eerste nummer skipte. En de twee nummers erna ook, tot ze aan het luisteren waren naar een viool-piano compositie die ze maar al te goed kende. Haar mond viel open. Wat was het toch ook een schat! Ze keek hem vanuit haar ooghoeken aan terwijl hij met een net niet stoïcijnse uitdrukking  achter het stuur zat. De hele CD stond vol met allemaal nummers van Damien en één van de enige twee waarbij hij haar en haar viool om hulp had gevraagd, zette Trevor nu op.
Ze besloot er niks van te zeggen – ze wist niet eens wat ze erop moest zeggen om Trevor niet in de verlegenheid te brengen. Nou ja, bijna niks. Ze wachtte tot ze aan waren gekomen bij het gebouw, zodat ze niet steeds haar verhaal hoefde te onderbreken voor wegwijzering. Het pakhuis gaf vanaf buiten al een geweldige sfeer af.
“Het was echt zo vaag om daaraan mee te werken.” Hier had ze het al tijden met iemand over willen hebben, maar het kwam er maar steeds niet van. Maar ja, gegeven paard en zo… “Ben je wel eens met Damien mee geweest naar school? Nee, wacht, laat maar.” Ze schudde haar hoofd en rolde haar ogen even om haar eigen stommiteit. “Heb je de binnenkant van dat gebouw ooit gezien? Op de gangen na waar we doorheen werden geleid voor de recital natuurlijk.” Voor een normaal persoon zou er geen verschil tussen die dingen hebben gestaan, maar met hen… “Het is echt mega. En zó mooi! En er lopen zelfs overdag allemaal mensen rond in pak en weet ik niet wat. Ik voelde me echt zwaar geïntimideerd om daar zo rond te lopen…” Trevor zwaaide galant naar het gebouw en Blue lachte hem toe. “Dank u wel, meneer!”