16/08/2020, 13:31
“In orde.”
Oh wow… Blue stond even als aan de grond genageld. Het was haar gewoon gelukt! Het duurde misschien iets langer dan gebruikelijk voor ze haar handen weer genoeg kon laten werken om het pasje aan te pakken, maar toen ze het deed kwam ze weer helemaal los. “Dank u wel. Fijne dag nog meneer. Werk ze!” Ze plakte haar meest brede grijns op haar gezicht en liep met het meisje weg die een lange fluit uitblies. “Wow, dat was close.” Blue keek d’r vanuit haar ooghoeken aan en voelde de grijns door haar gezicht breken in een brede lach. “Dat mag opgaan voor understatement van de eeuw…” Ze kon bijna haar lachen niet meer inhouden tot het meisje begon over vroeger. Tja. Dat rottige werkje was er dus ook nog. Ze voelde gelijk haar humeur weer iets dimmen. Ze wilde haar mond openen toen ze stom werd geslagen door de grootte van deze ruimte. Hoe veel mensen konden hier eigenlijk naar binnen!? Het meisje naast haar begon weer te praten en bracht een goede vraag op.
“Nou ja… de backstage fotografie begint pas over tien minuten en eigenlijk moet ik daarvoor nog mijn spullen op gaan zetten…” Blue keek het door zwevende lampen verlichtte veld over en maakte een snelle beslissing. “Maar het kan geen kwaad om even rond te kijken en de plek te verkennen? Kijken waar we de beste foto’s van zowel het podium als het publiek kunnen maken?” Ze zette haar tas neer zodat het meisje de spullen erin kwijt kon en een beetje normaal rond kon lopen. “Ik heb je trouwens nog iets te vertellen. Beetje vreemd misschien en überhaupt een lang verhaal, maar…” Blue gaf op en rommelde wat door haar tas heen tot ze een pasjeshouder vond. Ze gaf het meisje een van de lichtblauwe kaartjes met gouden letters aan en wachtte gespannen op haar reactie.
Hi, mijn naam is Hazel “Blue” Hathaway, maar dat weet je waarschijnlijk wel, want daarom geef ik je nu dit kaartje. Ik ben door de nu-niet-meer-zo-nieuwe drakenpest mijn volledige geheugen kwijt geraakt. Dat betekent dat ik ook niet meer weet wie jij bent. Maar nieuwe start, nieuwe kansen en zo. Heb je nog vragen? Stel ze maar. Zo niet mag je jezelf weer voorstellen en me vertellen hoe wij elkaar kennen. Dank je.
Trevor had gezegd dat hij de kaartjes had gemaakt omdat ze er altijd een zooitje van maakte als ze het zelf probeerde te vertellen, maar iedereen had haar altijd prima begrepen als ze het zelf uitlegde. Het probleem was de brok in haar keel en haar neiging om eroverheen te praten, wat ook de reden was dat ze het kaartje – dat ze ondertussen uit haar hoofd kende – niet gewoon zelf opdreunde. Ze waren door heel veel –iets minder aardige – versies heengegaan voor ze uiteindelijk hierop uitkwamen. Volgens Damien was het de perfecte combinatie en mooi to the point. Volgens zowel Trevor als Blue had het een verkeerde toon gehad, maar allebei vonden ze dat het een andere kant op aangepast had moeten worden – hij directer, zij wat aardiger. Dus hadden ze het maar zo gehouden.
“Dus. Vragen?” vroeg ze met een gespannen glimlach, toen het leek alsof het meisje klaar was met lezen.
Oh wow… Blue stond even als aan de grond genageld. Het was haar gewoon gelukt! Het duurde misschien iets langer dan gebruikelijk voor ze haar handen weer genoeg kon laten werken om het pasje aan te pakken, maar toen ze het deed kwam ze weer helemaal los. “Dank u wel. Fijne dag nog meneer. Werk ze!” Ze plakte haar meest brede grijns op haar gezicht en liep met het meisje weg die een lange fluit uitblies. “Wow, dat was close.” Blue keek d’r vanuit haar ooghoeken aan en voelde de grijns door haar gezicht breken in een brede lach. “Dat mag opgaan voor understatement van de eeuw…” Ze kon bijna haar lachen niet meer inhouden tot het meisje begon over vroeger. Tja. Dat rottige werkje was er dus ook nog. Ze voelde gelijk haar humeur weer iets dimmen. Ze wilde haar mond openen toen ze stom werd geslagen door de grootte van deze ruimte. Hoe veel mensen konden hier eigenlijk naar binnen!? Het meisje naast haar begon weer te praten en bracht een goede vraag op.
“Nou ja… de backstage fotografie begint pas over tien minuten en eigenlijk moet ik daarvoor nog mijn spullen op gaan zetten…” Blue keek het door zwevende lampen verlichtte veld over en maakte een snelle beslissing. “Maar het kan geen kwaad om even rond te kijken en de plek te verkennen? Kijken waar we de beste foto’s van zowel het podium als het publiek kunnen maken?” Ze zette haar tas neer zodat het meisje de spullen erin kwijt kon en een beetje normaal rond kon lopen. “Ik heb je trouwens nog iets te vertellen. Beetje vreemd misschien en überhaupt een lang verhaal, maar…” Blue gaf op en rommelde wat door haar tas heen tot ze een pasjeshouder vond. Ze gaf het meisje een van de lichtblauwe kaartjes met gouden letters aan en wachtte gespannen op haar reactie.
Hi, mijn naam is Hazel “Blue” Hathaway, maar dat weet je waarschijnlijk wel, want daarom geef ik je nu dit kaartje. Ik ben door de nu-niet-meer-zo-nieuwe drakenpest mijn volledige geheugen kwijt geraakt. Dat betekent dat ik ook niet meer weet wie jij bent. Maar nieuwe start, nieuwe kansen en zo. Heb je nog vragen? Stel ze maar. Zo niet mag je jezelf weer voorstellen en me vertellen hoe wij elkaar kennen. Dank je.
Trevor had gezegd dat hij de kaartjes had gemaakt omdat ze er altijd een zooitje van maakte als ze het zelf probeerde te vertellen, maar iedereen had haar altijd prima begrepen als ze het zelf uitlegde. Het probleem was de brok in haar keel en haar neiging om eroverheen te praten, wat ook de reden was dat ze het kaartje – dat ze ondertussen uit haar hoofd kende – niet gewoon zelf opdreunde. Ze waren door heel veel –iets minder aardige – versies heengegaan voor ze uiteindelijk hierop uitkwamen. Volgens Damien was het de perfecte combinatie en mooi to the point. Volgens zowel Trevor als Blue had het een verkeerde toon gehad, maar allebei vonden ze dat het een andere kant op aangepast had moeten worden – hij directer, zij wat aardiger. Dus hadden ze het maar zo gehouden.
“Dus. Vragen?” vroeg ze met een gespannen glimlach, toen het leek alsof het meisje klaar was met lezen.
![[+]](https://nomaj.nl/images/emerald/collapse_collapsed.png)