En even wist ik het niet meer

[AlessaJess]

“Ehm…” Hazel was even verslagen door de menukaart. Het was ondertussen zo’n normaal gevoel aan het worden dat ze zich waarschijnlijk minder op haar gemak zou voelen als ze een keertje iets normaal zou vinden, maar goed. “Aardappelpuree klinkt geweldig! Dank je.” Ze glimlachte naar hem. Het voelde nog niet helemaal natuurlijk – of in ieder geval nog niet helemaal gemeend – wat haar verbaasde. Ze meende wat ze zei en ze voelde zich echt dankbaar naar Damien. Waarom voelde dit dan zo onoprecht? “Als jij het zou willen bestellen, ga ik even…” Ze hield haar mobieltje omhoog en knikte ernaar. Pas nadat ze hem ontgrendeld had – voor ongeveer de twintigste keer in de afgelopen paar dagen – besefte ze zich hoe vaag het was dat ze op automatische piloot een soort hoofdletter B had ingevuld. Terwijl ze zich niet eens kon herinneren dat het ding van haar was, laat staan dat ze zich kon herinneren dat ze dat als wachtwoord had ingevoerd. Haar hoofd begon toeren te draaien waarvan ze niet zeker wist of haar lichaam er genoeg energie voor aanmaakte om haar hersenen niet vast te laten lopen. Ze merkte dat ze een tijdje roerloos naar haar mobiel had lopen staren – lang genoeg dat ze het wachtwoord nog een keer in moest voeren – en schudde zichzelf uit haar hoofd. Ze klikte haar moeders naam aan – nu ze erover nadacht was het een wonder dat ze überhaupt wist hoe haar mobiel werkte: ze had zo’n ding zonder knoppen nog nooit gezien voor ze wakker was geworden – en hij ging over. Halverwege de derde piep, besloot ze op te staan. Het voelde toch iets te ongemakkelijk om hier zo zittend te bellen.
Bij haar moeders zachte stem gleed er gelijk een soort warme deken over haar schouders. Ze liep iets verder de straat in en liep wat rondjes terwijl haar moeder haar wat kalmeerde. Toen Hazel haar vertelde dat ze alles zo ongelofelijk veel vond, stelde zij ook al voor om terug naar huis te komen. Het begon zo’n beetje als een teken te voelen dat de twee mensen die haar blijkbaar het beste kenden allebei wilden dat ze naar huis ging. Maar wat moest ze dan? Naar foto’s kijken van vroeger en vragen stellen aan haar moeder die haar toch geen antwoorden kon geven? Volledig de tovenaarskant in haar laten verwateren tot ze hopelijk haar geheugen ooit weer terug zou krijgen? Ze zou de hele middelbare school opnieuw moeten doen voor ze een baan als dreuzel zou kunnen krijgen en tegen die tijd hoopte ze toch echt wel dat ze gewoon haar echte leven weer op kon pakken. En ze had überhaupt geen zin om weer terug naar school te moeten gaan. De basisschool had nou niet haar meest blijde herinneringen en ze vroeg zich ten zeerste af of Zweinstein beter was geweest – daar zou ze Damien eens naar moeten vragen.
Dus ze zei nee tegen haar moeder. En ja tegen haar voorstel om binnenkort langs te komen. En al gauw dwong ze zichzelf om op te hangen zodat ze haar gezelschap niet te lang zou laten wachten. “Ik hou van je mam.” Ze hoorde haar moeder slikken aan de andere kant van de lijn. “Ik ook aapje. Ik ook.” Ze voelde een traan over haar wang glijden en hing snel op. Ze staarde nog even naar haar mobiel terwijl er meer tranen volgden, voor ze ze verwoed wegveegde en terug liep naar het restaurantje. Daar aangekomen nam ze even om naar de jongen te kijken die vriendelijk met de serveerster omging terwijl zij hun mokken drinken neerzette. Waarom hij? vroeg ze zich onwillekeurig af. Waarom was hij haar beste vriend geworden? Hij zag er aardig genoeg uit en bij merlijnsbaard leek hij gelukkig een beetje excentriek, maar waarom hij?
Ze schoof haar stoel naar achteren en ging met een lach weer zitten. Wat het antwoord ook was, zo’n beladen vraag wilde ze nu niet stellen. En misschien was het überhaupt wel slimmer om af te wachten en zelf het antwoord uit te vinden. Wie weet?
“Helemaal klaar. Oké, volgende vraag…” Ze keek even het terras rond en vond toen het antwoord voor haar neus. “Wat is mijn favoriete drinken nu? En hou ik eigenlijk nog steeds wel van chocomelk?” Ze wiebelde haar wenkbrauwen een beetje op en neer met een glimlach, voordat ze een slok nam van het heerlijk geurende goedje.