Bloed

[Merdyff]

Hoe verder hij doordrong in het woud, hoe minder zonlicht er in slaagde om tussen het dichte bladerdek door te dringen. De schaduwen werden steeds dichter en leken op den duur een eigen leven te gaan leiden. Onmogelijk om uit te maken welke schaduw er door welke tak veroorzaakt werd. De enige geluiden waren afkomstig van het geritsel van de bladeren. Elke tak die brak onder de hoeven van zijn paard, deed Crispin opschrikken. Geen enkel geluid wees erop dat er buiten de bomen en de planten leven was in het bos. Niet het gefluit van vogels. Niet het vrolijke gezoem van bijtjes of andere insecten. Hij kreeg het gevoel dat hij en zijn paard de enige levende wezens waren in het bos.

Toch moest er nog minstens één ander levend wezen zijn. Zij moest hier zijn. Dat moest gewoon. Waarom ze zich verborg op een godverlaten plaats als dit, wist hij niet, maar waar ze ook was, hij zou haar vinden. Al bevond ze zich te midden van een ijswoestijn. Om haar terug te zien, om haar terug naar huis te brengen, zou hij alles willen riskeren.

Nadat zij vertrokken was, had Zweinstein het grootste deel van zijn aantrekkingskracht op hem verloren. Het was enkel omdat Salazar Zwadderich al zijn invloed op hem had aangewend om hem te doen blijven, dat hij haar niet achterna was gegaan.

Zelfs Salazar had hem echter niet kunnen tegenhouden om te gaan toen Rowena Ravenklauw hem vroeg om haar dochter te zoeken. Hij had zijn paard opgezadeld en was meteen vertrokken. Hij had haar spoor doorheen heel Europa gevolgd, tot hij uiteindelijk in dit donkere woud in Albanië was terechtgekomen, waar ze nog niet zo lang geleden door een paar mensen gezien was. Zijn hart ging een beetje harder kloppen bij het idee dat hij haar weldra zou terugzien en ook zijn ademhaling versnelde lichtjes. Ze was niet ver meer. Hij voelde het.