Weg

[Rowace]

- Je verstopt je verraad in de hoeken van de nacht

Maar de straatlampen verlichten de schaduwkanten

die je overdag zo goed verbergen kan -

---

Het feestje dat hij voor Blue had georganiseerd was een stuk rustiger dan veel van de feestjes die ze hiervoor hadden gegeven, maar daardoor niet minder gezellig. Alleen hun meest directe vriendengroep was uitgenodigd – die, toen hij alle namen aan Blue opnoemde, toch groter bleek dan hij ooit had beseft. Toch was ze er niet voor teruggeschrokken om zo veel mensen in hun huis te laten die voor haar als vreemdelingen waren.
Er was muziek die afwisselend door Lila en Damien zelf werd uitgekozen, Polly had zoals altijd voor veel te veel en veel te lekker eten gezorgd, LoLa verzorgde uiteraard de drankjes en Elli had Blue geholpen met de sferische versieringen. In de keuken hingen Micky en Jeffrey van zijn studie rond, terwijl Trevor en Florence een hoekje van de woonkamer hadden opgezocht en verwikkeld waren in een strategisch kaartspel dat Damien niet begreep, maar waar een hoop zwart-paarse mist bij kwam kijken. Damien zweefde een beetje tussen alle groepen, om te kijken of iedereen het naar zijn zin had, er nog snacks moesten worden bijgevuld en of Blue niet te overweldigd raakte van alle nieuwe kennissen van wie ze de namen moest leren. Hij was net bezig het laken van hun laatste filmavondje aan de muur naast de haard te hangen zodat de bankhangers herinneringen konden ophalen en foto’s konden bekijken, toen de bel ging.
Damien keek verbaasd op. Zover hij wist, was iedereen aanwezig die was uitgenodigd. Een paar mensen hadden afgezegd. Misschien had Misty toch haar nachtdienst kunnen ruilen? Of waren Morrison en Emilien eerder terug van het dinertje bij Emiliens ouders?
‘Ik ga wel even,’ zei hij. Hij droeg het laken over aan Blue en Niklas.
Hij slalomde om de bank heen naar de gang. Om te zorgen dat de bas van het nummer dat nu op stond niet door de hele galerij zou dreunen, sloot hij de kamerdeur achter zich voor hij de voordeur opende.
Het was donker op de gang en de nieuwe bezoeker werd alleen verlicht door het oranjeachtige licht van de ganglampen. Toch herkende hij haar onmiddellijk. Hij merkte pas dat zijn mond een stukje open was gezakt toen hij hem weer sloot.
‘Eliza…? Wat…? Ik dacht dat jullie in China zaten?’
Eén blik op haar gezicht was genoeg om te zien dat er iets grondig mis was. Ze had die strijdlustige trek om haar mond die hem meteen vertelde dat die zogenaamde huiswerkopdracht onderdeel was van een uitgebreid wraakplan. Maar ze leek ook van streek – meer nog dan hij haar ooit eerder had gezien. Dit was niet het werk van een seksistische journalist of een opdringerige fan.
Damien stapte opzij om haar binnen te laten. ‘Kom erin. We hebben eigenlijk een soort feestje. Maar als je daar geen zin in hebt, stuur ik iedereen wel weg.’
Hij wierp nog een blik opzij en liet zijn ogen over haar gezicht glijden. Ze was adembenemend als altijd, en een deel van hem wilde haar het liefst meetrekken naar een rustig hoekje zodat hij in haar schoonheid kon verdrinken, maar tegelijkertijd zag hij de wallen onder haar ogen en de klitten in haar haar, die erop leken te wijzen dat ze al minstens een dag niet geslapen had. Een vlaag van woede borrelde omhoog in zijn borst. Hoe kon iemand haar dit aandoen? Zíjn Eliza…
Hij hield de deur van de badkamer open; zelfs als niemand fan van haar zou zijn, zouden ten minste Jeffrey en Micky haar meteen herkennen en daar had ze duidelijk geen behoefte aan. Zelf liep hij de kamer weer in en floot hard op zijn vingers. De muziek hield abrupt op.
‘Feestje is voorbij, jongens. Het was gezellig, maar er is iets tussengekomen en dat gaat even voor. We halen het later wel weer in.’