12/08/2020, 09:30
‘In orde.’
Wat? Holy shit, het is me… gelukt? Stomverbaasd zag ze hoe de bewakingsman het pasje teruggaf aan – Olivia ving een blik op van haar perspas – Blue. Olivia knikte dankbaar naar de beveiligingsman en liep daarna haastig voorbij het beveiligingspoortje na nog een blik opgevangen te hebben van de vele beveiligingsapparatuur. Dat was een stuk makkelijker dan gedacht! Ze moesten hier de beveiliging aanscherpen.
Pas toen de beveiliging uit hun zicht was, wierp ze zich dankbaar op Blue in een dikke omhelzing. ‘Wow. Dat was close,’ zei ze daarna, en floot even opgelucht. ‘Echt, dankjewel dat je voor me bent ingesprongen. Doet me aan vroeger denken,’ zei ze met een grijns. Ze besefte zich dat ze nu een paar smoesjes moest bedenken om dit feit te kunnen ondersteunen, maar daar was ze nu ondertussen wel goed in.
Olivia loog veel; tegen leraren dat ze haar huiswerk kwijt was geraakt, ziek was geweest, of tegen haar vader, wanneer hij haar vroeg waarom er platgedrukte sigaretten op het terrein lagen, of tegen vrienden en vriendinnen, wanneer ze iets moest bedenken om hun aandacht te krijgen of financieel ondersteund te worden – ze had alleen nog nooit gedaan alsof ze iemand kende, terwijl dat helemaal niet zo was.
Misschien was het handigste om nu weg te gaan en ‘haar werk’ te doen, maar tegelijkertijd… ze was verdomme backstage, terwijl haar vriendinnen ergens op de achterste rij zaten en de hele tijd verrekijkers moesten gebruiken om ook maar iets van de band te kunnen zien. Misschien kon ze Eliza wel een knuffel geven, haar dingen vragen die ze altijd al van haar had willen weten… Bovendien had Blue haar zonder enige twijfel geholpen. Ze leek haar erg slim en was niet bang om te liegen om iets te bereiken, wat Olivia erg leuk vond, en bovendien, laten we wel wezen, zag ze er goed uit.
Radartjes gingen heen-en-weer in haar hoofd, en eigenlijk moest ze al blij zijn met het feit dat ze überhaupt binnen was gekomen, maar nu ze hier toch was…
Dit kan een interessante avond worden.
‘Het concert start in eh… een uurtje?’ zei Olivia, die een blik op een grote klok wierp. ‘Wil je voor die tijd iets doen? Een biertje drinken? Of moet je backstage naar de repetities? Want dan ga ik met je mee!’
Wat? Holy shit, het is me… gelukt? Stomverbaasd zag ze hoe de bewakingsman het pasje teruggaf aan – Olivia ving een blik op van haar perspas – Blue. Olivia knikte dankbaar naar de beveiligingsman en liep daarna haastig voorbij het beveiligingspoortje na nog een blik opgevangen te hebben van de vele beveiligingsapparatuur. Dat was een stuk makkelijker dan gedacht! Ze moesten hier de beveiliging aanscherpen.
Pas toen de beveiliging uit hun zicht was, wierp ze zich dankbaar op Blue in een dikke omhelzing. ‘Wow. Dat was close,’ zei ze daarna, en floot even opgelucht. ‘Echt, dankjewel dat je voor me bent ingesprongen. Doet me aan vroeger denken,’ zei ze met een grijns. Ze besefte zich dat ze nu een paar smoesjes moest bedenken om dit feit te kunnen ondersteunen, maar daar was ze nu ondertussen wel goed in.
Olivia loog veel; tegen leraren dat ze haar huiswerk kwijt was geraakt, ziek was geweest, of tegen haar vader, wanneer hij haar vroeg waarom er platgedrukte sigaretten op het terrein lagen, of tegen vrienden en vriendinnen, wanneer ze iets moest bedenken om hun aandacht te krijgen of financieel ondersteund te worden – ze had alleen nog nooit gedaan alsof ze iemand kende, terwijl dat helemaal niet zo was.
Misschien was het handigste om nu weg te gaan en ‘haar werk’ te doen, maar tegelijkertijd… ze was verdomme backstage, terwijl haar vriendinnen ergens op de achterste rij zaten en de hele tijd verrekijkers moesten gebruiken om ook maar iets van de band te kunnen zien. Misschien kon ze Eliza wel een knuffel geven, haar dingen vragen die ze altijd al van haar had willen weten… Bovendien had Blue haar zonder enige twijfel geholpen. Ze leek haar erg slim en was niet bang om te liegen om iets te bereiken, wat Olivia erg leuk vond, en bovendien, laten we wel wezen, zag ze er goed uit.
Radartjes gingen heen-en-weer in haar hoofd, en eigenlijk moest ze al blij zijn met het feit dat ze überhaupt binnen was gekomen, maar nu ze hier toch was…
Dit kan een interessante avond worden.
‘Het concert start in eh… een uurtje?’ zei Olivia, die een blik op een grote klok wierp. ‘Wil je voor die tijd iets doen? Een biertje drinken? Of moet je backstage naar de repetities? Want dan ga ik met je mee!’
![[+]](https://nomaj.nl/images/emerald/collapse_collapsed.png)