A Coin for a Spell per Day

[Timsel]

Langzaam begon het kwartje te vallen dat ze er net vanuit was gegaan dat de eigenaar van de zaak waarmee ze een sollicitatiegesprek zou hebben recht voor haar stond – en niet diens zoon.
‘Oh shit – ik bedoel, sorry –’ zei Selena sprakeloos. ‘Ik eh… had je ouder verwacht… ik uhm… sorry.’ Mooi, dan had ze het gesprek nu al verknald. Dát kon ze niet eens, een baan krijgen. Ze verpeste het al voordat ze überhaupt het sollicitatiegesprek was begonnen. Zelfs daarin was ze een mislukking. Cordelia had sowieso geweten dat deze jongen de baas was van de zaak.
Ze wreef zenuwachtig in haar handen, al probeerde ze een zelfverzekerd gezicht te trekken – iets wat niet heel erg goed lukte, overigens. ‘Ik eh… ja. Oké. Sorry. Ik ben een beetje zenuwachtig, natuurlijk.’

Gelukkig kreeg Selena een kansje op het baantje. Kort na de vlekkenvolle ontmoeting zat ze tegenover de jongen, meneer Hathaway, pardon. Ze probeerde zelfverzekerd over te komen: benen over elkaar, rechte rug, strak gezicht, maar diep van binnen voelde ze zich één en al mislukking. Ze had het idee dat ze een grotere kans had om de baan te krijgen als ze niets zei.
‘Oké… uh… ik ben Selena Robijn, ik ben 17 jaar oud, woon in Londen en ga na de zomer weer terug naar Zweinstein voor mijn laatste schooljaar. Spreukzoeker zijn lijkt me leuk, omdat het een afwisselende baan is waarbij je elke keer weer voor een nieuw probleem staat en niet dag in, dag uit, dezelfde activiteiten doet. Professors op Zweinstein prijzen mij om mijn oplossingsgerichtheid, waardoor ik oplossingen op problemen erg snel op weet te sporen en uit te voeren, iets wat me niet onbelangrijk lijkt in dit baantje.’
Ze aarzelde en bewoog wat heen-en-weer. Het volgende had ze eerst niet bedacht om te zeggen, maar wellicht hielp dat haar positie na dat ongemakkelijke begin. ‘Ik ben trouwens de dochter van Mirabelle en Stahl Robijn. Misschien kent u die?’