Undercover Mansion

[Merdyff]

Maar goed dat er mensen als Voronin waren die opkwamen voor de rechten van Puurbloed-toverfamilies, bedacht Edmund. Het was toch compleet ongehoord dat tovenaars uit Dreuzelfamilies hen maar kwamen opdragen wat ze wel en niet mochten doen, zonder enig respect voor de superioriteit die een generatieslange puurbloedlijn met zich meebracht. 
Hij luisterde geboeid naar Voronin. De Rus was een goede spreker. Hij wist waarvoor hij stond en kwam op voor waarin hij geloofde. Het was een hele eer om met deze man in één kamer te zijn, besefte hij. 
Natuurlijk moesten ze niet zo ver gaan als het uitroeien van alle Modderbloedjes, maar er waren grenzen. Een Modderbloedje dat een hoge functie op het Ministerie bekleedde, dat was toch eigenlijk ondenkbaar. 
Hoe langer hij naar Voronin luisterde, hoe meer hij ervan overtuigd was 
Wacht eens even, zei een klein stemmetje in zijn achterhoofd. Hij wilde het in eerste instantie negeren en verder luisteren naar Voronin, maar iets voelde niet helemaal juist. Hij was dan zelf wel een Volbloed-tovenaar, maar sinds wanneer dacht hij in termen van Puurbloed en Modderbloedjes? Had hij even geleden niet nog een afkeer van Andrey Voronin gehad? 
Bij Merlijn, dat is een sterk staaltje manipulatie-magie, besefte Edmund. Zelfs nu hij door had wat er gaande was, slaagde hij er amper in om niet toe te geven aan het gedachtengoed dat Voronin oh zo aanlokkelijk wist te brengen. Hij kon zijn gedachten afschermen met Occlumentie, maar was bang dat Voronin het zou merken als hij plots tegen een muur aanbotste met zijn (letterlijk) betoverende woorden. Maar als hij niets deed, werd hij vanavond echt ingelijfd bij de neo-dooddoeners. Of zo voelde het althans. 
“Ben zo terug,” fluisterde hij tegen Fenton. “WC.”
In een opwelling legde hij ook even zijn hand op de knie van Kestrel, die aan zijn andere kant zat. In de hoop dat niemand zo het idee zou krijgen dat hij vluchtte. 
Eens hij in de gang was, bleef hij even staan, terwijl zijn gedachten langzaamaan weer helderder werden. Hij zou niet te lang weg mogen blijven, aangezien hij geen argwaan wilde wekken, maar hij zou toch iets moeten verzinnen om de invloed van Voronin op zijn brein te beperken. Hij was van plan om effectief naar de wc te gaan, het was niet helemaal een excuus geweest, maar kreeg de kans niet. Voor hij besefte wat er gebeurde, ging er een deur open en vloog zijn toverstaf uit zijn handen. 
“Wat…?”
Toen hij de twee mannen herkende, besefte hij dat de avond zonet nog enkele keren ingewikkelder was geworden dan hij al was. Gideon Graham en Frodo Gerralt. Twee Schouwers, vermoedelijk hier omwille van de informatie over Mathilda Vonx die hij had doorgespeeld. Hij dacht in elk geval niet dat ze hier voor de Rus zouden zijn, aangezien hij zelf niet geweten had dat deze hier vanavond zou zijn. 
Snel stak hij zijn handen omhoog ten teken dat hij ongewapend was. Door de Incognito-bezwering die hij gebruikte, zouden ze hem niet herkennen, ook al had Frodo in zijn jaar op Zweinstein gezeten en was hij Gideon wel eens tegengekomen in Café Mispoes. Hij aarzelde of hij zich kenbaar zou maken en besloot toen om het niet te doen. Nu Andrey Voronin bij het zaakje betrokken was en Edmund ontdekt had hoe hij de neo-dooddoeners zo gek kreeg om zich bij hem aan te sluiten, was het van uiterst groot belang dat hij zijn dekmantel kon behouden. Voorlopig bleef hij Isaac Holloway, de potentiële nieuwe neo-dooddoener. Het probleem was, Isaac Holloway zou alarm slaan als hij twee Schouwers tegenkwam in het huis.
“Je zou mij beter monddood maken als je niet wil dat ik alarm sla,” siste hij de Schouwers toe. Hij probeerde dreigend over te komen, al wist hij dat het een idiote opmerking moest lijken. Maar wat hij nodig had, was een excuus voor achteraf, als hij moest uitleggen waarom hij niet beginnen roepen was toen hij overmeesterd werd door Schouwers in het huis.