Rhossili Bay

[Blossom]

Zijn lach was leuk, al had Jo-Ann het idee dat Tariq doorgaans een uiterst serieus persoon was. Hij was ietwat gereserveerd, vond ze, al vertelde hij open over zijn werk: het stellen van de juiste diagnose en het uitvoeren van helende bezweringen. 
“Oh, ik had al eventjes het gevoel dat ik compleet overrompeld zou worden door allerlei helende toverdrankingrediënten, maar dat valt mee!” 
Lachend keek ze met Tariq mee toen hij mogelijke patiënten aanwees. De man met beginnende Drakenkoorts zag inderdaad een beetje groen-geel. De oudere dame…
“Chlamagica,” grinnikte ze. “Ik denk dat een steenpuist waarschijnlijker is, of anders heeft ze juist per ongeluk die onderbroek met dat nare randje aangetrokken vanmorgen en begint dat nu te irriteren.”
Ze nam een slokje thee, die heerlijk smaakte. 
“Of wat ook nog zou kunnen… Ze heeft zojuist in de zee gezwommen en heeft nu last van het zout op plekken waar je geen last van zout zou willen hebben… Of ze kwam een kwal tegen!” Ze maakte een sloom wapperend gebaar met haar armen, zoals kwallen zich in de zee bewogen. “En die greep haar - blop! - zo bij haar flamoes!”
Ze had het tegen een Heler, toch? Daartegen kon je toch wel grapjes maken over gekke kwalen en gênante ongelukjes? Misschien verwachtte hij het niet van haar, maar ze was niet preuts aangelegd. Dat kwam misschien doordat ze een lange relatie had gehad met iemand die negen jaar ouder was dan zij.
“Dus je hebt vakantie,” vervolgde ze na nog een slokje thee. “Helemaal in je eentje, of ben je vanmiddag weggevlucht van je reisgezelschap?” 
Zoiets zou ze zich wel voor kunnen stellen: zo’n groepsvakantie die na een dag al behoorlijk vervelend is, en dat ieder uur de wil om terug aan het werk te gaan stijgt. Of misschien… was hij met familie? Zijn gezin, wellicht? Behalve dat ze zijn naam in de wandelgangen regelmatig was tegengekomen, wist ze eigenlijk niks van hem.