Rhossili Bay

[Merdyff]

Een oprecht geamuseerde lach ontsnapte aan Tariq toen Jo-Ann het plantje naar hem liet zwaaien.
“Dag Schelpkokerbloem,” zei hij met een lichte buiging van zijn hoofd. “Aangenaam kennis te maken.”
Jo-Ann bleek niet op vakantie te zijn, maar hier in de buurt te wonen. Tariq voelde ergens een steek van jaloezie. Hij had natuurlijk haar huis nog niet gezien, maar ze woonde vast stukken mooier dan hij in zijn kleine flat boven een winkel in de Verdonkeremaansteeg. Hij was het ooit beginnen huren omdat hij bij zijn moeder en stiefvader weg wilde, maar niet het budget had om iets beters te huren. De goedkope huurprijs was letterlijk zo’n beetje de enige troef van het appartement geweest. Intussen kon hij zich iets beters veroorloven, maar woonde hij er vooral uit gewoonte en omdat hij geen tijd had door zijn drukke job om uit te kijken naar iets nieuws. Als hij eerlijk was, zou hij het zelfs in een riante villa op het Welshe platteland waarschijnlijk niet lang volhouden. Tariq was toch eerder een stadsmus. Hij kon zich niet voorstellen om ‘s avonds naar bed te gaan (of ‘s ochtends na een wachtdienst) en alleen maar stilte om zich heen te horen.
Intussen leerde hij dat Jo-Ann was afgestudeerd in Magische Biologie en op Zweinstein werkte tijdens het schooljaar. Ze verruilde de middle-of-nowhere in Wales dus regelmatig voor de middle-of-nowhere in Schotland. Ze vertelde dat de bladeren van de Schelpkokerbloem gebruikt werden in sommige helende toverdranken en ging er vanuit dat hij daar meer over wist.
“Dat zou wel eens kunnen kloppen, ja,” zei hij. “Om eerlijk te zijn is toverdranken brouwen niet meteen mijn sterkste kant. In Sint-Holisto is er gespecialiseerd personeel die de toverdranken die wij als Heler voorschrijven, brouwen, dus gelukkig hoef ik mij daar zelf niet zo mee bezig te houden. Diagnostische en Helende Bezweringen zijn meer mijn ding.”
Hij besefte dat hij niet verteld had dat hij Heler was, dus blijkbaar wist Jo-Ann meer over hem dan hij verwacht had. Hij vroeg zich af of hij haar ooit als patiënte gehad had. Hij kon het zich niet meteen herinneren. Hij herinnerde zich natuurlijk niet elke patiënt, maar als hij een oud-schoolgenote behandeld had, zou hij dat toch nog moeten weten. Natuurlijk waren er gerust ook andere manieren waarop zij kon weten wat voor werk hij deed.
“Of ik ook Heler ben in mijn vrije tijd? Dan moet ik eerst vrije tijd hebben,” glimlachte hij. “Niet dat ik iets te klagen heb, hoor, ik ben tenslotte op vakantie. Maar ja, ik geloof van wel. Sinds ik hier binnen ben, heb ik mij in elk geval al afgevraagd of die mans kleurtje te maken heeft met de lichtinval of dat hij beginnende Drakenkoorts heeft en die oudere dame daar in de hoek zit zo te schuiven op haar stoel dat ik begin te denken dat ze een ernstige vorm van Chlamagica heeft.”
Hij haalde zijn schouders op. 
“Guilty as charged,” zei hij.