Celebrity Hunt

[PinkyTonks]

Haar zoektocht tussen alle verboden boeken leek veel te lang te duren. Emilien wist dat sommige boeken in deze afdeling een eigen willetje hadden, dus had ze geen zin om hun rust te verstoren. Hoewel ze het liefst alle boeken in razendsnel tempo de kast had willen uittrekken om te zien of er niets onder verborgen lag, deed ze het nu met lichte precisie. Heel voorzichtig schoof ze een boek uit het rek, keek of er iets onder lag, schoof het vervolgens zachtjes terug om uiteindelijk hetzelfde te doen met het volgende boek. Deze handeling probeerde ze zo snel mogelijk over en over te doen, jammer genoeg zonder succes. Met een zucht vol frustratie schoof ze het laatste boek van een rij terug op zijn plaats. Op deze manier konden ze nog eeuwen bezig zijn en zouden ze zelf verstoffen zoals alle boeken hier. Ze konden al hun tijd verdoen om dit ene, misschien niet eens zo zeldzame kaartje, te zoeken, terwijl al de rest misschien ergens anders open en bloot in Zweinstein lag, waar andere leerlingen het konden vinden. Met pijn in het hart besloot Emilien dat dit verloren moeite was en dat ze beter op zoek gingen naar de rest. Teleurgesteld liep ze terug naar Noah, die al een paar rekken verderop zat. Hij had vast hetzelfde bedacht, want toen ze bijna bij hem was begon hij haar zachtjes te roepen.
"Je bent vast tot dezelfde conclusie gekomen als ik, namelijk dat dit kaartje waarschijnlijk onvindbaar is..." zei ze op hetzelfde moment dat Noah vertelde dat hij dacht het kaartje gevonden te hebben.
"ECHT!" gilde Emilien opgelaten, want ze had alle hoop al laten varen: "Ik bedoel... echt?"
Ze was bijna vergeten dat ze stiekem in de verboden afdeling zaten.
"Waar?" fluisterde ze, maar Noah begon ineens op en neer te springen voor een standbeeld. Emilien volgde hem nieuwsgierig en zag vervolgens ook het kaartje dat onder de hoed van het standbeeld uitstak.
"Geen magie," vertelde ze hem zachtjes: "Op die manier kunnen ze ons makkelijker traceren. Ik ben er zeker van dat de Verboden Afdeling gewapend is tegen spreukgebruik. Jij geeft me gewoon een standje."
Emilien toonde Noah hoe hij zijn handen moest vouwen, zodat ze er makkelijk op kon gaan staan zonder hem pijn te doen. Eenmaal ze er zonder problemen op kon gaan staan, moest Noah haar enkel nog lichtjes omhoog duwen, zodat ze bijna aan de rand van de hoed reikte. Emilien geraakte er net niet aan. Ze kon het wel uitschreeuwen van frustratie. Maar ze durfde onmogelijk een spreuk te gebruiken, dan zou Madam Rommella hen zeker vinden, kregen ze straf en konden ze niet eens de andere kaartjes gaan zoeken.
Wat was een heks nu zonder haar toverstok?
"Kun je het nog even volhouden?" vroeg ze aan Noah, want ineens schoot haar het perfecte plan binnen. Voorzichtig schoof ze haar toverstok uit haar gewaad. Zoals zoveel leerkrachten vertelden tijdens de lessen:'Je toverstok is het verlengde van je lichaam!'
Emilien strekte haar terug lichtjes uit, zodat ze bijna bij het kaartje kwam. Vervolgens gebruikte ze haar toverstok als een verlengde van haar arm om het kaartje aan te tikken. Heel voorzichtig dwarrelde het naar beneden.
"Yes!" riep ze enthousiast, waardoor ze bijna haar evenwicht verloor. Voordat ze Noah pijn kon doen sprong ze terug op de grond, waar ze met een trots gezicht het kaartje van 'Romeo Wolkenveldt' opraapte.