09/08/2020, 20:43
Noah hoorde een Sssst die kwam uit de afdeling waar hij liever niet in ging. Daarom vond hij Emilien niet meteen: ze wilde koste wat het koste haar kaartjes niet verliezen en was waarschijnlijk zonder twijfel en denken de Verboden Afdeling ingelopen. Noah en bibliotheken gingen niet altijd samen. Zo had een boekenkast hem eens aangevallen. Hij ging dan ook liever niet de Verboden Afdeling in, want daar wachtte ongetwijfeld meer gevaarlijke situaties op hem.
Maar tegenstribbelen kon hij niet, Emilien had Noah al naar binnen getrokken terwijl ze hem de opdracht gaf om in het rechterdeel op zoek te gaan naar haar nog steeds vermiste kaartjes.
“Lumos,” fluisterde Noah. Het was misschien geen goed idee, want zo zou Madam Romella hen makkelijker kunnen spotten. Maar als hij hier werd aangevallen door een boek, boekenkast of wat er zich ook schuil kon houden, zou hij graag zien door wat.
Angstig liep hij door de eindeloos lijkende gangen van boekenkasten. Waar hij ook keek las hij titels op de zijkanten van de boeken waarvan hij amper iets van verstond. Van Crucio! Crucio! Crucio! Een Martelfestijn tot Fisteldistels: Een Uiterst Smakelijke Remedie voor Verkoudheden. Noah kon het zelf niet gekker bedenken. Waarom die boeken juist in de Verboden Afdeling thuishoorden wist hij niet en dat wilde hij ook zo houden.
Noah was al vijf minuten aan het zoeken en wilde stilletjes aan opgeven, het voelde raar om tussen boeken vol duistere materie te wandelen. Het was pas wanneer hij in het midden van de Verboden Afdeling aankwam, dat hij een glimps opving van wat een Chocokikkerkaart kon zijn.
Een groot maar vooral oud standbeeld van een nors uitziende tovenaar versperde zijn weg. Onder zijn hoed leek er een kaart uit te steken.
“Emilien!” riep Noah zo zacht als hij kon. Hij had de indruk dat ze al ver genoeg in de Verboden Afdeling waren om niet meer betrapt te worden, maar voorzichtig zijn kon nooit kwaad.
“Ik denk dat ik het kaartje gevonden heb!” voegde hij er meteen aan toe. Noah sprong in de lucht maar kwam in de verste verte niet in de buurt van zijn doel. Het standbeeld was veel te hoog. Een goed uitgevoerde en ongelofelijk krachtige Levicorpus kon nu wel van pas komen. Al was Noah liever niet de persoon die ondersteboven het kaartje moest proberen te bemachtigen.
“Heb jij ideeën?” vroeg hij aan Emilien, hopende dat ze met iets beters dan Levicorpus op de proppen kon komen.
Maar tegenstribbelen kon hij niet, Emilien had Noah al naar binnen getrokken terwijl ze hem de opdracht gaf om in het rechterdeel op zoek te gaan naar haar nog steeds vermiste kaartjes.
“Lumos,” fluisterde Noah. Het was misschien geen goed idee, want zo zou Madam Romella hen makkelijker kunnen spotten. Maar als hij hier werd aangevallen door een boek, boekenkast of wat er zich ook schuil kon houden, zou hij graag zien door wat.
Angstig liep hij door de eindeloos lijkende gangen van boekenkasten. Waar hij ook keek las hij titels op de zijkanten van de boeken waarvan hij amper iets van verstond. Van Crucio! Crucio! Crucio! Een Martelfestijn tot Fisteldistels: Een Uiterst Smakelijke Remedie voor Verkoudheden. Noah kon het zelf niet gekker bedenken. Waarom die boeken juist in de Verboden Afdeling thuishoorden wist hij niet en dat wilde hij ook zo houden.
Noah was al vijf minuten aan het zoeken en wilde stilletjes aan opgeven, het voelde raar om tussen boeken vol duistere materie te wandelen. Het was pas wanneer hij in het midden van de Verboden Afdeling aankwam, dat hij een glimps opving van wat een Chocokikkerkaart kon zijn.
Een groot maar vooral oud standbeeld van een nors uitziende tovenaar versperde zijn weg. Onder zijn hoed leek er een kaart uit te steken.
“Emilien!” riep Noah zo zacht als hij kon. Hij had de indruk dat ze al ver genoeg in de Verboden Afdeling waren om niet meer betrapt te worden, maar voorzichtig zijn kon nooit kwaad.
“Ik denk dat ik het kaartje gevonden heb!” voegde hij er meteen aan toe. Noah sprong in de lucht maar kwam in de verste verte niet in de buurt van zijn doel. Het standbeeld was veel te hoog. Een goed uitgevoerde en ongelofelijk krachtige Levicorpus kon nu wel van pas komen. Al was Noah liever niet de persoon die ondersteboven het kaartje moest proberen te bemachtigen.
“Heb jij ideeën?” vroeg hij aan Emilien, hopende dat ze met iets beters dan Levicorpus op de proppen kon komen.