09/08/2020, 20:42
Emilien had pas door dat ze de 'Verboden Afdeling' in was gelopen, toen het nog stiller werd dan anders in de bibliotheek. Toen ze om zich heen keek zag ze ook geen andere studerende leerlingen meer of de normale stoffige boeken. De meeste boeken die hier in de kasten stonden hadden een angstaanjagendere uitstraling of leken nog ouder dan anders.
"Ah verdorie," fluisterde ze tegen zichzelf. Emilien was geen regelbreker. Ze had nog nooit extreem laat na de avondklok in de gangen rondgezworven of was op verboden locaties geweest zonder toestemming. Als ze niet zo chaotisch was geweest en beter in verantwoordelijkheid nemen, was er een grotere kans geweest dat zij Klassenoudste geworden was. Niet dat ze daar ambitie voor had. Liever zat ze chocokikkerkaartjes te ruilen dan inspectie in de gangen. Tenminste, als ze al haar kaarten terugvond...
Vluchtig keek Emilien nog eens om zich heen of Madam Romella niet in de buurt was. Het rode puntje op haar getoverde kaart flikkerde nog steeds, dus nu was het moment om haar kaart terug te vinden. Jammer voor de regels.
Ze glipte een rij verder en het rode stipje begon nog harder te flikkeren. Hier zou haar kaart ergens moeten liggen. Maar of die nu tussen de boeken, op of onder een kast lag, daar had ze geen idee van. De hulp van Noah kon ze nu dus goed gebruiken. Ze had geen idee waar haar klasgenoot gebleven was. Hij was waarschijnlijk veel te traag en wist nu niet meer waar ze zat. Als deze zoektocht nu niet met extreem veel urgentie gedaan moest worden, had Emilien wel op hem gewacht, maar er was geen tijd te verliezen en Emilien begon dus druk de boeken aan de kant te schuiven.
Ze had een tiental boeken heen en weer geschoven zonder succes, toen ze haar naam hoorde.
"Sjjjjjt, stil," siste ze tegen Noah toen ze hem in de deuropening van de 'Verboden Afdeling' zag verschijnen: "Straks hoort iemand je nog."
Snel trok ze hem aan zijn arm mee naar de rij waar zij aan het zoeken was.
"Hier moet mijn kaart ergens liggen. Ik ben links bezig, zoek jij rechts. En snel een beetje voor iemand ons betrapt!"
"Ah verdorie," fluisterde ze tegen zichzelf. Emilien was geen regelbreker. Ze had nog nooit extreem laat na de avondklok in de gangen rondgezworven of was op verboden locaties geweest zonder toestemming. Als ze niet zo chaotisch was geweest en beter in verantwoordelijkheid nemen, was er een grotere kans geweest dat zij Klassenoudste geworden was. Niet dat ze daar ambitie voor had. Liever zat ze chocokikkerkaartjes te ruilen dan inspectie in de gangen. Tenminste, als ze al haar kaarten terugvond...
Vluchtig keek Emilien nog eens om zich heen of Madam Romella niet in de buurt was. Het rode puntje op haar getoverde kaart flikkerde nog steeds, dus nu was het moment om haar kaart terug te vinden. Jammer voor de regels.
Ze glipte een rij verder en het rode stipje begon nog harder te flikkeren. Hier zou haar kaart ergens moeten liggen. Maar of die nu tussen de boeken, op of onder een kast lag, daar had ze geen idee van. De hulp van Noah kon ze nu dus goed gebruiken. Ze had geen idee waar haar klasgenoot gebleven was. Hij was waarschijnlijk veel te traag en wist nu niet meer waar ze zat. Als deze zoektocht nu niet met extreem veel urgentie gedaan moest worden, had Emilien wel op hem gewacht, maar er was geen tijd te verliezen en Emilien begon dus druk de boeken aan de kant te schuiven.
Ze had een tiental boeken heen en weer geschoven zonder succes, toen ze haar naam hoorde.
"Sjjjjjt, stil," siste ze tegen Noah toen ze hem in de deuropening van de 'Verboden Afdeling' zag verschijnen: "Straks hoort iemand je nog."
Snel trok ze hem aan zijn arm mee naar de rij waar zij aan het zoeken was.
"Hier moet mijn kaart ergens liggen. Ik ben links bezig, zoek jij rechts. En snel een beetje voor iemand ons betrapt!"
![[+]](https://nomaj.nl/images/emerald/collapse_collapsed.png)