Olivia was haar kaartje kwijt. Het was te bizar voor woorden, en als iemand dit aan haar verteld zou hebben zou ze diegene uitgelachen hebben, maar de hond van haar vader – echt een poepie verder, hoor – had haar kaartjes opgegeten. Ja. Echt waar. Ze had het zelf zien gebeuren. Ze had hier maandenlang naar uitgekeken: de Britse tour van Six Minutes Till Midnight. Ze hadden jarenlang niet meer opgetreden in Brittannië, maar nu waren ze terug. Olivia was een ontzettend grote fan van de leadzangeres – echt een knappe, grappige, sexy vrouw – en had gehoopt haar misschien na het concert te kunnen spreken, maar toen kwam die rothond.
Een paar dagen geleden had ze haar kaartjes aan haar zus – een fan, hetzij minder dan haarzelf – laten zien en was daarna even een sigaretje gaan roken op de veranda van het landhuis. Toen ze terugkwam, zag ze net hoe Roef de kaartjes over zijn lippen deed glijden.
Echt waar!
Maar goed, zonder kaartje kwam je niet binnen, en dat was best wel stom, want ze had hier zó lang naar uitgekeken en nu kon het niet. Het hele incident had er wel voor gezorgd dat ze sindsdien niet meer gerookt had, dus er was in ieder geval één positief aspect aan dit alles. Haar vriendinnen hadden haar uitgelachen, gezegd dat ze toch geen kaartje had gekocht, maar dat was niet waar!
Maar ja, hoe kwam ze nu binnen? Iemand bestelen? Eén van haar vriendinnen naaien? Over een hek klimmen kon niet, want die waren magisch beschermd waardoor je er niet overheen kon. Nee, de enige manier was de lange rij waar ze toch weggestuurd zou worden als ze erin zou gaan staan.
Maar toen viel haar blik op de persrij. De radartjes in haar hoofd draaiden overuren. Wat als…
Ze liep het bos achter de rij in, en begon de grond af te speuren. Al snel had ze er eentje: een kever. Gelukkig had ze eerder dat jaar de spreuk kever naar camera geleerd, wat een kever in een camera transformeerde. De spreuk lukte en niet kort daarna liep Olivia het bos weer uit met een flitsende camera die ooit een kevertje was geweest. Wat is magie toch mooi!
Ze speurde de persrij af en zag een meisje dat er ietwat verward uitzag: ze keek een beetje vaag in het rond, alsof ze niet precies wist waar ze moest zijn. Ze zou begin de 20 moeten zijn, dus niet veel ouder dan zijzelf was. Olivia zelf vond dat zijzelf door kon gaan voor iemand van 18 of 19, dus dat zou geen probleem moeten zijn. Olivia stapte op haar af.
‘Heeeee!’ zei ze vrolijk en gooide een arm om het wildvreemde meisje heen en gaf haar ter begroeting drie zoenen op de wang. ‘Wat heb ik jou toch ontzettend lang niet meer gezien! Wat leuk! Werk je ook bij De Ochtendprofeet? Wat een toeval! Ik heb je daar nog niet eerder gezien.’
Ze rommelde wat in haar heuptasjes, en ach, geen perskaart. ‘Hè!’ riep ze verward. ‘Ik zou toch zweren dat – nou ja zeg.’ Ze fronste, en maakte toen een geschokt gezicht. ‘Ik ben mijn perskaart vergeten. Ik ben nieuw bij de krant en ik heb er zoveel voor moeten doen om er te mogen werken en nu verpest ik het op mijn allereerste dag… Ik kan wel janken. Zonder perskaart kan ik niet binnenkomen…’
Een paar dagen geleden had ze haar kaartjes aan haar zus – een fan, hetzij minder dan haarzelf – laten zien en was daarna even een sigaretje gaan roken op de veranda van het landhuis. Toen ze terugkwam, zag ze net hoe Roef de kaartjes over zijn lippen deed glijden.
Echt waar!
Maar goed, zonder kaartje kwam je niet binnen, en dat was best wel stom, want ze had hier zó lang naar uitgekeken en nu kon het niet. Het hele incident had er wel voor gezorgd dat ze sindsdien niet meer gerookt had, dus er was in ieder geval één positief aspect aan dit alles. Haar vriendinnen hadden haar uitgelachen, gezegd dat ze toch geen kaartje had gekocht, maar dat was niet waar!
Maar ja, hoe kwam ze nu binnen? Iemand bestelen? Eén van haar vriendinnen naaien? Over een hek klimmen kon niet, want die waren magisch beschermd waardoor je er niet overheen kon. Nee, de enige manier was de lange rij waar ze toch weggestuurd zou worden als ze erin zou gaan staan.
Maar toen viel haar blik op de persrij. De radartjes in haar hoofd draaiden overuren. Wat als…
Ze liep het bos achter de rij in, en begon de grond af te speuren. Al snel had ze er eentje: een kever. Gelukkig had ze eerder dat jaar de spreuk kever naar camera geleerd, wat een kever in een camera transformeerde. De spreuk lukte en niet kort daarna liep Olivia het bos weer uit met een flitsende camera die ooit een kevertje was geweest. Wat is magie toch mooi!
Ze speurde de persrij af en zag een meisje dat er ietwat verward uitzag: ze keek een beetje vaag in het rond, alsof ze niet precies wist waar ze moest zijn. Ze zou begin de 20 moeten zijn, dus niet veel ouder dan zijzelf was. Olivia zelf vond dat zijzelf door kon gaan voor iemand van 18 of 19, dus dat zou geen probleem moeten zijn. Olivia stapte op haar af.
‘Heeeee!’ zei ze vrolijk en gooide een arm om het wildvreemde meisje heen en gaf haar ter begroeting drie zoenen op de wang. ‘Wat heb ik jou toch ontzettend lang niet meer gezien! Wat leuk! Werk je ook bij De Ochtendprofeet? Wat een toeval! Ik heb je daar nog niet eerder gezien.’
Ze rommelde wat in haar heuptasjes, en ach, geen perskaart. ‘Hè!’ riep ze verward. ‘Ik zou toch zweren dat – nou ja zeg.’ Ze fronste, en maakte toen een geschokt gezicht. ‘Ik ben mijn perskaart vergeten. Ik ben nieuw bij de krant en ik heb er zoveel voor moeten doen om er te mogen werken en nu verpest ik het op mijn allereerste dag… Ik kan wel janken. Zonder perskaart kan ik niet binnenkomen…’
![[+]](https://nomaj.nl/images/emerald/collapse_collapsed.png)