En even wist ik het niet meer

[Rowace]

Wat hij ook zei, alles leek Blue uit het veld te slaan. Zelfs opmerkingen waarvan hij dacht dat ze niet wereldschokkend zouden zijn, deden haar verstommen. Maar hij had dan ook geen idee hoe het moest zijn om helemaal niets te weten over je eigen leven. Was ze niet praktisch een tienjarig meisje, gevangen in het lichaam van een twintigjarige vrouw? Ze werden daar beiden pijnlijk aan herinnerd toen ze zich versprak. Wat voor haar enkele maanden geleden leek, lag in werkelijkheid al zo’n twaalf jaar achter haar. Ze leek zich te verslikken in die realisatie en faalde erin om naar hem te glimlachen.
Voor de zoveelste keer nam Damien zich voor om het rustiger aan te doen. Het was alleen zo lastig om zich daaraan te houden, omdat het meisje dat tegenover hem zat, er nog steeds uitzag als zijn Blue, met wie hij grapjes kon maken en herinneringen kon ophalen over hun studietijd. Hij was nu al meerdere keren in die valkuil getrapt. Hij kon nog zo graag wensen dat alles weer normaal was, maar hij kon het niet afdwingen door te doen alsof er niets aan de hand was.
Gelukkig leek de camera haar weer wat blijer te stemmen. Het was ook zo verraderlijk hoe snel ze enthousiast te krijgen was, zelfs in deze staat. Ze deed er alles aan om zich op de been te houden omdat dat betekende dat ze meer informatie zou krijgen, als een wankel kaarsje dat wanhopig poogt in brand te blijven door maar alles te verslinden.
Bijna zonder dat hij het zelf doorhad, ging Damien weer mee in haar enthousiasme. ‘Nee, nee, Lila is haar echte naam. Puur toeval, want jouw bijnaam hadden we in het eerste jaar al bedacht – en zij is twee jaar jonger. Ik weet niet precies meer waar we Blue vandaan hadden… Maar volgens mij heb je de eerste drie schooldagen geprobeerd te overleven op alleen maar blauwe bessen omdat blauw je lievelingskleur was, of zo. En dat vonden we allemaal hilarisch. We waren vrij apart, zullen we maar zeggen.’
Ze keek hem verloren aan. Haar ogen dwaalden over zijn gezicht, rusteloos op zoek naar… wat? Herkenning waarschijnlijk. Ze wreef zenuwachtig in haar handen en blies warme lucht in haar palmen. Het deed Damien meteen denken aan die andere koude handen, uit de herinnering van zijn broer. Vooral toen ze haar zeventiende verjaardag naderde, voelden Lila’s huid door de MFS aan als die van een lijk.
‘Ik wil te snel, hè?’ zei hij met een spijtig glimlachje. Hij wilde zijn excuses aanbieden, maar slikte ze in; Blue had net nog gezegd dat ze niet wilde dat hij zich steeds verontschuldigde. ‘Misschien moeten we het hier voor nu bij laten… Zal ik je terugbrengen naar je kamer? Heb je binnenkort trouwens nog een afspraak met de Helers? Want ik wil best met je meegaan, als je dat fijn vindt.’