En even wist ik het niet meer

[AlessaJess]

Damien pakte het papiertje dat ondertussen haar enige houvast aan haar nieuwe leven was van het tafeltje af. Als reflex stak ze haar hand uit om hem tegen te houden toen hij er een veer bij pakte, maar die hand trok ze meteen weer terug. Ze had besloten hem te vertrouwen, dan moest ze er ook op vertrouwen dat hij haar systeem niet in de war zou schoppen. Geen halve maatregelen nou. Ze knakte haar knokkels om maar wat met haar hand te doen terwijl hij dikke, zelfverzekerde lijnen tussen mensen trok. Dus hij had wél iets met die “Trevor” te maken! – Wacht even… half-Londen? Laat maar zitten met de vraag over hoe rijk die Hathaways waren, de vraag was blijkbaar eerder hoe bekend ze nou eigenlijk waren… En zij daar blijkbaar in meegenomen. Damien had een punt, Hazel zou er niet al te veel van moeten schrikken dat haar leven was veranderd sinds ze tien was, maar half-bloody-Londen op bezoek hebben gehad voor iemand die nauwelijks vijf kinderen op haar kinderfeestjes had gehad was toch wel een heel vreemde gewaarwording.
Ze was nog net op tijd met het concept uit haar hoofd zetten om een stortvloed aan Trevor-gerelateerde feitjes aan te kunnen horen. Hij…doet niet aan vrienden? Wat? Wie deed nou niet aan vrienden? Ze had niet heel veel tijd om er stil bij te staan.
“Oh ja, geen zorgen! Ik weet dat ik dyslectisch ben. Daar zijn we vorige maand – ehm…” Shit. “… jaren geleden... achter gekomen.” Ze kon zich die vreemde psychologische test nog herinneren als de dag van gisteren. De uitslag was een stuk fijner geweest dan die dubbele dag aan testen. De vrouw was aardig geweest en had Hazel een kop thee aangeboden en haar er zelfs bij laten zitten toen de vrouw het dyslexieoordeel aan haar moeder en haar had verteld. Hazel had zelfs vragen mogen stellen. Maar dat lag dus ondertussen al meer dan een decennium in het verleden.
Damien maakte een grapje over het geld, wat vast en zeker leuk bedoeld was, maar wat bij haar niet zo goed aankwam. Ze gaf hem een wat zuinig lachje.
Brazilië… daar had hij het gisteren ook al over gehad. Ze was nog nooit buiten Engeland geweest. Nee, dat was niet waar. Maar wanneer zou ze dan wel voor het eerst buiten Engeland zijn geweest? Zou dit de eerste keer zijn geweest? Waarom kon ze het zich nou niet gewoon herinneren?! Ze voelde zich hol. Zou dit ooit normaal gaan voelen?
Oh, doe eens normaal Hazel. Ze riep zichzelf streng tot de orde. Je bent letterlijk pas twéé dagen herinneringen aan het ophalen. De dokters zeggen dat er een kans is dat je ze zelfs misschien terug krijgt, stop eens met zo ziekelijk zwartgallig doen! Ze dwong zichzelf weer naar zijn verhaal te luisteren.
De foto die Damien liet zien zag er geweldig uit. De gezellige sfeer droop er aan alle kanten vanaf en Hazel voelde zich ondanks zichzelf toch weer enthousiast worden. De elkaar snel afwisselende emoties begonnen hun tol op haar te eisen. Ze voelde de vermoeidheid door haar heen golven. Toch pakte ze gretig het toestel uit zijn handen om de foto eens goed te kunnen bekijken. Zijn vingers, die ze aanraakte bij het overpakken, voelde een stuk warmer dan haar eigen handen. Ze had niet eens echt door gehad dat ze zo koud waren… De jongen die Damien aanwees zag eruit alsof hij op het punt stond niet meer chagrijnig te kijken. Hazel begon te begrijpen wat voor soort persoon hij waarschijnlijk was als hij ook al niet ‘aan vrienden deed’, toen de jongen op de foto zich wat bewoog en de fonkel in zijn ogen en de bijna omhooggetrokken mondhoeken zichtbaar werden. Interessant.
“In alle eerlijkheid zou je me momenteel vrijwel alles wijs kunnen maken.” De blik waarmee hij haar aankeek vertelde haar echter een ander verhaal en ze lachte terug met een schud van haar hoofd. “Tss… een beetje proberen te liegen tegen de geheugenverlorene. Schaam je!” Dit voelde wel goed. Beetje gekscherend doen met iemand omdat ze diens humor begon te leren kennen. Ze was haar vrienden gewoon aan het leren kennen! Opnieuw kennen. Herkennen? Weird.
Verre tweede beste vriend – cool. Alleen… Ze bestudeerde Damien nog eens goed terwijl ze hem het toestel weer teruggaf. Hij mocht haar zien staren, ze dacht niet dat hij het type was om het erg te vinden. En zo wel, was in zijn geheugen hun vriendschap waarschijnlijk nog goed genoeg dat het niet al te vreemd zou zijn... Hopelijk. Zijn wilde haar. Zijn drakenoorbel die hij nog inhad van de dag ervoor. Kom op geheugen, dit zou ze moeten weten!
Maar ze wist het niet. Dus wreef ze haar handen maar even samen, voor ze ze tegen haar mond aanlegde om erop te blazen.
“Oké, dus we hebben Lila, en jij noemde mij… Blue, toch?” Ze wachtte voor de zoveelste keer op zijn knikje. Ze wilde nu even nergens vanuit gaan voor het geval ze ook maar één van deze details niet goed had opgeslagen. “Oké… dus welke kleur ben jij dan?”