En even wist ik het niet meer

[AlessaJess]

Hazels herinneringen gingen tot ongeveer 51 uur terug – als je haar jeugd even niet meetelde. Als er één ding was waar ze in die uren weer hard tegenaan was gelopen, was het wel dat sommige wonden lastig waren om mee te leven. En nog lastiger om van te genezen. Zijn uitdrukking sprak boekdelen en de pijn in zijn ogen resoneerde met hetgeen dat zij voelde bonken in haar hart. Ze herkende haar eigen verdriet in de toon van zijn stem. En de machteloosheid in zijn woorden sloot aan op de enige constante emotie die door haar lichaam heen had gesuisd sinds ze haar het nieuws hadden verteld. Hier kon ze mee omgaan. Dit snapte ze. Hem snapte ze.
En hij reageerde alsof hij dat nooit van haar zou verwachten.
In een opwelling leunde ze voorover en pakte zijn hand vast.
Ze wilde iets zeggen. Wilde sorry zeggen omdat ze dit blijkbaar ooit miljoenen keren had gevraagd terwijl hij het er zo duidelijk niet over wilde hebben. Wilde duidelijk maken dat ze het snapte. Dat dit voor haar meer bewijs was dat ze hem kon vertrouwen dan hij haar op een andere manier had kunnen geven, al snapte ze zelf niet eens precies waarom.
Het kwam er allemaal niet goed uit. In plaats daarvan knikte ze en haalde ze met een vermoeide glimlach haar schouders op.
Ze voelde zich als een boksbal waar iemand al zijn ongewenste emoties op af liep te stoten. In de afgelopen twintig minuten had ze zich opgewekt, verwachtingsvol, onzeker, verbonden, verward, gekwetst en begrepen gevoeld. Met misschien een hintje medelijden ertussendoor gegooid. Ze hoopte serieus niet dat al haar gesprekken met Damien zo waren, anders zou ze dat hele samenwonen nooit overleven.
Hazel liet zichzelf met een zucht weer terug in haar stoel zakken. Ze nam een halve seconde om te genieten van het magische briesje dat speelde met haar haar en haar gezicht streelde. Zo veel vragen. Zo veel jaren aan details waar ze om zou kunnen vragen, behalve dan dat ze zich de details niet meer herinnerde en dus niet wist hoe ze ernaar moest vragen…
“Vertel me alsjeblieft wat over mijn vrienden.” Ze wierp een blik op haar telefoon. Ze hoopte dat hij de vermoeide toon in haar stem niet al te persoonlijk op zou vatten. “Blijkbaar heb ik de dag dat ik hier binnenkwam een verrassingsfotoalbummapje voor een of andere Trevor gemaakt… Ken jij hem ook, of is hij iemand van werk of zoiets?” Ze wreef over haar nek. “Mam zei dat ik iets met foto’s doe, al snapte ze er zelf volgens mij het fijne al niet helemaal van.” Om precies te zijn had haar moeder haar verteld dat ze eigenlijk totaal geen idee had wat Hazel nou deed, maar dat ze er gelukkig van werd en dat dat het enige was wat voor haar moeder had geteld. Cliché als de drakenpest, maar het had Hazel in ieder geval het gevoel gegeven dat ze misschien niet al te slecht terecht was gekomen. En dat voelde al als heel wat.