En even wist ik het niet meer

[AlessaJess]

Zijn antwoord was als een klap in haar gezicht en ze keek meteen weg. Wat kon zij eraan doen dat ze zich haar hele leven zorgen had moeten maken om geld met alleen haar moeder als kostwinner? Wat kon zij eraan doen dat ze geen idee had wat ze de afgelopen jaren allemaal had geleerd? Wat kon zij eraan doen dat ze blijkbaar van alles wist over magie en geen idee had hoe of waar ze het had geleerd?! Het had haar al belachelijk veel moeite gekost om überhaupt te accepteren dat ze tien jaar ouder was dan ze zich kon herinneren en dat haar halve leven aan haar voorbij was gegaan zonder dat ze er zelf bij was geweest. Dat warme gevoel dat nog een klein beetje was blijven hangen werd meteen weggeslagen. Hij keek zo gefrustreerd. Had hij dan echt niet door hoe dit voor haar was? Kende haar zogenaamde beste vriend haar dan echt zo slecht?
Ze kruiste haar armen over haar borst en wreef haar duimen over de kippenvel op haar huid. Ze staarde naar het draadje dat los hing van haar spijkerbroek. Misschien was dit toch een slecht idee… “Sorry…”
Haar ogen schoten naar zijn gezicht. De frustratie in zijn ogen. De manier waarop hij zijn haar uit zijn gezicht trok en daarbij zijn litteken op zijn voorhoofd ontblootte. Wat een kutsituatie dit.
“Ja… Zeg dat wel ja.” Ze kon het niet opbrengen om haar normale vreugde en opgewektheid in haar stem te leggen. Het klonk vooral heel hol.
“Zullen we een afspraak maken?” Ze ademde diep in. “Wat dacht je ervan als we stoppen met sorry zeggen tegen elkaar? Dit is een intens vage situatie en volgens mij weten we allebei niet zo goed hoe we met elkaar om moeten gaan. Zullen we er maar gewoon vanuit gaan dat we het allebei goed bedoelen en dat dat maar genoeg moet zijn?” Geen idee of het een goed idee was. Maar iets beters kon ze nu ook even niet verzinnen. “Oké, volgende vraag, als je dat oké vindt tenminste..." Ze speurde zijn gezicht af naar toestemming. "Dat litteken. Op die oudere foto’s had je het nog niet. Het is een vervloeking toch? Wie heeft je zo toegetakeld? Ben ik stiekem met een Azkabanwaardig crimineel meesterbrein samen gaan wonen?” Ze voelde aan zichzelf dat het glimlachje heel karig was. Maar het was er een. Het was een poging tot een grap. Tot een vorm van familiariteit. Ze ging dit hele gedoe niet haar idee van zichzelf af laten nemen.