En even wist ik het niet meer

[Rowace]

Haar heftige reactie deed hem vermoeden dat het antwoord op zijn vraag ‘nee’ was. Hij bande zijn teleurstelling zo goed mogelijk uit zijn gezicht voor hij haar schouderophalend aankeek. Zou ze bij alles wat hij haar vertelde zo verbaasd reageren? Dan ging dit nog een lange middag worden.
‘Wat heb je opeens met geld? Wat maakt het uit hoe je het kon betalen? Je nam lessen op Zweinstein, oefende veel, en nu kun je viool spelen. Of dat kon je…’ Hij schokschouderde opnieuw. ‘Ik weet niet precies wat je je nog wél herinnert, maar je hebt nu meer vaardigheden dan toen je elf was. Is dat niet… nou ja… logisch? Het kan je toch niet verbazen dat je in al die jaren niet hebt stilgestaan? Je kunt van alles. Kon. Whatever.’ Hij trok een gepijnigd gezicht.
Damien wist niet zo goed waar zijn frustratie vandaan. Wellicht kwam het doordat ze dingen vroeg die hem helemaal niet belangrijk schenen te zijn. Wat ze dan wél moest willen weten, wist hij ook niet. Hij wilde voornamelijk gewoon dat alles weer bij het oude was.
‘Sorry, dat was niet aardig. Het is gewoon… verwarrend.’ Hij peuterde het elastiekje uit zijn haar, schudde de bos over zijn schouders en begon hem opnieuw bij elkaar te binden, zoals hij wel vaker deed als hij nerveus was. Als hij iets met zijn handen kon doen, leidde hem dat goed af van de ongemakkelijke stilte.