En even wist ik het niet meer

[Rowace]

‘Dát is wat je wilt weten?’ Damien trok een wenkbrauw op. ‘M’n ouders betalen het appartement tot ik mijn opleiding heb afgerond. En omdat jij zo nodig “iets wilt bijdragen” ontferm jij je meestal over de boodschappen en dat soort dingen.’
Hij hoopte niet dat ze er niet weer een punt van zou maken. Het was de eerste keer al irritant genoeg geweest, toen ze op huizenjacht waren geweest en hij zijn oog had laten vallen op de dure bovenverdieping in de populaire, kunstzinnige wijk. Hij had er niet mee ingezeten dat zijn ouders voor de huur zorgden, maar Blue voelde zich schuldig en een bloedzuiger, of wat ze het ook noemde.
Uiteindelijk waren ze het eens geworden dat ze genoeg inbracht door het contact te onderhouden met hun huurbaas en buren, die allen Dreuzels waren. Hoewel Damien zich in theorie kon redden met niet-magische mensen, voelde hij zich meer op zijn gemak bij tovenaars. Zelfs nu hij al jaren in het appartement woonde, deed hij nog regelmatig dingen die de buren als ‘ongewoon’ bestempelden, waarvan hij nooit had geweten dat het tovergebruiken waren.
‘Bovendien,’ voegde hij eraan toe voordat ze kon protesteren, ‘ben je niet mijn huisgenoot om de kosten te splitten, maar omdat ik graag met je samenwoon. Het is gezellig en je hebt een goede muzieksmaak en de afwas is minder werk. En je kunt goed jammen…’ Hij viel even stil. ‘Wacht, kun je nog steeds viool spelen?’