En even wist ik het niet meer

[Rowace]

Blue zag er een stuk beter uit dan gisteren. Ze had een blosje op haar wangen en het puntje van haar tong stak tussen haar ingevette lippen terwijl ze iets op een velletje papier krabbelde. Ze keek naar hem op en glimlachte enthousiast.
Even wist Damien niet goed hoe hij moest reageren; na haar felle reactie van de middag ervoor had hij verwacht dat het hem behoorlijk wat moeite zou kosten om haar ervan te overtuigen dat hij het beste met haar voor had. Nu leek ze het vanzelfsprekend te vinden dat ze hem vertrouwde. Blijkbaar had het bezoekje van haar moeder haar goed gedaan.
Ze veegde de tijdschriften aan de kant, zodat hij plaats kon nemen en verontschuldigde zich nogmaals voor haar schrikreactie bij hun eerste ontmoeting. Maar Blue bleek nog steeds Blue te zijn, want ze was duidelijk niet van plan om in ongemakkelijkheden te blijven hangen. In plaats daarvan had ze ‘onderzoek’ gedaan, kondigde ze trots en een tikje theatraal aan, en ze pakte het stuk perkament erbij waar ze aantekeningen op had zitten maken.
Damien kon een paar namen onderscheiden; niet alleen haar humeur, maar ook haar handschrift was erop vooruit gegaan sinds ze haar uitnodiging had gestuurd. In het midden van een groot spinnenweb stond haar eigen naam met dikke, zekere letters in een cirkel. Onder ‘Hazel Hathaway’ had ze veel kleiner ‘Blue’ gekrabbeld. Blijkbaar had ze zich pas op het laatste moment herinnerd dat dat óók haar naam was en paste het eigenlijk al niet meer in de cirkel. Haar eigen familie had ze makkelijk kunnen benoemen, maar de rest van het blad was teleurstellend leeg. Damien zag alleen zijn eigen naam, en die van Trevor, met een timide stippellijntje ertussen. Er waren eigenlijk voornamelijk veel vraagtekens bij drie namen uit de toverwereld die ze had weten te vinden, waarvan ze ongetwijfeld hoopte dat hij ze kon helpen invullen.
‘Barst los,’ zei hij bemoedigend en meer dan ooit leek zijn Blue weer terug te zijn gekeerd in het hologige gezicht tegenover hem, want ze greep zijn aanbod meteen met beide handen aan en gooide haar eerste, meest prangende vraag op tafel.
Damien lachte. De spanning gleed van zijn schouders bij het horen van haar vraag, die hij gemakkelijk kon beantwoorden. Gelukkig hoefde hij niet langer te bewijzen dat hij geen oplichter was die het op haar zorgverzekering had voorzien. Als hij de middag gewoon kon doorbrengen door jeugdherinneringen op te halen en Blue te vertellen over hun vriendschap, was dat nog zo slecht niet. Als alles niet zo vreemd was geweest, had hij er best van kunnen genieten.
‘Nee, nee, we zijn gewoon vrienden. Beste vrienden, maar niets meer. En nooit geweest ook, dus compleet níét ongemakkelijk. Er staat voornamelijk een hoop rommel in die roddelbladen, omdat highsocietymoeders met een midlifecrisis zich graag vergapen aan wat de Puurbloedkindjes zoal uitspoken.’ Hij rolde met zijn ogen ‘Over het algemeen is het antwoord “niet veel”, dus de “journalisten” beroepen zich graag op hun creatieve vrijheid.’ Hij hoopte dat de oude tijdschriften die ze had gevonden, niet uit de tijd stamden van de Z-paasvakantie en Trevors rechtszaken. Voor een eerste middag zou dat veel te ingewikkeld zijn om uit te leggen zonder haar opnieuw af te schrikken. Bovendien wilde hij niet dat ze een verkeerd beeld van zijn broer kreeg. ‘Vergeet gerust alles wat je in de Puur! en de Heks en Haard hebt gelezen. Volgende vraag?’