En even wist ik het niet meer

[AlessaJess]

Hazel pende de vierde naam op haar A4’tje en stippelde een lijn tussen de nieuwe naam en Damien. Daarna trok ze een ontbroken lijn tussen haar eigen naam in het midden en deze Trevor. Het is dat ze de naam in haar mobiel had zien staan – als deel van een mapjestitel voor een aantal foto’s waar ook Damien op stond – maar verder had ze eigenlijk geen idee wie het was. Ze ging er vanuit dat het wel iemand op een van die foto’s zou zijn, maar daar stonden zo veel mensen op…
Ze had nog niet heel veel tijd gehad om door haar foto’s heen te bladeren, maar ze begon wel het idee te krijgen dat ze een vrij selecte groep mensen had waar ze steeds foto’s van maakte – haar vrienden? Ze begon een nieuwe lijn te stippelen tussen haar en Eliza Dayes. Zou ze al met Damien samen hebben gewoond toen die twee een relatie kregen? Waren zij en Eliza ook vrienden, of in ieder geval kennissen?
Ze werd door een zachte, terughoudende stem uit haar gedachten getrokken en was heel blij te zien wie er voor haar stond.
“O, hey! Jij bent precies wie ik nu even nodig heb!” Hazel wierp hem een glimlach toe en legde meteen het A4’tje en de pen opzij. Met een knikje naar Damien – die er vreemd genoeg vandaag een stuk minder bedreigend uitzag dan gisteren – maakte ze de stoel tegenover haar vrij van de extra tijdschriften die ze daar neer had gelegd en dumpte ze die maar even op de grond.
“Bedankt. Dat waardeer ik heel erg.” Ze glimlachte hem weer toe en trok haar benen tegen zich aan de stoel op. “En ja, natuurlijk geloof ik je.” Ze kromp half ineen als ze terugdacht aan haar reactie de dag ervoor. Niet heel handig dat. Nou ja, niet alsof zij er nou echt iets aan had kunnen doen, wat een situatie…
“Maar ik ben blij dat je me wilt helpen! Gisteren was… weird, is denk ik de enige manier om het een beetje te beschrijven. Dus ik heb even wat onderzoek gedaan.” Ze griste de Puur! van het tafeltje naast haar stoel en pakte het lijstje met de slechts twee keer dat ze Damiens naam in de bladen had kunnen vinden eruit. Ze vroeg zich af of hij gisteren ook al zo vriendelijk naar haar had gekeken als nu en hoewel het een ongemakkelijke gedachte was, voelde ze zich nu in ieder geval wel een stuk beter over haar keuze in huisgenoot.
“Dus, laat ik maar gelijk met de deur in huis vallen, aangezien dit een vrij ongemakkelijk gesprek kan worden als ik dit niet weet en jij wel...” Ze keek hem recht aan zodat ze zijn reactie goed zou kunnen bepalen. “Maar volgens dit blad zijn wij een stelletje. Is dat waar?”