08/08/2020, 12:18
Verhuizen. Hazel was blij dat de Heelkundige in de deuropening stond en hem maande zijn biezen te pakken. Maar waarom was de jongen zo aangeslagen? Waarom boeide het hem zo veel? En… waarom herkende ze haar zogenaamde huisgenoot niet?
Hij keek haar bijna verslagen aan terwijl hij wederom door zijn zaken graaide. Het kaartje dat hij er uithaalde daarbij betoverend. Voor als ze contact wilde opnemen met hem. Waarom gaf hij niet op? Waarom wilde hij dit zo graag? En waarom keek hij zo verdomde aangeslagen?!
Hij schoof het kaartje op de lege tafel naast haar. Een pijnlijke herinnering aan het feit dat er tot nu toe nog niemand – “Wacht!”
Ze had een idee, een stom, slecht, belachelijk idee, maar een idee.
“Jij kent mijn moeder, toch?” Ze wachtte op een teken van confirmatie voor ze doorpraatte. De traan die zich nog uit haar oog drong wreef ze verwoed weg. “Dan kan jij regelen dat ze langskomt. Toch?” Ze wierp een blik op de Heelkundige die nog steeds met een strenge blik de situatie observeerde. “Ze zeggen dat er geen mankracht is om dreuzelfamilies in te lichten met dit virus en…” ze voelde haar eigen verraderlijke, stomme stem al breken. “Als je echt… als jij me echt kent…” Ze dwong haar handen te stoppen met trillen. Greep de deken nog harder vast toen dit niet lukte. “Haal mijn moeder dan voor me.” Ze dwong zichzelf hem recht aan te kijken. Hij keek zo oprecht gepijnigd. Dat moest maar genoeg zijn voor haar om hem te vertrouwen. In ieder geval voor nu. “Alsjeblieft.”
Damien Hathaway,
Ik weet niet Ik wil je graag mijn excuses aanbieden voor hoe ik me de vorige keer gedragen heb. Ik was volgens mij niet al te aardig naar je, terwijl je blijkbaar wel gewoon de waarheid sprak en mijn moeder dezelfde dag nog langs hebt laten komen voor me.
Bedankt daar nog voor.
Er zijn heel veel Ik heb best een aantal vragen als je dat niet erg vindt. Zou je misschien binnenkort langs kunnen komen zodat we wat dingen kunnen bespreken?
Alvast bedankt,
Met vriendelijke groeten,
Hazel Hathaway
Hij keek haar bijna verslagen aan terwijl hij wederom door zijn zaken graaide. Het kaartje dat hij er uithaalde daarbij betoverend. Voor als ze contact wilde opnemen met hem. Waarom gaf hij niet op? Waarom wilde hij dit zo graag? En waarom keek hij zo verdomde aangeslagen?!
Hij schoof het kaartje op de lege tafel naast haar. Een pijnlijke herinnering aan het feit dat er tot nu toe nog niemand – “Wacht!”
Ze had een idee, een stom, slecht, belachelijk idee, maar een idee.
“Jij kent mijn moeder, toch?” Ze wachtte op een teken van confirmatie voor ze doorpraatte. De traan die zich nog uit haar oog drong wreef ze verwoed weg. “Dan kan jij regelen dat ze langskomt. Toch?” Ze wierp een blik op de Heelkundige die nog steeds met een strenge blik de situatie observeerde. “Ze zeggen dat er geen mankracht is om dreuzelfamilies in te lichten met dit virus en…” ze voelde haar eigen verraderlijke, stomme stem al breken. “Als je echt… als jij me echt kent…” Ze dwong haar handen te stoppen met trillen. Greep de deken nog harder vast toen dit niet lukte. “Haal mijn moeder dan voor me.” Ze dwong zichzelf hem recht aan te kijken. Hij keek zo oprecht gepijnigd. Dat moest maar genoeg zijn voor haar om hem te vertrouwen. In ieder geval voor nu. “Alsjeblieft.”
Damien Hathaway,
Ik weet niet Ik wil je graag mijn excuses aanbieden voor hoe ik me de vorige keer gedragen heb. Ik was volgens mij niet al te aardig naar je, terwijl je blijkbaar wel gewoon de waarheid sprak en mijn moeder dezelfde dag nog langs hebt laten komen voor me.
Bedankt daar nog voor.
Er zijn heel veel Ik heb best een aantal vragen als je dat niet erg vindt. Zou je misschien binnenkort langs kunnen komen zodat we wat dingen kunnen bespreken?
Alvast bedankt,
Met vriendelijke groeten,
Hazel Hathaway
![[+]](https://nomaj.nl/images/emerald/collapse_collapsed.png)