Grijze dagen

[AlessaJess]

Trevor leek echt zichzelf niet helemaal vandaag. In plaats van zijn norse zelf zijn en haar gewoon te negeren na het compliment, gaf hij haar ook een echt antwoord. Niet alleen dat, maar hij bloosde zelfs. De jongen leek compleet verloren in de keuken te staan terwijl hij zo met zijn ogen een beetje heen en weer door de kamer schoot. Ja… Trevor was echt een stuk minder intimiderend dan hij graag deed voorkomen. Hij leek zijn gebrek aan poise goed proberen te maken met zijn volgende opmerking, maar ook dat kwam voor Trevorstandaarden niet heel erg scherp aan. Ze kende de grappende schoolsteek ondertussen maar al te goed en ze stak haar tong op een intens kinderachtige manier naar hem uit en stak dramatisch haar neus in de lucht. Alsof ze hem ooit zou kunnen beledigen. “Tss… dat sommigen van ons nou interessante levens leidden door zich niet aan de status quo te houden.” Ze zorgde er met een glimlach wel voor dat ook hij wist dat het een grap was van haar kant. Ze was dankbaar voor de spreuk die hij – waarschijnlijk speciaal voor haar, maar geen zorgen Trevor, ze zou er niet al te dankbaar voor overkomen; je mag best je nukkige ik-help-niemandpersona houden – hardop en voor zijn doen langzaam uitsprak. Ze krabbelde de spreuk met simpele bijhorende beweging gelijk op een stukje perkament en plakte het op de koelkast. Tegelijkertijd gooide ze ook nog de extra mok ijskoffie die ze had gemaakt met wat extra spreuken om alles langer houdbaar te maken, in diezelfde koelkast.
Ze wierp een blik naar de kapstok waar Trevor geen jas of tas achter had gelaten en Blue rommelde even door de magisch vergrote kist toen ze Trevor hoorde vragen waar ze heen moesten. Ze wachtte heel even met antwoord geven voor ze er haar enige zwarte – en toevallig ook strak gestylde, leren – schoudertas uitplukte en richting Trevor gooide. “Het is net buiten de stad! Geef me twee seconden…” Voor zichzelf pakte ze en een vrolijke kleine rugzak met blauw gebreide roosjes erop geplakt om mee te nemen. Ze gaf hem antwoord op de vraag waarvan ze vrij zeker was dat hij hem net wilde stellen, voor hij het ook echt kon doen. “We gaan naar een kringloop. Je hebt geen tas bij je en ik ga je niet met een plastic tas rond laten lopen bij die outfit. Plastic tassen passen bijna nooit, maar hier moet je ‘m al helemaal niet bij hebben.” Ze wierp hem een blik toe. “Maar dat weet je vast zelf ook wel. Dus, tas!”
Ze hield de voordeur voor hem open en gaf met een hoofdknikje aan dat hij voor mocht gaan. Er speelde een glimlach om haar lippen terwijl Trevor haar voorbij liep. Ze kende de Hathaways ondertussen wel een beetje – zowel degene die familie waren, als zij zichzelf – en wist ook wel dat ze allemaal een voorkeur voor iets… gezelligs was niet het juiste woord. Meer iets dat karakter uitstraalde. En deze specifieke kringloopwinkel had wel een heel oud en magisch karakter. Ze voelde zich er altijd helemaal thuis. Oh ja, zelfs als de dag niet leuk zou worden, zou Trevor in ieder geval de winkel leuk vinden. Met een klap en een glimlach trok ze de deur achter zich dicht.