En even wist ik het niet meer

[AlessaJess]

Pff… ze kon maar half een schampere lach onderdrukken bij zijn laatste zin. Hij was een goede acteur, dat wilde ze hem best toegeven, maar Damien Hathaway… Ze was niet gek.
Ziek? Ja. Gek? Absoluut niet.
Opeens voelde ze zich intens blij dat ze vanmorgen nog de Styx & Stones naast haar bed door had gebladerd. Op het moment zelf had ze het verschrikkelijk vreemd gevonden om over het leven van andere mensen te lezen, terwijl ze zich zo weinig over dat van zichzelf wist te herinneren. Nu kon ze op haar knieën vallen van dankbaarheid. Als de naam ‘Damien Hathaway’ niet in het interview had gestaan met de daarbij behorende uitleg over de rijke Hathaway-familie, had ze de naam nooit herkend.
“Je hebt de verkeerde naam te pakken Mr. Hathaway. Mijn naam is Hazel. Geen Blue. Maar goede truc. Slim. Lichtelijk afschuwelijk voor iedereen met een ziel, maar ingenieus.”
Het ergste was nog dat hij er nog echt van slag uitzag ook. Ze zou hem bijna geloven.
“Beetje bij mensen die hun geheugen kwijt zijn langskomen als een soort prins op het witte paard. Rijk, bekend persona kiezen. Beetje erbij lopen pruilen.” Ze liet haar ogen over hem heenglijden.
“Ik bedoel, je bent best knap, dus dat werkt vast ook in je voordeel. Maar rot alsjeblieft een eind op.”
Ze richtte zich zo veel mogelijk op als ze maar kon. “Ik zou nooit een appartementje in Covent Garden kunnen betalen en ik ben heus niet zo’n idioot dat ik denk dat dé Damien Hathaway samen met mij een appartementje deelt dat hij zo genereus voor me betaalt.”
Ze voelde het vuur gewoon uit haar ogen spuwen. Wat een gore oplichter.
“Ik geef je vijf seconden om weg te gaan voor ik de Heelkundige erbij roep.”