Grijze dagen

[AlessaJess]

Blue keek hem bedenkelijk aan. Trevor gaf nooit een mallemoer om hoe hij aan werd gekeken – dreuzel of anders – dus of het ging echt een stuk minder goed met hem dan zelfs zij verwachtte, of hij wilde haar niet voor schut zetten door met ongepaste kleren rond te lopen. Of het was een nieuwe outfit en niemand had hem er verdorie nog een compliment over gegeven; zou ook kunnen… in theorie. Op zich. Misschien. Hoe dan ook, het zag er best wel gaaf uit. Ze zou de stijl zelf nooit kunnen dragen, al dat zwart, al dat grijs – waar waren de kleuren?! – maar bij Trevor paste het echt perfect. En het was stijlvol. Ze had zich wel eerder afgevraagd hoe dat zat met het hele stereotype van jongens die geen stijl hadden, want zij kende er twee, van hetzelfde gezin notabene, die – sinds de middelbare school, dat moet erbij gezegd worden – een geweldige kledingsmaak hadden!
“Staren doen ze sowieso wel,” zei Blue plagerig, voordat hij haar in de reden viel en vroeg of het nóg erger dan normaal zou zijn. Ze schudde zachtjes haar hoofd. “Nee hoor, geen zorgen. En als ze je wel aanstaren komt het gewoon omdat je er belachelijk gaaf uitziet.” Ze haalde haar schouders op en dat was dat.
“Hey Trevor?” vroeg ze hem terwijl ze alle vieze vaat in de wasbak opstapelde, “Ken jij toevallig een paar spreuken om de vaat zichzelf te laten doen?” Ze voelde haar eigen ogen groot worden van opwinding. “En zo niet, zou ik je dan in kunnen huren om het op te zoeken? Zal ik naar de winkel komen? Beetje overbodig, weet ik ook wel, maar dan voelt het misschien wat meer officieel! Heb je er gewoon weer een hele nieuwe klant bij! Nou zouden Damien en ik natuurlijk sowieso wel naar jou toe komen als we iets nodig hadden, maar toch! Dit voelt anders dan een noodsituatie zoals een gat in je dak, dit is gewoon een opdracht! Een wis en waarachtige, echte, heuse opdracht!” Het is Trevor; niet gaan huppelen, dan overweldig je hem alleen maar. Ze hield zich in. Toch kon ze het niet helpen hem met een grote glimlach aan te staren. En, blik afwenden, je staart hem aan… terwijl je net had beloofd dat niemand dat zou doen. En toch was ze stiekem wel een beetje trots op zichzelf en het idee.