Grijze dagen

[AlessaJess]

Trevor leek zelfs voor zijn doen erg in zichzelf getrokken. Blue wist niet zeker waar hij op probeerde te antwoorden met zijn opmerking over een gebrek aan koffie, maar ze ging er maar gewoon in mee. Nu ze wat beter keek, zag de arme jongen er best wel moe uit… Hoeveel cafeïne zou ze hem aan moeten bieden voordat hij er weer een beetje opgewekter uit zou zien? Waarschijnlijk meer dan hij haar toe zou laten… Maar in ieder geval was hij even gaan zitten. Dat scheelde al!
Ze pakte de barkruk naast hem en ging er ook maar op zitten. Mmm… De koude vloeistof gleed door haar keel als een gouden nectar. Zeker wel de moeite waard!
“Oh wow, serieus?” Blue gluurde even naar het plafond en vroeg zich af hoeveel problemen zij zouden hebben als de dreuzels boven hun appartement opeens een blik bij hen naar binnen zouden kunnen werpen door een gat in het plafond. Whoops. “Dat is – ik wil zeggen verschrikkelijk, maar tegelijkertijd is het wel echt heel gaaf dat je zo kon helpen. Ik weet in ieder geval waar ik heen moet mocht onze blender zichzelf een keer opblazen.” wierp ze hem speels toe. In ieder geval glimlachte hij weer even. Ze vond het nog steeds gaaf dat Trevor “ik-lach-nooit” Hathaway haar ondertussen genoeg vertrouwde om de façade een beetje te laten varen. Wie had dat een paar jaar geleden nog gedacht?
Ze wilde net protesteren tegen zijn hulp toen hij er casual achteraan gooide dat ze iets op haar neus had zitten. Ze pakte een lepel van het aanrecht en zocht naar de vlek – er was een beetje slagroom op het topje van haar neus blijven plakken. Ze kon er wel om lachen. “En ik dacht altijd dat dat alleen maar in films gebeurde. Cool!” Ze schoof de lepel richting de wasbak. Als ze het nou zichzelf af kon laten wassen, zou ze zijn voorstel niet eens af hoeven te slaan.
“Nee. Jij gaat me niet helpen met mijn rotzooi opruimen. In ieder geval niet voor je je koffie een beetje rustig op hebt kunnen drinken.” Ze keek hem streng aan. Maar niet te streng. Het bleef Trevor natuurlijk. “Eerlijk gezegd zie je eruit alsof je het wel kan gebruiken… Niet verkeerd bedoeld! Je ziet er prima uit enzo, maar ook een beetje… lusteloos. Niks dat een kop goede koffie en wat goed gezelschap niet kan fixen!” Het was gevaarlijk, zo open aan Trevor toegeven dat hij misschien ook maar gewoon een mens was, maar de afgelopen keren dat hij langs was gekomen om Damien te zien, had hij er ook al zo… leeg… uitgezien. Ze begon zich zorgen om hem te maken en ze had het idee dat ze niet de enige was. Ze gooide ook wat andere dingen richting de wasbak. “Al snap ik het natuurlijk als je liever ander gezelschap hebt hoor! Ik probeer me niet aan je op te dringen.” Ze zorgde ervoor dat ze er extra aardig bij lachte, zodat hij wist dat ze het niet persoonlijk op zou vatten. “Maar mocht je het wel prima vinden, kun je ook gewoon even hier blijven hangen hoor! We kunnen een film kijken, naar de dierentuin gaan?” Ze pakte het koekblik en bood hem een koekje aan. “Oeh! Er zit een dreuzelkringloop hier in de buurt. Ze hebben altijd de meest geweldige snuisterijen. Zou je het leuk vinden om daar even een kijkje te nemen? Misschien dat ze iets cools hebben dat we nog een beetje kunnen aanpassen?” Gelijk bedacht ze zich nog iets. “Oh, en Lila is bijna jarig! Oké, het duurt nog iets minder dan een maand, maar hoe cool zou het zijn als we daar iets voor haar zouden kunnen vinden en het zelf zouden kunnen betoveren?!”
Laat hem ja zeggen, laat hem ja zeggen… Laat ze hem niet afgeschrokken hebben met haar directheid, alsjeblieft…