Moonlight Records

[AlessaJess]

Hmm… Zijn opmerking over de regels stelde haar in ieder geval al ietwat gerust en het feit dat ze het blijkbaar zou merken als iemand in haar gedachten wroette des te meer. Maar het feit dat hij haar waarschuwde voor haar huisgenoot zat Hazel niet helemaal lekker. Het probleem was dat ze alleen geen idee had of dat kwam omdat ze het geen fijn idee vond dat ze op haar hoede moest zijn bij haar zogenaamd beste vriend of dat Valentine’s houding haar dwars zat over iemand met wie ze blijkbaar de afgelopen 10 jaar haar leven had gespendeerd.Ze zou Damien maar eens moeten vragen wat zijn kant van deze ongemakkelijke vete was. En in hoeverre hij haar de waarheid zou kunnen vertellen over legilimensen. Hoe ze zelf achter die waarheid moest komen was haar op dat moment even een raadsel, maar daar zou ze dan wel weer achter komen. Eerst informatie verzamelen, dan uitzoeken.
Ze wilde net haar mond open doen om iets te zeggen, om hem iets te vragen misschien over legilimensen toen hij zelf begon te praten. Dat ze dus toch niet zo anders was. Dat het misschien een goed teken was. Hij had het over het fotograferen van Terzielers en iets in haar hoofd leek te trekken, alsof er informatie was die ze hoorde te kennen, maar dat gevoel was weg voordat ze haar vinger erop kon leggen. Maar het was iets. Het was een gedachte! Of in ieder geval een teken dat ze zichzelf misschien niet helemaal kwijt was. Naast het feit dat er net weer een hele la aan informatie over Terzielers in haar hoofd open leek te zijn getrokken. Ze kon zich niet herinneren dat ze die dieren ooit eerder had gezien, maar ze kon zich ook compleet niet voorstellen dat ze ze nog nooit gezien had daar waren de beelden veel te duidelijk voor.. Ze kon zich niet herinneren wanneer ze over deze dieren geleerd had, alsof het altijd al deel van haar kennis uit had gemaakt. En het idee van onzichtbare dieren fotograferen leek haar immens fascinerend. 
“Oh, zeker lijkt me dat geweldig! Is het me gelukt? Toentertijd?” Ze leunde op de tafel en pakte met haar andere hand haar kop thee op. “Ik zou niet weten waar mijn spullen waren, maar het lijkt me geweldig om het een tweede kans te geven. Vroeger hield ik ook al van fotograferen, wist je? Mijn moeder had een oude fotocamera en een keer per maand lieten we de foto’s ontwikkelen zodat ik ze aan mijn albums kon toevoegen.” Ze vroeg zich af of haar moeder de albums had bewaard. Of dat Hazel ze zelf ergens in haar appartement zou hebben. 
Ze voelde haar telefoon tegen haar been trillen en keek Valentine even verontschuldigend aan voor ze hem oppakte. Haar moeder had haar een sms’je gestuurd om te vragen hoe het met haar ging. En blijkbaar had ze ook een berichtje van Damien gemist met bijna exact diezelfde vraag. Shit. Ze had hem niet ongerust willen maken, maar daar dat sms’je al meer dan een uur geleden gestuurd was, kon ze zich niet voorstellen dat hij nu rustig op de bank zat. Zou hij haar moeder gecontacteerd hebben, of was dat puur toeval geweest?
In ieder geval zou het geen slecht idee zijn om weer eens richting huis te gaan.
“Hey Valentine, ik wil dit absoluut niet afkappen, want ik heb het echt super naar mijn zin, maar ik had Damien verteld dat ik niet te lang weg zou blijven en ik merk stiekem ook wel dat ik een beetje aan mijn mentale tax zit ondertussen. Wat niks met jou te maken heeft hoor! Ik ben sinds het ziekenhuis gewoon snel moe van alle prikkels enzo. We moeten in ieder geval snel nog een keer afspreken! Geen brulbrieven deze keer, ik beloof het.” Ze glimlachte een beetje verontschuldigend naar Valentine en nam nog een slok van haar thee. “Zou jij me na de thee misschien de juiste richting op kunnen wijzen?”