Lukt het me… Eliza staarde hem doods aan. Haar eerste instinct was om ‘nee’ te zeggen, maar de woorden droogden op in haar mond toen tot haar doordrong dat ja, hij haar al jaren steeds meer vertrouwen had gegeven dat mensen niet zo moreel verdorven waren als zij altijd had geloofd. Ze zou dan wel nooit zijn level van vertrouwen in de mensheid krijgen, of, Merlijn behoedde haar, Blues level van naïviteit, maar als ze het vergeleek met jaren geleden, had hij haar gezond verstand zeker verpest met zijn idiote wereldbeeld. Dus in plaats van antwoorden, kneep ze haar ogen samen en gaf ze hem een blik die haar band vaak als ‘dodelijk’ beschreef en waarvan management haar had proberen te verbieden het in interviews te gebruiken. Alsof ze zich ooit zo klein zou laten houden.
Damiens blik gleed naar de klok en ze liet haar eigen ogen volgen. Waar eerder altijd een chique klok had gehangen die met een bekakt Engels accent de tijd had verkondigd wanneer men ernaar vroeg — waar je je ook in het appartement bevond — hing nu een in elkaar gezakt, triest ding waarvan de grote wijzer een beetje heen en weer schommelde rond de 12.
Damiens ogen glinsterden terwijl hij haar belachelijk maakte. Een kantoorbaan… Die kleine... Ze gaf hem een harde por in zijn zij met de pen in haar hand.
“Damien Hathaway, als je een doodswens hebt mag je het me ook gewoon vertellen hoor, dan kunnen we een goede therapeut voor je zoeken.” Ze keek hem vanuit haar ooghoeken aan terwijl hij van zijn wijn nipte. “Al vind ik het ook niet heel erg om je wens werkelijkheid te laten worden.”
Op zijn opmerking over de slaaparrangementen grijnsde ze. “Die arme meid zou zich het apenlazarus schrikken als ze mij opeens in haar bed zou vinden.” Opeens vormde zich een beeld in haar hoofd en ze tikte met de pen tegen haar lip. “Al zou het wel een leuk experiment kunnen zijn. Zou ze me behandelen alsof ze een vreemdeling in haar bed had gevonden, of zou ze me er uit loyaliteit aan jou niet gillend uittrappen?”
Ze nam een slok van haar eigen wijn en liet zich achterover zakken. “Ik neem Blues bed wel. Zolang je denkt dat ze het niet erg vindt.”
Damiens blik gleed naar de klok en ze liet haar eigen ogen volgen. Waar eerder altijd een chique klok had gehangen die met een bekakt Engels accent de tijd had verkondigd wanneer men ernaar vroeg — waar je je ook in het appartement bevond — hing nu een in elkaar gezakt, triest ding waarvan de grote wijzer een beetje heen en weer schommelde rond de 12.
Damiens ogen glinsterden terwijl hij haar belachelijk maakte. Een kantoorbaan… Die kleine... Ze gaf hem een harde por in zijn zij met de pen in haar hand.
“Damien Hathaway, als je een doodswens hebt mag je het me ook gewoon vertellen hoor, dan kunnen we een goede therapeut voor je zoeken.” Ze keek hem vanuit haar ooghoeken aan terwijl hij van zijn wijn nipte. “Al vind ik het ook niet heel erg om je wens werkelijkheid te laten worden.”
Op zijn opmerking over de slaaparrangementen grijnsde ze. “Die arme meid zou zich het apenlazarus schrikken als ze mij opeens in haar bed zou vinden.” Opeens vormde zich een beeld in haar hoofd en ze tikte met de pen tegen haar lip. “Al zou het wel een leuk experiment kunnen zijn. Zou ze me behandelen alsof ze een vreemdeling in haar bed had gevonden, of zou ze me er uit loyaliteit aan jou niet gillend uittrappen?”
Ze nam een slok van haar eigen wijn en liet zich achterover zakken. “Ik neem Blues bed wel. Zolang je denkt dat ze het niet erg vindt.”
![[+]](https://nomaj.nl/images/emerald/collapse_collapsed.png)