Aurora’s hoop om Valentine die avond nog te spreken verdwijnt als sneeuw voor de zon op het moment dat ze Sifka buiten de zitkamer ziet staan met een grote grijns op haar groteske gezicht. “Goedenacht, miss Brontë.” De ogen van het ding schitteren in het donker op een manier die Aurora compleet niet zint. “Verdwaal niet op de donkere gangen,” gaat het door, “Uw moeder zou het zo jammer vinden om u door de gangen te zien zwerven vanavond.”
Dat kleine scharminkel… Aurora’s adem komt in zware teugen uit haar mond en het bloed lijkt te koken in haar aderen. Voor ze het goed en wel door heeft, galmt de klap door de gang heen en voelt Aurora de achterkant van haar hand branden. Sifka’s kleine lichaam belandt met een doffe plof op de grond en voor het weer op kan staan loopt Aurora over het heen en geeft het een schop in diens maag.
Gore Vuilkruiper. Haar moeder kan ze dan wel niks aandoen, die onderkruipselige kopie van d’r moeder in ieder geval wel. Aurora beent naar boven. Voor een halve gedachte overweegt ze om toch op Valentine te wachten in diens logeerkamer, maar aangezien Krittel en Jakka zich nog overal kunnen bevinden en ze zich al weken op dun ijs bevindt, besluit ze toch om zich naar haar eigen kamer te begeven. Het duurt meerdere uren voor ze rustig genoeg is om langer dan 10 minuten achter elkaar in bed te blijven liggen en de zon kruipt door haar raam en over haar oogleden voor ze eindelijk in slaap valt.
De volgende dag sleept ze Valentine mee naar het grote meer achter het huis, waar haar broer haar heeft leren zwemmen. Max had nog wel eens de neiging haar onderwater te trekken, waarmee hij zich keer op keer de woede van hun moeder op de hals haalde, maar wat Aurora stiekem altijd heerlijk vond. Haar moeder heeft tot Fortunatis’ geluk een afspraak in Melbourne vandaag die haar voor het grootste deel van de dag bezig zal houden en ondanks de waarschuwing van vanochtend die nog steeds pijnlijk door haar pols pulseert, is Aurora vast van plan om grof misbruik van te maken van die afwezigheid. Aurora legt een grote standhanddoek op het gras naast het het meer en laat haar jurk van haar schouders glijden en op de grond vallen. Ze draait zich achterom en werpt een blik op Valentine met zijn eeuwig strenge blik. Ze grijnst voor ze hem met een magische ruk haar richting op trekt en zelf lachend het water in springt. Het water is koel voor de hitte van de dag en het zout prikt in haar ogen. Aurora houdt zich roerloos en laat zich een paar meter naar beneden zakken voor ze haar toverstok in het daarvoor bedoelde vakje in haar badpak steekt. De zon glijdt door het water naar haar toe en ze sluit haar ogen om het rood op haar oogleden te zien golven. Eindelijk kan ze zich ontspannen. Er glijdt iets zachts langs haar hand en ze besluit de lach die zich over haar gezicht spreidt toe te laten. Ze kijkt naar Ocura, die haar een kopje geeft en haar benen over Aurora’s schouders legt, waardoor Aurora nog meer naar beneden wordt geduwd. Ze geeft het dier een snelle knuffel voor ze zich afzet naar de oppervlakte en wat benodigde frisse lucht. Hoe zou het Valentine vergaan?
Dat kleine scharminkel… Aurora’s adem komt in zware teugen uit haar mond en het bloed lijkt te koken in haar aderen. Voor ze het goed en wel door heeft, galmt de klap door de gang heen en voelt Aurora de achterkant van haar hand branden. Sifka’s kleine lichaam belandt met een doffe plof op de grond en voor het weer op kan staan loopt Aurora over het heen en geeft het een schop in diens maag.
Gore Vuilkruiper. Haar moeder kan ze dan wel niks aandoen, die onderkruipselige kopie van d’r moeder in ieder geval wel. Aurora beent naar boven. Voor een halve gedachte overweegt ze om toch op Valentine te wachten in diens logeerkamer, maar aangezien Krittel en Jakka zich nog overal kunnen bevinden en ze zich al weken op dun ijs bevindt, besluit ze toch om zich naar haar eigen kamer te begeven. Het duurt meerdere uren voor ze rustig genoeg is om langer dan 10 minuten achter elkaar in bed te blijven liggen en de zon kruipt door haar raam en over haar oogleden voor ze eindelijk in slaap valt.
De volgende dag sleept ze Valentine mee naar het grote meer achter het huis, waar haar broer haar heeft leren zwemmen. Max had nog wel eens de neiging haar onderwater te trekken, waarmee hij zich keer op keer de woede van hun moeder op de hals haalde, maar wat Aurora stiekem altijd heerlijk vond. Haar moeder heeft tot Fortunatis’ geluk een afspraak in Melbourne vandaag die haar voor het grootste deel van de dag bezig zal houden en ondanks de waarschuwing van vanochtend die nog steeds pijnlijk door haar pols pulseert, is Aurora vast van plan om grof misbruik van te maken van die afwezigheid. Aurora legt een grote standhanddoek op het gras naast het het meer en laat haar jurk van haar schouders glijden en op de grond vallen. Ze draait zich achterom en werpt een blik op Valentine met zijn eeuwig strenge blik. Ze grijnst voor ze hem met een magische ruk haar richting op trekt en zelf lachend het water in springt. Het water is koel voor de hitte van de dag en het zout prikt in haar ogen. Aurora houdt zich roerloos en laat zich een paar meter naar beneden zakken voor ze haar toverstok in het daarvoor bedoelde vakje in haar badpak steekt. De zon glijdt door het water naar haar toe en ze sluit haar ogen om het rood op haar oogleden te zien golven. Eindelijk kan ze zich ontspannen. Er glijdt iets zachts langs haar hand en ze besluit de lach die zich over haar gezicht spreidt toe te laten. Ze kijkt naar Ocura, die haar een kopje geeft en haar benen over Aurora’s schouders legt, waardoor Aurora nog meer naar beneden wordt geduwd. Ze geeft het dier een snelle knuffel voor ze zich afzet naar de oppervlakte en wat benodigde frisse lucht. Hoe zou het Valentine vergaan?
![[+]](https://nomaj.nl/images/emerald/collapse_collapsed.png)