Moonlight Records

[Rowace]

Hij had gedacht dat hij de conversatie weer in veilig vaarwater had gebracht door te beginnen over hun briefwisselingen, maar Hazel keerde terug naar het vorige onderwerp. Ze kauwde zorgvuldig op haar woorden, wat Valentine niet verbaasde. Zo te zien was dit de eerste keer dat ze te horen kreeg dat haar verachtelijke huisgenoot en zijn broer Legilimensen waren, en dat was geen licht nieuws om te moeten slikken.
‘Hadden ze dat niet verteld?’ Hij wist niet goed of hij dat had verwacht. Maar het voelde sowieso niet goed dat Damien dit detail had verzwegen voor haar. Ze zou vast alle gesprekken nagaan die ze met hem had gehad, en zich afvragen of hij haar gedachten had gehoord.
‘Natuurlijk zijn er regels voor,’ stelde hij haar gauw gerust. ‘En het schijnt dat je het merkt als er iemand in je gedachten wroet, dus allicht heeft hij nog niet iets bij je geprobeerd als het je niet is opgevallen. Maar de Woods staan nou niet bekend om hun voorliefde voor het volgen van de regels, dus…’ Hij liet zijn stem wegsterven. Hij was al een grens overgaan waarvan hij niet had gedacht dat die er zou zijn; blijkbaar was ze zelfs nu al loyaal aan haar huisgenoot, ook al kende ze hem helemaal niet en had hij allerlei geheimen voor haar. Het was niet verstandig om al te veel te stoken zonder dat hij haar vertrouwen had. Maar het was moeilijk om aan de zijlijn te staan, een plaats waar Valentine zichzelf niet vaak bevond. ‘Alles wat ik wil zeggen is: een waarschuwing is zeven Sikkels waard vooraf en slechts een Knoet nadien.’
Houd het luchtig, beet hij zichzelf toe. Hoe kon hij het gesprek weer uit deze kuil omhoogtrekken? Smalltalk was niet bepaald zijn sterkste kant, in ieder geval niet met Hazel, die niet getraind was in hetzelfde soort gespreksonderwerpen als hij. En al helemaal niet nu ze zo kwetsbaar was – zou ze het fijn vinden als hij vroeg hoe ze zich voelde, of wilde ze juist afleiding van haar niet-benijdenswaardige positie?
Het eten werd gebracht, zodat ze zich daar even mee bezig konden houden. Valentine haatte het dat hij zijn grip op het gesprek telkens verloor. Waarom wist Hazel hem telkens zo uit het veld te slaan, terwijl dat niet eens haar bedoeling was? Het was de verkeerde vraag, dat wist hij: zij zou een gesprek nooit zien als een spel dat gewonnen of verloren kon worden – en wellicht had ze alleen daarom al een streepje op hem voor in dit geval. Het was echter even onmogelijk voor hem om op een andere manier naar hun interactie te kijken als het voor haar was om zich te herinneren wie haar vrienden waren.
‘Weet je,’ begon hij, en hij versoepelde zijn strikte retoriek om meer aan te sluiten op haar vrije manier van spreken, ‘het is vreemd, maar volgens mij reageerde je precies hetzelfde toen we het hier vroeger eens over hadden. Is dat niet fascinerend? Je herinneringen zijn aangetast, maar je persoonlijkheid en gedachten zijn hetzelfde. Volgens mij is dat een goed teken, denk je niet? Geldt dat ook voor je interesses? De eerste keer dat we elkaar ontmoetten, experimenteerde je met fotografie en trachtte je om mijn Terzieler op beeld te vangen. Zou je dat nu nog steeds interesseren, of houd je je nu liever bezig met de zaken die je vroeger deed, de dingen die je je nu nog herinneren kunt?’